Κωνσταντίνος Διμελής – Τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου

Ήμουν ένας έφηβος με τα ενδιαφέροντα ενός νέου της εποχής και μάλιστα πολύ ζωηρός, που όπως έδειχναν τα πράγματα, δεν θα είχα και πολύ καλή εξέλιξη στην ζωή μου. Ήμουν 17 ετών και μέχρι τότε δεν είχα καμία επαφή, ούτε και αναζήτηση σχετικά με αυτά τα θέματα. Τότε ήταν που βίωσα τη μεταφυσική εμπειρία που άλλαξε για πάντα την πορεία της ζωής μου. Μια νύχτα Πανσελήνου του Μαΐου, ένιωσα το κεφάλι μου να γεμίζει από έναν ήλιο. Αυτή η μοναδική στιγμή, η οποία κράτησε αρκετή ώρα, ήταν μία αυτόματη επίγνωση. Ξαφνικά είχα μέσα στο μυαλό μου απαντήσεις για πάρα πολλά πράγματα. Σήμερα, μετά από 41 χρόνια από εκείνη τη νύχτα, δεν έχω παρεκκλίνει ούτε ένα βήμα από την πορεία μου, σχετικά με αυτά που μου αποκαλύφθηκαν τότε.

Καταρχήν θα ήθελα να διευκρινίσω την διαφορά μεταξύ πνευματισμού και πνευματικότητας. Πνευματισμός είναι το να ασχολείσαι με τα πνεύματα, καθαρά εγωιστική ενασχόληση. Πνευματικότητα είναι να ψάχνεις να βρεις μέσα στην ποσότητα, χωρίς απαραίτητα να την αρνείσαι, τα στοιχεία της ποιότητας. Και αυτό είναι το σημείο που με αφορά. Ξέρεις στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, είχα έναν καθηγητή ο οποίος δίδασκε ήθος και αξιοπρέπεια. Αυτός ο άνθρωπος μου άφησε την παρακαταθήκη του. Είναι τρία γράμματα. ΣΣΒ. Συνέπεια – Συνείδηση – Βογάσαρης (το επίθετό του).

Η σχέση μου με τις εκδόσεις, ξεκίνησε για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Μόλις τελείωσα το Λύκειο, λόγω οικογενειακών αναγκών, έπρεπε να εργασθώ το τυπογραφείο του πατέρα μου. Αυτό το γεγονός δεν μου επέτρεψε να σπουδάσω. Μελετούσα όμως όλα τα βιβλία της Ψυχολογίας και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου. Όταν ορθοποδήσαμε οικονομικά, οι γονείς μου, δύο καταπληκτικοί άνθρωποι, ένιωσαν πως με είχαν αδικήσει που λόγω δουλειάς δεν μπόρεσα να σπουδάσω και μου πρότειναν να συνεχίσω τότε τις σπουδές μου. Θεώρησα όμως πως για μένα θα ήταν πλέον χάσιμο χρόνου και ό,τι ήταν να μάθω το έμαθα διαβάζοντας μόνος μου. Έτσι παράτησα το τυπογραφείο και ασχολήθηκα με την διεύρυνση της γνώσης για να ικανοποιηθεί η προσωπική μου ανάγκη και με το εμπόριο χαρτιού, για να ζήσω. Ήμουν ένας από τους 3 που έδιναν στις εφημερίδες τυπογραφικό χαρτί. Και μετά ήρθε η ωραία διαπίστωση. Γνωρίζω τυπογραφία, έχω το χαρτί, διαθέτω φιλοσοφικές γνώσεις και έτσι περί το 1980, αποφασίζω να γίνω εκδότης.

