Όταν ο Χάρυ γνώρισε την Σάλυ…
Για όσους δεν έχουν δει την ταινία, πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων, που οι δρόμοι τους για πολλά χρόνια διασταυρώνονται διαρκώς τυχαία, μετά χάνονται, γίνονται φίλοι, εραστές, μετά χωρίζουν και τελικά … φτάνουμε στο χάπι έντ, όπου ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι αυτό που έψαχνε ήταν μπροστά του τόσα χρόνια. Σε έναν κόσμο που το τετριμμένο «η ζωή δεν μιμείται την τέχνη», είναι ο κανόνας, υπάρχει άραγε το περιθώριο για εξαιρέσεις;
Το ιδανικό ταίρι και η αδελφή ψυχή
Όλοι μας, ανεξάρτητα με το φύλο μας, έχουμε πλάσει έναν ιδεατό από κάθε άποψη, σύντροφο o οποίος βέβαια ως ένας ιδανικά πλασμένος σύντροφος που είναι, ουδέποτε παρουσιάζει ελαττώματα.
Το «τέλειο» δεν έχει προβλήματα, προφανώς δεν έχει απόψεις –εκτός αν συμφωνούν με τις δικές μας φυσικά- συμπληρώνει τις προτάσεις μας, αποδέχεται απόλυτα αυτό που είμαστε, ένα βλέμμα αρκεί για να επικοινωνήσουμε, ακόμα και με υπερφυσικούς τρόπους, και οπωσδήποτε δεν μας πληγώνει.
Αυτό το είδος αγάπης που αναζητούμε παραπέμπει κατά κάποιο τρόπο στην αρχέτυπη μητρική, άνευ όρων, αγάπη που ίσως αποτελεί και τον μοναδικό, ουσιαστικό συνδετικό κρίκο με την «αδελφή ψυχή». Όμως ο όρος «αδελφή ψυχή» λανθασμένα συγχέεται με το ιδανικό ταίρι που έχουμε πλάσει με την φαντασία μας. Κι αυτό γιατί η αδελφή ψυχή σημαίνει πολλά περισσότερα από έναν απλό ερωτικό σύντροφο. Μπορεί να είναι ένας δάσκαλος, ένας φίλος, ο γονέας μας, οποιοσδήποτε θα επηρεάσει την ζωή μας κατά τέτοιον τρόπο ώστε να υπάρξει πνευματική εξέλιξη.
O όρος «αδελφή ψυχή» βασίζεται στην μεταφυσική θεωρία της μετενσάρκωσης και ειδικότερα στην ανατολική φιλοσοφία του κάρμα (χρέος) και του ντάρμα (ανταμοιβή).
Οι ψυχές, κατΆ αυτή την θεωρία, ενσαρκώνονται με απώτερο σκοπό την πνευματική εξέλιξη και επανέρχονται έως ότου καταφέρουν να φτάσουν στο σημείο της «φώτισης».
Τα λάθη, οι αμαρτίες και αδικίες που διαπράττονται καλούνται «κάρμα» και οι καλές πράξεις, η γνώση και η πνευματική εξέλιξη μας, καλούνται «ντάρμα».
Σε κάθε μας ενσάρκωση καλούμαστε να εξοφλήσουμε τα καρμικά χρέη που δημιουργήσαμε από την προηγούμενη ενσάρκωση, και ταυτόχρονα μας προσφέρεται η δυνατότητα να «δημιουργήσουμε» το νέο ντάρμα, το νέο πεπρωμένο. Κάθε σχέση και πράξη στην ζωή μας, χτίζει το κάρμα και ντάρμα της επόμενης. Σε αυτό το ταξίδι των ενσαρκώσεων δημιουργούμε διαφόρων ειδών σχέσεις με πολλούς ανθρώπους. Λέγεται πως, η ψυχή επιλέγει να ξανασυναντηθεί με κάποιες εξ αυτών, ώστε να βοηθηθεί στην παρούσα ενσάρκωσή της που απώτερο σκοπό έχει, όπως είπαμε, την πνευματική εξέλιξη.
