Πώς μια μάνα που παραδόθηκε αμαχητί στο δικό της μητρικό πεπρωμένο να αποδεχτεί ότι δεν της αξίζει ούτε ένα ευχαριστώ; Πως να πιστέψει ότι δεν της αξίζει η ελάχιστη έστω αναγνώριση εκ μέρους των παιδιών της ότι και εκείνη χρειάζεται την τρυφερότητα τους, την ζεστή ματιά τους, την αποδοχή τους ; Απλές αλλά απαραίτητες εκδηλώσεις που μία μάνα προσδοκά ειδικότερα απο την κόρη της. Μία στοργική τρυφερή ματιά από την κόρης της; Αλήθεια πως; Πως είναι δυνατόν να μην την λαμβάνει;Αλλά αφού δεν την λαμβάνει τι μπορεί άραγε να έφταιξε ή τι φταίει στο παρόν;
ΜΗΤΕΡΑ ΑΓΑΠΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ
Η σχέση μητέρας κόρης, περιστοιχίζεται από τα διάφορα δαιμόνια από τα οποία είναι φτιαγμένες οι ανθρώπινες σχέσεις έτσι ή αλλιώς. Δαιμόνια που υπονομεύουν και μάλλον θα υπονομεύουν πάντα την αποστολή αυτής της σχέσης. Και εδώ να σταθώ και σε εκείνο που τελικά θέλω να καταλήξω. Μιλάμε όσο πιο συχνά μπορούμε για καρμικές σχέσεις. Προστρέχουμε σε λογιών –λογιών εκδοχές και αναζητάμε απαντήσεις για τις σχέσεις μας και αναρωτιόμαστε εάν πρόκειται για καρμικές σχέσεις ή όχι.
Ξεχνάμε όμως, πως στην πραγματικότητα πως η πιο ουσιαστική, η πιο σημαντική και κορυφαία καρμική σχέση ολόκληρης της ζωής μας είναι η σχέση που διαμορφώνουμε απέναντι στην μητέρα μας και αντίστροφα. Αν λαμβάναμε υπόψη μας την αστρολογία ως ένα ουσιώδες εργαλείο μίας βαθύτερης αναγνώρισης αυτής της σχέσης και της ποιότητας της, ίσως να υπήρχαν πολλές περισσότερες και πολύ καλύτερες ευκαιρίες τόσο για την μητέρα όσο και για την κόρη να επανεξετάσουν την σχέση τους από μία εντελώς διαφορετική οπτική.
Αρκεί να σκεφτούμε μόνο, πως ο συγκινησιακός τόνος ή η ψυχική κατάσταση ή το αίσθημα με το οποίο αντιδρούμε στις συνθήκες που περιβάλλουν την γέννηση και στην συνέχεια το μεγάλωμα μας διαμορφώνουν αφενός την ποιότητα των συναισθημάτων μας, αφετέρου τις μορφές της συμπεριφοράς μας στην ενήλικη μας ζωή. .
Και ενώ η ψυχική ενότητα με την μητέρα (Σελήνη) θεωρείται ακατάλυτη, είναι η επιρροή της Αφροδίτης εκείνη που θα παίξει τον σημαντικότερο αρχικά ρόλο τόσο στον καρμικό μας δεσμό με εκείνη, όσο όμως και στην ποιότητα της έλξης και αλληλοϋποστήριξης και αποδοχής της μίας προς την άλλη. Βάση δε αυτού του αρχικού γενέθλιου πλανητικού δεσμού δηλαδή (Σελήνης –Αφροδίτης) θα διαμορφωθεί ο πυρήνας του καρμικού πλαισίου και όλες οι προεκτάσεις του πως θα βιώσουμε και βιώνουμε με οποιαδήποτε επόμενη σχέση συνάψουμε πια, στην ενήλικη ζωή μας. Ειδικότερα απέναντι «εκείνου» του ενός και μοναδικού έρωτα ολόκληρης της ζωή μας διαμέσου της παρουσίας και συνδρομής του οποίου υποσυνείδητα αναζητάμε να επιλύσουμε ή να πάρουμε όλα όσα – καλώς ή κακώς – δεν μας προσέφερε η μάνα μας.
Αυτό συμβαίνει γιατί το παιδί, εν προκειμένω η κόρη, για να καλλιεργήσει να συντηρήσει και να διατηρήσει το συναισθηματικό δεσμό με την μητέρα της, αναπτύσει τόσο τις αισθητηριακές της ικανότητες όσο και ένα σύνολο συμπεριφορών, ανάλογα κάθε φορά με την ηλικία της. Αυτό φυσικά συμβαίνει γιατί, κάθε ένα παιδί που έρχεται στο κόσμο, ψάχνει υποσυνείδητα και θέλει να βρίσκεται με την μητέρα του, που μεταφραζόμενη με τα στοιχεία των επιρροών της Αφροδίτης, χρησιμοποιεί την μητέρα ως σημείο αναφοράς της ασφάλειας, και της κατοπινής κοινωνικοποιήσεως του.
Το παιδί ειδικά όμως η κόρη, γαντζώνεται επάνω της όταν φοβάται. Εστικτωδώς προσπαθεί επίσης, να αποσπάσει την προσοχή και την αναγνώριση της. Η δε συμπεριφορά της που εκδηλώνει επίσης την ενστικτώδη προσπάθεια να προσαρμοστεί στον κοινωνικό περίγυρο (Αφροδίτη) εκπροσωπεί εσωτερικές – κρυφές συμπεριφορές και αντίστοιχα εξωτερικές – φανερές. Έτσι το παιδί – κόρη εκδηλώνει έμφυτα συμπεριφορές που εξαρτώνται άμεσα από το ψυχικό και συναισθηματικό του κόσμο, όπως π.χ. να ψάχνει, να ερευνά, να αποφεύγει, να επιζητά, κοντολογίς να θέλει να είναι αξιαγάπητο, χαρούμενο, φοβισμένο, αμυντικό, επιθετικό. Με πιο απλά λόγια το αισθητηριακό σύστημα του οργανισμού κάθε παιδιού είναι ο κύριος μηχανισμός βάση του οποίου δέχεται πληροφορίες σχετικά με το περιβάλλον στο οποίο ζει, μεγαλώνει και αναπτύσσεται.
Η ικανότητα αντίληψης του αγγίγματος στο δέρμα, των αλλαγών της θερμοκρασίας η ψηλάφηση, η μυρωδιά η γεύση η ενότητα με το μητρικό στήθος, (Αφροδίτη) όλα αυτά αποτελούν την πεμπτουσία της σχέσης μάνας – κόρης. Με λίγα λόγια, χάρη στην ανθρώπινη αντιληπτική μας ικανότητα μετατρέπεται το καθετί σε σταθερές ταξινομημένες εμπειρίες μέσα από τις οποίες οργανώνονται όλα τα ερεθίσματα (Αφροδίτη) που όμως τις περισσότερες φορές, είναι ανάμεικτα και διαρκώς μεταβαλλόμενα.
Ο οργανισμός γενικά, κατασκευάζει μία εσωτερική απεικόνιση τόσο των αντικειμένων όσο και των γεγονότων που αποτελούσαν το ερέθισμα της «πρώτης μας συναισθηματικής /ερωτικής εμπειρίας» με την μάνα. Μίας εμπειρίας η προέκταση της οποίας θα καθορίσει στην συνέχεια, το τύπο, την ποιότητα, τις αισθήσεις του συντρόφου που θα μας ελκύσει αργότερα. Και ενώ σε γενικές γραμμές, οι εμπειρίες μεταξύ μητέρων και κόρων δεν είναι ή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι πάντα κακές ή προβληματικές. Ασχετα εάν με το πέρασμα του χρόνου γίνονται πιο περίπλοκες. Ωστόσο από αυτές τις πρώιμες παιδικές εμπειρίες θα εξαρτηθεί και θα καθοριστεί κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό την σχέση μας με τον ένα και μοναδικό άντρα της ζωής μας.
Ο συναισθηματικός δεσμός μεταξύ μητέρας και κόρες είναι πολύ ισχυρός. Το να παραδεχτεί μία κόρη πως απέρριψε την γυναίκα που της χάρισε την ζωή και ότι αντί για αγάπη προς το πρόσωπο της νιώθει άκρατο μίσος μοιάζει με ιεροσυλία. Η ιδιαιτερότητα της σχέσης μεταξύ μητέρας και κόρης όμως, έγκειται στο ότι είναι η πιο αρχέγονη, και πιο καρμική σχέση του ανθρώπου. Αυτή η μία μοναδική σχέση η οποία όμως καθορίζει επίσης την ικανότητα οποιασδήποτε γυναίκας να σταθεί επάξια ή όχι στον αγαπημένο της σύντροφο και αργότερα στα παιδιά και την οικογένεια θα δημιουργήσει η ίδια.
Βάση αυτής της πρωταρχικής σχέσης λοιπόν, διαμορφώνεται η ταυτότητα της γυναίκας /κόρης και αποτελεί το βάθρο επάνω στο οποίο χτίζεται τόσο το πλαίσιο του συναισθήματος καθώς και του τρόπου που ο άνθρωπος γενικά και η κόρη ειδικά, μαθαίνει αργότερα να ενώνεται με τον κόσμο. Μαθαίνει το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, το πώς να αποδέχεται το γυναικείο σώμα, καθώς και το πώς να χειρίζεται ή θα προβάλει όλες τις προεκτάσεις της σεξουαλικότητας της.
Συχνά, οι οιεσδήποτε δαιδαλώδεις ανθρώπινες σχέσεις, που επιβιώνουν κακήν κακώς μέσα από ψυχικά ερείπια, συναισθηματικά συντρίμμια, αυταπάτες και διαψεύσεις, και προδοσίες οδηγούνται πάραυτα σε ακατάλυτα αδιέξοδα. Σχέσεις αναμειγμένες με νοσταλγίες μνήμες και αναμνήσεις σαν και αυτή του κουκλόσπιτου όπου η κόρη μαγείρευε, φρόντιζε και τάιζε τις δικές της «κόρες κούκλες», ενώ η μητέρα της την θαύμαζε και την καμάρωνε που στο μέλλον θα γινόταν μία τόσο καλή μάνα όσο και η ίδια. Σχέσεις που τώρα πια, φαίνεται σαν να τις υπαγορεύει μόνο μία μεταφυσική ανάγκη, ή ίσως γιατί είτε η μητέρα είτε η κόρη αναζητούν η καθεμία από την πλευρά της την λύτρωση, εξιλέωση, επιτέλους ένα καρμικό αίσιο τέλος που να θέλει και τις δύο συμφιλιωμένες και αγαπημένες!
Η αγάπη ανάμεσα μάνας –κόρης, μητρική, μητριαρχική, θυγατρική, εξουσιαστική, ένοχη, στοργική, προδοτική, παραμορφωτική, παραπλανητική, διαψευστική, υποκείμενη στα πάντα, υποκύπτει στα πάντα.
