Αφροδίτη: το Τριαντάφυλλο και η Καρδιά

Η μαγική γεωμετρία που υπάρχει ανάμεσα στους κύκλους των πλανητών υπήρξε πηγή γοητείας και μυστηρίου για αιώνες. Προσφάτως, η υιοθέτηση της ηλιοκεντρικής άποψης έχει προκαλέσει πολλά από αυτά τα φαινόμενα να αντιπαρέλθουν του ενδιαφέροντος των αστρονόμων. Το σχέδιο της Αφροδίτης γύρω από τη Γη σχηματίζει ένα τριαντάφυλλο με πέντε πέταλα όταν το παρακολουθούμε από τη γεωκεντρική θέση.

Κάθε 8 χρόνια, όταν η Γη και η Αφροδίτη πλησιάζουν μεταξύ τους σαν να «φιλιούνται» σχηματίζοντας ένα άλλο πέταλο, η Αφροδίτη παρουσιάζει την ίδια όψη προς στη Γη. Ο χορός των πλανητών: οι ανάδρομες κινήσεις τους, οι συνοδικές περίοδοι, η απόσταση και οι τροχιές τους, μας παρουσιάζονται με σχέδια που αντηχούν στην ύπαρξή τους. Ο Kepler κατάλαβε αυτού του είδους τα σχέδια όντας ο ίδιος μαθηματικός, που γνώριζε τις μυστικές ιδιότητες του σύμπαντος.

Τα σχέδια της Αφροδίτης είναι εξαιρετικά όμορφα –είναι η καρδιά και το τριαντάφυλλο. Αυτά αποκαλύπτουν την ύπαρξη της Αφροδίτης στο ρόλο του ουράνιου φύλακα της αγάπης και της ομορφιάς προς εμάς, εδώ στη Γη.

Αφροδίτη

Η Αφροδίτη έχει μια οκταετή περιοδικότητα, η οποία αποτέλεσε το θέμα του αρχαιότερου αστρολογικού κειμένου στον κόσμο, τον δίσκο της Αφροδίτης από την Νινευϊ. Ήταν τμήμα μιας σειράς που ονομαζόταν Enuma Anu Enlil, το «Βιβλίο των Θεών του Ουρανού και της Γης», και χρονολογήθηκε στο 17ο αιώνα π.Χ. Κατέγραψε αποτελεσματικά τις πέντε συνοδικές περιόδους της Αφροδίτης, δίνοντας μια σειρά δέκα οιωνών στην διάρκεια του οκταετούς κύκλου μέσω του σχεδίου εμφάνισης και εξαφάνισης της Αφροδίτης από το οπτικό πεδίο. [1]

Για τον αστρονόμο Johannes Kepler, το μουσικό διάστημα που δημιουργήθηκε από την Αφροδίτη και τη Γη ήταν μια «έκτη», με την διαίρεση ενός μέρους από το μέτρο 5/8. [2] Είπε ότι η σχέση ήταν «συζυγική» και διέφερε μεταξύ του «αρσενικού έκτου» G# – Ε και του «θηλυκού» Gb – Ε*. [3] Αυτή η αναλογία των 5/8 είναι το κλειδί στο σχέδιο που αποτυπώνει η Αφροδίτη απέναντι από τα άστρα.

[*Διευκρινιστική σημείωση:
G# – Ε = ΣΟΛ μείζονα (δίεση) – ΜΙ: Προφανώς και συνδέει το μείζον με το δυνατό, το αρρενωπό, το αρσενικό.
Gb – Ε = ΣΟΛ ελάσσονα (ύφεση) – ΜΙ: Προφανώς και συνδέει την ύφεση με το αδύναμο, το φεμινιστικό, το θηλυκό, την υποταγή στο αρσενικό.]

Η Αφροδίτη σχεδιάζει ένα πεντάγωνο στον ουρανό μετά από δέκα συναντήσεις-συνόδους της με τον Ήλιο. Το κάνει καθώς κινείται ανάμεσα σε κάθε «κατώτερη»* σύνοδο, ακριβώς 1,6 φορές γύρω από τον ζωδιακό, και ο χρόνος που χρειάζεται γιʼ αυτή την περιφορά ισούται με 584 ημέρες και είναι η συνοδική της περίοδος. [4] Το πεντάγωνο σχηματίζεται γύρω από τον ζωδιακό σε πέντε τέτοιες συνοδικές περιόδους, διάρκειας 7.993 ετών ή 8 έτη σε κλάσμα μιας ημέρας. Η Αφροδίτη επιστρέφει στο ίδιο σημείο του ζωδιακού μετά από δέκα ηλιακές συνόδους, για μία περίοδο ακριβώς 8 ετών.

