Η πιο καρμική σχέση ολόκληρης της ζωή μας! Μία δύσκολη σχέση λατρείας, μίσους. Ταύτισης, ανταγωνισμού, υπέρβασης, χειραγωγήσεων και οξύτατων αντιπαραθέσεων. Η πρώτη σχέση της ζωής του ανθρώπου γενικά. Κόρης μάνας ειδικά. Η πρώτη ένωση της ζωής μας, η οποία αντικατοπτρίζει και περικλείει κατ’ολοκληρία το είδος των σχέσεων μας με κοντινά, αγαπημένα πρόσωπα και που έχουν στον πυρήνα τους την αγάπη, τη θρέψη, το ενδιαφέρον, την αφοσίωση, την τρυφερότητα, τη συνήθεια, τα αισθήματα ηρεμίας και της ασφάλειας που προσφέρει η πρωτογενής σχέση μητέρας και παιδιού ήδη από την βρεφική μας ηλικία.
Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ
Ίσως να μην υπάρχει πιο παρεξηγημένη αντίληψη από αυτή που τα κοινωνικά στερεότυπα διατήρησαν επί αιώνες σχετικά με ποιο τελικά είναι, ή πρέπει να είναι το πρότυπο της «σωστής μάνας». Μια μάνα η οποία πρέπει να ανταποκρίνεται σε όλες μας τις προσδοκίες. Να μας περιποιείται, να μας φροντίζει, να μας προστατεύει. Να μας ανήκει ολοκληρωτικά. Να μας αποδέχεται και να μας καμαρώνει ότι και εάν συμβεί. Μία μάνα που πάντα ακούραστη ξαγρυπνά στο προσκέφαλο μας όταν είμαστε μικρές. Να μας παρηγορεί και να μας συντρέχει όταν πονάμε. Με λίγα λόγια να είναι πάντα εκεί, διαθέσιμη οποτεδήποτε και για οτιδήποτε την χρειαστούμε. Μπορεί δεν μπορεί. Θέλει δεν θέλει.
Αλήθεια είναι όμως έτσι; Η μήπως η σχέση μάνας – κόρης είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας παράδοσης όπου η διαιώνιση της διατηρεί μία υπέρ –εξιδανικευμένη ιδεολογία;
Μήπως τελικά συγχέουμε την μητέρα με την έννοια μητρότητα – χρήσιμη ή επιζήμια – αλλοτινών εποχών που όμως δεν φαίνεται να έχει πλέον το σχήμα πόσο μάλλον το πυρήνα ύπαρξης όπως αυτή καταγράφηκε σε παλαιότερες εποχές;
Ένας τύπος μητρότητας που τελικά τίποτε δεν την συνδέει με τα πραγματικά δεδομένα της εποχή μας όπου αντίθετα από το εσωτερικό σύστημα των προσωπικών μας αξιών δεν διαφέρει από μία πολύπλοκων αποχρώσεων τυραννία;
Μια ανεπίλυτη ανθρώπινη σύγκρουση τόσο για την ίδια την μητέρα όσο όμως αργότερα και για την κόρη όπου ο φόβος της απόρριψης της πρώτης και η αίσθηση της κόρης ότι η μητέρα της δεν ήταν διαθέσιμη –κυριολεκτικά ή μεταφορικά – ώστε στο τέλος, συχνά να έρχεται αντιμέτωπη με ένα κόσμο εχθρικό που καμία σχέση δεν έχει με το υπάρχον ιδεολόγημα περί της μητρότητας;
Το δίλημμα για την μάνα είναι εξίσου επώδυνο και τυραννικό όσο και για την κόρη. Η μητέρα, θέλει να αγαπήσει αλλά δεν ξέρει πως να προσφέρει την αγάπη της. Η κόρη από την άλλη, περιμένει την αγάπη της μάνας αλλά δεν την λαμβάνει ουσιαστικά. Η αναμεταξύ τους τους σχέση, καταλήγει σε μία τυραννική διαδικασία αποστασιοποίησης κατά τον καιρό της αποσύνδεσης της μίας από την άλλη.
Ρηχά αισθήματα, ψυχρότητα, αδιαφορία πραγματική ή φαινομενική αναλαμβάνουν την κυριαρχία και για τις δύο. Ο χωρισμός που μοιραία θα επέλθει ανάμεσα τους κάποτε, δημιουργεί προβλήματα εγκατάλειψης, απώλειας, απόρριψης, εμπιστοσύνης, πίστης, ντροπής και ενοχές.
Προβλήματα οικειότητας, ταυτότητας και δύναμης ή ελέγχου και για τις δύο και της αλλά και της καθεμιάς προς την άλλη αναφύονται όσο τα χρόνια περνούν. Η τυραννία της μητρότητας ταλανίζει και τις δύο εξίσου. Όμως για όλους όσους ασχολούνται με την αστρολογία, – ειδικότερα όμως όσες είμαστε μητέρες είτε κόρες ή εκπροσωπούμε και τους δύο αυτούς ρόλους – θα πρέπει να θυμόμαστε ότι κατά κάποια αναλογία η καθεμία από εμάς είναι έγκυος με την δική της ψυχή.