Καμιά φορά εκβιάζοντας, άλλοτε χειραγωγώντας ή καταπατώντας κάθε ίχνος ανακωχής, μεταμέλειας, συγγνώμης, ή αλληλοκατανόησης όπου πότε η μία και πότε η άλλη, τεντώνουν το σκοινί για το ποια από τις δύο θα κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ποια; Αλήθεια ποια από τις δύο;
Μάνα – κόρη. Κόρη – μάνα. Μία ανελέητη σχέση που μονομαχεί με έρωτες, γάμους, θανάτους, γεννητούρια, παρέες, σχέσεις, και αδιάφορες κοινωνικές συνευρέσεις, ξενιτεμούς, ξεριζωμούς, αλλά που πολύ πιο συχνά από όσο η ιδιότητα και η ποιότητα αυτής της σχέσης το επιτρέπει, καταλήγει να συμφιλιώνεται με την έχθρα και την ήττα αμφοτέρων των πλευρών παρά με την αγάπη. Είναι μια αγάπη γεμάτη μίσος. Ένας κόσμος έντονων συγκινήσεων που κινείται βασιζόμενος στο νήμα ενός πεπρωμένου που δεν είναι ποτέ χαλαρό. Ποτέ ίδιο αλλά και ποτέ εντελώς ανόμοιο, όμως πάντα διαφορετικό. Το πεπρωμένο της μάνας από την μία και το πεπρωμένο της κόρης από την άλλη, είναι ολοφάνετεο ότι αντιπαλεύονται το ένα το άλλο. Για παράδειγμα, μια παρεξήγηση που ίσως υφίσταται ακόμα και σήμερα, είναι ότι αν μία μητέρα ξεφύγει, ή ακόμα χειρότερα, απορρίψει τον παραδοσιακό ρόλο της μάνας δείχνει ασέβεια προς το παρελθόν της αλλά και εμμέσως πλην σαφώς ασυνέπεια προς την ιερότητα του ρόλου της. Και κάτι ακόμα. Από την άλλη, οι κόρες ειδικότερα όταν είναι πλέον έφηβες, καμιά φορά δυσκολεύονται να καταλάβουν πως στην καρδιά μιας μάνας υπάρχει άπλετος χώρος για όλους.
Αστρολογικά προσεγγίζοντας το θέμα αγάπης –μίσους μεταξύ μάνας και κόρης δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από τον αιώνιο εγκλωβισμό στην μακραίωνη παλιά ιστορία αγάπης, μίσους, θανάτου που δένει τα μέλη των περισσοτέρων οικογενειών. Όμως αν κανείς θα ήθελε να προσεγγίσει το θέμα μητέρα – κόρη από αστρολογικής σκοπιάς στα σοβαρά, τότε δεν έχει παρά να φέρει στην φαντασία του μία μάνα να καπνίζει μαριχουάνα, να πίνει ουίσκι μέχρι της απώλειας των αισθήσεων της, να ζει τις πιο ακραίες καταστροφικές σεξουαλικές σχέσεις, να ντύνεται ψυχεδελικά και να μιλά στην πιο αργκό και ακαταλαβίστικη γλώσσα που κανείς νοήμων άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να συλλάβει. Θα αναρωτηθεί κανείς. Τι είδους αγάπη είναι η αγάπη αυτής της μητέρας που αντί να θηλάσει το μωρό της καπνίζει μαριχουάνα; Ναι όντως. Εδώ πρόκειται για μία μάνα η οποία εκπροσωπεί επάξια και τον τίτλο «Μητέρα, Αγάπη, Εγκατάλειψη».
ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ
Όλοι οι αστρολόγοι ανά τον κόσμο ξέρουν όμως, πως αυτό το ακραία εκκεντρικό αλλά εκτός τόπου, χρόνου, και ρόλου αυτής της ψυχεδελικής μάνας που αντί να θηλάζει το μωρό της καπνίζει μαριχουάνα, ανήκει στην εποχή της αδίστακτης εγωκεντρικής μεταπολεμικής γενιάς του έτους 1946, με τον Ουρανό στους Διδύμους, τον Ποσειδώνα στον Ζυγό, και – το σημαντικότερο – με τον Πλούτωνα στον Λέοντα. Σε πλήρη αντίθεση με την κόρη αυτή της μητέρας, που γεννήθηκε το 1968 με Ουρανό /Πλούτωνα στο ζώδιο της Παρθένου και Ποσειδώνα στο ζώδιο του Σκορπιού. Η κόρη αυτή εμφανίζεται πιο ρεαλιστική και ορθολογίστρια. Δεν χάνει τον χρόνο ζώντας σε ψευδαισθήσεις για το πώς είναι πραγματικά ο κόσμος. Μία κόρη που πατά γερά στη γη, ντύνεται συντηρητικά, τρέφεται υγιεινά, δεν συναναστρέφεται καν καπνίζοντες, πάει ανελλιπώς στην εκκλησία κάθε Κυριακή, και στις παρακλήσεις της ίσως να επιζητά να βάλει επιτέλους μυαλό η μάνα της.