Μία μέρα, μέσα στη δεκαετία του 80, δέχομαι την επίσκεψη μιας άγνωστης κυρίας. «Είσθε ο κύριος Διμελής;» με ρωτάει. «Σας έψαξα και έχω έρθει εδώ με σκοπό να σας γνωρίσω. Ένα βράδυ στον ύπνο μου είχα μια μεταφυσική εμπειρία. Ήρθε ο συχωρεμένος πατέρας μου και μου επέδειξε ένα σημείο στο γραφείο του, όπου ήταν πάνω σε ένα βιβλίο κολλημένο χαρτάκι με το όνομά σας. Σας χαρίζω όλα του τα βιβλία για να τα εκδώσετε.» Η κυρία αυτή ήταν η κόρη του Πέτρου Γράβιγγερ. Καταλαβαίνεις πως σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν γίνεται χωρίς κάποιο λόγο. Ανέλαβα λοιπόν, την έκδοση όλων των βιβλίων του, αλλά κατέχω και προσωπική αλληλογραφία του Γράβιγγερ προς την κόρη του. Πραγματικά κειμήλια ανεκτίμητης αξίας, αν και ο γραφικός του χαρακτήρας όπως βλέπεις, είναι εξαιρετικά δυσανάγνωστος.

Όταν σταμάτησα να εργάζομαι στο τυπογραφείο, άρχισα να φοιτώ στις Σχολές Εσωτερισμού που υπήρχαν στην Αθήνα. Τολμώ να πω πως πέρασα σχεδόν από όλες. Ιδιαίτερα καθοριστική για εμένα, ήταν η Σχολή των Γνωστικών, την φιλοσοφία των οποίων ακολούθησα από το 1978 και για αρκετά χρόνια. Όταν έφτασε όμως η ώρα να αναρριχηθώ ιεραρχικά σε αυτόν τον κύκλο, υπήρχε κανόνας να μην είμαι μέλος και σε άλλες Σχολές. Αυτό βεβαίως δεν ήταν δυνατόν, γιατί εγώ ήμουν σε διάφορες Σχολές όπως οι Ροδόσταυροι, οι Μαρτινιστές, οι Τέκτονες. Έτσι, αποχώρησα από τους γνωστικούς, καθώς η φιλοσοφία τους, ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά άκαμπτη και απόλυτη. Πιστεύω πως δεν παίρνεις την αλήθεια, αν η αλήθεια δεν στηρίζεται από πολλές πλευρές.

Θα σου πω με απλά λόγια την ουσία. Οι Γνωστικοί κοιτάζουν μόνο το σήμερα, και δεν τους ενδιαφέρει το χθες ή το αύριο. Όπως λέει και το όνομά τους, ασχολούνται με την Γνώση την οποία όμως αποκτούν από προσωπική εμπειρία του «Θείου» ή από την σκέψη και τις αισθήσεις. Για να καταλάβεις, αν δεν έχεις κάνει αστρικό ταξίδι, δεν σε δέχονται. Είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στο να βιώσουν αυτό που θέλουν. Γενικά, είναι απόλυτοι.

Μετά την αποχώρησή μου λοιπόν από τους γνωστικούς, γύρω στο 1989 με 90 έρχομαι σε επαφή με την ομάδα του δασκάλου Ν.Μαργιωρή, το Ομακοείο. Από όλες τις σχολές που είχα φοιτήσει, βρήκα πως αυτή ήταν η πιο ολοκληρωμένη από την άποψη πως βασίζεται στην Πυθαγόρεια διδασκαλία, η οποία είναι συνθετική και συγκριτική. Παρέμεινα πέντε χρόνια στο Τμήμα της Ράτζα Γιόγκα. Μετά κι ενώ ο Δάσκαλος είχε φύγει από αυτήν την υπόσταση, πρότεινα να δημιουργήσω το Ομακοείο στον Πειραιά. Έτσι από το 1999 είμαι υπεύθυνος της Σχολής του Πειραιά, η οποία λειτουργεί αυτόνομα.

Όλες οι Σχολές υπηρετούν έναν τομέα. Η δική μας λειτουργεί πάνω στον συνθετικό εσωτερισμό και την συγκριτική φιλοσοφία. Και όταν λέμε συγκριτισμό εννοούμε πως επιβεβαιώνουμε τις πληροφορίες που έχουμε και από άλλες πηγές, χωρίς να παραλείπουμε και την επιστημονική άποψη. Για παράδειγμα η επιστήμη σήμερα επιβεβαιώνει το αιθερικό σώμα ως μορφογεννητικό πεδίο.