Η πνευματική όμως εξέλιξη δεν είναι πάντοτε ευχάριστη στην διαδικασία της. Πολλές φορές άνθρωποι που θεωρούσαμε ως «αδελφές ψυχές» μας πληγώνουν, άλλοτε, αν πρόκειται για συντρόφους, μας χωρίζουν ή τους χωρίζουμε και δημιουργείται τελικά το ερώτημα, πώς είναι δυνατό να χωρίζω με την αδελφή μου ψυχή ή αυτή να με πληγώνει; Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πράγματι οι αδελφές ψυχές μας ή μήπως κάναμε λάθος;
Τι σημαίνει ο όρος αδελφή ψυχή;
Είναι διαδεδομένη η άποψη ότι κάποιος που μας πλήγωσε δεν ήταν αδελφή μας ψυχή αλλά πρόκειται για μεγάλο λάθος. Όπως ήδη είπαμε, η ενσαρκωμένη ψυχή μας επιλέγει κάποιες φορές να συναντηθεί με ψυχές με τις οποίες είχε σχετιστεί σε παρελθούσες ενσαρκώσεις, ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να ολοκληρώσουν τον κύκλο του κάρμα ή ντάρμα που δημιουργήθηκε μεταξύ τους, ή ακόμα για να την βοηθήσουν δίνοντάς της την ώθηση που χρειάζεται σε κάποια στιγμή της ζωής της. Η ψυχή μας γνωρίζει ποια μαθήματα πρέπει να πάρει αλλά και να δώσει, πριν ακόμα εισέλθει στον υλικό κόσμο και έτσι θέτει στόχους, επιλέγει συνθήκες, προγραμματίζοντας την πορεία της σε κάθε ενσάρκωση.
Ως αδελφή ψυχή ορίζεται λοιπόν αυτή με την οποία υπάρχει καρμικός δεσμός (είχε δημιουργηθεί δεσμός σε πνευματικό – ψυχικό επίπεδο, καθώς μόνο κατά αυτό τρόπο μπορεί να υπάρξει συνέχεια) από προηγούμενη ενσάρκωση, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε μεταξύ μας μια σχέση ανταπόδοσης, θετικής ή αρνητικής, με σκοπό την εξέλιξή μας.
Σαν έννοια όμως, χρησιμοποιείται συχνά από τους περισσότερους ανθρώπους, για να περιγράψει το στενό δέσιμο και τον υψηλό βαθμό κατανόησης και ταύτισης απόψεων ,συμπεριφορών κ.α. μεταξύ δύο ανθρώπων. Είναι αναγκαίο λοιπόν, να διαχωρίσουμε την μεταφορική χρήση της έκφρασης «αδελφή ψυχή», από την κυριολεκτική της έννοια, που πηγάζει από την θεωρία της μετενσάρκωσης.
Αναμενόμενο να αναρωτηθούμε τελικά, αν έχουμε συναντήσει στην ζωή μας ανθρώπους με τους οποίους προϋπήρχε κάποιος μεταφυσικός καρμικός δεσμός. Παρά το γεγονός ότι η θεωρία εμφανίζεται κάπως «εξωτική» και ιδιαίτερη, η εμπειρία της δεν είναι τόσο σπάνια όσο φανταζόμαστε. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι από εμάς συναντούμε στην ζωή μας ανθρώπους που για ανεξήγητους λόγους μας προκαλούν αμέσως αισθήματα αντιπάθειας, έντονο φόβο, ή καμιά φορά μας δίνουν την αίσθηση ότι τους γνωρίζουμε ολόκληρη ζωή και νιώθουμε υπερβολικά οικεία μαζί τους, ή ξεσηκώνουν μία παθιασμένη θύελλα συναισθημάτων από την πρώτη κιόλας οπτική επαφή.
Άρα η εμφάνιση, σε κάποια φάση της ζωής μας, της αδελφής ψυχής δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό αλλά ένα γεγονός που οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε την τύχη να ζήσουμε. Ο καθένας από μας, είναι δυνατόν, να προσελκύσει μια αδελφή ψυχή παρόλο που φαίνεται παράξενο, καθώς η έννοια της έχει μυθοποιηθεί και προβάλλεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε λανθασμένα περιορίζεται σε έναν, μεταφυσικής περιβολής, ερωτικό σύντροφο.
