Προσωπικότητα, Μοίρα και Αιτιώδης Σχέση στην Αστρολογία

Τα τελευταία τριάντα χρόνια επεξεργάζομαι ένα μοντέλο ψυχολογικής αστρολογίας που αποκαλώ απλά Αστροψυχολογία. Ο όρος αυτός δεν είναι δικής μου έμπνευσης. Χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν το 1970 από τον μέντορα μου, Richard Idemon, ο οποίος εξασκήθηκε σε αυτό την ίδια εποχή με τον Ελβετό αστρολόγο, Bruno Huber, που έκανε αυτή την έννοια δημοφιλή στην Ευρώπη. Έτσι η δική μου εργασία μπορεί να θεωρηθεί ως συνέχεια του Richard, αν και έχει ελάχιστα κοινά σημεία με τον Huber.

H Αστροψυχολογία είναι η θεωρία βάσει της οποία η προσωπικότητα συνδυάζει στους κόλπους της την αστρολογία με μια πληθώρα διαφορετικών ψυχολογικών μοντέλων. Αυτό που εννοώ με την ‘προσωπικότητα’ δεν είναι απλά η εξωτερική, επιφανειακή εικόνα του εαυτού μας, αν και στην πιο απλή μορφή της η προσωπικότητα έχει να κάνει με τις ικανότητες και ιδιότητες του ατόμου, οι οποίες είναι κατά περίσταση σχετικά αμετάβλητες. Από αυτή την οπτική, η προσωπικότητα είναι η αφετηρία ή το απαύγασμα όλων των ξεχωριστών αντιδράσεων και συμπεριφορών. Αυτός ο ορισμός, όμως, αγνοεί τις ψυχοδυναμικές βάσεις που συνθέτουν τις ρίζες της προσωπικότητας, τα μύχια κίνητρα και τις εσωτερικές συγκρούσεις, αντιστάσεις και ρίσκα από τα οποία πηγάζουν όλες οι συμπεριφορές.

Αναζητώντας την προέλευση

Η ίδια η προσωπικότητα μου με προκαλεί να εξερευνήσω τις βαθύτερες, λιγότερο γνωστές ή προσεγγίσιμες πλευρές της ψυχής. Πού γεννιέται η προσωπικότητα; Ποια είναι η πραγματική αιτία ύπαρξης και η προέλευση της; Και πώς συσχετίζεται με το υπερκόσμιο, μυστήριο σύστημα που αποκαλούμε Ωροσκόπιο;
Με πιο ενδελεχή εξέταση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προσωπικότητα είναι ένα ιδιαίτερο μοντέλο χαρακτηριστικών που προκύπτουν από την οργάνωση υποβοσκουσών μεταβλητών. Αλλά τι ακριβώς είναι αυτές οι μεταβλητές και πώς γίνεται να είναι έτσι ταξινομημένες; Είναι διαφορετικό να λέμε ότι η προσωπικότητα είναι μια δυναμική οργάνωση μέσα στο άτομο, η οποία διακρίνει την χαρακτηριολογική συμπεριφορά και σκέψη και είναι διαφορετικό πράγμα να αναρωτιόμαστε τι καθορίζει αυτή την οργανωτικότητα και ποια χαρακτηριστικά τη συναποτελούν.

Από μια αστρολογική οπτική, μπορούμε άνετα να δούμε την οργάνωση αυτή της προσωπικότητας μέσα στο ωροσκόπιο. Η κινητικότητα των ζωδίων που ενεργοποιεί τους κυβερνήτες τους, οι οποίοι με τη σειρά τους ξυπνούν το δικό τους ζώδιο, καταλαμβάνουν οίκους και είναι σε αμοιβαία επιρροή (όψη) με άλλους πλανήτες. Το ωροσκόπιο αποτελεί μια δυναμική, γεωμετρική οργάνωση από γωνιώδεις σχέσεις μεταξύ πλανητικών λειτουργιών. Ως τέτοιο, λοιπόν, καθορίζει τις παραμέτρους τόσο της προσωπικότητας όσο και της μοίρας. Ο γενέθλιος χάρτης για την ακρίβεια είναι ένα συμβολικό πορτραίτο του εσωτερικού και εξωτερικού εαυτού μας.

