Η αστρολογία τα τελευταία πενήντα χρόνια έχει αλλάξει σημαντικά την εικόνα της προς το μέσο άνθρωπο και η πρώτη εικόνα που εκπέμπει το “image” της προς την κοινή γνώμη δεν είναι πλέον αποκλειστικά αυτή της τέχνης της πρόβλεψης (μίας τέχνης λίγο πολύ μαντικής βασισμένης σε «κληρονομικές» ικανότητες) αλλά και αυτή μιας γλώσσας ψυχολογικής αναζήτησης και μία τέχνης εξέτασης του εαυτού.
Μεταξύ των άλλων στοιχείων που έχει προσφέρει αυτή η διαδικασία σε όσους ασχολούνται με αυτήν την πλευρά της αστρολογίας συγκαταλέγονται οι ψυχολογικές ερμηνείες του γενέθλιου χάρτη, ο αποσυμβολισμός των ζωδίων και των πλανητών καθώς και μία συνειδητοποίηση ότι οι επιδράσεις των πλανητών δεν είναι μόνο γεγονότα φυσικής σημασίας αλλά και ψυχολογικές τάσεις μας που υπάρχουν μέσα μας κι εκδηλώνονται ως παράγοντες που προσπαθούν να μας στρέψουν στην κατεύθυνση λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων.
Μεταξύ των άλλων φαινομένων που έχει μελετήσει η αστρολογία τα τελευταία χρόνια συγκαταλέγονται και οι λεγόμενες επιστροφές πλανητών, οι μακροχρόνιες δηλαδή όψεις που σχηματίζουν οι βαρείς πλανήτες κατά τη διέλευση τους σε σχέση με τις γενέθλιες όψεις τους στο ατομικό ωροσκόπιο. Η πιο συνηθισμένη από τις επιστροφές που εξετάζεται συνήθως πολύ διεξοδικά είναι η επιστροφή του Κρόνου που συμβαίνει γύρω στα 29 μας χρόνια. Λιγότερη σημασία έχει δοθεί στις επιστροφές των δεσμών ή την επιστροφή της προοδευτικής σελήνης ενώ περιορισμένες αναφορές γίνονται για τις όψεις των διελεύσεων του Ουρανού προς το γενέθλιο χάρτη.
Ιδιαίτερη βαρύτητα στο θέμα αυτό των επιστροφών έχει δώσει και μία νέα γενιά αστρολόγων από τη δεκαετία του ’70 και μετά ξεκίνησαν στην Αμερική ένα ρεύμα προσανατολισμένο στην ψυχολογική ίαση, τη βιωματική εμπειρία και την ανάμιξη της αστρολογίας με εναλλακτικές πρακτικές ίασης (κρύσταλλοι, βότανα, αστρο-δραματοθεραπεία, γιόγκα, αναδρομές). Μεταξύ των αστρολόγων αυτών συγκαταλέγονται ονόματα όπως ο Jeff Green η Barbara Hand Clow και ο Martin Lass.
Σκοπός του άρθρου αυτού είναι να δώσει μερικά ερεθίσματα για προβληματισμό και να υποδείξει μία πιθανή σχέση μεταξύ των επιστροφών με την εξέλιξη του ψυχισμού του καθενός από μας. Θα περιγράψει επίσης το είδος των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε σε κάθε ηλικία αλλά κυρίως στην ηλικία μεταξύ τριάντα και πενήντα ετών, ηλικία των σημείων καμπής της ζωή μας, αξιολόγησης του παρελθόντος και χάραξης νέας πορείας για το μέλλον. Με τον τρόπο αυτό θα διαφανεί ότι μέσα από τις κρίσεις αναπροσανατολισμού έχουμε τη δυνατότητα να κατακτήσουμε ένα νέο επίπεδο αυτογνωσίας που θα μας επιτρέψει να εξελιχθούμε πνευματικά, να ενοποιηθούμε εσωτερικά και να γίνουμε περισσότερο χρήσιμοι στον εαυτό μας και τους άλλους.
Επιστροφή του Κρόνου – H πρώτη κρίση αναπροσανατολισμού
Η επιστροφή του Κρόνου είναι η πιο συνηθισμένη από τις επιστροφές κι αυτή που έχει εξεταστεί περισσότερο από επαγγελματίες αστρολόγους, ερασιτέχνες και αρθρογράφους. Η επιστροφή αυτή αντιστοιχεί κατά τους περισσότερους από αυτούς στη φάση εκείνη της ζωής που αναλογιζόμαστε πού έχουμε φτάσει στη ζωή μας από υλικής απόψεως, από απόψεως αναγνώρισης, επιτυχίας, ένταξης σε κάποιο πλαίσιο καθημερινότητας και επιτευγμάτων. Είναι η ηλικία εκείνη που συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους και διαπιστώνουμε σε ποια σημεία έχουμε μείνει πίσω και σε ποια βρισκόμαστε πιο μπροστά. Παράλληλα όμως είναι και η φάση που παίρνουμε απόφαση ότι σε κάποια πράγματα δεν είμαστε το ίδιο καλοί με τους άλλους και δε θα πρέπει να στενοχωριόμαστε τόσο γι’ αυτό, αλλά αντίθετα να να εξετάζουμε αυτά που έχουμε καταφέρει και να βασιζόμαστε σε αυτά που μπορούμε να κάνουμε καλά.
Η επιστροφή του Κρόνου θεωρείται σαν η πρώτη κρίση αναπροσανατολισμού της μέσης ηλικίας γιατί έχοντας εξετάσει κανείς το τι έχει καταφέρει είναι πιθανόν να πάρει σημαντικές αποφάσεις στη ζωή του, αποφάσεις που μπορεί να αλλάξουν τελείως την κατεύθυνση που έχει πάρει ως τώρα. Άλλος μπορεί να αλλάξει επάγγελμα, άλλος τόπο κατοικίας, άλλος να αποφασίσει να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Σε κάθε περίπτωση μέσα από την επιστροφή του Κρόνου διαπιστώνουμε τα όρια μας, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε σε αυτή τη ζωή και ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πνευματική πρόκληση του να αποδεχθούμε την έννοια του πεπερασμένου.
Αν μετά την επιστροφή του Κρόνου έχουμε καταφέρει να συνειδητοποιήσουμε τα παραπάνω, μπαίνουμε σε μία νέα φάση στη ζωή μας. Στη φάση αυτή πια γνωρίζοντας τους περιορισμούς μας, καλούμαστε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με το χρόνο και τις ικανότητες που μας δόθηκαν. Ποιος θα είναι ο βασικός στόχος μας; Ο κύριος σκοπός μας; Αυτό που θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας. Για το σκοπό αυτό θα ξεκινήσουμε να δουλεύουμε έχοντας πίσω μας την πείρα της πρώτης επιστροφής και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας που προκύπτει από τα πρώτα μας επιτεύγματα.
Αν δεν έχουμε καταφέρει να συμφιλιωθούμε όμως με την έννοια του πεπερασμένου, ξεκινάμε πάλι από την αρχή τη ζωή μας, ψάχνοντας για δουλειά από δω κι από κει, πηγαίνοντας από τον ένα τόπο στον άλλο και αλλάζοντας τους ανθρώπους γύρω μας, χωρίς να μπορούμε να δεσμευτούμε σε καμία σχέση. Το μάθημα της επιστροφής του Κρόνου λοιπόν έχει να κάνει και με την έννοια της δέσμευσης προς τον άλλο. Καθώς η ζωή μας είναι θνητή και οι πόροι και οι ικανότητες που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είναι περιορισμένοι, ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε στη ζωή μας μεγάλα πράγματα, είναι πλέον να εμπιστευτούμε τους άλλους. Ο περιορισμός του Κρόνου καταδεικνύει τις περιορισμένες μας δυνατότητες, μας δείχνει όμως και γιατί χρειαζόμαστε τους άλλους και μας καλεί μέσα από τα μαθήματα της ζωής να ανοιχθούμε προς αυτούς, να αναζητήσουμε τη δέσμευση, τη συνεργασία και την κοινή προσπάθεια για να επιτύχουμε αυτό που μόνοι μας δε θα καταφέρναμε ποτέ να επιτύχουμε.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Κρόνος ήταν παραδοσιακά κυβερνήτης του Υδροχόου κι ίσως η παραπάνω περιγραφή να είναι και μία γέφυρα πνευματικής εξέλιξης από το ζώδιο του Αιγόκερω στο ζώδιο του Υδροχόου.