Αυτή η σχέση μητέρας – κόρης που προσφέρει μια τέλεια αντιστροφή ρόλων, και η οποία μοιάζει βγαλμένη από φανταστικό μυθιστόρημα, με πολλές δόσεις δακρύων αλλά και υπερβολικά ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα, αντικατοπτρίζει εξολοκλήρου την «καρμική δυναμική» ανάμεσα σε δύο γενιές στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Δύο γενιές που στην ουσία η διαφορετικότητα τους δεν έγκειται στην χρονική στιγμή της γέννησης τους αλλά στην υιοθέτηση της στάσης τους τόσο απέναντι στην ζωή, όσο όμως και απέναντι στους ρόλους της καθεμίας.
Αν λοιπόν, αστρολογικά μιλώντας, θα θέλαμε πραγματικά να κατανοήσουμε πολλές από τις αδιάλλακτες διαμάχες και τραγικές αντιφάσεις μεταξύ γονέων και παιδιών, ειδικότερα όμως μεταξύ μάνας –κόρης, εκείνο που θα κάνει την διαφορά σε ότι αφορά την κρίση μας για αυτές, είναι το να σταθούμε στην ιδιαίτερη ποιότητα της εποχής που γεννήθηκε η καθεμία. Αρκεί τότε, να λάβουμε λοιπόν υπόψη, πως κάθε γενιά βασίζεται στις ιδιότητες και τους κύκλους που ενσαρκώνουν οι εξωτερικοί αργοκίνητοι πλανήτες, και δη εκείνες του Ουρανού, του Ποσειδώνα και του Πλούτωνα. Ετσι, θα διαπιστώσουμε ακόμα τις βαθύτερες και πιο εσωτερικές και αφανείς αιτίες του δύσκολου μητρικού ρόλου. Η παρουσία αυτών των τριών πλανητών στο γενέθλιο ωροσκόπιο ενσαρκώνουν τρεις διαφορετικές, αλλά αλληλεπικαλυπτόμενες γενιές και αντικατοπτρίζουν τις θεμελιώδεις ανάγκες και τις επιθυμίες που είναι συνυφασμένες με τη συλλογική ψυχή της περιόδου κατά την οποία κάθε ένας από αυτούς τους πλανήτες διέρχεται ένα συγκεκριμένο ζώδιο.
Ο καθένας από εμάς, ανήκει σε μια γενιά Ουρανού, Ποσειδώνα, ή μία γενιά Πλούτωνα. Άτομα λοιπόν με έντονο Ουρανό έχουν περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με άτομα που έζησαν 84 χρόνια πριν από εμάς. Η γενιά για παράδειγμα του 1900 που γεννήθηκε με τον Ποσειδώνα στο ζώδιο των Διδύμων είχε σίγουρα εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις από εκείνες που θα αποκτήσουν τα παιδιά που θα γεννήθηκαν το 2011 ή που θα γεννηθούν το 2012 με τον Ποσειδώνα στο ζώδιο των Ιχθύων. Άλλες επίσης αντιλήψεις έχουν τα άτομα που γεννήθηκαν το πρώτο εξάμηνο του 1943 και μετά, με τον Ποσειδώνα στο ζώδιο του Ζυγού και άλλες εκείνα που γεννήθηκαν στις αρχές του 1984 και μετά, με τον Ποσειδώνα στο ζώδιο του Αιγόκερω.