Πρωταρχικά κάνουμε μετάδοση του έργου του Νικολάου Μαργιωρή, διαθέτουμε όλα τα βιβλία που έχει παραδώσει ο Δάσκαλος. Διδάσκουμε Κρίγια και Ράτζα γιόγκα. Ιδιαίτερα θα ήθελα να σταθώ στην Κρίγια. Η Κρίγια είναι μια γιόγκα που διδάχθηκε στην Ελλάδα αποκλειστικά από τον Ν.Μαργιωρή στο Ομακοείο. Είναι προπαρασκευαστική της Ράτζα και προσφέρει απίστευτη επίγνωση, ξεκαθάρισμα και ολοκλήρωση του νου. Διδάσκουμε Πυθαγορισμό και εσωτερική μύηση και επιπλέον δίνουμε διαλέξεις οι οποίες έχουν ελεύθερη είσοδο και είναι εισαγωγικές για την περαιτέρω σπουδή στα πιο εσωτερικά μαθήματα. Επίσης κάνουμε εσωτέρα θεραπευτική (δηλ. ψυχοθεραπεία χωρίς φάρμακα).

Η ασθένεια, που λέμε πως είναι της Ψυχής, δεν είναι σωστό σαν έκφραση. Ούτε η ψυχή, ούτε το πνεύμα ασθενούν, γιατί γνωρίζουν για ποιο λόγο βρίσκονται εδώ. Αυτό που αρρωσταίνει είναι ο ανθρώπινος νους κι αυτό γιατί έχει να κάνει με το σώμα. Η Ψυχή και το Πνεύμα, μόνο οφέλη δημιουργούν στον δρόμο προς την τελειοποίηση του ανθρώπου. Ο Νους, ο οποίος είναι ο μηχανισμός της κρίσης του ανθρώπου, ασθενεί διότι αδυνατεί να κατανοήσει τον σκοπό του και να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Αρνείται και αντιπαλεύει την Ψυχή, γιατί επιθυμεί το ζωικό στοιχείο.

Μα ποιοι νομίζετε πως ασχολούνται με όλα αυτά; Αυτοί που είναι πραγματικά ευαίσθητοι άνθρωποι και αυτοί που είναι ανισόρροποι και απελπισμένοι. Ασθενείς που έχουν πρόβλημα ισορροπίας και ψάχνουν κάποιο τρόπο να την ανακτήσουν. Είναι ευαίσθητοι και έχουν φτάσει στα άκρα. Ίσως να έχουν φτάσει σε επίπεδο αυτοκτονίας και ψάχνουν να βρουν από κάπου να πιαστούν. Ξέρεις, αυτοί οι χώροι, δίνουν απαντήσεις. Μαθαίνεις για ποιο λόγο σου συμβαίνουν διάφορα γεγονότα, τα αποδέχεσαι και μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου. Έτσι αυτοί οι άνθρωποι βοηθούνται στην εξισορρόπηση του νου τους.

Κέντρα αποκατάστασης ψυχικής υγιεινής αποκαλώ εγώ όλους αυτούς τους χώρους. Είναι κέντρα συγκέντρωσης φωτισμένων ανθρώπων, όπου συναντιέται η παράνοια και η διάνοια. Η παράνοια είναι ένας από τους λόγους που οδηγούν στον εσωτερισμό. Και ο εσωτερισμός βοηθάει να αφήσεις πίσω σου την τρέλα της καθημερινότητας που σε έχει οδηγήσει εκεί και κάνεις τη μετάβασή σου στη γαλήνη του εσωτερικού δρόμου.

Οι άνθρωποι που ασχολούνται μόνο με την ύλη, σημαίνει πως έχουν έρθει για να βιώσουν αυτή ακριβώς την περίοδο της ενσάρκωσης. Να συνειδητοποιήσουν δηλαδή ότι έχουν πόδια, χέρια και μετά κεφάλι. Και συνήθως χρειάζονται ένα ισχυρό σοκ στη ζωή τους για να αναρωτηθούν ‘ποιος είμαι’, ‘από πού έρχομαι’, ‘που πηγαίνω’ και γιατί κι έτσι στρέφονται στο Θεό. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που ζεις ωραία την υλική ζωή σου, αλλά κάποια στιγμή, όλα αυτά σου φαίνονται μονότονα και βαρετά, επέρχεται η γήρανση και ψάχνεις πλέον τα πνευματικά θέματα. Να σου πω εδώ, πως οι πιο δύσκολοι μαθητές που είχα, ήταν αυτοί που είχαν τα πιο πολλά πτυχία. Η επιστήμη με την στενή έννοια, δεν αφήνει περιθώρια στον ανθρωπισμό. Μορφώνεσαι πραγματικά όταν συμμετέχεις και συμπονάς. Έτσι διαμορφώνεσαι!