Α! Υπάρχει όμως μια δυσκολία: εσωτερική και εξωτερική. Το να ισχυριζόμαστε ότι τα εξωτερικά συμβάντα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις εσωτερικές δυναμικές αποτελεί μια ριζική αποστασιοποίηση από την σύγχρονη ψυχολογία με εξαίρεση ίσως τον Γιουγγκ και σε μικρότερο βαθμό του θεωρητικούς της ψυχοδυναμικής που αναγνωρίζουν την απανταχού παρουσία των διαδικασιών προβολής και υπνωτισμού, ελέγχοντας τις επιδράσεις τους πάνω στους θεραπευόμενους. Και οι δύο, όμως, σταματούν μπροστά στην αστρολογική προοπτική, η οποία ισχυρίζεται ότι αυτές οι υποκειμενικές και αντικειμενικές πραγματικότητες είναι σύγχρονες της γέννησης του ατόμου. Για τους αστρολόγους, αυτή η αλήθεια είναι αυταπόδεικτη. Ίσως όμως κάποιος έχει την απορία με ποια συντριπτική, άφατη Νοημοσύνη προέκυψε μια τέτοια ωροσκοπική τάξη; Μια τάξη που δεν γεννά μόνο το μυστήριο που αποκαλούμε προσωπικότητα, αλλά που αντανακλά κάθε βήμα του πεπρωμένου.

Είναι δυνατόν να θεωρήσουμε ότι αυτή η συγχρονικότητα είναι απλά τυχαίο συμβάν άνευ συγκεκριμένου νοήματος ή σκοπού; Ή εναλλακτικά πώς η ανθρώπινη ζωή είναι το παιχνίδι μια ανώτερης, ανεξιχνίαστης αλλά καθοριστικής δύναμης, ένας κοσμικός παίκτης μαριονέτας, ο οποίος μέσα από τις πλανητικές κλωστές κινεί κάθε σκέψη, πράξη και εμπειρία μας;

Η άποψη μου είναι πως και οι δύο αυτές πλευρές είναι αβάσιμες. Το να υποθέτουμε ότι μια τυφλή, άνευ νοημοσύνης μηχανιστική δύναμη εντελώς τυχαία ενορχήστρωσε τον διακριτικό αλλά εξαιρετικό χορό που λαμβάνει χώρα μεταξύ της ψυχής και του περιβάλλοντος -ενός χορού που συνεχίζεται από την στιγμή της γέννησης ως και τον θάνατο- κοροϊδεύει την κοινή λογική. Με τον ίδιο τρόπο, φαίνεται άστοχο σε τελευταία ανάλυση, η ελεύθερη βούληση που μπορεί κάλλιστα να είναι οφθαλμαπάτη και συνακόλουθα η ζωή απλά ρομποτική πράξη μιας προκαθορισμένης μοίρας που ξετυλίγεται μέσα στο χρόνο, για άσχετους με τις επιλογές μας λόγους.

Μια διαφορετική άποψη

Στην καρδιά της Αστροψυχολογίας βρίσκεται η υποκρυπτόμενη θεωρία της αιτιώδους συνάφειας, η οποία είναι ριζικά αντίθετη στον ντετερμινισμό τόσο των ψυχολογικών όσο και (ορισμένων) αστρολογικών μοντέλων. Δεν προϋποθέτει ότι η προσωπικότητα είναι παράγωγο εξωτερικών παραγόντων όπως η γενετική ή το περιβάλλον (φυσικό ή οικογενειακό), ούτε πως τα ψυχολογικά προβλήματα είναι παράγωγα μιας ανθυγιεινής κουλτούρας, τραυματικών εμπειριών ή λανθασμένων παιδικών προσανατολισμών. Επίσης δεν υποθέτει πως οι πλανητικές θέσεις της στιγμής της γέννησης είναι καθοριστικοί για την προσωπικότητα και τη μοίρα.

