Ο αστρολόγος είναι τυχερός γιατί στην αναζήτηση των μελετών του βρίσκεται από την αρχή αντιμέτωπος με ορισμένους βασικούς παράγοντες οι οποίοι, όντας κληρονομιά του παρελθόντος, ικανοποιούν τόσο εξαιτίας της λογικής τους πληρότητας, όσο και εξαιτίας της συμφωνίας τους με την τάξη της Φύσης.
Αυτές οι βασικές αλήθειες του παρουσιάζονται κατά κάποιο τρόπο, και συνεπώς το δικό του καθήκον στη συνέχεια είναι να επιδιώξει να τις κατανοήσει σαν αρχές που διέπουν ολόκληρη την εκδηλωμένη Φύση μέσα στο Ηλιακό Σύστημα, τουλάχιστον όπως φαίνεται από τη Γη μας. Βρίσκει ότι οι συνδυασμένες επιρροές τους (Ο όρος «επιρροή», που είναι αρκετά βολικός στη χρήση, θα πρέπει να κατανοείται μόνο με μια αναλογική έννοια και δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι υπονοεί πως γίνεται αποδεκτό αναγκαστικά οποιαδήποτε ιδέα φυσικής αιτιότητας σε σχέση με τα αστρολογικά φαινόμενα), λειτουργούν στις διάφορες μορφές ζωής γύρω του, μεγάλες και μικρές, και η λύση των προβλημάτων του γίνεται ταυτόχρονα ευκολότερη και πληρέστερη, όταν βασίζεται πάνω σε αυτές.
Τα βασικά αντικείμενα της αστρολογικής μελέτης είναι ο Ήλιος, η Σελήνη και οι Πλανήτες, ο Ζωδιακός και οι Κοσμικοί Οίκοι. Από αυτά τα τρία είναι προφανές ότι το δεύτερο -ο Ζωδιακός- περιλαμβάνει τις πιο θεμελιώδεις αντιλήψεις. Φαίνεται λογικό να θεωρηθεί ότι ο Ήλιος, η Σελήνη και οι Πλανήτες -αφού είναι σώματα που υπάρχουν σε χώρο και χρόνο- αντιπροσωπεύουν αξίες οι οποίες, είναι ωστόσο όπως κι εμείς, το σύνθετο αποτέλεσμα των πρωταρχικών και απλών αρχών που εκδηλώνονται στο Ζωδιακό. Όσον αφορά στους Οίκους, αυτοί είναι οι γήινες αντιστοιχίες των ζωδίων και είναι αναμφίβολα υποδεέστεροι από αυτά.Εδώ, επομένως, επιστρέφουμε πίσω στα Ζώδια του Ζωδιακού, με την πίστη ότι μπορούμε να βρούμε σε αυτά μια αληθινή βάση για την αστρολογική μελέτη των προβλημάτων της Εσωτερικής Γνώσης.
Η πρώτη διαίρεση του Ζωδιακού είναι ο χωρισμός του σε τρεις ομάδες από τέσσερα ζώδια η καθεμιά, που ονομάζονται Τετραπλότητες ή, για να χρησιμοποιήσω ένα λιγότερο δύσχρηστο όρο, Ιδιότητες. Αυτές είναι οι εξής: Σταθερή, Θεμελιώδης και Κοινή (ή Μεταβλητή) Τετραπλότητα, και προκύπτουν με τον ακόλουθο τρόπο: Καταρχήν υπάρχει μια διαδικασία χωρισμού μέσω της οποίας η πρωταρχική μονάδα γίνεται δυάδα στην εκδήλωση. Μαρτυρίες του γεγονότος αυτού συναντάμε παντού. Πνεύμα και ύλη, ζωή και μορφή, αρσενικά και θηλυκά, καλό και κακό, αλήθεια και ψέμα, μέρα και νύχτα, εγρήγορση και ύπνος, η συνείδηση και το υποσυνείδητο του ψυχαναλυτή, η θέληση και η φαντασία, οι μαγνητικοί πόλοι – χιλιάδες παραδείγματα μπορούν να βρεθούν παντού στη Φύση. Όμως ίσως μπορούμε να το εκφράσουμε καλύτερα με όρους κίνησης, γιατί -όπως σωστά φαίνεται- «όλη η Φύση είναι κίνηση». Υιοθετώντας αυτή την άποψη, αντιλαμβανόμαστε ότι το καθετί πρέπει αναγκαστικά να κινείται ή να μην κινείται και ακριβώς εδώ έχουμε τις σταθερές και θεμελιώδεις ιδιότητες της αστρολογίας.
