Από τη ζωή στο θάνατο και πάλι πίσω
Άραγε ποια είναι η «διαδικασία της μετάβασης από τη ζωή στο θάνατο»; Πολλοί ασχολήθηκαν και πολλές μαρτυρίες υπάρχουν. Όμως ποιος μπορεί να είναι σίγουρος; Μελέτες επιστημόνων, αλλά και μεταφυσικών και παραψυχολογικών κύκλων, κατέγραψαν διάφορες μαρτυρίες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Άνθρωποι που έφθασαν στο κατώφλι του θανάτου και επέστρεψαν, έχουν περιγράψει την ιστορία τους. Και το περίεργο είναι πως όσοι «έζησαν» μια τέτοια εμπειρία συμφωνούν μεταξύ τους σε πάρα πολλά σημεία.
Ο Αμερικανός παιδίατρος Μέλβιν Μορς, κατά τη διάρκεια μιας έρευνάς του, μίλησε με περίπου 100 παιδιά, ηλικίας 6-10 χρόνων, που κινδύνεψαν να πεθάνουν και είχαν «επιθανάτιες εμπειρίες». Από τις μαρτυρίες αυτές, βγήκε το συμπέρασμα ότι «ο θάνατος είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία, ο Θεός υπάρχει, όπως υπάρχει και η μετά θάνατον ζωή».
Οι εμπειρίες των παιδιών δεν διαφέρουν πολύ από αυτές των μεγάλων, μόνο που είναι πιο ειλικρινείς κι αγνές.
Όταν τα παιδιά αυτά μιλούν για τη «Φωτεινή παρουσία», δεν την ταυτίζουν με τη θεότητα της Θρησκείας τους και δεν προσπαθούν να κάνουν πιο ενδιαφέρουσα τη διήγησή τους, προσθέτοντας δικές τους πινελιές.
Αν δεν θυμούνται κάτι τα παιδιά, λένε απλά «δεν θυμάμαι», χωρίς να προσπαθούν να καλύψουν τα κενά με τη φαντασία τους.
Τα παιδιά που… πεθαίνουν για λίγο, έχουν πολύ πιο συχνά από τους ενήλικες «επιθανάτιες εμπειρίες» και τις δέχονται πολύ πιο εύκολα από τους μεγάλους, οι οποίοι συνήθως ντρέπονται να μιλήσουν γι’ αυτές, για μην τους περάσουν για τρελούς.
Στις ζωγραφιές τους απεικονίζουν τη «Φωτεινή παρουσία» περιτριγυρισμένη από αγγέλους και σχεδόν πάντοτε καταφέρνουν να αποδώσουν τη γαλήνια ατμόσφαιρα της απόλυτης ευτυχίας, την οποία έζησαν στην ολιγόλεπτη «απουσία» τους.
Όπως είναι φυσικό, όλες σχεδόν οι επιθανάτιες εμπειρίες των ασθενών έχουν καταγραφεί σε νοσοκομεία, όπου τα μηχανήματα διαπιστώνουν τη στιγμή του θανάτου κι η επαναφορά γίνεται με τη βοήθεια των γιατρών.
Σε πρώτη φάση, οι «κλινικά νεκροί» ασθενείς αισθάνονται ότι «βγαίνουν» από το σώμα τους κι από κάποιο σημείο του χειρουργείου παρακολουθούν τις αγωνιώδεις προσπάθειες των γιατρών να τους επαναφέρουν. Συχνά μπορούν να περιγράψουν με απόλυτη ακρίβεια τι ακριβώς τους έκαναν κατά τη διάρκεια της «απουσίας τους», αφήνοντας άναυδους τους γιατρούς που παίρνουν μέρος στη διάσωσή τους.
Σε μια δεύτερη φάση, αισθάνονται ότι ταξιδεύουν μέσα σ’ ένα τούνελ και ότι στο τέλος του υπάρχει ένα υπέροχο τοπίο, λουσμένο στο φως. Εκεί συνήθως, συναντούν τη φωτεινή παρουσία, που όλοι οι πιστοί ταυτίζουν με το Θεό και βλέπουν ξαφνικά όλη τους τη ζωή να περνάει πανοραμικά από μπροστά τους. Αισθάνονται περήφανοι για τις «καλές» τους πράξεις κι απογοητευμένοι για τις «κακές», καθώς η φωτεινή παρουσία είναι γεμάτη από αγάπη για όλους.
Κάποιοι, εκτός από τη φωτεινή παρουσία, βλέπουν κι αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν πεθάνει. Αλλά μήπως κάτι ανάλογο δε συμβαίνει και στα όνειρα; Μετά απ’ αυτήν την εμπειρία, κανείς δεν θέλει να γυρίσει πίσω, αλλά το «φως» τους εξηγεί ότι έχουν κάποιες ακόμη υποχρεώσεις να εκπληρώσουν πίσω στη Γη, πριν φύγουν οριστικά.
