Ο άνθρωπος ανάμεσα στα φυσικά φαινόμενα σύμβολα, μοιάζει πάρα πολύ με τον ιχθύ, που βρίσκεται υποχρεωτικά μέσα στη θάλασσα.
Όπως το ψάρι δεν έχει άλλη εκλογή ζωής και δράσης παρά την υποβρύχια θαλάσσια περιοχή μες την οποία μόνιμα υπάρχει και μόνο από αυτή μπορεί να πάρει το νόημα του όλου κόσμου, κατά τον ίδιο τρόπο και ο άνθρωπος που ζει κλεισμένος μες τον τοποχρόνο, την τρισδιάστατη διάσταση, υποχρεώνεται από αυτόν τον περιορισμένο κόσμο, να πάρει τη γνώση του όλου, αποσυμβολίζοντας τις παραστάσεις της μορφής, που φέρνουν τα μηνύματα ενός κρυμμένου και άγνωστου σε αυτόν αόρατου, ανώτερου και πιο τέλειου κόσμου.
Σε αυτή τη θέση βρισκόταν και βρίσκονται ανέκαθεν οι άνθρωποι και οι διάφοροι πολιτισμοί τους να εξηγήσουν δηλαδή τα σύμβολα, τα φυσικά φαινόμενα και να αποσυμβολίσουν τις μόνιμες η φευγαλέες παραστάσεις που ακατάπαυστα παρουσιάζει η Μάννα φύση.
Με όπλο το Νου τους, τη λογική και κρίση, ξεκίνησαν στην έρευνα οι διαλεγμένοι γιοι του άνθρωπου κι αφού μελέτησαν τα σύμβολα – φαινόμενα, γρήγορα διαπίστωσαν, ότι μας εμφανίζονται για μια καθορισμένη σκοπιμότητα και με διάρκεια αντίστοιχη του μορφοποιημένου κόσμου, της φυσικής ζωής. Αυτή η Πρωτογνώση τους, τους έπεισε για μια αιώνια αρχή, Υπέρτατη Νόηση, που περιέχει μέσα της το Τέλειο, την Αρμονία και το Κάλλος.
Με αυτά τα αίτια σχημάτισαν τις θρησκείες και έκλεισαν μέσα στα δόγματα τους όλες αυτές τις εσώτερες γνώσεις, που μόνο τα διαλεγμένα τέκνα του φωτός μπορούν να δουν.
Ώστε τα φυσικά φαινόμενα δεν ήταν και δεν είναι τίποτα άλλο, παρά τα σύμβολα από αποκάλυψη της ίδιας και αυτούσιας Κοσμογονίας, που συνεχίζει μέχρι σήμερα να εκτυλίσσεται στον κόσμο όλο.
Με αυτά τα σύμβολα η Μάννα Φύση γράφει αδιάλειπτα στο ειδικό βιβλίο της τα καθημερινά της έργα που αφορούν μονάχα μια σελίδα της Δημιουργίας, του Κτήτορα και Πανδημιουργού.
Αποσυμβολίζοντας λοιπόν, τα φαινόμενα – παραστάσεις σύμβολα μεταφράζουμε στη γλώσσα μας, τη γλώσσα της ίδιας Φύσης, τη γλώσσα την αλάλητη του ίδιου μας Δημιουργού, οπότε εισχωρούμε στο τέλειο και στο απλό μυστήριο της ίδιας της αλήθειας, στα αίτια της πλάσης και της παρουσίασης της πολλαπλότητας των κόσμων.
Όμως ας αναφέρω ένα μονάχα σύμβολο και ας το αποσυμβολίσω με την απλή, την εξωτερική Αποσυμβολική.
Τα σύννεφα, τα νέφη είναι τα σύμβολα της επερχόμενης βροχής. Εξάτμιση νερού με επενέργεια της θερμότητας μιας ενέργειας που βγαίνει από τον Ήλιο, όπως πολλοί φαντάζονται. Η εξατμιζόμενη αυτή ποσότητα νερού είναι εμπλουτισμένη με φόρτιση ηλεκτρομαγνητισμού, σχασμός και πόλωση σε θετικά και σε αρνητικά στρατόπεδα, με έλξη αθεράπευτη για ένωση – συνάντηση – γάμο, με τέλος το επιδιωκόμενο αντάμωμα των δυο δι άφορο άκρων, που φέρνει τον σπινθήρα, τη βροντή και τον κεραυνό μαζί, για να εκτονωθεί η φόρτιση, να φέρει τη βροχή – γέννα – παραγωγή, ώστε να πάρει νέα ζωή η γη, να ανοίξουν οι σπόροι που βρίσκονται βαθειά στη Μάννα Γη, για την αδιάκοπη ανακύκληση.
Η ίδια Παντοδύναμη αιώνια αρχή διχάζεται συνέχεια όταν επιθυμεί τα όντα – κόσμος να δημιουργήσει, σε Άρτια και Περιττά, ώστε η κάθε εκδήλωση της να αποζητά αδιάκοπα την επαναφορά στα ίδια και για να το κατορθώσει πρέπει τα δυο αντίθετα να πετύχουν την αρχική τους ένωση και αλληλογνωριμία.
Με αυτή την εσωτερική αλήθεια το αιώνιο ΕΝΑ μοιραία θα υποστεί σχασμό και θα βρεθεί σε διχασμό από τον οποίο διχασμό θα γνωρίσει την ανάγκη να επανέλθει ξανά στο ΕΝΑ και όπου η απολύτρωση φέρνει τη Θεοποίηση και το πεπερασμένο επί μέρους γίνεται Αιώνιο.
Όλα τα φυσικά φαινόμενα, είναι κλειδιά στα μέσα τους κλεισμένα σύμβολα. οποίος χρησιμοποίησε το ανάλογο κλειδί, αυτός αποσυμβόλισε τη φυσική παράσταση, το φυσικό φαινόμενο, το σύμβολο.
Με αυτό το πετυχημένο άνοιγμα βρέθηκαν οι αλήθειες και σχηματίσθηκαν με αυτές οι αρχαιότατες θρησκείες, ώστε να ερμηνεύουν με το σταγονόμετρο στις ανθρωποψυχές λίγα από τα αποσυμβολισμένα μυστήρια.
Παρ’ όλα αυτά, η εξωτερική Αποσυμβολική, σκοπό της ένα έχει, να δίνει την εξήγηση στα φυσικά φαινόμενα και να προετοιμάζει τον άξιο ερευνητή για τη μεγάλη επιστήμη, την Εσωτερική Αποσυμβολική.
Η Εσωτερική Αποσυμβολική ενδιαφέρεται να μας αποκαλύψει τα αίτια τα αρχικά που προκαλούν στον κόσμο μας, τα γνώριμα φαινόμενα. Τη σημασία τους θα μας αναλύσει η εξωτερική Αποσυμβολική.
Η εσωτερική σας επαναλαμβάνω έχει σαν ασχολία της, την αρχική αιτία της γέννησης αυτών των φαινομένων και το βαθύτερο προορισμό που έχουν στον κόσμο της μορφής. Έτσι ο άνθρωπος απαγκιστρώνεται από τις εξηγήσεις της εξωτερικής Αποσυμβολικής και δεν περιορίζεται όπως ο ιχθύς στη λήψη πληροφοριών, έστω και αποκαλυπτικών, από το στενό του φυσικό κόσμο.
Σα Δαίδαλος και Ίκαρος ανοίγει τα φτερά του, ώστε να απαγκιστρωθεί αληθινά από τα αποτελέσματα, που έχουν ζωγραφίσει τα σύμβολα – φαινόμενα παραστάσεις κι ανέρχεται στα Πρωτοαίτια και στις Πρωτοδυνάμεις να βρει τους λόγους, τις σκέψεις, τις ιδέες του Μεγάλου Νου, στο εκτελούμενο της αρμονίας Σχέδιο.
Εδώ η σύνδεση με το Μεγάλο Νου είναι αν όχι αδύνατη, τουλάχιστο δυσκολότατη. Οι Μήτρες – Αρχικές Ιδέες έχουν την. προνομιακή θέση να μετάδιδαν συνεχώς αυτές τις βασικές αρχές (ανάτυπα) για την αντιγραφή τους από τα εξωσύμπαντα, για τους σχηματισμούς των κόσμων. Εδώ βρίσκονται χαραγμένα των κυττάρων τα παραγόμενα σχέδια για το σώμα μες το οποίο βρίσκονται και για τους απογόνους, με τον αμετακίνητο κληρονομικό κώδικα.
Σε αυτό τον κύκλο των καταθεμένων ορίων δράσης, ύπαρξης, ζωής, εξέλιξης, ανόδου, απολύτρωσης, βρίσκονται όλες, οι αρχικές – βασικές σκιαγραφήσεις των μελλόντων, όντων και όλων των μορφών, στα σύμπαντα (διαστάσεις) της κάθε ύλης.
Η εσωτερική λοιπόν Αποσυμβολική, ανεβαίνει με τα δικά της μέσα έως τα Θεϊκά αρχεία, τις Μήτρες – Αρχικές Ιδέες του Πατέρα, παίρνει τα σχήματα και σχέδια των όντων που υπάρχουν και κάποτε θα υπάρξουν και με αυτά τα ανάτυπα διαβάσει τις αίτιες και βλέπει τα αποτελέσματα που θα φανούν μια μέρα στους κόσμους της μορφής. Οι προαιώνιες και πρωτοσυλλαμβανόμενες σκέψεις του Πατέρα, αυτές που θα γίνουν αιτίες να παραχθούν στον κόσμο μας σαν αποτελέσματα τα γνώριμα φαινόμενα της φύσης.
Ο Εσωτερισμός διδάσκει ότι υπάρχουν πλην της δίκης μας διάστασης και άλλες διαστάσεις, όπου μια ύλη διαφορετική ανόμοια εντελώς της, φυσικής μας, ταχυπαλμοδονείται ασύγκριτα συχνότερα, σε σχέση με την τρισδιαστατική μας και τα παράγωγα τους είναι του ίδιου τύπου των κραδασμών ντους, ανώτερα σε πνευματοενέργεια, λεπτότερα στην ύλη τους, ψυχοεξελιγμένα κατά πολύ του κόσμου μας.
Το μέτρο παλμοδόνησης κάθε διάστασης είναι η αποδεικτική κλιμάκωση ανάλογα στη θέση πού κατέχει, ανάμεσα στην τελευταία τη δική μας και στην πρώτη που είναι αμέσως μετά τη Θεία Έδρα του Πατέρα. Αυτή η χαρακτηριστική θέση – τοποθεσία κάθε διάστασης, λέγεται στη γλώσσα του Εσωτερισμού εισπνοή και εκπνοή της ύλης που διαθέτει η οποιαδήποτε διάσταση.
Κατά συνεπεία, τα ρεύματα – ακτίνες – ακτινοβολίες της Παντοδύναμης, χύνονται και κατεβαίνουν σαν κύματα θαλάσσης αλλεπάλληλα, ανεξάντλητα, αδιάκοπα, ενώ μέσα τους περιέχουν σαν επιβάτες τους, όλα τα μέλλοντα όντα, τη μέλλουσα να μορφοποιηθεί ζωή, την κάθε παρουσίαση που κάποτε θα εμφανισθεί σε κάθε μια από τις 13 διαστάσεις από τις οποίες θα περάσει και θα διαποτίσει με ανάλογη κραδαστική ζωή η χειμαρρώδης πύρινη ακτινοβολημένη και ζωοφόρα ακτίνα, μια από τις θείες γλώσσες τις πύρινες του Αιώνιου που πλάθουν τους κόσμους – διαστάσεις με τα Πρωτοσπέρματα που περιέχουν.
Kατά την κάθοδο τους, οι πύρινες θείες γλώσσες – ακτίνες ανακόπτονται ανεπαίσθητα 13 φορές και σε αυτή την στιγμιαία ανακοπή τους – αναπνοή τους αφήνουν στη διάσταση που συνάντησαν οι καθοδικές αυτές Πρωτοακτίνες – γλώσσες – ακτινοβολίες τα ανάλογα και κατάλληλα Πρωτοσπέρματα που μέσα τους περιέχουν, τα ώριμα να παλμοδονηθούν, συντονισθούν με την κραδαστική ζωή της διάστασης που βρίσκονται.
Αυτή η αποβίβαση είναι η πρώτη, η κοντινή με την εστία του Πατέρα και λέγεται μετάσταση των υψίστων όντων Διακονίας, αυτών που θα αναγνωρίσουν τις πνευματοαδελφικές υπάρξεις που επιστρέψουν για να τις οδηγήσουν στη διατεταγμένη θεία παρουσίαση.
Μ’ αυτή την έννοια και τη διάταξη αποβιβάζουν οι ακτίνες – γλώσσες – ακτινοβολίες – ρεύματα – αυλοί – διάδρομοι – ποταμοί, στα εσωσπέρματα τους στους δεκατρείς σταθμούς που συναντούν στη Θεία δράση τους, κατά την έξοδο τους από την Πατρική Εστία. Σα φθάσουν κατακούραστες και πολυεξαντλημένες στην έσχατη, την τελική και τη λιγοπαλμοδονούμενη διάσταση τη δική μας, αφήνουν να εκδηλωθεί σε μορφοποίηση η κουρασμένη ρυθμοκίνηση τους, πλάθοντας το νεκρωμένο αργοκίνητο κόσμο μας.
Εδώ η δύναμη του Πρωτοκραδασμού της γλώσσας του πυρός και των αυγών ζωής που μέσα της περιέχει έχει αφανισθεί από τη μακριά διαδρομή να φτάσει και τα παράγωγα που πρόκειται. να αδειάσει, υπήρξαν τα νωθρότερα και τα σκληρότερα απ’ όλα τα αδέλφια τους, αφού σε αυτή την τελευταία αποβίβαση θα βγουν και τούτο από ανάγκη, αφού η διαδρομή του άπειρου ταξιδιού τελείωσε και άλλη στάση δεν υπάρχει.
Εδώ η ύλη μας μόλις κινείται σε σύγκριση με τις εσώτερες γειτονικές, όπου η αμέσως βαθύτερη – εσώτερη – ανώτερη από τη δική μας, δεν παραβάλλεται με την αργοκινούμενη και νεκρωμένη ακίνητη τρισδιάστατη.
Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι η διαφοροποίηση αυτή του κραδασμού της ύλης στις διαφορετικές διαστάσεις του όλου πανσύμπαντος που αριθμούνται όπως είπαμε σε δεκατρείς και όπου η δική μας είναι η έσχατη προς τα έξω από τον πυρήνα του Πατέρα, έχει τα επακόλουθα της (η διαφορά του κραδασμού) π άνω στα όντα που υπάρχουν και στην επί μέρους ιδιαίτερη εμφανιζόμενη ζωή.
Τα ταχυπαλμοδονούμενα είναι απείρως πιο ανώτερα και πιο εξελιγμένα από τα βραδυκινούμενα, τα βουτηγμένα, μεθυσμένα μέσα σε μια παχύτερη από τα ταχυκινούμενα, ύλη.
Με αυτή την έννοια μπορούμε τώρα να αποσυμβολίσουμε με βάση τη δική μας την εξώτερη και χαμηλότερη παλμοδόνηση της ύλης μας και με την αναλογία της απόστασης της γειτονικής μας διάστασης, να βρούμε τι είδους όντα περιλαμβάνει αυτή η εσωτερική η διάσταση, η αμέσως μετά από τη δική μας.
Μόνο αυτές τις δυο γειτονικές συστάσεις ύλης αν παραβάλουμε, θα καταλάβουμε τι χάος βρίσκεται ανάμεσα τους. Τα όντα που μέσα διατρέφουν, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα το ένα του άλλου και η ζωή που. εμφανίζεται είναι απείρως διαφορετική από τη ζωή που εκδηλώνεται τόσο εδώ όσο και εκεί. Αίτιο όλων αυτών είναι ο κραδασμός ο διαφορετικός της ύλης, αυτή η ίδια εισπνοή και εκπνοή της, η παλμοδόνηση της.
Τα μέσα βέβαια που διαθέτει ο Εσωτερισμός για την αποσυμβόλιση αυτών των έσω μυστηρίων δεν είναι τόσο άφθονα, ώστε ο κάθε ερευνητής άκοπα να διαλέξει τι από όλα του ταιριάζει, του πηγαίνει, για να προβεί στους αποσυμβολισμούς που θέλει, της εσωτερικής διάταξης στον κόσμο.
Tα μέσα αυτά δεν ήταν άγνωστα, τόσο στους προ κατακλυσμιαίους όσο και στους μετακατακλυσμιαίους πολιτισμούς, που άνθισαν στη γη μας.
Αυτοί οι άγνωστοι σε μας πολιτισμοί αφήκαν μύθους και παραδόσεις, πάμπολλα παραμύθια και βραχοσκαλίσματα με παραστάσεις και ακατάληπτες χαράξεις, με σχέδια δυσνόητα και με άσβεστη επιθυμία να μας αφήσουν μια περίεργη πληροφορία.
Οβελίσκοι με σχήματα διάφορα, πυραμίδες και πολλαπλά οικοδομήματα, σφαίρες απείρων διαστάσεων και πέτρινες απεικονίσεις ανθρώπων διαφορετικών από τη δική μας γήινη οικογένεια.
Σήμερα μπορούμε αν θέλουμε με ασφάλεια να αποτανθούμε για την εμφάνιση στη γη πολλών πολιτισμών, στους μύστες που γνώριζαν να μετρούν από τη μετάθεση των γύρω μας αστερισμών το Σείριο, την Ανδρομέδα, τον Ηρακλέα και άλλους, την αχαλίνωτη ταχύτητα εξάπλωσης της κοιμισμένης ύλης της δικής μας, προς το καθορισμένο όριο που πρόκειται να φθάσει η εξάπλωση για να αρχίσει τότε η αντίστροφη μέτρηση της επαναφοράς της ύλης στα ίδια, στο ρίκνωμα της, ριτίδωμα της, στο γήρας της, οπότε οι χυμοί της θα στερέψουν, θα μαραθεί η επιδερμίδα της επιφάνεια της, για να γραφεί της ύλης τούτης ο επίλογος, όπως συνέχεια γράφεται και συμβαίνει σε όλα τα γεννούμενα, τα πεπερασμένα τα φαινόμενα.
Αυτά σπουδάζει η Εσωτερική αποσυμβολική και βέβαια στηρίζεται σε γνώσεις εσωτερικές ανώτερες.
Αυτές που συλλαμβάνονται όχι από τις πέντε μας αισθήσεις, άλλα από την έκτη η όπως άπλα τη λέμε τη διαίσθηση.
Αυτή είναι η εσωτερική αποσυμβολική κι αποτελεί το άλλο σκέλος της εσωτερικής Αποσυμβολικής, αυτής που σε ένα της μέρος, έχει εισέλθει στις μέρες μας η κλασσική ορθολογιστική επιστήμη.
Αυτή η εξωτερική Αποσυμβολική, σκοπό της έχει να αποσυμβολίζει:
α) τους αρχαιότατους μύθους.
β) τα περίεργα ιστορήματα.
γ) τις ακατανόητες παραστάσεις.
δ) τα τεχνικά σύμβολα κάθε θρησκείας.
ε) τα αρχαιότατα κτίσματα και ευρήματα και τέλος να παρουσιάζει τα φυσικοφαινόμενα, αυτά που στην πραγματικότητα είναι και όχι αυτά που η επιστήμη μας εξηγεί με το δικό της ξέβαθο τρόπο.
Η εξωτερική αποσυμβολική μας ερμηνεύει όλα τα παρουσιαζόμενα φαινόμενα, στο Μικρόκοσμο και στο Μακρόκοσμο, με αποσυμβολίσεις που έχουν σχέση με τις εσώτερες δυνάμεις, αυτές που επιδρούν και βαρύνουν πάνω στον κόσμο της μορφής.
Οι μύθοι ερμηνεύονται και αποσυμβολίζονται στο σύνολο τους, από την εξωτερική αποσυμβολική και μας προσφέρουν πλούσιες εμπειρίες, για την κατασκευή αυτού του κόσμου. (Πυθαγόρειος χαρακτηρισμός του φυσικού μας σύμπαντος.
Πριν κλείσω το κεφάλαιο αυτό του Αποσυμβολισμού, τόσο της εσωτερικής όσο και Εξωτερικής υπόστασης του, κρίνω απαραίτητο να σας επαναλάβω αυτά που ο Ερμής, ο επονομαζόμενος τρισμέγιστος μας κληρονόμησε: Ό,τι είναι επάνω, είναι, ό,τι υπάρχει κάτω.
Αυτός είναι ο αιώνιος νόμος της θείας αναλογίας. Να λοιπόν η πρώτη νύξη διακήρυξη της αιωνίας αναλογίας.
Τι ομοιότητα όμως έχουν και που; Μέχρι ποιου σημείου και βαθμού μοιάζουν οι διαστάσεις μεταξύ τους;
Εδώ γεννιούνται εσωτερικά ανώτερα πνευματικά προβλήματα.
Η κατερχόμενη ακτίνα από τα απύθμενα εσωβάθη ξυπνά με τη δύναμη της παλμοδόνησης της τα κοσμικά Αυγά όταν φτάνει σε κάθε διάσταση;
Η μήπως απλώς αυτά (τα κοσμικά Πρωτοσπέρματατα – Αυγά) είναι προετοιμασμένα από το Μεγάλο Νου Πατέρα να αφυπνίζονται μονάχα τους σα νοιώσουν μέσα τους τον κραδασμό της παλμοδόνησης που έφτασαν;
Η εσωτερική Αποσυμβολική ζητά να εξηγήσει αν η ακτίνα έχει το προνόμιο να γεννά τα σπέρματα, να τα εκκολάπτει δηλαδή η απλώς να τα μεταφέρει.
Που βρίσκεται ο Μέγας Νους; Έχει καθορισμένη έδρα; Η βρίσκεται παντού και όλα όσα φαίνονται σε μας απίστευτα απομακρυσμένα, κόσμοι διαστάσεις, σύμπαντα, αντισύμπαντα και υπερσύμπαντα είναι συγκεντρωμένα μέσα του και μάλιστα αδιαχώριστα;
Αυτά θα μας διδάξει η εσωτερική αποσυμβολική, ενώ η εξωτερική θα μας μιλήσει μέσα σε αυτό το περιοδικό για τα φαινόμενα και τους απομυθολογούμενους ακόμα μύθους.
Ν. Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