Το ερώτημα σε αυτό το σημείο είναι, με ποιο τρόπο προσελκύουμε μια αδελφή ψυχή ή πώς να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για τέτοια μορφή, ξεχωρίζοντάς την ανάμεσα στις σχέσεις που συνάπτουμε.
Η χρονική στιγμή που θα εμφανιστεί στην ζωή μας είναι ουσιαστικής σημασίας καθώς οι καταστάσεις που βιώνουμε μια δεδομένη στιγμή φαίνεται πώς αποτελούν πόλο έλξης για την παλιά γνώριμη ψυχή μας.
ΓιΆ αυτό τον λόγο πολλές φορές έλκουμε ψυχές ασυνείδητα, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι βιώνουμε μια «καρμικού» τύπου σχέση, ή το πώς και το γιατί, παρά μόνο αφού η επαφή αυτή φέρει εις πέρας την αποστολή της, δηλαδή αφού η σχέση ολοκληρωθεί και, ξεπερνώντας την αρχική μας λύπη, διαπιστώσουμε ότι η παρουσία των ανθρώπων αυτών είχε εξαιρετική σημασία για την πορεία της ζωή μας. Η εμφάνιση της την δεδομένη στιγμή, έχει ως κύριο σκοπό την ολοκλήρωση του κύκλου του κάρμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας, ή επίσης να μας βοηθήσει, στον κατάλληλο χρόνο, δίνοντάς μας τα ερεθίσματα που απαιτούνται για να επανέλθουμε στο μονοπάτι του προορισμού που επιλέξαμε.
Φαίνεται πως ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε την ζωή και βιώνουμε τις εμπειρίες μας την συγκεκριμένη περίοδο παρουσιάζει τις κατάλληλες, προαπαιτούμενες συνθήκες ώστε να εκπληρωθεί το έργο που αναθέσαμε στην ψυχή αυτή. Κρατώντας λοιπόν πάντα το δεδομένο της χρονικής στιγμής στο μυαλό μας, εξετάζουμε τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις που μας προκάλεσε την πρώτη στιγμή γνωριμίας μας:
- Η γνωριμία συνοδεύτηκε από μια εξαιρετικά ισχυρή αίσθηση οικειότητας;
- Nιώσαμε νοσταλγία και κυρίως ένα ανεξήγητο ψυχικό δέσιμο που μας βοηθάει να επικοινωνούμε και να κατανοούμε απόλυτα, ο ένας τον άλλον, απ’ την πρώτη ματιά;
- Νιώσαμε άνετα και ίσως την ανεξήγητη ανάγκη να ανοίξουμε την καρδιά μας, εκμυστηρευόμενοι πράγματα που ούτε στον εαυτό μας δεν θα λέγαμε;
- Mήπως όμως νιώσατε εχθρικά από την πρώτη στιγμή και ταυτόχρονα φόβο και έντονη δυσφορία χωρίς να υπάρχει καμία λογική εξήγηση και καμία αιτία;
Αν είστε οπαδός της μεταφυσικής, δηλαδή δέχεστε την θεωρία της μετενσάρκωσης, και βιώσατε τα περισσότερα από τα παραπάνω τότε πιθανότατα πρόκειται για μία από τις αδελφές ψυχές σας!
Βρήκα την αδελφή μου ψυχή…και μετά, τι;
Σημαντική παράμετρος του θέματος είναι το πως πρέπει να υποδεχτούμε μια τέτοια εμπειρία στην ζωή μας. Βασικό ρόλο παίζει, καταρχάς, το κατά πόσο είμαστε σε θέση να ανοίξουμε την ψυχή μας για να υποδεχτούμε αυτή την εμπειρία.