Η τρίτη και τελευταία φάση της επιστροφής είναι συνήθως η πιο δυσάρεστη, καθώς ο «παράδεισος» χάνεται από μπροστά τους κι επιστρέφουν πίσω για να δώσουν τη μάχη για τη ζωή … τους. Όπως όταν ξυπνάμε κι αφήνουμε στη μέση ένα ωραίο όνειρο.
Διάφορα παραδείγματα έχουν καταγραφεί, κι αναφέρομαι ενδεικτικά σε κάποια από αυτά, μέσα από αρχεία ερευνών πάνω στο θέμα:
Η περίπτωση της κυρίας Τ.Τ. (η κυρία θέλησε να μείνει ανώνυμη)
«Όπως έχανα τις αισθήσεις μου άκουσα μια φωνή να λέει: «Δεν έχει πίεση την χάνουμε». Μέσα σε κλάσματα του δευτερόλεπτου βρισκόμουν έξω από το σώμα μου. Δεν ένοιωθα πια πόνους. Βρισκόμουν ψηλά σε μια γωνιά του δωματίου και παρακολουθούσα τους γιατρούς που προσπαθούσαν να σώσουν τη ζωή εμένα και του παιδιού μου. Μετά κάποιος από τους γιατρούς φώναξε, αναστατωμένος: “Να πάρει η ευχή”.
Ξαφνικά βρέθηκα σ’ ένα διαφανές τούνελ, περιτριγυρισμένο από σύννεφα. Αισθανόμουν ένα υπέροχο συναίσθημα αγάπης και ζεστασιάς που προερχόταν από ένα χρυσό φως. Μέσα στο φως υπήρχε μια “σοφή παρουσία”, η οποία έμοιαζε να γνωρίζει τα πάντα για μένα. Ο,τι είχα κάνει στη ζωή μου, καλό και κακό, κατά περίεργο τρόπο ήταν εκεί μπροστά μου.
Ήθελα να προχωρήσω μέσα στο φως και να γίνω ένα με αυτό, αλλά η φωτεινή παρουσία μου έδειξε ότι πρέπει να γυρίσω πίσω στη Γη για να φροντίσω τα δύο παιδιά μου. Την ίδια στιγμή ήμουν πάλι μέσα στο σώμα μου και στους πόνους του τοκετού. Εκείνη τη στιγμή γεννιόταν ο γιος μου κι άκουσα όλους να φωνάζουν: «επανήλθε, είναι ζωντανή!».
Η περίπτωση της δικηγόρου Α. Χ.:
«Έχανα κι έβρισκα τις αισθήσεις μου, περιμένοντας να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο, όταν κάποια στιγμή ένιωσα να σβήνω και να βγαίνω από το σώμα μου. Ήθελα να δω το μωρό μου και ξαφνικά βρέθηκα πάνω από την κούνια του. Την ίδια στιγμή όμως ένιωθα να ταξιδεύω μέσα σ’ ένα τούνελ, στην άκρη του οποίου υπήρχε ένα φως.
Αισθανόμουν μια απίστευτη γαλήνη και αναρωτιόμουν που βρισκόμουν, την ώρα που θα έπρεπε να είμαι με το μωρό μου. Ταυτόχρονα όμως ήθελα να πάω στο φως. Ήξερα ότι υπήρχε κάποιος εκεί. Δεν σκέφθηκα ούτε στιγμή το Θεό, αλλά ήξερα ότι «κάποιος» ή «κάτι» ήταν εκεί, κι αυτό το κάτι μ έκανε να νιώθω απερίγραπτη αγάπη, χαρά, γαλήνη και ευτυχία».
Η περίπτωση του Δ. Μ., επιχειρηματία:
«Ξαφνικά οι γιατροί και το χειρουργείο χάθηκαν από μπροστά μου και βρέθηκα να ταξιδεύω σ’ ένα σκοτεινό τούνελ, που ήταν σαν χάρτινος κύλινδρος, παρόμοιος με αυτόν που τυλίγουν τα χαρτιά τουαλέτας, μόνο που ήταν τεραστίων διαστάσεων.
Στο τέλος του κυλίνδρου υπήρχε ένα υπέροχο μπλε φως, μα όσο κι αν προσπαθούσα να φθάσω εκεί δεν τα κατάφερνα. Είχα, όμως, την αίσθηση ότι εκεί υπήρχε ο Θεός, κι ήταν τόσο γαλήνια κι όμορφα, όπως οι περιγραφές του Παραδείσου που μου έκανε η μητέρα μου, όταν ήμουνα μικρός» (!).
Η περίπτωση της κας Μπράντι:
Η γυναίκα ήταν επάνω σε έναν γυμνό μεταλλικό χειρουργικό πάγκο Αμερικάνικου Νοσοκομείου. Το κορμί της είχε τοποθετηθεί μέσα σε έναν από τους ειδικούς σάκους που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά πτωμάτων στο νεκροτομείο. Ακόμη και η χάρτινη ταμπελίτσα με τα στοιχεία της είχε δεθεί στο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού της. Οι γιατροί είχαν διαπιστώσει το θάνατό της την προηγούμενη νύχτα και ειδοποίησαν τα δυο παιδιά της.
