Η σύγχρονη αστρολογία διακρίνεται σε δύο σχολές. Η μια προσεγγίζει την αστρολογία μέσα από μία λογική, (στατιστικά εμπεδωμένη), επιστημονική σκοπιά. Η άλλη, την προσεγγίζει μέσα από μια πιο διαισθητική ή καλύτερα, πνευματική οδό.
Αυτό που κρίνεται απαραίτητο, εφόσον η σύγχρονη αστρολογία θέλει ν’ ανταποκριθεί στην υπόσχεση της υψηλής αποστολής της στους καιρούς μας, είναι η αναγνώριση και των δύο απόψεων, ώστε να υπάρχει σφαιρική θεώρηση του αντικειμένου της.
Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία λειτουργούν από κοινού, σα μια μονάδα. Το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου κατευθύνει τη λογική σκέψη και επιλύει τα προβλήματα με μαθηματικό τρόπο. Το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου κατευθύνει τη διαίσθηση, την ευαισθησία και αντιλαμβάνεται τις πιο λεπτές χορδές της ζωής.
Όλοι έχουμε αριστερό και δεξιό ημισφαίριο, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αναπτύξει το ένα ημισφαίριο περισσότερο από το άλλο.
Ο επιστήμονας που ασχολείται με μαθηματικές εξισώσεις απασχολεί περισσότερο το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του.
Ο συνθέτης που “ακούει” και καταγράφει τους ήχους λειτουργεί περισσότερο με το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου του.
Αλλά, όπως προαναφέρθηκε, τόσο ο συνθέτης όσο και ο μαθηματικός θ’ απασχολήσουν ταυτόχρονα και τα δύο μέρη του εγκεφάλου τους, για τις διάφορες δραστηριότητες τους.
Αυτό δείχνει ότι η λογική και η διαίσθηση, ή αυτό που μερικοί ονομάζουν επιστήμη και πνευματικότητα, έχουν το μερίδιό τους στην ανθρώπινη δραστηριότητα και τα επιτεύγματά της. Με αυτά τα στοιχεία βλέπουμε, ότι υπάρχουν δύο έγκυροι τρόποι προσέγγισης της αστρολογίας. Αλλά πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από αυτό και να αναγνωρίσουμε τη σημασία που έχει η σύζευξη και των δύο προσεγγίσεων, στην πρακτική εφαρμογή της αστρολογίας.
Αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό, καθώς συγκρίνουμε τα διδάγματα των αρχαίων αστρολόγων με τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις.
Ξεκινάμε με την αναφορά μιας μελέτης, που δείχνει πως οι Χαλδαίοι ανακάλυψαν τη μέτρηση του χρόνου και του χώρου και πως τη συνέδεσαν με το ανθρώπινο σώμα.
Ο Ίσραελ Σμιθ Κλερ, στην “πρότυπη ιστορία του κόσμου” αναφέρει ότι οι Χαλδαίοι, μετρούσαν αποστάσεις στον ουρανό, λαμβάνοντας σα σημείο μέτρησης την ισημερινή διάμετρο του Ηλίου.
Συνέκριναν την ποσότητα του νερού που έπεφτε από το στόμιο μιας κανάτας, κατά το χρόνο που χρειαζόταν ο Ήλιος για να φανεί ολόκληρος στην ανατολή, (δηλαδή, το χρόνο που χρειαζόταν για να διαγράψει τόξο τροχιάς ίσο με τη διάμετρό του) με την ποσότητα του νερού που έπεφτε, από το ίδιο στόμιο, μέχρι την ανατολή της επομένης ημέρας. (Οι μετρήσεις γινόντουσαν κατά την Ισημερία). Από τη σύγκριση αυτή βρήκαν, ότι η τροχιά του Ήλιου ήταν 720 φορές μεγαλύτερη από το μήκος τόξου της διαμέτρου του. Έτσι, καθόρισαν σα μονάδα χώρου τη μισή μοίρα και σα μονάδα χρόνου το 1/30 της ώρας.
Η σύγχρονη στατιστική έρευνα και παρατήρηση έδειξε ότι, ο μέσος φυσικός καρδιακός παλμός είναι 72 φορές το λεπτό, το 1/10 δηλαδή των 720 μονάδων των Χαλδαίων. Επίσης, ο μέσος φυσικός ανθρώπινος ρυθμός αναπνοής είναι 18 φορές το λεπτό. Τέσσερις φορές, το 18 δίνει 72, που δείχνει τη ρυθμική αντιστοιχία μεταξύ αναπνοής και καρδιακού παλμού.
Πρέπει να σημειωθεί, επίσης, ότι η διαίρεση του 720 δια του δύο δίνει 360, δηλαδή, τον αριθμό των μοιρών στο ζωδιακό κύκλο.
Απ’ όλα αυτά μπορούμε ν’ αρχίσουμε να εκτιμάμε τα αρχαία διδάγματα της αστρολογίας όπως “οτιδήποτε υπάρχει στον ουρανό αντανακλάται στη γη”.