Αλλά όπου υπάρχει αυτά το ζεύγος των αντιθέτων, με οποιαδήποτε μορφή, υπάρχει πάντα και μια τρίτη παράγωγη όψη, η οποία στέκει ανάμεσα στα πρωταρχικά δύο και η οποία μοιράζεται τη φύση τους, συνδέοντάς τα μεταξύ τους και αποτελώντας ένα πεδίο συνάντησης για την αλληλεπίδρασή τους. Έτσι ένα πράγμα μπορεί εναλλάξ να κινείται και να μην κινείται και εδώ έχουμε την Κοινή ή Μεταβλητή ιδιότητα, η οποία δεν είναι τόσο πρωταρχική όσο οι άλλες δύο, αλλά προέρχεται από αυτές, κατέχοντας κάτι από το χαρακτήρα και των δυο. Μπορούμε πράγματι να παρομοιάσουμε τις τρεις ιδιότητες με τον πατέρα, τη μητέρα και το παιδί και είναι πολύ ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η σταθερή και η θεμελιώδης ιδιότητα όντως «παντρεύονται» μέσω της κατοχής των ίδιων κυβερνητών – Ηλίου – Σελήνης, Αφροδίτης, ’ρη και Κρόνου, όπου οι Φωτοδότες βρίσκονται σε έξαρση ο καθένας στο ζώδιο της ιδιότητας του άλλου – ενώ τα κοινά ζώδια έχουν δικούς τους κυβερνήτες.
Είναι αρκετά σαφές ότι οι δυο πρώτες προηγούνται της τρίτης γιατί η φυσική δράση (θεμελιώδης) είναι κοινή σε ολόκληρη τη φύση, από τον Ήλιο ως το άτομο, και το αίσθημα (που σχετίζεται με τη σταθερή ιδιότητα) εμφανίζεται στις συγγένειες και τις αποστροφές ακόμα και των χημικών ουσιών. Ενώ η σκέψη (η κοινή ιδιότητα) είναι μια μετέπειτα ανάπτυξη. Είναι το παιδί. Οι συνήθεις αξίες των Ιδιοτήτων στην πρακτική αστρολογία είναι αρκετά γνωστές. Η Σταθερή είναι συγκρατημένη, τυραννική, ξεροκέφαλη και ανόητη. Η Θεμελιώδης είναι δραστήρια, παρωθητική, με σκοπιμότητα, αν και στην περίπτωση των δυο αρνητικών ζωδίων, μερικές φορές με αρκετή διακριτικότητα. Όταν προσβάλλεται γίνεται ανήσυχη, κυριαρχική και παρεμβατική, αλλάζοντας συχνά σκοπούς και πολιτική. Η Κοινή (μεταβλητή) είναι ευέλικτη, προσαρμοστική και νοήμων. Όταν προσβάλλεται γίνεται αναξιόπιστη, αποφεύγει τις ευθύνες και της λείπει η αποφασιστικότητα, η δύναμη του χαρακτήρα και, μερικές φορές, οι ηθικές αρχές.
Τα Σταθερά Ζώδια (και μαζί με αυτά οι διάδοχοι Οίκοι) σχετίζονται με τα αποκτήματα ή τα αποκτούμενα πράγματα και τις ιδιότητες. Έτσι ο Ταύρος κυβερνάει τα αποκτήματα υλικής φύσεως, ειδικώς τα αναγκαία (όπως είναι τροφή, ρούχα και στέγη), καθώς και την ιδιότητα της ικανοποίησης και της απλής ευχαρίστησης. Ο Λέων κυβερνάει την πολυτέλεια και την ικανότητα της πλήρους απόλαυσής της. Ο Σκορπιός κυβερνάει τη στέρηση και ιδιότητες τέτοιες όπως τη δύναμη της ψυχής «να υποφέρει και να είναι δυνατή», το θάρρος, το σθένος και τη δύναμη χαρακτήρα. Ο Υδροχόος κυβερνάει τους φίλους και τους συμμάχους, την ικανότητα έλξης τους και τα νοητικά αποκτήματα, π.χ. την οργανωμένη πληροφόρηση την επιστήμη.