Αντίθεση Ουρανού – Κατακτώντας τη συναισθηματική ισορροπία
Στα χρόνια μεταξύ τριάντα και σαράντα ο άνθρωπος πορεύεται προοδευτικά στα χνάρια της παραπάνω διαδικασίας, προσπαθώντας να οικοδομήσει το στόχο του και να φτιάξει κάτι σημαντικό στη ζωή του. Πλησιάζοντας όμως στην ηλικία των σαράντα ενός άλλου είδους γεγονότα αρχίζουν και συμβαίνουν στην ψυχή του ανθρώπου. Το άγχος αρχίζει και κορυφώνεται, η ένταση, τα απρόσμενα γεγονότα, οι παράγοντες που δεν μπορούν να ελεγχθούν, η εξάρτηση από πρόσωπα και πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε (σύζυγος, οικογένεια, παιδιά, φίλοι, συνάδελφοι ) μας βάζουν μεταξύ άλλων σε μία διαδικασία συναισθηματικών προκλήσεων για το πώς θα καταφέρουμε να κρατήσουμε αυτό που λέμε ισορροπία στις σχέσεις. Δεν είναι τυχαίο που στην ηλικία μεταξύ τριανταπέντε και σαράντα πολλοί γάμοι περνάνε από κρίση. Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν την εφηβεία των παιδιών τους αλλά και τις πρώτες ανάγκες υποστήριξης από τους γονείς τους. Όλες αυτές οι ανάγκες αυξάνουν τη συναισθηματική ένταση στην ψυχή του ενήλικα, κορυφώνουν το άγχος και οδηγούν σε μία αίσθηση πλήρους απώλειας του σκοπού της ζωής.
Η ένταση αυτή κορυφώνεται σύμφωνα με πολλούς αστρολόγους στην ηλικία περίπου των σαράντα δύο ετών, ηλικία που λαμβάνει χώρα η αντίθεση του Ουρανού προς τη γενέθλια θέση του. Η αντίθεση αυτή σκοπό έχει να μας διδάξει πώς να ισορροπούμε μέσα μας συναισθηματικά και πώς μπορούμε να διαχειριζόμαστε τις σχέσεις μας και την επικοινωνία μας με τους άλλους. (συνδέοντας την αστρολογία με τη μεταφυσική μάλιστα κάποιοι αστρολόγοι τοποθετούν τη κρίση του Ουρανού στο αστρικό πεδίο, ενώ την κρίση του Κρόνου στο φυσικό).