Αν και κάθε αστρολόγος γνωρίζει πως η προσωπικότητα αντανακλάται στον γενέθλιο χάρτη, δεν είναι το ίδιο με το να υποστηρίζεται ότι οι πλανητικοί σχηματισμοί καθορίζουν την προσωπικότητα. Οι συσχετισμοί δεν είναι αιτίες. Για παράδειγμα, υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ότι η γενετική παίζει ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας ή έτσι υποτίθεται. Οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, επίσης, θεωρούνται ότι έχουν αντίκτυπο στην εξέλιξη και την επακόλουθη συμπεριφορά. Πάλι, όμως, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η φύση και η φροντίδα είναι πρωταρχικοί παράγοντες. Μια οπτική μετενσάρκωσης προϋποθέτει ότι τόσο η γενετική κληρονομιά όσο και οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας είναι παράγωγα μια ανώτερης διάστασης της πραγματικότητας, μια ψυχή που ενσαρκώνεται σε ένα κατάλληλα επιλεγμένο σώμα, οργανώνει τα γονίδια της για συγκεκριμένους σκοπούς και από τη στιγμή που έρχεται στη ζωή προσελκύει μια διαρκώς εξελισσόμενη αλληλουχία συγχρονιστικών γεγονότων και συνθηκών, όλα για χάρη ενός συγκεκριμένου μαθήματος ζωής.

Μιας και η προσωπικότητα και το περιβάλλον αποτελούν ένα ταιριαστό ζευγάρι το οποίο απεικονίζεται στο χάρτη από την πρώτη στιγμή της γέννησης, η αστρολογία προτείνει ότι ο χαρακτήρας και το πεπρωμένο έχουν κοινή πορεία και κοινή εξέλιξη. Με άλλα λόγια οι πρωταρχικοί παράγοντες στην ανάπτυξη του ατόμου –η γενετική κληρονομιά (φύση) και οι από νωρίς διαμορφωθείσες εμπειρίες (φροντίδα)- μπορεί να είναι δίκοπο μαχαίρι μιας πρώτης ύπαρξης, ενσαρκωμένης συνειδητότητας, η οποία αντικατοπτρίζεται από το ωροσκόπιο ως σύνολο.
Κάθε γέννηση φωλιάζει σε μια ιεραρχία συνθηκών που φαίνεται να είναι αλληλένδετες μεταξύ τους. Αρχικά, υπάρχει μια κοσμική τάξη στην στιγμή και στον τόπο γέννησης, στη συνέχεια υπάρχει μια γενετική κληρονομιά που έχει αντίκτυπο τόσο στην φυσιολογία όσο και στην ψυχολογία, και τέλος υπάρχει και η ποιότητα της οικογένειας και του κοινωνικού περιβάλλοντος που έχουν με τη σειρά τους την δική τους επίδραση. Από μια αστρολογική οπτική, όλοι αυτοί οι παράγοντες δείχνουν να συνδέονται μεταξύ τους και να αντικατοπτρίζουν ο ένας τον άλλο. Ακόμα και η εξωτερική εμφάνιση, την οποία θεωρούμε εξ’ ολοκλήρου γενετικά καθορισμένη, είναι παρόλα αυτά σύμφωνη προς την φύση του ωροσκοπίου. Κάθε ζώδιο έχει συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά που το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώδια, δίνοντας έτσι μια αστρολογική χροιά στις κληρονομικές επιρροές. Υπάρχει μέσα μας κάτι που υπερβαίνει τη γενετική, διαμορφώνοντας τα γονίδια κατά έναν αόρατο τρόπο, που αντανακλάται στο γενέθλιο χάρτη.

Όσο περισσότερο ασχολούμαι με την αστρολογία και γίνομαι μάρτυρας της αδιάσειστης και σχεδόν θαυματουργής συσχέτισης μεταξύ φυσικών, ψυχολογικών και εμπειρικών παραγόντων, τόσο περισσότερο φαίνεται παράδοξο ότι αυτή η συμβολή έλαβε χώρα εντελώς τυχαία. Όπως τονίζει και η Λιζ Γκριν, αυτό που αποκαλούμαι Μοίρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την δικαιοσύνη και το νόμο παρά με κάποια τυχαία προκαθορισμένη δύναμη που υποδεικνύει τις πράξεις και τις εμπειρίες κάθε ατόμου.