Τα Θεμελιώδη Ζώδια και οι αντίστοιχοι Οίκοι δείχνουν τις εξερχόμενες δυνάμεις που ζητούν αποκτήματα ή, ακριβέστερα, το ακατέργαστο υλικό, το οποίο τα σταθερά Ζώδια το μεταμορφώνουν σε αποκτήματα. Τα Κοινά Ζώδια είναι οι μεσολαβητές μεταξύ των άλλων δύο κατηγοριών και μέσω της νοητικής δράσης τους τα τακτοποιούν και τα εναρμονίζουν. Για παράδειγμα, η νωθρότητα του Ταύρου και η υπερκινητικότητα του Αιγόκερω μετατρέπονται στο σταθερό έργο της Παρθένου. Ο Ερμής σωστά έχει ονομαστεί Λυτρωτής και ο Δίας Συντηρητής, γιατί αυτοί και τα ζώδιά τους χαρίζουν την κατανόηση, με το πιο αληθινό της νόημα, και τη δυνατότητα της επίτευξης πνευματικής ισορροπίας πάνω από τα «ζεύγη των αντιθέτων».
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ήλιος και η Σελήνη έχουν παράδοξη φύση, γιατί ο Ήλιος είναι κυρίως εξωστρεφής στη δράση και σχετίζεται με τη θεμελιώδη αρχή, αν και κυβερνάει το Λέοντα, ενώ η Σελήνη είναι κτητική και επομένως συνδέεται με τη σταθερότητα, αν και κυβερνάει τον Καρκίνο. Επίσης η Αφροδίτη είναι μεσολαβητική και συμβιβαστική και, συνεπώς, σχετίζεται με την Κοινή ιδιότητα. Και στις τρεις περιπτώσεις τη βασική νότα την δίνει η έξαρση. Είδαμε, λοιπόν, πως το Ένα γίνεται Δύο και το Δύο γίνεται Τρία, και θα θέλαμε να τονίσουμε το γεγονός ότι, αν και η διαδικασία είναι απόκρυφη – με την έννοια ότι η αποκρυφιστική παράδοση ήταν εκείνη που διατήρησε από την απόμακρη αρχαιότητα μια γνώση της υπερβατικής σημασίας της ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες σε αυτήν. Από την άλλη μεριά είναι βασισμένη πάνω στη λογική αναγκαιότητα -όπως προσπαθήσαμε να δείξουμε- και οι λειτουργίες της γίνονται εύκολα αντιληπτές από εκείνον που θα το επιδιώξει.
Η παράδοση, λοιπόν, μας διδάσκει ότι οι τρεις ιδιότητες λειτουργούν με τέσσερις τρόπους, ο καθένας από τους οποίους φέρει το όνομα ενός των τεσσάρων στοιχείων του μεσαίωνα: του Πυρός, του Αέρα, της Γης και του Ύδατος. Έτσι, από τη σκοπιά των Ιδιοτήτων έχουμε τρεις ομάδες με τέσσερα ζώδια η καθεμιά, και από τη σκοπιά των στοιχείων έχουμε τέσσερις ομάδες (που ονομάζονται Τριπλότητες) με τρία ζώδια η καθεμιά. Συνεπώς, αφού τρεις φορές το τέσσερα μας κάνει δώδεκα, έχουμε τα δώδεκα Σημεία του Ζωδιακού.
Πώς λοιπόν, προκύπτει αυτή η διαίρεση στα τέσσερα στοιχεία; Βρίσκεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, στα τέσσερα μέρη του ηλιακού έτους, που είναι οι ισημερίες και τα ηλιοστάσια, στα τέσσερα μέρη της ημέρας, που είναι η ανατολή, το μεσημέρι, η δύση και τα μεσάνυχτα. Ίσως η λογική βάση της μπορεί να εξηγηθεί με τον ακόλουθο τρόπο:
Κάθε αστρονομική κίνηση είναι κυκλική ή ελλειπτική. Αν, λοιπόν, ένα σώμα κινείται σε κύκλο ή έλλειψη, τότε σε σχέση με ένα σημείο έξω από αυτό καταλαμβάνει διαδοχικά τέσσερις κύριους σταθμούς, δηλαδή της μεγαλύτερης προσέγγισης, της μέσης απόστασης, της μεγαλύτερης απόστασης και -καθώς επιστρέφει- της μέσης απόστασης ξανά. Αυτό γίνεται εύκολα κατανοητό αν εξετάσουμε τις σχέσεις ανάμεσα στον Ήλιο και σε ένα σημείο πάνω στη γη. Κατά την ανατολή, στο σημείο αυτό ο Ήλιος βρίσκεται στη μέση απόσταση. Το μεσημέρι βρίσκεται στη μεγαλύτερη προσέγγιση, κατά τη δύση περνάει ξανά στη μέση απόσταση και τα μεσάνυχτα είναι στη μεγίστη απόσταση.