Ωστόσο, κάποιοι μπορεί να πουν ότι η σχέση μεταξύ των μετρήσεων των Χαλδαίων και του μέσου καρδιακού παλμού, είναι μια απλή σύμπτωση. Αυτή η άποψη θα μπορούσε να είναι αποδεκτή, εάν αυτά ήταν όλα κι όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε, όμως υπάρχουν κι άλλα πολλά.
ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ
Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το ανθρώπινο σώμα λειτουργεί σε κύκλους, που αντιστοιχούν στις κινήσεις των πλανητικών σωμάτων.
Οι κύκλοι της Σελήνης, κατ’ αρχήν, ήταν μεγάλης σημασίας για τους αρχαίους αστρονόμους – αστρολόγους. Οι Εβραίοι βάσιζαν το ημερολόγιό τους στους κύκλους του Ηλίου και της Σελήνης και στις συνόδους τους. (Νέα Φεγγάρια). Οι ειδικοί απεφάνθησαν ότι, οι Εβραίοι άντλησαν ορισμένες από τις γνώσεις τους από τις γνώσεις των Χαλδαίων.
Οι Χαλδαίοι εισήγαγαν τους μήνες των 28 ημερών διαιρούμενους σε 4 εβδομάδες, 7 ημερών εκάστη. Η 7η, 14η, 21η και 28η ημέρα ήταν Σάββατα και υπήρχε απαγόρευση της εργασίας σ’ αυτές τις ημέρες. Οι Εβραίοι (και αργότερα οι Χριστιανοί) υιοθέτησαν αυτήν τη συνήθεια, δηλαδή, να μην εργάζονται την 7η ημέρα. Και εν πάση περιπτώσει αυτός είναι και ο λόγος που τις προαναφερόμενες ημερομηνίες τις θεωρούν “κρίσιμες”. Όμως υπάρχουν πολλά και βασικά ερωτηματικά όπως;
- Γιατί οι αρχαίοι περιέλαβαν τους κύκλους της Σελήνης στις θρησκευτικές συνήθειές τους;
- Ήταν οι θρησκευτικές γιορτές τους, αυθαίρετα δοσμένες από το “Θεό” τους;
- Ήταν ο “Θεός του Σύμπαντος” στον οποίον αναφερόταν απλώς μια απλοϊκή προέκταση των δικών τους ανθρώπινων ιδιοτήτων όπως θα πίστευαν μερικοί;
- Ή ήταν αυτός ο Θεός, κάτι περισσότερο, κάτι που επηρέαζε τις ανθρώπινες υποθέσεις;
ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ
Ο δρ. Άρνολτν Λ. Λίμπερ, στο βιβλίο του “Η επίδραση της Σελήνης – Βιολογικές παλίρροιες και ανθρώπινα συναισθήματα” συνδέει τα αποτελέσματα μιας μελέτης του χρόνου της ανθρώπινης αναπαραγωγής, με τον κύκλο της Σελήνης.
Οι Ουόλτερ και Αβρααμ Μένακερ εξέτασαν στοιχεία από 250.000 γεννήσεις και ανακάλυψαν ότι η ανθρώπινη κυοφορία ήταν διάρκειας, ακριβώς 9 σεληνιακών μηνών (265,8 ημέρες). Προσδιόρισαν, επίσης, ότι ο γυναικείος κύκλος των, έχει ακριβώς τις ίδιες μέρες με το σεληνιακό μήνα – δηλαδή, εικοσιεννέα και μισή ημέρες. Τελικά, προσδιόρισαν ότι οι περισσότερες γεννήσεις γίνονται, κατά κανόνα, γύρω στην Πανσέληνο.
Είναι ένα μικρό θαύμα, για το πως οι αρχαίοι κατόρθωσαν να βρουν τη σημασία του ηλιακού – σεληνιακού κύκλου και βάσιζαν το θρησκευτικό ημερολόγιό τους στις κινήσεις του Ηλίου και της Σελήνης.
Ο Μισέλ Γκογκελέν, στο βιβλίο του “Κοσμικές Επιρροές και Ανθρώπινη Συμπεριφορά” συνδέει τα ευρήματά του με τις θεωρίες της γενετικής και κοσμικής επίδρασης. Συγκρίνοντας στοιχεία γέννησης 25.000 γονέων και παιδιών, έδειξε ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της κληρονομικότητας και της ώρας της γέννησης… Έτσι συμπεραίνει η συνολική εικόνα που έχουμε από τα στοιχεία που ερευνήσαμε, δείχνει να υπάρχει συγγένεια μεταξύ των κοσμικών συνθηκών της γέννησης των γονέων, μ’ αυτήν των παιδιών τους. Δηλαδή, τα παιδιά τείνουν να γεννηθούν μετά την άνοδο ή τη μεσουράνηση του Ήλιου, της Σελήνης ή του ωροσκόπου. Ο Γκογκελέν αναφέρεται επίσης στην Αφροδίτη, Άρη, Δία Κρόνο. Ως προς αυτά τα ουράνια σώματα, σε σχέση με τη γενετική, μετά από την πολυετή προσωπική μου έρευνα, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις.