Αλλάζοντας τον εσωτερικό μας κυβερνήτη Μέρος ΙΙ

Συνεχίζοντας τη λογική της μετάβασης μας από τον παραδοσιακό στον εσωτερικό κυβερνήτη του ζωδίου μας όπως παρουσιάστηκε στο πρώτο μέρος της Ανάλυσης θα προχωρήσουμε τώρα και στα επόμενα έξι ζώδια για να κλείσουμε το ζωδιακό κύκλο.

Για το Ζυγό λοιπόν η αλλαγή κυβερνήτη τον οδηγεί από την Αφροδίτη στον Ουρανό. Ο Ζυγός, όντας παρορμητικό ζώδιο και κυβερνώμενος εξωτερικά από την Αφροδίτη έχει την τάση να ανακατεύεται γενικώς στις καταστάσεις, προσπαθώντας να επηρεάσει τα πράγματα, ώστε να υπάρχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Στρέφοντας όμως τον εαυτό του εσωτερικά, συνειδητοποιεί ότι οι άνθρωποι θα ακολουθήσουν τελικά αυτό που είναι να ακολουθήσουν, ότι κι αν κάνει ο ίδιος κι ότι κι αν επιδιώξει. Αντί να προσπαθεί να τους επηρεάσει, αποτραβιέται και τους αφήνει να λειτουργούν όπως θέλουν. Η απόσταση που παίρνει από τα πράγματα του επιτρέπει να μην ξοδεύει την ενέργεια του προσπαθώντας να δέσει καταστάσεις. Ότι είναι να γίνει θα γίνει και αυτός δε χρειάζεται να ξοδεύεται για τους λάθος λόγους.

Ερχόμενος μετά την Παρθένο θα λέγαμε επίσης ότι ο Ζυγός μαθητής κατέχει καλά το πώς να χειρίζεται την τέχνη της «Στιγμής», δηλαδή την τέχνη του Χείρωνα (ενός αστεροειδούς που τον καιρό της Μπέιλη δεν ήταν γνωστός κι έτσι δεν είχε ληφθεί ίσως υπόψη στις μελέτες της). Κατέχοντας την τέχνη της Στιγμής, ο Ζυγός δε χρειάζεται να δρα με ένταση. Σαν ένας άλλος master του kung fu ξέρει να κάνει τη στιγμή που χρειάζεται και στον τόπο που χρειάζεται εκείνη την απειροελάχιστη ενέργεια που χρειάζεται για να συνεχιστεί η συμπαντική ισορροπία. Το σύμβολο του Ζυγού, αντί να μπαλατζάρει πότε από τη μία και πότε από την άλλη μένει ακίνητο, σε μία ισορροπία ευαίσθητη, ανάλογη αυτής ενός ακροβάτη. Κι όπως ένας ακροβάτης, ο Ζυγός μαθητής κάτω από την επίδραση του Ουρανού φαίνεται να κάνει κάτι ακραίο, κάτι μοναδικό, κάτι που είναι μόνος του όταν το κάνει, χωρίς να έχει τη βοήθεια κανενός.

Για το Σκορπιό η μετάβαση δείχνει εύκολη καθώς γίνεται από τον Πλούτωνα στον Άρη. Ο Πλούτωνας είναι ένας κυβερνήτης που έχει την τάση να μπλέκει το Σκορπιό σε καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορεί να ξεμπλέξει. Μπλεγμένες με εξαρτήσεις συναισθηματικής ή οικονομικής φύσης μένει σε μία κατάσταση εργασιακή ή συναισθηματική χωρίς να έχει τη δύναμη να απαγκιστρωθεί και να απομακρυνθεί. Πιστεύει ότι «αν κάνω αυτό, θα γίνει εκείνο» ή «αν φύγω, θα πληγωθεί αυτός», ή «αν φύγει, τι θα κάνω ύστερα;». Αδυνατεί δηλαδή να δει πώς είναι δυνατόν να υπάρξει συνέχεια μετά από ένα αποχωρισμό. Αυτό που συμβαίνει όμως όταν ο Σκορπιός στρέφει την προσοχή του εσωτερικά είναι η διαπίστωση ότι όλα αυτά τα πράγματα δεν τον αφορούν. Δεν είναι δικά του. Δε χρειάζεται να τα υπηρετεί. Ειδικά αυτά που τον κρατούν έξυπνα δεμένο, ακριβώς για να τα υπηρετεί. Ο μαθητής Σκορπιός μαθαίνει να κόβει το Γόρδιο Δεσμό με το μαχαίρι, να αντιμετωπίζει το Μάγο με το Σπαθί και να αντιπαλεύει την Πλάνη με τη Δράση. Ο Σκορπιός μαθητής καλείται να γίνει Φύλακας (ή άλλος Σαμουράι) και να τοποθετηθεί στη Μάχη καλού και κακού, μακριά από τις εξαρτήσεις, επιλέγοντας αυτούς που θα δώσει την αφοσίωση του με βάση την ειλικρίνεια και τη μπέσα κι όχι με βάση τις διάφορες υποσχέσεις και εξαρτήσεις.