Κατά την ανατολή προσεγγίζει τον Ήλιο, κατά τη δύση απομακρύνεται απ’ αυτόν. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι αυτά τα τέσσερα σημεία μπορεί να συμβολίζουν, ή ακόμα και να δηλώνουν πραγματικά, τέσσερις Θεμελιώδεις καταστάσεις ύλης. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι τα τέσσερα στοιχεία του αστρολόγου δεν είναι κατά κανένα τρόπο ανάλογα με τα αναρίθμητα στοιχεία των φυσικών.
Πράγματι, αν και χρησιμοποιήσαμε την έκφραση «καταστάσεις ύλης», αυτές είναι προφανώς στην ουσία τους μεταφυσικές, παρόλο που η φύση τους αντανακλάται στη φυσική ύλη. Για παράδειγμα, το υλικό πυρ είναι ταυτόχρονα ένα βολικό σύμβολο του πύρινου στοιχείου του αστρολόγου και είναι επίσης στην πραγματικότητα αποτέλεσμα της δράσης πάνω στο φυσικό πεδίο της Θεμελιώδους ιδέας ή της επονομαζόμενης αρχής. Περνάμε τώρα από τις θεωρητικές αντιλήψεις στην εξέταση της φύσης των Τριπλοτήτων από μια αντικειμενική σκοπιά και πιο συγκεκριμένα από τη σκοπιά της ψυχολογίας.
Ας εξετάσουμε πρώτα το ΠΥΡ. Αυτό αναμφίβολα αντιστοιχεί στην εκδήλωση της ζωής, σαν εξερχόμενης ενέργειας που γεννιέται στον κόσμο της φύσης και μέσα εκεί επιζητεί να διατηρηθεί και να αναπτυχθεί και να δρέψει εμπειρίες θετικής φύσης στο πεδίο της δράσης. Τα Πύρινα Ζώδια εκδηλώνουν τη θετικότητα σε υπερβολικό βαθμό. Υπάρχει υπεραφθονία ζωικών ενστίκτων, αγάπης των ηδονών, θάρρους, αισιοδοξίας, θέλησης για ζωή και απόλαυσης της ζωής.
Αλλά, όπως και το υλικό πυρ, έτσι και εκείνοι που γεννιούνται κάτω από το Πυρ μπορεί να αναλώνονται οι ίδιοι και να καταστρέφουν άλλους. Όταν προσβάλλεται, η δύναμη αυτή γίνεται ανεξέλεγκτη και αναγκάζει όσους βρίσκονται κάτω από την επιρροή της να γίνουν βίαιοι, ταραχώδεις, παραδομένοι στην υπερβολή και την ασυδοσία, παθιασμένοι και απερίσκεπτοι, με υπερβολική αυτοπεποίθηση και άσωτοι.
Τότε διακρίνουμε πρωτόγονα χαρακτηριστικά και μια έντονη τάση για αυτοπροβολή και έπαρση, ματαιοδοξία και αγάπη του επιδεικτικού και του μεγαλειώδους. Αλλά αν, από την άλλη μεριά, το πύρινο στοιχείο είναι αδύναμο σε ένα ωροσκόπιο, τότε θα πρέπει να περιμένουμε στο άτομο μια έλλειψη των ζωικών ενστίκτων και της χαράς της ζωής, ένα άτομο χωρίς ενθουσιασμό, ακόμα και ανιαρό.
Ο Κριός είναι ο εκπρόσωπος της χωρίς χαρακτηριστικά Ζωής. Είναι το άκρον άωτον της αυταρχικότητας, ρωμαλέος, τολμηρός και αδιάφορος για τις συνέπειες. Εμφανίζει το ακραίο όριο της θετικότητας απέναντι στο περιβάλλον, αγνοώντας τα εμπόδια και κατανικώντας την αντίθεση. Ο Λέων εκδηλώνει την πρώτη βιολογική αναγκαιότητα για επιβίωση, δηλαδή τη δύναμη της Αναπαραγωγής. Η άφθονη ζωή κυλάει και σπαταλιέται σε ικανοποιήσεις, σε επιχειρήσεις και στη δημιουργία απογόνων.
Ψυχολογικά αυτό εκδηλώνεται μέσω των αισθημάτων και έτσι έχουμε άτομα με ζεστή καρδιά ή, αν προσβάλλεται, άτομα υποκριτικά και ματαιόδοξα. Ο Τοξότης αντιπροσωπεύει μια άλλη αναγκαιότητα για επιβίωση. Η απλή αναπαραγωγή συνεπάγεται ένα εξελικτικό σταμάτημα, αλλά κάτω από αυτό το ζώδιο βρίσκουμε την Παραλλαγή: η ζωή διακλαδώνεται σε νέες ποικιλίες και είδη. Το πυρ, όμως, μπορεί πάντα να είναι καταστροφικό, ακόμα και στον Τοξότη -ένα ζώδιο του Δία- και η γέννηση καινούργιων ειδών σημαίνει τη βαθμιαία καταπίεση των παλαιών τύπων. Ψυχολογικά η προοδευτικότητα του ζωδίου εμφανίζεται σαν Ελπίδα, που προχωράει μπροστά στο μέλλον σε νοητικές θεωρήσεις, στη θρησκεία και στη φιλοσοφία. Η πίστη στην αθανασία είναι χαρακτηριστική του Τοξότη.
ΤΟ ΝΕΡΟ, που θα εξετάσουμε στη συνέχεια επειδή συνδέεται νοηματικά με το Πυρ μέσω των κοινών κυβερνητών, όπως εξηγήθηκε προηγουμένως, αντιπροσωπεύει την αρνητική και λιγότερο τυχερή όψη της ζωής, αλλά ωστόσο εξίσου αναγκαία. Το Πυρ, όπως είδαμε, είναι ενεργό, ορμητικό και ανεξάρτητο και τα χαρακτηριστικά αυτά, αν μείνουν ανεξέλεγκτα, μπορεί να οδηγήσουν στον ίδιο τον αφανισμό τους. Ένας άνθρωπος που δεν νιώθει κυριολεκτικά φόβο, σύντομα θα καταστραφεί εξαιτίας της έλλειψης σύνεσης. Αυτό το βλέπουμε ως ένα βαθμό στα ωροσκόπια εκείνων που έχουν περίσσεια του πύρινου στοιχείου χωρίς επαρκές αντιστάθμισμα. Οι απερίσκεπτες ανοησίες της πρωτόγονης φύσης του Κριού είναι πολύ καλά γνωστές και συχνά επιφέρουν την καταστροφή του.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η Τριπλότητα του Νερού. Όπως το Πυρ σχετίζεται με την εκδήλωση της Ζωής, έτσι το Νερό σχετίζεται με την προστασία της από τους εχθρούς της. Βιολογικά χαρίζει ένα ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Ψυχολογικά αυτό εκδηλώνεται σαν δειλία, προσοχή, ανησυχία και καχυποψία. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν λειτουργούν απαραίτητα ιδιοτελώς με τη στενή έννοια. Γιατί η γυναίκα -αντιπροσωπευτική της Υδάτινης Τριπλότητας- θα θυσιαστεί για τα παιδιά της και οι πιο εξελιγμένοι τύποι αυτοθυσιάζονται για ανώτερους σκοπούς. Ουσιαστικά, όμως, το κίνητρο είναι το ίδιο: η διατήρηση της ζωής.
Είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι το ένστικτο αυτό, όταν φθάσει σε υπερβολή, μπορεί άνετα να γίνει εχθρικό για τη ζωή, ακριβώς όπως είδαμε και στην περίπτωση του Πυρός. Ο φόβος μας νεκρώνει, η υπερβολική δειλία μπροστά στον κίνδυνο μπορεί να επιφέρει την καταστροφή, εκεί όπου το θάρρος θα πετύχαινε. Αυτό εξηγεί τα απαγορευτικά ονόματα που είχαν δώσει οι πρώτοι αστρολόγοι στον 4ο, τον 8ο και το 12ο Οίκο και οι καταστροφές (οι οποίες, χωρίς αμφιβολία, εξυπηρετούν κατά βάθος έναν αληθινό βιολογικά σκοπό), όπως σεισμοί, επιδημίες, πόλεμοι και κατακλυσμοί, κυβερνώνται από το υδάτινο τρίγωνο.
Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η διανοητική ανικανότητα συνδέεται με υδάτινες προσβολές στον 3ο Οίκο, είτε μέσω ζωδίου είτε μέσω πλανήτη, αφού η ιδιωτεία λέγεται πως είναι ένα μέσον εξαφάνισης των ανεπιθύμητων τύπων μέσω σταματήματος της αναπαραγωγής. Το Νερό, χάρη στην υπερβολική ευαισθησία του, διαθέτει ένα εξαιρετικά πολύτιμο προσόν: εύκολα εισέρχεται μέσα στα αισθήματα των άλλων και μπορεί, επομένως, να βοηθήσει στη διατήρηση της ζωής αναλαμβάνοντας το ρόλο ενός συμπονετικού και χρήσιμου φύλακα, όπως επίσης και ενός πονηρού εχθρού, που αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς την αδυναμία του αντιπάλου του. Αυτή η ευεργετική όψη του Νερού δείχνεται από τις εξάρσεις των ευεργετών στον Καρκίνο και στους Ιχθείς, ενώ η άλλη όψη δείχνεται από τον ’ρη, κυβερνήτη του Σκορπιού.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο 4ος και ο 12ος Οίκος αντιπροσωπεύουν αντιστοίχως το σπίτι και τους τόπους απόσυρσης (όπως μοναστήρια και άσυλα), ενώ ο ίδιος ο θάνατος είναι μια μορφή απόσυρσης από τη ζωή. Στην περίπτωση της αυτοκτονίας, αυτή είναι θεληματική και ενίοτε σκόπιμη. Αλλά ο Σκορπιός πρέπει να θεωρηθεί πολύ πιο θετικός στην προστατευτική δράση του από τον Καρκίνο ή τους Ιχθείς. Η προστασία, ακόμα και η αυτοπροστασία, δεν μπορεί να είναι πάντα μια φυγή, όπως είπαμε, και ο Σκορπιός εύκολα παίρνει τα όπλα για να υπερασπίσει τον εαυτό του και τους άλλους. Αλλά δεν είναι επιθετικός όπως ο Κριός, αν και όταν μείνει επί πολύ καταπιεσμένος ή καλλιεργήσει παθητική πικρία, το τελικά αποτέλεσμα μπορεί να είναι εκρηκτικό.
Συνεπώς το Νερό αντιπροσωπεύει τις φυσικές αισθήσεις που προκύπτουν εξαιτίας ερεθισμάτων από τον εξωτερικό κόσμο, καθώς επίσης τις διαθέσεις και τα αισθήματα, στην αρχή ενστικτώδη και πρωτόγονα, που ακολουθούν τη φυσική αίσθηση, όπως είναι το ευχάριστο αίσθημα που μπορεί να υποθέσουμε ότι νιώθει ένα ζώο μπροστά στη φωτιά. Καθώς η εξέλιξη προχωράει, οι διαθέσεις γίνονται πιο περίπλοκες και συχνά προσλαμβάνουν μια ηθική αξία, όπως η ηθική αποστροφή ή ο απλός θυμός, που προκαλούνται από μια άδικη επίθεση.
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι το Νερό είναι πολύ πιο ευφάνταστο από το Πυρ, επειδή η φυσική συγκράτηση και η «προσεκτικότητά» του εμποδίζουν την ελευθερία της δράσης στον εξωτερικό κόσμο και έτσι το οδηγούν πίσω στον εαυτό του και στις δικές του πηγές. Από την άλλη μεριά, το άτομο του Πυρός ικανοποιείται με το να παίζει το ρόλο του στον κόσμο γενικά και, επομένως, δεν έχει χρόνο ούτε και ανάγκη για φανταστικές δραστηριότητες. Το ένα έχει μια πλούσια εσωτερική ζωή, το άλλο αναζητά την πραγματικότητα. Φυσικά δεν είναι σπάνιο να βρούμε μια πετυχημένη ανάμιξη και των δυο, όπως για παράδειγμα στο ωροσκόπιο του εξερευνητή Σβεν Χίντιν όπου ο Ήλιος στους Ιχθείς ονειρεύεται και ο ανατέλλων Τοξότης οδηγεί σε δράση.