Ουσιαστικά από την στιγμή που είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε την «καρμική σχέση» είναι απαραίτητο να λάβουμε υπόψη μας ότι η άλλη πλευρά δεν είναι απαραίτητο ούτε να γνωρίζει ότι είναι αδελφή μας ψυχή αλλά ούτε και να αποδέχεται την θεωρία αυτή. Παρόλα αυτά όμως εμείς γνωρίζοντας ότι η σχέση αυτή θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή μας αλλά και στην εξέλιξη του άλλου επιβάλλεται να θυμόμαστε ότι οι ενέργειές μας επιτελούν ένα έργο καθοριστικό για την πορεία των ψυχών μας. Είναι σημαντικό να δεχτούμε τα μαθήματα που θα προκύψουν κατά την διάρκεια της επαφής μας και να προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε αυτό το «δώρο ζωής» με τρόπους που θα μας βοηθήσουν να οδηγήσουμε την ψυχή μας ένα σκαλοπάτι παραπάνω στην πνευματική εξέλιξη. Άλλωστε τις περισσότερες φορές, έστω και εκ των υστέρων, καταλαβαίνουμε πόσο απαραίτητη ήταν η γνωριμία μας με κάποιους ανθρώπους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αποφάσεις που άλλαξαν την ζωή μας.
Και αυτές τις στιγμές, είναι που αντιλαμβανόμαστε την μεγάλη εικόνα, το υπέροχο θεϊκό σχέδιο που μας καθοδηγεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, προσφέροντάς μας τα ερεθίσματα για να επουλώσουμε τις πληγές μας, να απαγκιστρωθούμε από τις εμμονές και τα λάθη μας και να προχωρήσουμε απελευθερωμένοι στην πνευματική μας ολοκλήρωση.
Μα πού είναι η δική μου αδελφή ψυχή;
Σίγουρα πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε αν κάπου στον κόσμο βρίσκεται η αδελφή μας ψυχή συγχέοντας την με το ιδανικό ταίρι των φαντασιώσεών μας, έναν συσχετισμό που πλέον καταλαβαίνουμε ότι είναι λανθασμένος. Επιπλέον είναι λάθος γιατί το γεγονός της ανάλωσής μας στην εύρεση μιας αδελφής ψυχής μας ή έστω του ιδανικού συντρόφου, ή του άλλου μας μισού (αν δέχεστε ότι είστε ημιτελείς), οδηγεί στον υποβιβασμό των σχέσεων που δημιουργούμε στην παρούσα ζωή μας και τελικά μας απομακρύνει από την πραγματική της διάσταση.
Και τούτο γιατί, αν αποδεχόμαστε τελικά την θεωρία της μετενσάρκωσης, κάθε άνθρωπος που συναντάμε στην ζωή μας έχει την ίδια βαρύτητα με αυτούς κάποιου παρελθόντος βίου, καθώς ο δεσμός σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο, που δημιουργούμε με κάποιο άτομο, σημαίνει ότι θα αποτελέσει μέρος του κάρμα ή ντάρμα της επόμενης ενσάρκωσής μας.
Μπορεί κάλλιστα ο άνθρωπος με τον οποίο, για παράδειγμα, είμαστε φίλοι σε αυτή την ζωή, να μας συναντήσει στην επόμενη και να μας βοηθήσει ή να μας ανταποδώσει το θετικό ή αρνητικό και οτιδήποτε άλλο του δείξαμε στην παρούσα ζωή.
Είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε ότι, η μετενσάρκωση δεν είναι κάτι στατικό που αφορά μόνο το παρελθόν αλλά ότι ουσιαστικά σε κάθε ενσάρκωση μας δίνεται η ευκαιρία να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα της ψυχής μας και να βελτιώσουμε την επόμενη, σκοπεύοντας πάντα στην πνευματική μας τελείωση και ολοκλήρωση.
Κάθε ενσάρκωσή μας είναι μια ευκαιρία για νέα αρχή και κάθε άνθρωπος με τον οποίο σχετιζόμαστε, οποιαδήποτε μορφή κι έχει αυτή η σχέση (δασκάλου – μαθητή, φιλική, ερωτική κ.τ.λ.) είναι το ίδιο σημαντικός με εκείνους της προηγούμενης και της επόμενης.
Γι΄ αυτό, σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση της ζωής, θα πρέπει να φερόμαστε σε κάθε άνθρωπο που συνάπτουμε σχέσεις, σαν να ήταν μια εν δυνάμει αδελφή ψυχή και σε κάθε σχέση μας να αποδίδουμε τη βαρύτητα μιας καρμικής.
Αll we need is love…
Η κινητήριος δύναμη, το βαθύτερο εσωτερικό κίνητρο που μας ωθεί να αναζητούμε μέσα στο πλήθος των ανθρώπων το ιδανικό άτομο ή την αδελφή μας ψυχή, είναι η ανάγκη να μας αγαπήσουν και αποδεχτούν κατά το λεγόμενο μητρικό πρότυπο.