[*Διευκρινιστική σημείωση: inferior conjuction = κατώτερη σύνοδος.
Κατώτερη σύνοδος = όταν ένας κατώτερος πλανήτης περνά ανάμεσα στον Ήλιο και την Γη έτσι ώστε ευθυγραμμίζεται μαζί τους και η σειρά των πλανητών να είναι: Ήλιος, κατώτερος πλανήτης, Γη. Ο κατώτερος πλανήτης είναι αυτός του οποίου η τροχιά βρίσκεται μέσα στην τροχιά της Γης. Ο κατώτερος πλανήτης κινείται πιο γρήγορα γύρω από την τροχιά του σε σχέση με τη Γη καθώς είναι πιο κοντά στον Ήλιο και επομένως πρέπει να κινηθεί πιο γρήγορα για να σταματήσει προτού πέσει πάνω στον Ήλιο. Όταν ο πλανήτης είναι κοντά σε σχηματισμό κατώτερης συνόδου, το μεγαλύτερο μέρος της ορατής πλευράς του είναι στο σκοτάδι και όταν το παρατηρούμε από τηλεσκόπιο, σχηματίζει ένα μισοφέγγαρο. Αντίθετα, όταν ο πλανήτης είναι κοντά σε σχηματισμό ανώτερης συνόδου, το μεγαλύτερο μέρος της ορατής πλευράς του είναι στο φως.]

Η ταχύτητα περιφοράς της Αφροδίτης στον άξονά της ανακαλύφθηκε το 1967 με τη βοήθεια ενός ραντάρ που ήταν ικανό να διεισδύσει στα πυκνά υδρονέφη που περιβάλλουν τον πλανήτη, και να ανακαλύψει μια περίοδο περιφοράς ακριβώς τα 2/3 ενός γήινου έτους, ή 243 ημερών. Αρκετά παράξενα, ήταν σε αντίθετη κατεύθυνση με την περιφορά της γύρω από τον Ήλιο. Αυτό σήμαινε ότι, σε μια οκταετή περίοδο, η Αφροδίτη περιστρέφεται ακριβώς 12 φορές γύρω από τον άξονά της. Στην περίπτωση αυτή, οι αριθμοί 5, 8 και 12 αλληλεπιδρούν.

Από αυτό προκύπτει ότι, κάθε φορά που η Αφροδίτη έρχεται πιο κοντά στη Γη σε κατώτερη σύνοδο, το ίδιο μέρος της επιφάνειάς της θα δείχνει προς τη Γη. Πάνω από μια συνοδική περίοδο, η Αφροδίτη περιστρέφεται 1,6 φορές γύρω από τον ζωδιακό, ενώ θα έχει περιστραφεί στον άξονά της 360° Χ 584 / 243 = 2 Χ 360° + 145°, δηλαδή θα είναι 145° από την προηγούμενη θέση της. Αυτό ισούται με τις γωνίες δύο πεντάγωνων – είναι χρήσιμο, και όντως ζωτικής σημασίας, να συλλάβουμε νοερά την διαίρεση του διπλού πενταγώνου. Δεδομένου ότι έχει προχωρήσει (κάνει περιφορά) κατά 3/5 στο ζωδιακό ή 216°, δηλαδή τρεις διαιρέσεις πενταγώνων, στην άλλη κατεύθυνση, δείχνει πάλι προς τη Γη, και αυτό συμβαίνει με ανοχή λιγότερο από μια μοίρα! Κανένας δεν μπορούσε να κάνει αυτόν τον υπολογισμό με μεγαλύτερη ακρίβεια επειδή προαπαιτείται η γνώση της ελλειπτικής φύσης των τροχιών. Οι αστρονόμοι υπέθεσαν ότι υπήρχε κάποιος μυστηριώδης συντονισμός που δημιουργούσε αυτή η σχέση. Παραθέτουμε το τμήμα ενός βιβλίου από το Βασιλικό Παρατηρητήριο του Γκρήνουϊτς,

Αλλά, απ’ όσο γνωρίζουμε, δεν υπάρχει καμία τέτοια παλιρροϊκή αλληλεπίδραση. Κάποιοι άλλοι έχουν αναφερθεί στο φαινόμενο ως “συνοδικός συντονισμός”.[6]

Ένας Αυστραλός μετεωρολόγος ανακάλυψε ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης περιέρχονταν σε κατάσταση ηρεμίας στη διάρκεια των ημερών που η Αφροδίτη προσέγγιζε τη Γη (δηλ., ο γεωμαγνητικός δείκτης θύελλας έτεινε να ελαχιστοποιείται στη διάρκεια της κατώτερης συνόδου της Αφροδίτης). [7] Για να ερμηνευθεί το γεγονός , τέθηκε η υπόθεση ότι η Αφροδίτη διέθετε ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο που θα μπορούσε να παρεμποδίσει ή να επιδρά στο μαγνητισμό του Ήλιου προς τη Γη. Εντούτοις αποδείχτηκε ότι δεν επρόκειτο γιʼ αυτό, αλλά απλώς το μαγνητικό πεδίο της Αφροδίτης ήταν αδύναμο. Επομένως πώς μπορούσε να ασκεί αυτή την μυστηριώδη γαλήνια επιρροή; Κανένας δεν μπόρεσε να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα και έτσι η ανακάλυψη ξεχάστηκε. .

Το Τριαντάφυλλο

Το σχέδιο που δημιουργήθηκε από την Αφροδίτη σε σχέση με τη Γη ήταν, μετά βίας ορατό ή περιγράφηκε από τους αστρονόμους πριν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, αλλά ήρθε στην επιφάνεια την τελευταία δεκαετία χάρη στους υπολογιστές των φανατικών οπαδών της αστρολογίας! [8] Η εμπειρία αυτού του mandala ( σημ. μτφ=βουδιστικό σύμβολο σύμπαντος) είναι πρόσφατη, δεν μπορεί να βρεθεί σε παλαιότερα βιβλία. Στο κάτω-κάτω, οι αστρονόμοι δεν ενδιαφέρονται για τη γεωκεντρική διάσταση που συνεπάγεται. Στην Μεγάλη Βρετανία, αυτό το σχέδιο της τροχιάς περιγράφηκε από Μichael E. O’Neill το 1984 περίπου. Πριν από αυτόν, το προβάδισμα αυτής της όμορφης ανακάλυψης πρέπει να πιστωθεί κατά ένα μέρος στην Υπηρεσία Αστρο-Υπολογισμών των ΗΠΑ. [9]

Το σχέδιο-τριαντάφυλλο που παρουσιάζεται, περιστρέφεται πολύ αργά στο αστρικό διάστημα, κινούμενο περίπου μία μοίρα σε κάθε οκταετή κύκλο έναντι των άστρων. Ο πλανήτης Αφροδίτη περιστρέφεται αντίθετα από την τροχιά του, όπως οι χορευτές που χορεύουν τον «χορό της Αφροδίτης» αντικρίζοντας το κέντρο (δηλαδή, την Γη) από κάθε κοντινό σημείο προσέγγισης, κατόπιν περιστρέφονται ώστε να αντικρίσουν το κέντρο ακόμα 3 φορές επιπλέον, ανάμεσα σε κάθε μια από αυτές τις θέσεις.

Το σχέδιο που παρουσιάζεται είναι καμπυλόγραμμο, δεδομένου ότι οι τροχιές της Αφροδίτης και της Γης έχουν χαμηλή εκκεντρότητα, είναι, δηλαδή, σχεδόν κυκλικές. Οι τροχιές όλων των άλλων πλανητών είναι περισσότερο ελλειπτικές : Η κίνηση του Άρη γύρω από τον Ηλιο είναι περίπου δέκα φορές πιο ελλειπτική και έτσι ένα διάγραμμα αυτού του είδους για τον Άρη θα στερούταν οποιασδήποτε συμμετρίας.