Ας εξετάσουμε τώρα τη ΓΗ. Εν συντομία το στοιχείο αυτό παρέχει την τροφή για τις φλόγες των πύρινων ζωδίων. Η ζωή δεν είναι αυτοσυντήρητη, πρέπει να έχει κάτι από το οποίο να αντλεί, και τα ΕΦΟΔΙΑ είναι η βασική νότα του Ταύρου, της Παρθένου και του Αιγόκερω. Ακριβώς όπως ο Κριός δείχνει τη ζωή καθαυτή, έτσι και ο Ταύρος με τον 2ο Οίκο δείχνουν τα απλά και καθαρά εφόδια με τη μορφή τροφής, χρημάτων και αποκτημάτων. Από την άποψη αυτή η έξαρση της Σελήνης, βασικού κυβερνήτη του αυτό-προστατευτικού υδάτινου τριγώνου, στον Ταύρο, είναι πλήρης νοήματος. Ψυχολογικά δείχνει την αγωνία που έχει καλμάρει με την ικανοποίηση.
Ακριβώς όπως ο Κριός δείχνει τη ζωή καθ αυτή, έτσι και ο Ταύρος με τον 2ο Οίκο δείχνουν τα απλά και καθαρά εφόδια με τη μορφή τροφής, χρημάτων και αποκτημάτων. Από την άποψη αυτή η έξαρση της Σελήνης, βασικού κυβερνήτη του αυτο-προστατευτικού υδάτινου τριγώνου, στον Ταύρο, είναι πλήρης νοήματος. Ψυχολογικά δείχνει την αγωνία που έχει καλμάρει με την ικανοποίηση. Όπως ο Ταύρος ακολουθεί τον Κριό, έτσι και η Παρθένος ακολουθεί το Λέοντα. Η ευχαρίστηση διατηρείται με κόπο. Ο Ταύρος αντιπροσωπεύει μια ενστικτώδη χρησιμοποίηση της Φύσης, η Παρθένος αναλύει και επιδιώκει να κατανοήσει τις διαδικασίες της και να τις χρησιμοποιήσει όχι μόνο για τροφή αλλά και για άλλους σκοπούς που προστατεύουν και βελτιώνουν τη ζωή, όπως είναι για παράδειγμα η επιστήμη της ιατρικής.
Αυτή η επιθυμία να χειριστεί τη Φύση, κάνει το άτομο της Παρθένου υπομονετικό, προσεκτικά και του χαρίζει διάκριση. Όμως, όταν προσβάλλεται, γίνεται μικρολάγο και σχολαστικό, επειδή άλλοι επεμβαίνουν ή φαίνεται να επεμβαίνουν στις δικές του διευθετήσεις. Τέλος ο Αιγόκερως ακολουθεί τον Τοξότη και δείχνει τη δύναμη όχι μόνο να κατανοεί και να αναλύει τη Φύση, αλλά επίσης να κυριαρχεί και να οργανώνει τις διαδικασίες της, συνθέτοντάς τες με τη μορφή της διακυβέρνησης. Εξ αυτού και η έξαρση του ’ρη στον Αιγόκερω, που υποδηλώνει τη ζωτική δύναμη η οποία κυριαρχεί στο περιβάλλον της. Νοητικά ο Τοξότης βασίζει τις ελπίδες και τις θεωρήσεις του πάνω στα ακλόνητα γεγονότα του Αιγόκερω.
Έτσι, κατά μία έννοια η Γη συντηρεί και περιορίζει το Πυρ, ακριβώς όπως η δραστηριότητα του ανθρώπου καθορίζεται από τα χρήματα, την υγεία και την αξιοπιστία του. Ψυχολογικά η Γη χαρίζει μια αίσθηση της απτής πραγματικότητας , χωρίς την οποία το άτομο χάνει αναγκαστικά τη νοητική του ισορροπία και γίνεται ονειροπόλο ή παιδί της αίσθησης, ανάλογα με την επικρατούσα τριπλότητα και τις πλανητικές επιρροές. Μέχρι τώρα ασχοληθήκαμε με παράγοντες που δρουν πάνω σε κάθε οργανική ζωή, αν και το Πυρ εκδηλώνεται περισσότερο στο ζωικά παρά στο φυτικό βασίλειο.