Η Μοίρα, όπως την αποκαλούσαν οι Έλληνες, εξελίχθηκε από το όραμα μιας οργανωμένης και διασυνδεδεμένης τάξης. Ως ο φρουρός της δικαιοσύνης, η Μοίρα είναι απλά ένας φυσικός νόμος που εξελίχθηκε σε θεότητα. Ενσάρκωσε την αρχή σύμφωνα με την οποία μιας και οι άνθρωποι είναι μέρος της Φύσης, δεν μπορούν να παραβιάζουν τους φυσικούς νόμους χωρίς συνέπειες. Για παράδειγμα, δεν μπορεί κάποιος να αποκηρύσσει ένα αρχέτυπο ή να εκδηλώνει υπερβολικά τις ενέργειες ενός αρχετύπου χωρίς να προκαλεί κάποια συνέπεια για την διόρθωση της τάξης.

Από αυτή την οπτική, η μοίρα είναι η αιτία και το αποτέλεσμα αρχών ανάλογων προς το ανατολίτικο δόγμα του Κάρμα. Δεν είναι απλά μια αποδοχή ή τιμωρία που εμπνεύστηκαν οι θεοί, αλλά μια διαδικασία διόρθωσης στην υπηρεσία ενός υπερβατικού σκοπού. Και αυτός ο σκοπός είναι που οδηγεί τους ανθρώπους σε μια πληρέστερη αντίληψη της θείας τάξης που μέσα από τη φύση ενσαρκώνουν.

Συνδυάζοντας το δόγμα του κάρμα με την θεωρία της αστρολογίας μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για την μοιραία ποιότητα της ζωής και του χαρακτήρα ενός ατόμου. Αν και το χάρτης μπορεί να είναι ένας σπόρος ή ένα προσχέδιο του πεπρωμένου, στο τέλος καταλήγουμε να μιλάμε για τις πράξεις μας που δημιουργούν το πεπρωμένο. Η άπειρη σοφία του Κόσμου αξιώνει πως ένα άτομο γεννιέται όταν οι πλανήτες είναι οργανωμένοι κατά έναν τρόπο ώστε να αντανακλάται η μοίρα που αυτό το άτομο διεκδίκησε με τις πράξεις του στις προηγούμενες ζωές του. Οι επακόλουθες εμπειρίες του πολιτισμού και της επιμέλειας κάποιου προέρχονται από μια προϋπάρχουσα φυσική δομή. Το περιβάλλον σε αυτή την περίπτωση, ξεκινώντας από το σώμα, δεν είναι τόσο πρωταρχική όσο μάλλον δευτερεύουσα αιτία της συμπεριφοράς, είναι ένας καθρέφτης που αντανακλάται η ήδη υπάρχουσα εσωτερική τάξη της ψυχής.

Από την οπτική της σύγχρονης ψυχολογίας, υπάρχει μια ιδιαίτερη νοοτροπία που προκαλεί τα συμβατικά συμπεράσματα σχετικά με την αιτιολογία της παθολογίας. Υπονοεί ότι το περιβάλλον επιβεβαιώνει αλλά δεν δημιουργεί, τα πρώτα άγχη και τις εσωτερικές συγκρούσεις ενός παιδιού. Και πάλι όμως, μπορεί κάποιος να διαφωνήσει αναφορικά με τις ελλείψεις και τις επιδράσεις του περιβάλλοντος. Αυτό που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ωστόσο, είναι η προσωπική ευθύνη του καθενός μας. Έτσι, το πεπειραμένο περιβάλλον αποτελεί την καρμική πληρωμή που ενεργοποιεί, διορθώνει και εκλεπτύνει τον χαρακτήρα του ατόμου, όσο επώδυνη και μακροχρόνια και αν είναι αυτή η διαδικασία.

Με δεδομένη την δυναμική γονέα-παιδιού, η πρωταρχική οπτική ήταν πως η ενέργεια κυλά μονόπλευρα, από τον γονιό στο παιδί. Η κυκλοθυμία της μητέρας, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ποιότητα της φροντίδας της και να επιδράσει αρνητικά στο περιβάλλον του παιδιού. Σε πιο πρόσφατες μελέτες, ωστόσο, αποφαίνονται οι ψυχολόγοι πως η επίδραση που έχει το παιδί στους γονείς είναι ισάξια της επίδρασης των γονιών στο παιδί, έτσι η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη και αμοιβαία. Τα παιδιά είναι ενεργοί συμμετέχοντες στον καθορισμό της ποιότητας της φροντίδας που τους προσφέρεται. Το δόγμα του Γιουνγκ για την συγχρονικότητα επεκτείνει την ιδέα αυτή ως την διάρκεια όλης της ζωής του ατόμου, υποδηλώνοντας ότι η επαναλαμβανόμενη φύση συγκεκριμένων εμπειριών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο συμπεριφοράς, τις αντιλήψεις και τις προθέσεις που έχει κάποιος στο διάβα του χρόνου.

Μια παρόμοια κατάσταση υπάρχει και στο βιολογικό επίπεδο. Οι πρώτες γενετικές θεωρίες υποστήριζαν ότι το γονίδιο είναι ένα κλειστό σύστημα, απρόσιτο στις επιδράσεις εκτός από τις τυχαίες μεταλλάξεις που προκαλούνται από εξωτερικούς, αναιτιολόγητους παράγοντες όπως η ακτινοβολία ή οι χημικές επιθέσεις. Μέσα στα τελευταία πενήντα χρόνια, όμως, έχουν προκύψει δεδομένα που επιβεβαιώνουν ότι το γονίδιο προσαρμόζεται και μπορεί να διαμορφωθεί ανάλογα με τρόπους και πράξεις που ενεργοποιούν και απενεργοποιούν τα γονίδια, διαμορφώνοντας έτσι την ανατομία και την τελική φυσική δύναμη του ατόμου. Και μιας και η εκμάθηση μπορεί να είναι ενστικτώδης, είναι κοινώς αποδεκτό ότι το ανθρώπινο γονίδιο είναι υπεύθυνο για την ελεύθερη βούληση. Το αποτέλεσμα είναι ότι η συνείδηση είναι πρωταρχικής σημασίας και μπορεί να είναι η προϋπάρχουσα αιτία της παράγωγης διαδικασίας που ποικίλει από το είδος των γεγονότων στα οποία λαμβάνουμε μέρος ως και τις σκόπιμες γενετικές αλλαγές που έχουν αντίκτυπο στην βιολογική εξέλιξη.

Αν ο Χαρακτήρας είναι το Πεπρωμένο, τότε εστίασε στον Χαρακτήρα

Η αστροψυχολογία δίνει έμφαση στον χαρακτήρα αντί στην μοίρα για έναν απλό λόγο: οι άνθρωποι μπορούν να ελέγξουν τον χαρακτήρα τους, όχι όμως και τη μοίρα. Έτσι ο χαρακτήρας αξιώνει μεγαλύτερη προσοχή. Αν και ο εξωτερικός με τον εσωτερικό χαρακτήρα αντανακλώνται ο ένας στον άλλο σε μια αέναη διαδικασία αμοιβαίας επιρροής, οι πραγματικές αλλαγές λαμβάνουν χώρα μέσα μας. Μόνο αν αφυπνίσουμε την συνείδηση μας, επιλύσουμε εσωτερικές διαμάχες, αναπτύξουμε θετικές αξίες και κάνουμε σωστές επιλογές μπορούν επαναλαμβανόμενα μοτίβα τους εξωτερικού μας χαρακτήρα να αλλάξουν αξιόλογα.

Οι συνθήκες στις οποίες μεγάλωσε ένα παιδί καταδεικνύουν τα πρώτα και πρωτότυπα μοτίβα γεγονότων που αντικατοπτρίζουν την ψυχική δομή. Αυτό δεν σημαίνει ότι το περιβάλλον είναι απλά το αποτέλεσμα του πώς το αντιλαμβανόμαστε. Η θέση στην οποία διαμορφώνουμε την πραγματικότητα στην βάση των αξιόλογων ενεργειών μας είναι μόνο σχετικά έγκυρη. Και αυτό υπό την έννοια του πώς το άτομο ερμηνεύει τα γεγονότα που πρόκειται να διαμορφώσουν την επακόλουθη εμπειρία του. Οι ερμηνείες που θα δώσει θα επηρεάζουν τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του, και αυτά με τη σειρά τους θα επηρεάζουν τις αντιδράσεις του στα άλλα άτομα. Από αυτή την άποψη, κάθε άτομο διαμορφώνει όντως μια πραγματικότητα που απευθύνεται στον δικό του υποκειμενικό κόσμο. Αυτός ο υποκειμενικός κόσμος, ωστόσο, αρχικά προέρχεται από ένα μοτίβο εμπειριών που γεννήθηκαν κατά την παιδική ηλικία. Αυτή η πρωταρχική, αντικειμενική πραγματικότητα, υποδηλώνει μια καρμικά κληροδοτημένη μοίρα, βασισμένη στις πράξεις των παρελθουσών ζωών.

Οι συναισθηματικά σημαντικές εμπειρίες της παιδικής ηλικίας –οι πρωτογενείς μορφές γεγονότων- αποκτούν εσωτερική χροιά και συνακόλουθα εξωτερικεύουν το εσώτερο περίγραμμα του προϋπάρχοντος χαρακτήρα. Το να οργανώνει κάποιος τον εαυτό του, προϋποθέτει αναμόρφωση πνευματικών συνηθειών, αμυνών, απόψεων, προσδοκιών και των αναπαραστάσεων που έχουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους, και όλα αυτά έχουν σαν αφετηρία την παιδική ηλικία και είναι ήδη προκαθορισμένα από το ωροσκόπιο πριν καν λάβει χώρα οποιαδήποτε μορφή εκμάθησης.

Και πάλι αυτή η διαμόρφωση είναι συνεπής προς την θεωρίας της Συγχρονικότητας του Γιουνγκ και στον ορισμό του για τα αρχέτυπα ως ψυχοειδείς παράγοντες, εννοώντας ότι διαμορφώνουν τόσο το συμβάν όσο και το μυαλό. Μια βασική αρχή της Γιουνγκιανής ψυχολογίας (και Αστροψυχολογίας) είναι πως τα αρχέτυπα είναι πανταχού παρόντα, δεν βρίσκονται αποκλειστικά μέσα στην ψυχή ως δομικά στοιχεία, αλλά μάλλον είναι παντού γύρω μας στην φύση ως σύνολο. Τα αρχέτυπα ενυπάρχουν και έτσι διαχέονται επ’ άπειρον μέσα στη φύση. Είναι για να είμαστε ακριβείς, αυτή η ψυχοειδής ποιότητα των πλανητικών αρχετύπων που ενυπάρχει σε μια σημαντική σύνδεση μεταξύ εσώτερων, ψυχικών παραγόντων και εξωτερικών, αντικειμενικών γεγονότων.

To διάσημο ρητό του Ηράκλειτου «Το ήθος του ανθρώπου χαράζει τη μοίρα του» υπονοεί ότι ο υποκειμενικός χαρακτήρας και η αντικειμενική μοίρα είναι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ωστόσο, εκτός και αν αυτό γνωμικό αναφέρεται στην μετενσάρκωση, είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε ένα ντετερμινιστικό μοντέλο: το συμπέρασμα ότι οι πλανητικές δυνάμεις, ή τα καπρίτσια κάποιου Δημιουργού, ή η καθαρή τύχη (γενετική και κοινωνική) είναι ο απόλυτα καθοριστικός παράγοντας διαμόρφωσης του χαρακτήρα και της μοίρας. Απορρίπτω τον ντετερμινισμό απερίφραστα, όχι απλά επειδή προφανώς μας απεκδύει από τις δυνάμεις μας, αλλά επειδή η υπεροχή της συνείδησης ως αιτιώδης παράγοντας της πραγματικότητας αυξάνεται ολοένα και περισσότερο με μαρτυρίες από κάθε επίπεδο ανθρώπινης γνώσης, από την πνευματική ως την επιστημονική.

Είμαστε μοιρολατρικά πλάσματα, που δεν έχουμε την δυνατότητα επιλογών. Αυτό είναι το κλασικό παράδοξο το οποίο η αστρολογία αλλά και ολόκληρη η ανθρώπινη ύπαρξη ενσωματώνει. Ως παράδοξο, μπορεί μόνο να επιλυθεί μέσα σε ένα ανώτερο επίπεδο που αξιώνει μια αιώνια, εξελίξιμη συνειδητότητα, η οποία ενσαρκώνεται ως χαρακτήρας και πεπρωμένο, μοίρα και ελεύθερη θέληση. Στην τελική, το ωροσκόπιο μπορεί να ερμηνευθεί ως μια διαδικασία μάθησης που συμβολίζει τον υποκειμενικό κόσμο, τον αντικειμενικό κόσμο και την δυναμική των σχέσεων δράσης αντίδρασης μεταξύ των δύο (κόσμων).

Αν έχουμε τη δυνατότητα να μάθουμε από τις προσωπικές μας εμπειρίες, τότε η εξέλιξη βασίζεται στο οικοδόμημα του ωροσκοπίου. Και οι δύο εναλλακτικές απόψεις –η εμπειρία ως εντελώς τυχαία, ή η μοίρα ως πλήρως καθορισμένη- αρνούνται την δυνατότητα ενός θείου σκοπού στις ανθρώπινες υποθέσεις. Η πρώτη επειδή υποδηλώνει ότι το Σύμπαν είναι εντελώς διάφορο από την ανθρώπινη μάθηση και η δεύτερη επειδή η ανάπτυξη είναι μάταιη αν δεν μπορεί να δώσει την δύναμη στους ανθρώπους να βελτιώσουν το περιβάλλον τους.

Αν υπάρχει ένα θέμα το οποίο η σύγχρονη ψυχολογία πέρα από κάθε αμφιβολία έχει θέσει είναι πως οι άνθρωποι μπορούν και αλλάζουν. Άρα θεωρούμε δεδομένο στον 21ο αιώνα, ότι είναι εύκολο να ξεχάσουμε πως η αστρολογία των προγόνων μας ήταν κατά κύριο λόγο βασισμένη στο αξίωμα ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Και κατά συνέπεια, όλα είχαν προκαθοριστεί από τα άστρα. Αυτή ήταν μια ολέθρια άποψη που πρέπει να απαρνηθούμε.

Η εικόνα που έχουμε εδώ είναι πως η μοίρα μπορεί να πλαστεί σε ένα πιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα μέχρι το σημείο που το άτομο μαθαίνει από τις ανταποδοτικές διαδικασίες που το ίδιο προκαλεί. Ο ακριβής βαθμός στον οποίο η μοίρα μπορεί να διαφοροποιηθεί υποχρεωτικά παραμένει στο επίπεδο της εικασίας. Ακόμα και έτσι όμως, πρόκειται για μια απείρως πιο ενθαρρυντική οπτική συγκριτικά με τους δυο δίδυμους πυλώνες απόγνωσης –την αδιάκοπα τυχαία εμπειρία ή τα αναπότρεπτα καθορισμένα αποτελέσματα. Ίσως η μεγαλύτερη συμβολή της ψυχολογικής αστρολογίας είναι η ιδέα ότι ο χαρακτήρας είναι η μοίρα, και αφού μπορούμε να αλλάξουμε τον χαρακτήρα μας, τότε μπορούμε να διαμορφώσουμε και την μοίρα μας.

Σημειώσεις και Αναφορές

________________________________________
1 Greene, Liz (1984). The astrology of fate. York Beach, MI: Samuel Weiser.

2 Βλέπε, για παράδειγμα, Stern, Daniel (2000), The Interpersonal World of the Infant. New York: Basic Books. Also, Gopnik et. al., (1999). The Scientist in the Crib New York: William Morrow. Information about children’s impact on parenting was evident as early as the 1970s. See Segal, J. & Yahres, H. (1978). «Bringing Up Mother, Psychology Today, November, 1978, p. 93.

3Jung, C. (1955). Synchronicity: An acausal connect¬ing principle. In C. Jung & W. Pauli, The Interpre¬tation of nature and psyche (pp. 1-146). New York: Pantheon.

4 Βλέπε, για παράδειγμα, Koestler, Arthur (1978), Janus: A summing up. New York: Vintage Books. Also, Dodge, Norman (2007). The Brain that Changes Itself. London: Penguin Books. Another good resource is Litvak, S., & Senzee, A.W. (1986). Toward a new brain: Evolution and the human mind. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.

Mετάφραση: Αγγελική Κ.