Παράλληλα με την επίδραση του Ουρανού οι τελευταίες γενιές των ανθρώπων τυχαίνει να βιώνουν περίπου στην ίδια ηλικία και το τετράγωνο του Πλούτωνα προς τη γενέθλια θέση στο χάρτη τους. Μία όψη που σε παλαιότερες γενιές παρουσιαζόταν πιο μετά, τις τελευταίες γενιές, λόγω της ελλειπτικής τροχιάς του Πλούτωνα παρουσιάζεται στη μέση ηλικία. Ο τετραγωνισμός της γενέθλιας θέσης λειτουργεί παράλληλα με την επίδραση του Ουρανού με διαφορετικά όμως αποτελέσματα. Η όψη αυτή αναγκάζει τον άνθρωπο να υποστεί περιορισμούς που δεν είχε ξανανιώσει στο παρελθόν. Τον αναγκάζει να βιώνει καταστάσεις τόσο περιοριστικές που για να διατηρήσει τη συναισθηματική του ισορροπία αναγκάζεται να αφήνει πίσω του πρόσωπα και πράγματα, ως τότε πολύ σημαντικά στη ζωή του και να προχωρήσει μπροστά βασιζόμενος στην προσωπική του θέληση. Σε αντιδιαστολή με την κρίση του Ουρανού που διδάσκει πώς να διοχετεύουμε την ένταση του συναισθήματος, η κρίση του Πλούτωνα διδάσκει πώς να σκληραίνουμε την καρδιά μας για να αντέχουμε τις καταπιέσεις.
Από πλευράς εξέλιξης του ψυχισμού η όψη του Πλούτωνα μας κάνει ίσως λιγότερο «ανθρώπινους» από ό,τι θεωρούμε πολιτικά ορθό και πολλοί αστρολόγοι λένε ότι το τετράγωνο του Πλούτωνα είναι η όψη που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις του Ουρανού. Προσωπική μου άποψη ωστόσο είναι ότι Πλούτωνας και Ουρανός ομοιάζουν σε αυτό που η μεταφυσική ονομάζει πρώτη και δεύτερη όψη της θείας θέλησης. Υπάρχει λοιπόν ο δρόμος της θέλησης κι ο δρόμος της αγάπης για να κατακτήσει κανείς το αστρικό του, για να το πούμε και λίγο με όρους μεταφυσικής. Καθένας από μας μπορεί να διαλέξει το δικό του δρόμο ή να επηρεαστεί και από τους δύο, χωρίς να είναι το ένα καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο.
Σε κάθε περίπτωση το άτομο που καταφέρνει να ξεπεράσει την αντίθεση του Ουρανού έχει μάθει να χειρίζεται την ένταση της ζωής. Έχει μάθει να διοχετεύει το συναισθηματικό του άγχος, να χαλαρώνει και να γειώνει την – «ηλεκτρική» κατά τους μεταφυσικούς – ενέργεια του Ουρανού με πράξεις «χειρώνειες» όπως λένε οι New Age αστρολόγοι ή εναλλακτικές πρακτικές όπως θα λέγαμε εμείς στη δική μας ορολογία (γιόγκα, μασάζ, πνευματικά χόμπυ, κατασκευές). Το μυστικό αυτής της διαδικασίας είναι να κατανοήσει κανείς ότι πρέπει να συμπεριφέρεται σαν αγωγός της συναισθηματικής ενέργειας. Τα λόγια, οι πράξεις, τα συναισθήματα, η πνευματική ενέργεια πρέπει να περνά από μέσα μας και να φεύγει κι όχι να μένει μέσα μας και να σταθμεύσει και να γίνεται άγχος, στρες, συμπλέγματα και καρδιακό επεισόδιο. Το να μάθουμε στη ζωή μας να δρούμε ως «αγωγοί» είναι το δίδαγμα του Ουρανού. Το να μάθουμε δηλαδή να αφήνουμε να περνάνε από μέσα μας και να φεύγουν όλες οι «επιθέσεις» που δεχόμαστε καθημερινά σε επίπεδο συναισθημάτων, αντί να τα κρατάμε μέσα μας, να τα αναπαράγουμε και να τα ενισχύουμε. Και η γείωση των πραγμάτων αυτών γίνεται σύμφωνα με τη λεγόμενη βιωματική αστρολογία (experiential astrology) με πρακτικές εναλλακτικές που επιτρέπουν τη χαλάρωση, την έκφραση των συναισθημάτων δημιουργικά, την κατανόηση των πραγμάτων που μας συμβαίνουν υποσυνείδητα και τη σίγηση του νου.