Κοντολογίς η καθεμιά από εμάς, κουβαλά μέσα της την αποκλειστική ευθύνη να φροντίσουμε την ψυχή μας με τον ίδιο τρόπο που μια γεμάτη αγάπη μητέρα θα φρόντιζε το έμβρυό της. Η δική μας αγάπη και φροντίδα της ψυχής μας σ’ αυτή την περίοδο της συναισθηματικής και ψυχικής κύησης που ζούμε σήμερα αλλά και που θα κορυφωθεί με την έλευση του πλανήτη Ποσειδώνα στο ζώδιο των Ιχθύων, είναι η μόνη εγγύηση να δούμε πολύ πιο ευτυχισμένες μανάδες, κόρες και ανθρώπους στο μέλλον.
Ας δούμε λοιπόν τι ή πως και γιατί οι αρνητικές “κακές” ασυνείδητες και συχνά απωθημένες εμπειρίες που τόσο η μάνα όσο και η κόρη δεν καταλαβαίνουν, και για αυτό αναζητούν πιστεύω επειγόντως μία ριζική αναθεώρηση. Πίσω όμως από οποιοδήποτε κομμάτι των αναθεωρήσεων μας – κοινωνικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό, αστρολογικό – δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως είτε έτσι είτε αλλιώς, “Η µητρότητα ήταν είναι ένα και θα παραμείνει μία μείξη αγάπης και µίσους.“
Η μητρότητα σηματοδοτήθηκε από την αναπαραγωγική ικανότητα της γυναίκας, κυρίως μέσω του κυρίαρχου ιδεολογήματος του “μητρικού ενστίκτου” βασισμένο στην συγκινησιακή (Σελήνη) και τη τρυφερή (Αφροδίτη) που εντείνει την τάση της μητέρας προς το ανήμπορο παιδί της. Έτσι, ο κόσμος της φροντίδας, δηλαδή η έγνοια, η προστασία, η θαλπωρή, το ντάντεμα (Αφροδίτη) αλλά και η αυτοθυσία, (Ποσειδώνας ως η ανώτερη Οκτάβα της Αφροδίτης) καθιέρωσε την θηλυκοποιημένη έννοια στην κοινωνία και συνδέθηκε κατά τρόπο “φυσικό” με την γυναίκα και προσδιόρισε την δραστηριότητά της στο πλαίσιο της οικογένειας.
Οι γυναίκες θεωρήθηκαν οι πιο κατάλληλες για την ανατροφή των παιδιών και ο ρόλος τους κρίθηκε αναντικατάστατος. Ένας ρόλος ο οποίος στην αστρολογία αποδίδεται στις ιδιότητες της επιρροής της Σελήνης. Η «µητρική αγάπη» που είναι βασική κατάσταση του ανθρώπινου πολιτισμού, και θεωρητικά τουλάχιστον, πηγάζει από το είδος της αφοσιωμένης αγάπης που δείχνει η μητέρα στο νεογέννητό της είναι η αρχή όλων των κατοπινών σχέσεων κάθε ανθρώπου. Σε αυτήν την αγάπη όμως ενυπάρχει και ο αντίθετος πόλος.
Αυτό γιατί, η Σελήνη εκπροσωπεί την κίνηση, την παραγωγή αλλά και την αναπαραγωγή και την σύλληψης ενώ εκφράζει το ζωτικό εκείνο στοιχείο που κρατά ακούσια και ενστικτωδώς σώμα και πνεύμα ενωμένα.
Επομένως, η σημασία και η ερμηνεία της στο ατομικό γενέθλιο ωροσκόπιο κάθε ατόμου – και όχι μόνο μάνα – κόρης αλλά κάθε ανθρώπου – είναι κυριολεκτικά και ουσιαστικά, εξαιρετικά σημαίνουσα. Όμως η επιρροή της Σελήνης δεν περιορίζεται μόνο στις παραπάνω επιρροές.
Η Σελήνη εκπροσωπεί πρωτίστως τις ποικίλες εναλλαγές που μία μητέρα μπορεί να βιώσει και οι οποίες είναι ανάλογες τόσο εξαιτίας της θέσης όσο και των όψεων που αυτή σχηματίζει στο προσωπικό γενέθλιο ωροσκόπιο της. Και ενώ ο ερχομός ενός παιδιού μπορεί να αποτελεί αναμφισβήτητα ένα ευχάριστο γεγονός, ώστε πολλές γυναίκες για να νιώσουν τη χαρά της μητρότητας κάνουν επίμονες και μακροχρόνιες προσπάθειες και θυσίες, υπάρχουν άλλες που δεν βιώνουν απαραίτητα με ευχαρίστηση ούτε καν τις αλλαγές που ξεκινούν ήδη από το σώμα τους.