Όμως πολλές φορές η αναζήτησή μας γίνεται εμμονή που μας οδηγεί στην απόρριψη ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να μας αγαπήσουν στερώντας τους την ευκαιρία, γιατί κανείς μας τελικά δεν μπορεί να αγγίξει το τέλειο που έχουμε πλάσει με το μυαλό μας και αυτό με την σειρά του μας οδηγεί στη μοναξιά, την απογοήτευση και την απομάκρυνση από τον πραγματικό μας προορισμό που είναι ο «εξανθρωπισμός» μας, η προσωπική μας βελτίωση.
Είμαστε άραγε εμείς τόσο τέλειοι και αυτόφωτοι ώστε να έχουμε την ίδια απαίτηση από τους άλλους; Η μαγεία του ανθρώπου είναι τελικά οι ατέλειες και οι αδυναμίες είναι που μας κάνουν ανθρώπινους.
Το ζητούμενο είναι να αναγνωρίσουμε τα ελαττώματά μας και να τα περιορίσουμε, προσφέροντας ταυτόχρονα το συναίσθημά μας, την αγάπη μας στους γύρω μας.
Η αγάπη μπορεί να γίνει το όχημα για την ευτυχία μας, ακόμα και μέσο για την εξέλιξή μας, αλλά αν επιμένουμε στην άνευ όρων αγάπη των άλλων, θα πρέπει πρώτα να μάθουμε να την προσφέρουμε εμείς και επίσης να την αποδεχόμαστε από όπου και αν προέρχεται, χωρίς να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους ή να τους συγκρίνουμε με το «τέλειο» που κανείς δεν μπορεί να συναγωνιστεί.
[Από την άλλη η άνευ όρων, ανιδιοτελής αγάπη είναι τόσο μεγαλειώδης που θαρρώ ότι ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα που συνήθως «αγαπούν εγωιστικά»]
Η παρόρμηση της ψυχής μας, να ενωθούμε και να γίνουμε ένα με το τέλειο πνεύμα, εκφράζεται συνήθως στην ανθρώπινη ζωή, με την παρόρμηση για ένωση με μιαν άλλη ψυχή και είναι αλήθεια ότι αγαπώντας απόλυτα, χωρίς όρους και εγωιστικά κίνητρα έναν άλλο άνθρωπο βρισκόμαστε κοντύτερα στον απώτερο σκοπό μας.
Για να αγαπήσουμε τους άλλους πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε και να σεβαστούμε τον εαυτό μας, αντί να περιμένουμε να μας αγαπήσει κάποιος άλλος και να αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσω αυτού. Εμείς είμαστε εκείνοι που καλούμαστε να δώσουμε νόημα στην ζωή μας, και όχι οι άνθρωποι με τους οποίους σχετιζόμαστε. Αντί λοιπόν να σπαταλάμε την ενέργειά μας σε ανέφικτες αναζητήσεις του ιδανικού ή της αδελφής ψυχής είναι ουσιώδες να επικεντρωθούμε στα σημεία από όπου ξεκινούν όλα, δηλαδή στην ψυχή μας, στον εαυτό μας. Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να βοηθήσουμε την ψυχή μας να ανέβει ψηλότερα.
Τέλος, καλό είναι να θυμόμαστε ότι η επιτυχής πορεία μας σε αυτή την ζωή δεν είναι απόρροια της συνάντησής μας με την αδελφή ψυχή ή κάτι ανάλογο αλλά το γεγονός ότι καταφέρνουμε χωρίς την βοήθεια της να παραμένουμε στο μονοπάτι του προορισμού της εξέλιξής μας…. και η καλύτερη αρχή σε αυτόν τον μακρύ και δύσβατο δρόμο είναι να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και έπειτα κατά τον ίδιο τρόπο, τους συνανθρώπους μας, κρατώντας πάντα στο μυαλό μας ότι αυτό που χαρακτηρίζει τον προορισμό, είναι το ίδιο το ταξίδι της ζωής μας.
Ας το κάνουμε λοιπόν ένα ταξίδι που αξίζει και επιθυμούμε να θυμόμαστε!