Αυτό είναι ένα λεπτό μεταφυσικό πρόβλημα. Η μεταλλαγή γίνεται, αλλά με πολύ βραδείς ρυθμούς. Δεν εξαρτάται από τη θέληση, αλλά από την εμπειρία. Βιώνουμε καταστάσεις, δημιουργούμε άποψη και όλα αυτά θέλουν πολύ χρόνο για να συντελεστούν. Όλοι ζούμε για να βιώσουμε την εμπειρία και να τελειοποιηθούμε.

Η ενσάρκωση είναι επιθυμία της ψυχής. Υπάρχει ένα εσωτερικό αίτημά της, να έρθει και να ζήσει. Όπως και να έρθουμε στη γη, ό,τι κάνουμε, ό,τι μας συμβαίνει, είναι η απαίτηση της ψυχής. Κι αυτά επειδή σκοπός της είναι η τελειοποίηση. Ψυχή είναι η προεκβολή του πνεύματος, το σκάφανδρο μεταξύ πνεύματος και ύλης. Η Ψυχή είναι που αποφασίζει και ξέρει γιατί το κάνει. Είναι αθάνατη και επιθυμεί να γνωρίσει τον πόνο και την θνητότητα. Είναι άυλη και επιθυμεί να γίνει εμφανής, είναι άφθαρτη και επιλέγει να βιώσει τη φθορά. Ο εσωτερικός λόγος που ερχόμαστε στη ζωή, είναι να αυξήσουμε την θέλησή μας. Το πιο σοφό από όλα, είναι να δεχθείς αυτό που είσαι και να το βιώσεις. Όλο αυτό το ψάξιμο, τελικά γίνεται για να αλλάξουμε εμείς και όχι οι άλλοι. Όλη αυτή η διαδικασία μέσα από την τριβή, φέρνει μέσα μας μια βαθιά ζέστη. Είναι η εμπειρία. Τα πάντα ακολουθούν ένα ιεραρχικά δομημένο τρόπο. Υπάρχει ένα σχέδιο το οποίο έχει σχεδιασθεί από τους Σοφούς της δημιουργίας.

Η αστρολογία χωρίζεται σε 2 κατηγορίες. Η μία είναι οι πληροφορίες που δίνονται από τα άστρα για εμάς και η άλλη είναι οι πληροφορίες που δίνουν για ολόκληρο τον κόσμο. Τα άστρα, έχουν κι αυτά ψυχή και είναι οντότητες όπως οι άνθρωποι. Επηρεάζονται και επηρεάζουν, έχουν θέρμη και διάρκεια ζωής όπως κι εμείς. Η διαφορά του ανθρώπου από τα άστρα είναι πως εμείς έχουμε ελευθερία βούλησης, ατομική ψυχή και πολλές φορές κινούμαστε αντίθετα από τον κοσμικό νόμο.
Τα άστρα, αντίθετα, έχουν ομαδική ψυχή και κινούνται σύμφωνα με τους κοσμικούς νόμους, χωρίς να αλλάζουν τροχιές. Βλέπουν και έχουν ψυχή και θα ήθελαν πολύ, αυτό που έχουμε εμείς. Ελευθερία βούλησης. Η διαφορά αυτή είναι επωφελής για εμάς τους ανθρώπους, γιατί μπορεί να κάνουμε τα λάθη μας, αλλά έχουμε και την δυνατότητα να βλέπουμε μέσω των άστρων το σωστό που είναι ο Κοσμικός Νόμος.