Ωστόσο η γενιά με το Ποσειδώνα στο ζώδιο των Ιχθύων θα έχει περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με τα άτομα που γεννήθηκαν με το Ποσειδώνα στο ίδιο ζώδιο το 1849. Επίσης τα σημερινά παιδιά θα έχουν περισσότερα κοινά με την Πλουτώνια γενιά που γεννήθηκε πριν 246 χρόνια – Πλούτωνας στον Αιγόκερω – από ότι με τους γονείς τους που γεννήθηκαν με τον Πλούτωνα στο ζώδιο του Ζυγού.
Ανεξαρτήτως των επακριβών χρονολογιών εμφανίσεως των παραπάνω εξωτερικών πλανητών, αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρόκειται για πλανήτες οι επιδράσεις των οποίων είναι καθοριστικές ως προς το να μας προσφέρουν μια πιο σύνθετη εικόνα της κυκλικής ποιότητας του χρόνου και του τρόπου ανάπτυξης της ευρύτερης συλλογικής ενότητας στην οποία όλοι ανήκουμε.
Ο Ουρανός σημαίνει πρόοδο άρα άτομα αυτής της γενιάς, θα στραφούν προς εκείνες τις ιδιότητες και τις ποιότητες που εκπροσωπεί αυτός ο συγκεκριμένος πλανήτης. Ο Ποσειδώνας αντικατοπτρίζει γενιές των οποίων η υποσυνείδητη παρόρμηση είναι να στραφούν προς την εξιδανίκευση και την σωτηρία του κόσμου, ενώ η Πλουτώνια γενιά κινητοποιείται όταν απειλείται η επιβίωση της.
Αυτοί οι τρείς πλανήτες αποτελούν στην ουσία την ενσάρκωση των γενεών όπου πέρα από το προσωπικό σύστημα αξιών, θεωρήσεων και των αντιλήψεων μας τις ιδιότητες του χαρακτήρα μας και την ατομική μας ιδιοσυγκρασία μας πληροφορούν ότι ανήκουμε όλοι στην συλλογική ψυχή σκοπός της οποίας είναι να εξελίξει, να μετασχηματίσει, να θεραπεύσει, να αλλάξει και γενικά να διευρύνει τους ορίζοντες αναλόγως των αναγκών της εκάστοτε εποχής.
Ορισμένες από αυτές τις επιρροές βάση των οποίων αντιδρούμε, είναι για μερικούς από εμάς συνειδητές ενώ για άλλους όχι. Για άλλους όμως, οι επιρροές αυτών των εξωτερικών πλανητών συνάδουν με τις ατομικές μας αξίες άσχετα εάν αυτό δεν συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο σε όλους ή για όλους. Οποιαδήποτε και εάν είναι η επιρροή και το πώς αυτή διαμορφώνεται και το πώς και με ποιο τρόπο εγκαθίσταται στην ψυχή και την συνείδηση του καθενός διαφέρει τόσο πολύ από άτομο σε άτομο ώστε υπάρχουν άνθρωποι που σοκάρονται, άλλοι συγκλονίζονται, άλλοι καταρρέουν ενώ για άλλους συνθλίβονται τα βαθύτερα επίπεδα της συλλογικής ψυχής όποτε και όταν και όπως αυτή ενεργοποιείται. Μία από τις πιο πρόσφατες έντονες εικόνες σε ότι αφορά την αλλαγή του συλλογικού γίγνεσθαι έγκειται στην αλλαγή του Πλούτωνα από το ζώδιο του Καρκίνου στο ζώδιο του Λέοντα.
Τότε επήλθε η ισχυρότερη αλλαγή στους μηχανισμούς επιβίωσης. Επίσης ήταν η πιο σημαδιακή αλλά συγχρόνως και αναπόφευκτη σύγκρουση γονέα-παιδιού. Οι προγενέστεροι που είχαν γεννηθεί με τον Πλούτωνα στο ζώδιο του Καρκίνου, η ενστικτώδης έκφραση επιβίωσης ήταν συναρτημένη και κατά πολύ εξαρτώμενη από τους οικογενειακούς δεσμούς. Η ιδιότητα της επιρροής του, προσέθετε σε εκείνη την γενιά μεγαλύτερη αίσθηση συναισθηματικής ασφάλειας, οικειότητας, ενότητας διατήρησης και συνέχισης των οικογενειακών και πατριωτικών δεσμών. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι που ήταν έτοιμοι πεθάνουν για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους ή τον αρχηγό τους, ακόμα και όταν η προσωπική τους θεώρηση ήταν ενάντια στον πόλεμο. Εκείνοι όμως που γεννήθηκαν με τον Πλούτωνα στο ζώδιο του Λέοντα διεκδίκησαν την επιβίωσή τους με αποφασιστικότητα και ισχυρή αντίθεση ή αντίσταση προς τις ανώτερες αρχές, την ίδια την πατρίδα, την οικογένεια. Ανάμεσα τους υπήρξαν άτομα που πήραν την πρωτοβουλία της ατομικότητας και της προσωπικής τους τύχης στα χέρια τους. Αρνήθηκαν για παράδειγμα να πολεμήσουν στο Βιετνάμ, αντίσταση η οποία προερχόταν από αλαζονεία, εγωκεντρισμό ή μια διαισθητική αντίληψη σχετικά με την ατομική δύναμη και υπεροχή να δημιουργήσει μια διαφορετική πραγματικότητα. Ένα πιο λαμπερό κόσμο. Αλλά και να ξεφύγει από το ζυγό της φτώχειας, της ανέχειας, της κακομοιριάς και της πείνας.
Κατά μία γενική έννοια δεν είναι και τόσο απλό μέσα από λίγες αράδες να διερευνήσει κανείς τις συνήθειες των αστρολογικών δεδομένων κάθε μίας γενιάς, ξεχωριστά. Αυτό γιατί το εύρος και οι τομείς ανθρώπινης αλληλεπίδρασης είναι εξαιρετικά πολύπλοκοι. Ωστόσο για το θέμα Μητέρα – Κόρη, μία κεντρική ιδέα μπορεί κανείς να αποκομίσει εξετάζοντας τους εξωτερικούς πλανήτες και την σχέση τους με τους προσωπικούς πλανήτες μητέρας και κόρης. Γενικά, η σχέση μητέρας –κόρης είναι ένα από τα πιο δύσκολα και σύνθετα θέματα. Οι διαφορές σε ότι αφορά τις προσωπικές αντιλήψεις την στάση ζωής και τις αξίες που η καθεμία πρεσβεύει και που γίνεται η αιτία συγκρούσεων αναμεταξύ τους, ίσως να είναι και ανεξάρτητες από τις βαθύτερες συλλογικές δυνάμεις και αιτίες.
Η γενέθλια Σελήνη για παράδειγμα σε όψη τετραγώνου με τον γενέθλιο Κρόνο της μητέρας η συναισθηματική σύνδεση ανάμεσα τους είναι ελλιπής και εξαιρετικά εξασθενημένη. Για μία τέτοια όψη όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει διέξοδος. Για παράδειγμα, όταν ωριμάσει η κόρη, ώριμη θα καταλάβει ότι η μητέρα της αντιδρά ασυνείδητα από φόβο και φθόνο απέναντι της, το βαθύτερο υπόβαθρο των μη ρεαλιστικών προσδοκιών που διατηρούσε απέναντι της. Το ότι ίσως η μητέρα της, έζησε μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια προσδοκά τώρα η κόρη να προβεί σε ένα πλούσιο γάμο συνδέεται φυσικά με τον φόβο μην τυχόν και η κόρη πατήσει στα χνάρια της δικής της δυσάρεστης τύχης.