Αυτό το γεωκεντρικό σχέδιο απαλλάσσεται από κάθε υποθετική ερμηνεία, όπως ότι η Γη μπαίνει σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο, και παρουσιάζει ακριβώς την ανερμήνευτη κίνηση της Αφροδίτης γύρω από ζωδιακό, όπως φαίνεται από τη Γη – δηλαδή, τι βλέπει ένας αστρονόμος κάθε 8 χρόνια, μετρώντας την απόσταση καθώς επίσης και τη θέση. Εντούτοις, το mandala (σημ.μτφ =βουδιστικό σύμβολο σύμπαντος) δεν υπονοεί την εξαφάνιση από το οπτικό πεδίο της Αφροδίτης της κάθε φορά που σχηματίζει ηλιακή σύνοδο.

Η Καρδιά

Ένα μικρό τμήμα του σχεδίου- τριαντάφυλλο παρουσιάζει μόνο ένα από τα 5 σχήματα -“καρδιές”που σχηματίζονται από την κίνηση της Αφροδίτης έναντι των άστρων. Κάθε σημείο (τελεία) στο σχήμα δηλώνει μια καθημερινή θέση και τα μεγαλύτερα σημεία (τελείες) παρεμβάλλονται για κάθε διάστημα πενήντα ημερών. Κατά συνέπεια ένα σχήμα-καρδιά χρειάζεται λίγο περισσότερο από 400 ημέρες για να σχηματιστεί, συγκριτικά με τη συνοδική περίοδο μεταξύ δύο κυκλικών σχηματισμών των 584 ημερών.

Αυτά τα διαγράμματα μας βοηθούν στην νοερή σύλληψη της εικόνας των περιόδων της ανάδρομης κίνησης της Αφροδίτης, όπως εμφανίζεται όταν προσεγγίζει τη Γη, δηλ., σε κάθε κατώτερη ηλιακή σύνοδο. Η Αφροδίτη είναι ανάδρομη μόνο σε ποσοστό 7% του χρόνου, και σε σύγκριση με τον Ερμή, κατά το ήμισυ της συχνότητας που είναι αυτός ανάδρομος. Για σαράντα ημέρες κάθε φορά, η Αφροδίτη φαίνεται να ακολουθεί αντίθετη πορεία από τα άστρα, έτσι ώστε κάθε 8 χρόνια να κινείται ανάδρομα στο ίδιο τμήμα του ζωδιακού.

Εάν μία χορεύτρια ξεκινούσε από τη βάση του σχήματος- καρδιά, προκειμένου στη συνέχεια να αντικρίσει το κέντρο φθάνοντας την κορυφή της κατώτερης θέσης συνόδου, θα έπρεπε να ξεκινήσει αντικρίζοντας τον νοτιοδυτικό άξονα (Νότος- 55°- Δύση) περιστρεφόμενη στη συνέχεια προς τα δεξιά. Θα σημειώσει κάποιος ότι, μια τέτοια γωνία δεν μπορεί να υπολογιστεί με μαθηματικό τρόπο, αλλά μπορεί (όπως πιστεύω) να προέλθει μόνο από τα διαγράμματα των υπολογιστών όπως αυτό που παρουσιάζεται. Επίσης, όπως φαίνεται στο διάγραμμα, η χορεύτρια θα κινούνταν πολύ πιο αργά, πέρα από τις κατώτερες θέσεις συνόδου.

Οι αστρονόμοι αρέσκονται να περιγράφουν την Αφροδίτη ως άγονο, βραχώδη πλανήτη που περιβάλλεται από ατμούς θειικού οξέος, και να εμπαίζουν τα δόγματα της αστρολογίας υπονοώντας την ανικανότητα των αστρολόγων να αντικρίσουν κατάματα τα γεγονότα. Θα τους βοηθούσε να αναπτύξουν, πέρα από τους αξιοθρήνητους φραγμούς, μια άποψη που συλλογίζεται το θαυμαστό νόημα της τροχιάς της Αφροδίτης. Ο Michel Gauquelin παραμένει μάλλον σιωπηλός για την ανακάλυψή του, ότι δηλ. η Αφροδίτη συνδέεται με τις γεννήσεις διαπρεπών μουσικών και καλλιτεχνών σε όλη την Ευρώπη. Σίγουρα η αρμονία που δημιουργεί η τροχιά αυτού του πλανήτη ενισχύει την αξιολόγηση αυτής της ανακάλυψης. [10]

Σημειώσεις και Παραπομπές:

1. Από το The Omens of Babylon, Astrology and Ancient Mesopotamia, Michael Baigent, 1994, σελ.59.
2. Harmonices Mundi, Johannes Kepler 1620, Βιβλίο 5ο.
3. Harmonies of Heaven and Earth, Joscelyn Godwin 1987, σελ.147.
4. Η συνοδική περίοδος προέρχεται από τις αστρικές περιόδους της αλληλεπίδρασης Γης – Αφροδίτης, καθώς 1/224 – 1/365 = 1/584 μέρες, όπου 224 είναι οι μέρες της αστρικής περιόδου της Αφροδίτης.
5. The Greenwich Guide to the Planets, S.Malin, 1987, σελ.40.
6. The Planet Venus, G.Hunt and P.Moore, 1982, p.82; The realm of the Terrestrial Planets, Z.Kopal, 1979, p.179.
7. E.K.Bigg ʽLunar and Planetary Influences on Geomagnetic Disturbanceʼ, Journal of Geophysical Research, 1963, 68, σελ.4099.
8. Τα σχέδια δημιουργήθηκαν μέσω υπολογιστή από τον Michael O.Neill, U.K., και αναπαριστώνται με την άδειά του.
9. Η Υπηρεσία Αστρο-Υπολογισμών των ΗΠΑ έχει διανείμει τον υπολογιστικό σχεδιασμό “Πλανητικό Mandala”, που κατασκευάστηκε με το πρόγραμμα του Neil Michelson, στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Εντούτοις, δεν περιελήφθη το ανωτέρω σχέδιο της Αφροδίτης. Ο Neil Michelson είπε στο συγγραφέα: “Είδα ένα χειρόγραφο σχέδιο αυτού του κύκλου [ δηλ., της Αφροδίτης ] πριν από έξι χρόνια περίπου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του ανθρώπου που το είχε δημιουργήσει”.
10. Les Hommes et les Astres, M. Gauquelin, 1960. Οι άλλες δημοσιεύσεις του παραλείπουν αυτό το γεγονός, επειδή (είπε στο συγγραφέα) δεν ήταν αμετάβλητο μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών: σε μια χώρα οι μουσικοί θα προέκυπταν από τις στατιστικές του τύπου ʽʽοι γεννημένοι κάτω από την επίδραση της Αφροδίτηςʼʼ ενώ σε άλλη θα ήταν καλλιτέχνες. Για μια πιο πρόσφατη αξιολόγηση δείτε τους ʽʽΠλανητικούς Συσχετισμούς με τους Μουσικούς, τους Ζωγράφους και τους Συγγραφείςʼʼ, από τον καθηγητή Suibert Ertel, Συσχετισμός”, Ιούνιος 1987, σελ. 4-17.

Nick Kollerstrom είναι πτυχιούχος Φυσικών Επιστημών από το πανεπιστήμιο του Cambridge και έχει εργαστεί ως καθηγητής Φυσικής. Η αστρολογική κοινότητα τον έχει αναγνωρίσει για τις πρωτοποριακές μελέτες του, οι οποίες αξιοποιούν το επιστημονικό υπόβαθρό του σε ενδιαφέροντες τομείς έρευνας σχετικά με τους πλανήτες, τα φυτά και τα μέταλλα. Εδώ και 30 χρόνια, ασχολείται ενεργά με τη μελέτη της σχέσης πλανητών-μετάλλων, καθώς και με άλλα Ερμητικής φύσης θέματα, ενώ κάνει και σχετικές ανακοινώσεις από το 1975. Η εργασία του στην ιατρική έρευνα οδήγησε στο βιβλίο του Lead on the Brain – a plain guide to Britain’s No 1 pollutant. Η έρευνά του για τις σεληνιακές επιρροές στα φυτά οδήγησε στην έκδοση του οδηγού κηπουρικής Planting by the Moon και των δημοφιλών ετήσιων εκδόσεων Gardening and Planting by the Moon. Το πρόσφατο βιβλίο του Crop Circles: The Hidden Form (εκδόσεις Wessex books), προσφέρει έναν νέο τρόπο κατανόησης του μυστηρίου των κύκλων συγκομιδής, μέσω της γεωμετρίας των μορφών που αποκαλύπτονται στις συγκομιδές.

Μετάφραση – Απόδοση: Ευδοκία Ξεφτέρη