Για τον Τοξότη η μετάβαση από το Δία στη Γη δείχνει καταρχήν λίγο δύσκολη να εξηγηθεί. Άλλωστε δεν έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε τη Γη ως πλανήτη. Η Γη όμως αυτό για το οποίο μας μιλάει καταρχήν είναι η Γείωση. Ο Τοξότης με εξωτερικό κυβερνήτη το Δία ξέρουμε όλοι ότι είναι άνθρωπος της θεωρίας. Μιλάει πολύ και λέει πολλά. Και δεν σταματάει πουθενά, όταν είναι σίγουρος ότι έχει δίκιο. Ο μαθητής Τοξότης όμως καλείται να σιωπήσει. Καλείται να μη μιλάει θεωρητικά αλλά να γειώσει τη γνώση του στο έδαφος της Γης. Γίνεται ένας Μάγος με την πραγματική έννοια του όρου, δοκιμάζοντας την θεωρία στην Πράξη. Πέφτει μάλιστα από το επίπεδο του ηγέτη στο επίπεδο του μαθητή καθώς καλείται να ξεχάσει όλα αυτά που ήξερε και να ξεκινήσει από την αρχή. Είναι στο στάδιο εκείνο που βλέπουμε στις ταινίες με τους Δασκάλους της Ανατολής που λένε «άδειασε πρώτα το φλιτζάνι σου, γιατί, αν δεν το αδειάσεις, ότι και να σου πω, θα χύνεται απέξω». Ο Τοξότης εσωτερικά μαθαίνει την υπακοή. Τη υπακοή στη σχολή, στο σύστημα, στο δάσκαλο. Και μαθαίνει να εργάζεται ομαδικά, αναγνωρίζοντας ότι δεν κατέχει αυτός την μοναδική αλήθεια στον κόσμο.

Αντίθετα, ότι ξέρει είναι πράγματα που τα έχουν πει άλλοι πριν από αυτόν και τον τίμησαν με το να του τα μάθουν. Η γνώση λοιπόν δεν είναι επίτευγμα κανενός, αλλά δώρο που μοιράζεται. Και σαν δώρο το σέβεσαι κι όταν το παίρνεις κι όταν το δίνεις. Και το δίνεις μόνο στους ανθρώπους που δε θα το χαλάσουν. Και μαθαίνεις να σέβεσαι τη Σχολή γιατί σαν τη Μάνα Γη, προστατεύει τα παιδιά της. Και μαθαίνεις να την κρατάς καθαρή από μιαρές σκέψεις, όπως θες να κρατάς και το περιβάλλον καθαρό σε όλο τον πλανήτη. Και μαθαίνεις να εκτιμάς τη βιβλιοθήκη των γνώσεων, από τις οποίες μοιράζεσαι κι εσύ γνώση αλλά και συνεισφέρεις γνώση. Γιατί στην πραγματικότητα η γνώση δεν είναι δική σου. Ταξιδεύει από μυαλό σε μυαλό κι από πεδίο σε πεδίο και για λίγο κάθεται σε σένα. Κι αν τη φιλοξενήσεις σε καθαρό δωμάτιο, θα συνεχίσει χαρούμενη. Αλλιώς θα μολύνει και σένα αλλά και όλους τους άλλους που θα πάει μετά. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια ολότελα δική σου σκέψη. Οι σκέψεις είναι δανεικές από την παγκόσμια βιβλιοθήκη του κόσμου και εμείς δεν είμαστε παρά συντηρητές της.

ΥΓ: Και εδώ η παρουσία του Χείρωνα στον παραλληλισμό της γνώσης και του περιβάλλοντος είναι φανερή. Ας μην ξεχνάμε ότι για τους περισσότερους ο Χείρωνας έχει κυβέρνηση στην Παρθένο και Έξαρση στον Τοξότη.

Για τον Αιγόκερω η μετάβαση δείχνει πάλι περίεργη. Από τον Κρόνο στον Κρόνο; Όμως και εδώ υπάρχει μία αλλαγή στην υφή της επίδρασης που έχει ο Κρόνος στο μαθητή. Ο εξωτερικός κυβερνήτης Κρόνος κάνει τον Αιγόκερω να αναζητεί σε όλα τη σταθερότητα (έως και στασιμότητα). Κρίνει τους άλλους και τις καταστάσεις, αλλά και τον εαυτό του και προσπαθεί να χτίσει συστήματα, δομές και οργανώσεις. Η δράση του είναι μέσα στον κόσμο και ξεκινά από πάνω προς τα κάτω (από το σχεδιασμό στην εφαρμογή). Όταν όμως μπει στο δρόμο της μαθητείας ο Κρόνος του αλλάζει κατεύθυνση και κοιτάει πλέον από κάτω προς τα πάνω. Προσπαθώντας να βρει προσωπικές κορυφές που πρέπει να ανέβει, στερούμενος την κοσμικότητα και την δόξα, αναζητά την επιβράβευση του δικού του εαυτού και επιλέγει συνειδητά τη μοναξιά. Ο διευθυντής που γίνεται ορειβάτης, ο υπουργός που γίνεται μοναχός, όχι για να κυνηγήσει την κοσμική δόξα, αλλά να πατήσει εκεί που δεν έχει πατήσει κανείς ως τώρα.