Κατά βάθος στα μάτια της μητέρας η κόρη μεταβάλλεται σε εκπρόσωπο μιας μεγάλης συλλογικής δύναμης που μπορεί να είναι βαθιά τρομακτική και να έχει δημιουργήσει στο νου της μητέρας θεμελιώδεις ατομικές πεποιθήσεις που όμως άθελα της μεταθέτι στην κόρη να εκπληρώσει. Από την άλλη η γενέθλια όψη τετραγώνου του Κρόνου στο ζώδιο του Καρκίνου με μία σύνοδο Αφροδίτης/Πλούτωνα στο ζώδιο του Ζυγού της κόρης σε όψη τετραγώνου του πρώτου με τον Άρη της μητέρας και η σύνοδος Αφροδίτης /Πλούτωνα σε αντίθεση επίσης με τον Άρη της μητέρας, υποδηλώνει τόσο τις κακουχίες όσο όμως και τις δυσάρεστες κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις που η κόρη βίωσε εξαιτίας ίσως ακόμα και ασυγχώρητων λαθών εκ μέρους της μητέρας της. Όταν πάλι η μητέρα λόγω επαγγελματικής η κοινωνικής θέσης εκπροσωπεί και ενσαρκώνει την ιδεολογία μίας ολόκληρης γενιάς που μεταθέτει και καθαρά υποσυνείδητα στην κόρη της, εκείνη ίσως να μην μπορεί πράγματι να ανακτήσει την προσωπική της αυτοκυριαρχία πόσο μάλλον να ακολουθήσει την δική της ιδεολογία και τα οράματα της.
Η συχνότητα εμφάνισης διαδοχικών παραπλήσιων όψεων –όπως για παράδειγμα Σελήνης – Πλούτωνα – ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές του ιδίου γενεαλογικού δέντρου είναι μάλλον από τις πιο συχνές. Η τραγική αυτή αντίφαση που εμφανίζεται πολύ συχνά στις σχέσεις μεταξύ μάνας και κόρης, είναι σκληρή και εξαιρετικά επώδυνη και για τις δύο πλευρές. Μπορεί για παράδειγμα να είναι και το αμείλιχτο καρμικό αποτύπωμα της φυσικής εξέλιξης που αφορά την ψυχοσεξουαλική ωρίμανση και την ολοκλήρωση του εσωτερικού πένθους για τις απώλειες, τόσο τις ψυχικές –εσωτερικές όσο και τις πραγματικές – εξωτερικές της μάνας.
Όπως και εάν έχει το ζήτημα, από κάποιο σημείο και μετά, η κόρη, καλείται να αποδώσει φόρο τιμής στο δικό της πεπρωμένο πατώντας στα ίδια χνάρια της δικής της ψυχοσεξουαλικής ωρίμανσης με εκείνα της μητέρας της. Ισως συμβεί με κάπως διαφορετικούς τρόπους. Εντούτοις η μάνα, καθώς παραμένει εγκλωβισμένη μέσα στο απύθμενο μίσος και την ψυχική της στασιμότητα λόγω των αρνητικών προτύπων και των καταστάσεων που η ίδια έζησε, υποσυνείδητα επιλέγει να μην αποδεχθεί τον οριστικό χαρακτήρα των καταστάσεων και τις απώλειες που έχουν ήδη συμβεί στην ζωή της. Αντί αυτού προσπαθεί να παγώσει το χρόνο.
Έτσι καταλήγει σε έναν αργό αλλά σταθερό ψυχικό θάνατο. Ένας θάνατος που λόγω της αδυναμίας της να κάνει νέες συμβολοποιήσεις, να επενδύσει σε νέα αντικείμενα να δει στην ιδέα ότι οι εποχές, οι θεωρήσεις και οι αντιλήψεις αλλάζουν, οδηγούν την αναμεταξύ τους σχέση σε πολύ δυσάρεστες ψυχολογικές ακρότητες. Η δε αίσθηση της κόρης του να πρέπει να είναι και να τα έχει ντε και καλά, καλά με την μάνα, μπορέι να οδηγεί άθελα τους και τις δύο. σε ακόμη χειρότερες διαστάσεις όσον αφορά τα συναισθήματα που διαμορφώθηκαν εν τω μεταξύ ανάμεσα τους.