Αλλά μόλις αυτά πλησίασαν, συνειδητοποίησαν ότι η μητέρα τους προσπαθούσε απεγνωσμένα να αναπνεύσει!
Όπως δήλωσαν οι γιατροί που την παρακολουθούσαν και την… έστειλαν στο νεκροτομείο, η 75χρονη Έμα Μπράντι δεν είχε παλμό και δεν ανέπνεε μετά από καρδιακή προσβολή που υπέστη.
Η κ. Μπράντι, μετά το ταξίδι θανάτου που έκανε, διεμήνυσε στους συγγενείς της ότι εκεί που πήγε και γύρισε, είδε τους γονείς της –ήταν νεκροί 25 χρόνια– και τον Ιησού, ο οποίος την έστειλε πίσω. (10-2-92)
- –Η Δ.Σ., όταν γεννούσε τη δεύτερη κόρη της και κινδύνεψε να πεθάνει, είδε ένα τούνελ μέσα από το οποίο πήγαινε προς ένα άσπρο φως, όπως αποκάλυψε.
–Ο καρδιοχειρουργός Σ.Π., αποκάλυψε 9-10-94, σε εκπομπή, ότι 9 ετών πνίγηκε, αλλά επανήλθε. Στο μεσοδιάστημα ένοιωθε μια ηρεμία, κι ότι περνούσε από το σκοτάδι στο φως.
–Ο σκηνοθέτης Ν.Φ. που έπαθε ανακοπή και τον επανέφεραν είπε: «δεν κατάλαβα τίποτα, δε θυμάμαι τίποτα σχετικό».
–Ο ζωγράφος Σ.Π. μετά από τροχαίο ατύχημα έπεσε σε κώμα και κατόπιν υπέστη ανακοπή καρδιάς. Στην διάρκεια της προσπάθειας ανάνηψης από τους γιατρούς δεν υπήρχε καμία αντίδραση. Όταν επανήλθε περιέργαψε ότι βρέθηκε σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Έτρεχε και έπαιζε και καθόλη τη διάρκεια αισθανόταν απόλυτη ηρεμία και ευτυχία. Όταν επανήλθε περιέγραψε το γεγονός χαρακτηριστικά αναφέροντας: «Ήμουν τόσο ευτυχισμένος. Ξάφνου μια εκτυφλωτική λάμψη διέκοψε τη ευτυχία μου και είδα τριγύρω γιατρούς να μου χαμογελούν… Αν αυτό που βίωσα ήταν ο θάνατος, επιθυμώ να ξαναγυρίσω αυτή τη στιγμή…»
Πολλές είναι οι καταγραφές, που έχουν στην πλειοψηφία μία κοινή βάση και λόγω αυτής, δεν είναι δυνατόν να παραμείνουμε αδιάφοροι. Υπάρχει σίγουρα ένα μυστήριο στο «μετά την παρούσα ζωή», κάτι που γοήτευσε και γοητεύει στην πορεία των αιώνων τον άνθρωπο. Δεν μπορούμε ίσως να είμαστε απόλυτα σίγουροι. Ωστόσο, συχνά, νοιώθουμε πως όλα όσα υπάρχουν, δεν μπορεί να τελειώνουν εδώ και τώρα!
Οι ετοιμοθάνατοι ακούν την ίδια μουσική
Πολλοί άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά στα θάνατο δήλωσαν ότι τις δύσκολες εκείνες ώρες άκουγαν μια μουσική. Λεπτομέρειες δημοσιεύτηκαν σε πανεπιστημιακή έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ. Ήδη καθηγητές μουσικής έχουν καταφέρει να αναπαράγουν τη μουσική που ισχυρίζονται ότι ακούν οι ετοιμοθάνατοι.
Πρόκειται για μια απαλή μουσική, λέει ο δρ Τζόελ Φανκ, καθηγητής ψυχολογίας στο Κολέγιο Πλαίμουθ. Ο δρ Φανκ πραγματοποίησε την έρευνα σε 60 ανθρώπους που είχαν φθάσει πολύ κοντά στο θάνατο. Ανθρώπους που ένιωσαν το θάνατο να πλησιάζει. Η καρδιά τους σταμάτησε για λίγο και μετά άρχισε πάλι να λειτουργεί.
Ο γιατρός έπαιξε διάφορα είδη μουσικής. Περίπου το 50% των ανθρώπων θυμόταν ξεκάθαρα τον ήχο. Ήταν η ίδια μουσική για όλους. Όταν την άκουγαν έκλειναν τα μάτια και ξεσπούσαν σε κλάματα….
Βιβλιογραφία:
“Το Πέρασμα” του J. Weiss
Μαρτυρίες μέσα από έρευνες, όπως αυτές των γιατρών που αναφέρονται στο άρθρο.