Για τον Υδροχόο η μετάβαση από τον Ουρανό στο Δία είναι μάλλον εύκολη στην κατανόηση, γιατί πολλές φορές φαίνεται να βλέπουμε Υδροχόους που βρίσκονται στο στάδιο του μαθητή. Ο παραδοσιακός Υδροχόος ψάχνει και ψάχνεται. Έχει συμπεριφορά ασυμβίβαστη και εκκεντρική για μας τους υπόλοιπους και του αρέσουν πράγματα που δεν αρέσουν σε μας και το αντίθετο. Νιώθει έτσι μία μοναξιά, που του είναι όμως ευχάριστη γιατί τον κάνει να νιώθει ελεύθερος. Πολλοί Υδροχόοι μένουν για πάντα έτσι στη ζωή τους. Άλλοι όμως (και στο συγκεκριμένο ζώδιο οι εκτίμηση μου είναι πάρα πολλοί) περνούν στο στάδιο του Δία. Εκεί ο δρόμος της δοκιμασίας τους επιβάλλει να αναμειχθούν με το πλήθος, που παλιότερα δεν ήθελαν, και όχι μόνο αυτό, αλλά να το καθοδηγήσουν. Να αποδεχθούν την εξάρτηση που ίσως επιδείξουν οι διάφοροι «οπαδοί» όσο κι αν για τον Υδροχόο αυτό σημαίνει και στέρηση της ελευθερίας. Ωστόσο ο δρόμος του εξυπηρετητή του κόσμου, για τον Υδροχόο περνάει μέσα από την καθοδήγηση. Είναι ίσως ο πρώτος «λοχίας υπηρεσίας» που θα συναντήσει ένας rookie σε μία εσωτερική σχολή, που θα τον εμψυχώσει και θα του δώσει τις απαραίτητες πρώτες συμβουλές. Είναι ο άνθρωπος που μπορείς να εμπιστευτείς σε ένα εργασιακό χώρο ότι θα σου δώσει πάντα τη σωστή συμβουλή και μάλιστα με ιώβεια υπομονή. Ο δρόμος του Υδροχόου μαθητή είναι η έκθεση της ηγεσίας λοιπόν, αυτό ακριβώς που ο απλός Υδροχόος απεχθάνεται και δυσκολεύεται να ακολουθήσει.

Για τους Ιχθύς η μετάβαση γίνεται από τον Ποσειδώνα στον Πλούτωνα. Είναι μία μετάβαση από τις πιο εύκολες ίσως, καθώς αρχετυπικά οι Ιχθύς συνιστούν το τέλος του ζωδιακού, που μας διευκολύνει να αποδεχτούμε και τη σχέση με τον Πλούτωνα, που συμβολίζει το τέλος των πραγμάτων. Ο απλός Ιχθύς που κυβερνιέται από τον εξωτερικό κυβερνήτη Ποσειδώνα είναι ένα άτομο χαμένο στον κόσμο του, στα όνειρα του, στις ευαισθησίες του. Κατανοεί τον πόνο του κόσμου, αν και καμία φορά πονάει περισσότερο για τον παγκόσμιο πόνο παρά για κάποιον πολύ κοντινό του. Είναι χαμένος σε θεωρίες συνομωσίας (ειδικά αν έχει Ερμή στον Υδροχόο) και σε θεωρίες για την καταστροφή του κόσμου. Ζει μία ζωή παράλληλη, πέρα από τη ζωή που φαίνεται να ζει ο κόσμος στη σκληρή πραγματικότητα. Αποφεύγει τις δυσκολίες και ξεγλιστρά από τις δεσμεύσεις. Ο δρόμος του Ιχθύ μαθητή όμως περνά ακριβώς μέσα από αυτό που αρνείται το απλό Ψάρι. Ο δρόμος του Πλούτωνα απαιτεί να δεσμευτεί σε κάτι που φοβόταν τόσο καιρό. Να πάρει κάποιον υπό την προστασία του, να είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, να υποταχθεί σε ένα πεπρωμένο, να αποδεχτεί την ύπαρξη του τέλους. Του τέλους και της Νομοτέλειας. Από κει που ξεκινούμε όλοι εκεί καταλήγουμε, σωματικά τουλάχιστον. Κι αυτή η παραδοχή που λειτουργεί σα να έχει κανείς ένα βάρος στο στήθος είναι η ανάγκη συνειδητοποίησης του Ιχθύ ως μαθητή.

(Διαβάστε το πρώτο μέρος του άρθρου, εδώ)

Βασίλης Παπαδολιάς