Όλοι, αυτό που επιδιώκουμε είναι η ευτυχία. Και ό,τι κάνουμε γίνεται με σκοπό την κατάκτησή της. Όλοι επίσης, έχουμε τρεις μοίρες και όχι μία. Είναι η Λάχεσις, η Άτροπος και η Κλωθώ. Η Λάχεσις είναι το «Λαχείο», η τύχη που μας δίδεται. Η Άτροπος είναι η τιμωρία μας για ό,τι έχουμε κάνει και η Κλωθώ είναι αυτό που εμείς δουλεύουμε, «κλώθουμε».
Αυτό που ο καθένας από εμάς δουλεύει, είναι που δημιουργεί την ευτυχία. Μπορεί να έχουμε διάφορα υλικά αγαθά, αλλά να μην είμαστε ευτυχείς. Αυτό που χρειάζεται είναι η καλή, ορθή, εξαγνισμένη σκέψη για να έχουμε ευτυχία. Κάθε στιγμή που είμαστε εριστικοί και καβγατζήδες, δεν κερδίζουμε κάτι . Πρέπει να έχουμε καλή σκέψη και καλό λόγο. Έτσι, μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα.Τα πάντα εδώ, δεν είναι τυχαία. Όλοι έχουμε μια συγκεκριμένη διαδρομή και έναν στόχο. Αν αυτός ο στόχος δεν ολοκληρωθεί, είμαστε υποχρεωμένοι να ξανάρθουμε. Όσο και να προσπαθούμε, πάντα παρεμβάλλεται κάτι που προσπαθεί να αποτρέψει την επιλογή μας. Αν είχαμε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια, δεν θα αφήναμε τα εμπόδια να μας αποσπούν από το στόχο μας. Όσο κούραση κι αν έχει αυτός ο στόχος, αν επιτευχθεί, μας αφήνει μια ευδαιμονία. Όταν αποφασίζουμε κάτι, πρέπει να το ολοκληρώνουμε. Σε όλες τις επιλογές που κάνουμε, μπαίνουν στη μέση πολλοί πειρασμοί και πάντα το εγώ προβάλει πιστευτές δικαιολογίες για να μας αποτρέψει. Το εγώ ξέρει πως κινδυνεύει από τη θέληση. Πρέπει να είμαστε σταθεροί στη θέλησή μας. Ο σκοπός της ζωής μας είναι η ισχυροποίηση της θέλησης. Η ψυχή ελέγχει και το σώμα είναι το άλογο το οποίο αυτή ιππεύει. Η Ψυχή δεν πρέπει να λερωθεί από αναξιοπρέπεια και έλλειψη αυτοσεβασμού. Όταν κάνουμε κάτι που δεν έπρεπε, αφήνουμε στην ψυχή μας στίγμα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα είναι να είμαστε καθαροί και να αλλάξουμε το ρυθμό της σκέψης μας. Να περιέχει ενδιαφέρον, αγάπη και όχι θυμό και κακία. Έστω και οι κρυφές μας σκέψεις αν είναι καλές, αρκούν για να παραδώσουμε «άσπρο άλογο».

Δάσκαλος εσωτερισμού είναι κάποιος που έχει όχι μόνο γνώση του αντικειμένου, αλλά και «προσωπική εμπειρία» αυτών που διδάσκει. Αν κάποιος διδάσκει πράγματα που τα έχει απλά ακούσει ή διαβάσει, δεν μπορεί να ονομάζεται πνευματικός Δάσκαλος. Η θεωρία από την πράξη έχει τεράστια απόσταση. Δάσκαλος είναι αυτός που «γεννά» και αυτό που λέει είναι καθαρά δικό του, αυτός που δείχνει με τον τρόπο του και όχι με τον λόγο του. Οι Δάσκαλοι έχουν έρθει ως οντότητες γι΄ αυτόν το σκοπό. Για να διδάξουν κάτι συγκεκριμένο. Δεν μπορεί κάποιος να γίνει ξαφνικά δάσκαλος. Αυτοί που απλά επαναλαμβάνουν ή προσπαθούν να ζήσουν αυτά που έχουν διαβάσει ή ακούσει, είναι απλά αναμεταδότες. Έτσι κι εγώ δεν είμαι Δάσκαλος. Είμαι απλά αφηγητής, αναμεταδότης.

Είναι και αυτό μέσα στα πλαίσια της εσωτερικής επίγνωσης που έχω. Μου έχει δοθεί πως «όταν βγεις στην δημοσιότητα, τότε θα χτυπήσει η καμπάνα της αποχώρησης».