Ο ΑΕΡΑΣ οπωσδήποτε σχετίζεται σαφώς με τη Νόηση και εκδηλώνεται πλήρως μόνο στα ανθρώπινα όντα. Η βιολογική ουσιαστικά αξία του φαίνεται να βρίσκεται στη χρήση του νου για τη διατήρηση και τη βελτίωση της ζωής και, ιδιαιτέρως, στην αρχή της συνεργασίας. Αυτό φαίνεται στα αγελαία ζώα, αλλά γίνεται ακόμα πιο φανερό όταν χρησιμοποιείται συνειδητά από την ανθρωπότητα. Πράγματι ο άνθρωπος οφείλει την ανωτερότητά του πάνω στον πλανήτη στη συνειδητή και ασυνείδητη αναγνώριση της αξίας του. Η κυριαρχία των τριών αέρινων Οίκων πάνω στους συγγενείς, τους συνεταίρους και τους φίλους υποδηλώνει την ενωτική φύση του Αέρα. Και αν εξετάσουμε το νόημα των ζωδίων με όρους νοημοσύνης -από την παρατήρηση των γεγονότων που υποδηλώνεται από τους οξυδερκείς Διδύμους, μέσω της συνένωσής τους στον ήρεμο και αμερόληπτο Ζυγό και την τελική οργάνωσή τους σε επιστήμη ή σε ένα οργανωμένο σύστημα γνώσης στον Υδροχόο- είναι εύκολο να διακρίνουμε την ουσιαστικά ενοποιητική φύση της διαδικασίας. Μια αλήθεια δεν μπορεί να κατανοηθεί απομονωμένη από το γενικά σύνολο της γνώσης. Γίνεται αντιληπτή σαν αλήθεια, επειδή είναι σε θέση να προσαρμοστεί με άλλες αλήθειες και ο σκοπός της επιστήμης δεν είναι τίποτε περισσότερο από την εδραίωση τέτοιων σχέσεων πάνω σε μια ευρύτερη κλίμακα.
Πράγματι οι Δίδυμοι μπορεί μερικές φορές δικαιολογημένα να κατηγορηθούν ότι, με απλά λόγια, δεν καταφέρνουν να δουν το δάσος εξαιτίας των δέντρων ή, με άλλα λόγια, προσπαθούν να απομονώσουν τα γεγονότα από το πλαίσιά τους. Αλλά αυτή είναι απλώς μια λαθεμένη δράση της επιρροής του ζωδίου, ανάλογη με το σπάσιμο των δεσμών του γάμου ή τους καβγάδες μεταξύ φίλων, που μπορεί να προκύψουν από προσβολές στο Ζυγό ή στον Υδροχόο.
Στον Ζωδιακό ο Αέρας είναι αντίθετος με το Πυρ. Το Πυρ είναι έντονα ατομικό και δρα πάνω στο περιβάλλον του, ο Αέρας είναι εύκαμπτος και διεισδυτικός και -ειδικά στο Ζυγό- αντιπροσωπεύει την αρχή της προσαρμοστικότητας, της οποίας ο Κριός αποτελεί την αντίθεση. Ακριβώς όπως ο Κριός αγωνίζεται για να ανατρέψει τις αντίξοες συνθήκες, έτσι ο Ζυγός είναι πάντα έτοιμος να πετύχει ένα συμβιβασμό, ακόμα και με απώλεια της δικής του ατομικότητας. Ο Υδροχόος ευχαρίστως εγκαταλείπει τα δικά του συμφέροντα χάριν του κοινού καλού και οι Δίδυμοι, αν και συχνά είναι ιδιοτελείς, είναι ωστόσο προσαρμοστικοί.
Ο Ερμής αποκαλείται μετατρεπόμενος πλανήτης. Αυτή η προσαρμοστικότητα του Αέρα διαφέρει πολύ από την αρνητικότητα του Νερού, το οποίο απορροφά από τους άλλους και μπορεί να υποχωρεί μπροστά τους, αλλά ποτέ δεν διακινδυνεύει την ατομικότητά του. Μπορούμε έτσι να καταλάβουμε γιατί οι προσβολές στο Ζυγό ή στην Αφροδίτη ή πραγματικά σε οποιοδήποτε Αέρινο Ζώδιο, προκαλούν κάποια μορφή δυσπροσαρμοστικότητας ή δυσαρμονίας, ή ακόμα και πραγματικές διαμάχες, ή μια εσωτερική ασυμφωνία στο νου ή τα συναισθήματα. Από την άλλη μεριά, οι ευεργετικές επιρροές επιφέρουν ικανοποίηση και ειρήνη.