Τι συμβαίνει όμως με το Χείρωνα και πώς εντάσσεται η δική του επιστροφή στις κρίσεις της λεγόμενης μέσης ηλικίας; Πριν μπούμε στην παρουσίαση του νοήματος της ίδιας της επιστροφής ας δούμε με περισσότερη λεπτομέρεια τις όψεις που αυτός παρουσιάζει τα προηγούμενα χρόνια της ζωής του ανθρώπου.
Όψεις Χείρωνα – Μαθαίνοντας να γιατρεύουμε
Οι όψεις του Χείρωνα δε συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους στην ίδια ηλικία. Όπως και στον Πλούτωνα, η τροχιά του Χείρωνα είναι ελλειπτική, οπότε από γενιά σε γενιά – με μεγαλύτερη όμως συχνότητα από ό,τι στον Πλούτωνα – αλλάζει η διάρκεια που παραμένει ο Χείρωνας στο ίδιο ζώδιο. Ενώ π.χ. στον Κριό παραμένει περίπου οκτώ χρόνια, στο Ζυγό παραμένει κάτι λιγότερο από δύο με αποτέλεσμα, αν ένα άτομο έχει γεννηθεί με Χείρωνα στον Κριό να βιώνει το πρώτο τετράγωνο του Χείρωνα στα είκοσι του χρόνια, ενώ ένα άτομο με Χείρωνα στο Ζυγό έχει ήδη βιώσει το πρώτο του τετράγωνο όταν είναι έξι χρονών.
Η διαφορά αυτή στις όψεις του Χείρωνα ευθύνεται – μεταξύ και άλλων παραγόντων βεβαίως – και για τη διαφορά που παρατηρείται μεταξύ των γενεών στην ηλικία ωρίμανσης τους. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται πολλοί αστρολόγοι, επισημαίνοντας ότι αυτή ευθύνεται και για το γνωστό φαινόμενο των γονέων που λένε ότι τα παιδιά τους έχουν ξεπεταχτεί πολύ, ενώ εκείνοι στην ηλικία τους δεν είχαν παρόμοιες εμπειρίες. Ευθύνεται παράλληλα για την παράξενη συμπάθεια που αναπτύσσεται μεταξύ παιδιών και παππούδων ή γιαγιάδων καθώς τα τετράγωνα ωρίμανσης του Χείρωνα τυχαίνει συχνά να συμφωνούν όταν παραλείπεται η ενδιάμεση γενιά.
Ο Χείρωνας σύμφωνα με τους βιωματικούς αστρολόγους δρα κατά τον καλύτερο τρόπο όταν κάνει όψεις εξαγώνου με τη γενέθλια θέση του. Στο πρώτο εξάγωνο της ζωής μας μπορεί να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε για το μεταφυσικό ή να έχουμε τις πρώτες μας ασυνήθιστες εμπειρίες. Μπορεί να κάνουμε τα πρώτα ερωτήματα για το τι ακολουθεί μετά τη ζωή. Μπορεί να διαβάσουμε το πρώτο μεταφυσικό μας βιβλίο να ανακαλύψουμε ότι υπάρχει κάτι που λέγεται αστρολογία ή ψυχολογία ή κάτι άλλο, που, αν ασχοληθεί κανείς μαζί του, αισθάνεται ανακούφιση στον πόνο και γιατρειά στις πληγές του. Ανακαλύπτουμε ως έφηβοι (αν είναι τότε η εποχή του εξαγώνου) σε τι είμαστε ικανοί, αν είμαστε καλοί αθλητές ή καλοί καλλιτέχνες. Βρίσκουμε ποια είναι η δημιουργική απασχόληση εκείνη που μέσα από αυτή αισθανόμαστε ικανοί ότι μπορούμε να εκφραστούμε και δημιουργικά και να προσφέρουμε και στους άλλους. Η ανακάλυψη του δρόμου που μα ς οδηγεί εκεί στιγμιαία, σαν επιφοίτηση, σαν έμπνευση, σα συνειδητοποίηση, που ανοίγει δρόμους ολόκληρους για το μέλλον. Σε λίγες στιγμές το άτομο ξέρει τον τρόπο που θα πορευτεί για τα επόμενα χρόνια.
Στο πρώτο τετράγωνο του Χείρωνα τα άτομα αντίθετα νιώθουν τις πρώτες τους άσχημες συναισθηματικές εμπειρίες. Οι πρώτες αδέξιες σχέσεις, οι πρώτοι χωρισμοί και πληγές, οι πρώτες αποτυχίες στη δουλειά, μία αίσθηση αμηχανίας απέναντι σε αυτά που τους ζητά η ζωή και κάποιοι φόβοι για το τι θα απογίνουν. Αν πάλι το τετράγωνο γίνεται σε μικρή ηλικία – ειδικά αν γίνεται πριν το πρώτο τετράγωνο του Κρόνου στα επτάμισι χρόνια οι ασυνήθιστες εμπειρίες προκαλούν αρκετό φόβο στο παιδί και είναι σημαντικό να έχει την κατάλληλη βοήθεια και υποστήριξη.
Σε πιο εξωτερικό επίπεδο το τετράγωνο του Χείρωνα μπορεί να κάνει ένα άτομο να αισθάνεται ότι δε σχετίζεται με το περιβάλλον του. Μπορεί να νιώθει ότι δεν έχει καμία σχέση με αυτό και να θέλει να αποκοπεί. Είναι η ηλικία των εφηβικών κρίσεων ή της πρώτης νεότητας που θέλουμε να φύγουμε από την καταπίεση του σπιτιού όπου κανείς δε μας καταλαβαίνει και όλοι μας πληγώνουν.
Αν αναρωτηθεί κανείς στη ζωή του ποιες ήταν οι περίοδοι που ερχόταν σε σύγκρουση με το περιβάλλον του, που ανταλλάσσονταν λόγια πληγές, που γίνονται συνεχώς λάθη και αστοχίες στην εκδήλωση της αγάπης και των συναισθημάτων, πιθανόν να βρεθεί μπροστά σε μία περίοδο όψης του Χείρωνα. Μέσα από τις πληγές μας μαθαίνουμε να κατανοούμε τα συναισθήματα των άλλων, να μπαίνουμε στη θέση τους και να κατανοούμε τη συμπεριφορά τους. Είναι όμως κάτι που μαθαίνουμε προοδευτικά και καθώς μεγαλώνουμε και μέσα από πολλές καταστάσεις που δε θα θέλαμε συχνά να θυμόμαστε. Η συναισθηματική ωριμότητα, η έλλειψη συναισθηματικής βιασύνης, η ικανότητα να παραστεκόμαστε στους ανθρώπους που μας χρειάζονται ή να τους βοηθάμε να σταθούν στα πόδια τους είναι ικανότητες που οι βιωματικοί αστρολόγοι συνδέουν πλέον με την επιστροφή του Χείρωνα, που γίνεται στα πενήντα μας χρόνια.
Στην ηλικία αυτή πλέον μπορούμε να πούμε ότι έχουμε πείρα. Και τι ακριβώς είναι στην πραγματικότητα αυτή η πείρα της ζωής, παρά η εμπειρία από τις πληγές που μας έκαναν ή προκαλέσαμε, η εμπειρία από τα λάθη και τις βιασύνες μας, η εμπειρία από τις στιγμές που σταθήκαμε με αμηχανία απέναντι σε ένα άνθρωπο ή σε μία κατάσταση που είχε την ανάγκη μας και δεν μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε. Η επιστροφή του Χείρωνα κλείνει ένα κύκλο εμπειρίας, που επιτρέπει στον άνθρωπο να είναι ώριμος συναισθηματικά και να ξέρει τον τρόπο με τον οποίο θα επιτύχει να βοηθήσει τους άλλους. Η εστίαση στον τρόπο (στον τρόπο που θα πει κανείς την καλή κουβέντα, στον τρόπο που θα κάνει την παρατήρηση, στον τρόπο που θα επικοινωνήσει κανείς με τους άλλους) είναι το μάθημα που αποδίδεται στο Χείρωνα από τους βιωματικούς αστρολόγους και η έλλειψη της γνώσης αυτού του τρόπου είναι αυτό που η Barbara Hand Clow ονομάζει Lack of Mastery (έλλειψη ικανότητας).
Η ηλικία της επιστροφής του Χείρωνα είναι η ηλικία μετά από την οποία αναγνωρίζουμε πλέον στους ανθρώπους ότι είναι έμπειροι για να διδάξουν, να καθοδηγήσουν, να εκπαιδεύσουν εμάς και τα παιδιά μας στην πραγματικότητα της ζωής. Είναι η ηλικία που οι μανάδες δείχνουν στις κόρες τους πώς να αναθρέψουν τα παιδιά τους και οι επαγγελματίες managers εκπαιδεύουν τους διαδόχους τους. Είναι η ηλικία του μέγιστου αποτελέσματος με τη λιγότερη προσπάθεια και τη μεγαλύτερη προσοχή, η ηλικία που λέγεται ότι κανείς έχει τη μεγαλύτερη οικονομική άνεση από όση θα αποκτήσει ποτέ στη ζωή του και τις λιγότερες ανησυχίες. Η ηλικία που απολαμβάνει τους κόπους που έκανε στη ζωή του και αναρωτιέται για τα υπαρξιακά του ζητήματα ενώ προγραμματίζει το πώς και εκπαιδεύσει τους διαδόχους του. Η ηλικία αυτή που κοιτάζουμε προς τα πίσω και αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και αναλογιζόμαστε καταστάσεις, που αν ήμασταν νέοι, σίγουρα θα θέλαμε να τις κάνουμε αλλιώς.
Συμπέρασμα
Η μελέτη των επιστροφών των πλανητών στη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής κρύβει αρκετές εκπλήξεις συνειδητοποίησης. Η αναδρομή στα προσωπικά μας βιώματα μέσα από το πρίσμα των όσων διαβάζουμε για τις όψεις οδηγεί και σε προσωπικές αποκαλύψεις και είναι από μόνη της μία «χειρώνια» διαδικασία. Η βίωση των αστρολογικών επιδράσεων στη ζωή μας δίνει ένα εργαλείο κατανόησης του τι μας συμβαίνει και του τι ζητείται από μας και μία διέξοδο για να βρούμε το δρόμο μας και να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της εκάστοτε στιγμής. Η επιστροφή του Κρόνου, η αντίθεση του Ουρανού και η επιστροφή του Χείρωνα μας βοηθά στη συνειδητοποίηση των πιο κρίσιμων καμπών της ζωής, τον καθορισμό των στόχων, την ατομική ωρίμανση, το υγιές μοίρασμα με το περιβάλλον και τη μετάδοση της γνώσης και της εμπειρίας στην επόμενη γενιά, όπως απαιτεί η σκληρή πραγματικότητα της ζωής.
Με άλλα λόγια τα μαθήματα των συμβολισμών μας βοηθούν να ωριμάσουμε σαν άνθρωποι, να εξελιχθούμε πνευματικά και να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας το αποτέλεσμα της δικής μας εμπειρίας. Αξίζει λοιπόν να εμβαθύνουμε καθένας ατομικά σε αυτές τις επιστροφές και να εξετάσουμε τι μπορούμε να αποκομίσουμε από αυτές και πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα διδάγματα τους για αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής.
Βιβλιογραφία
Barbara Hand Clow, “Chiron – Rainbow Bridge between the inner and outer planets”, Llewellyn Publications, 1997