Η Σελήνη εξάλλου, επηρεάζει τις ορμονικές αλλαγές, οι οποίες καθιστούν την μητέρα ευάλωτη και ευερέθιστη ίσως και αρνητική απέναντι σε αυτό καθεαυτό το σημαίνον για την ζωή της γεγονός της μητρότητας. Ίσως αισθανθεί ότι χάνει τη ελευθερία της, την θηλυκότητά της, που είναι άλλωστε και ένα στοιχείο πολύ σημαντικό για τη γυναικεία ταυτότητα.
Μπορεί να αισθανθεί ότι δεν είναι πλέον ποθητή και αυτό να επηρεάσει την αυτοεκτίμησή της αλλά και την ερωτική ζωή με το σύντροφο της. Γενικά η επιρροή της Σελήνης μπορεί να αποτελέσει την αιτία ενός φαύλου κύκλου διαμέσου του οποίου ίσως δυσκολεύεται να βρει κι εκείνη το χώρο-χρόνο να αγαπήσει το αλλαγμένο σώμα της, να επαναφέρει τη θηλυκότητά της, να δοθεί και να αφοσιωθεί στο βρέφος που έφερε στο κόσμο.
Άλλη μια σημαντική απώλεια στη ζωή της μητέρας είναι αυτή του προσωπικού χρόνου. Οι προτεραιότητες αλλάζουν ριζικά. Η προσοχή της πρέπει να είναι πια στραμμένη και μάλιστα επί εικοσιτετράωρης βάσης στο ρόλο της μητέρας. Πέρα από τα παραπάνω, μια σημαντική πρόκληση για τη μητέρα είναι ο συνδυασμός εργασίας (καριέρας) και οικογένειας. Γυναίκες που κατείχαν υπεύθυνες θέσεις πριν γίνουν μητέρες, ίσως τώρα με τα νέα δεδομένα να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τους. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε λόγω του γεγονότος ότι θα θέλουν να επιστρέφουν νωρίτερα στο σπίτι, είτε λόγω συνειδητών ή ασυνείδητων ενοχών ότι έχουν εγκαταλείψει το παιδί.
Και ενώ οι γυναίκες κλήθηκαν να υπηρετήσουν μια “ιερή” υποχρέωση και ένα «σημαντικότατο κοινωνικό καθήκον» με βασικό στοιχείο τους τον εκμεταλλευτικό και καταναγκαστικό χαρακτήρα αυτής της υποχρέωσης, τίποτε και κανείς δεν φαίνεται να αντικαθιστά –συνειδητά τουλάχιστον – ή να τις βοηθά να ξεπεράσουν τις δικές τους εσωτερικές και συναισθηματικές απώλειες.
Απώλειες σχετικές με την επιρροή της Αφροδίτης μία εκ των οποίων είναι η επίτευξη της ισορροπίας ανάμεσα στις δικές της ανάγκες και εκείνες της κόρης και ολόκληρης της οικογένειας. Ο σύντροφος (Αφροδίτη) ίσως δεν είναι όσο θα έπρεπε αρκετά υποστηρικτικός, και η γυναίκα – μητέρα παύει να είναι ή να νιώθει η ίδια επιθυμητή. Επίσης, ίσως ο σύντροφος δεν της προσφέρει την σιγουριά και την ασφάλεια (Αφροδίτη στο ζώδιο του Ταύρου) που κάτω από αυτές τις συνθήκες τόσο η ίδια όσο και το μωρό τους έχουν ανάγκη.
Το εάν λοιπόν η γυναίκα –μητέρα θα καταφέρει να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις αλλαγές στη ζωή της εξαρτάται πρωτίστως από το πόσο αρμονικά ή όχι στηρίζεται το δίπολο Σελήνης/Αφροδίτης στο γενέθλιο ωροσκόπιο της. Το κατά πόσο δε, οι παράγοντες που διέπουν το μητρικό της ρόλο θα είναι επιβαρυντικοί ή όχι, και το εάν θα την δυσκολέψουν να αντιμετωπίσει τις απώλειες που προκαλεί ο νέος τρόπος ζωής της θα εξαρτηθεί εννοείται από την δική της ίσως χαμηλή αυτοεκτίμηση, ή το χαμηλό κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο, την έλλειψη υποστήριξης, (Αφροδίτη), το έντονο άγχος, προβλήματα υγείας του παιδιού και στις τελευταίες δεκαετίες φυσικά ο όλεθρος της μονογονεϊκής οικογένειας.
Η γυναίκα που γίνεται μητέρα αναλαμβάνει πλέον άλλον έναν σημαντικό ρόλο. Καλείται να ενσωματώσει αρμονικά τους ρόλους της μητέρας (Σελήνη), συζύγου (Αφροδίτη), εργαζόμενης και νοικοκυράς. Η διαδικασία αυτή που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι ανάπτυξης και εξέλιξης της κόρης, δεν αποκλείει προβλήματα στη σχέση ανάμεσα τους, καθώς και ή ίδια η κόρη θα διέπεται από τις ίδιες ανάγκες και προσδοκίες που για τους λόγους που προαναφέρθηκαν ίσως η μητέρα να μην καταφέρει να εκπληρώσει ή αντίθετα να υπερπληρώσει τα καθήκοντα της, πνίγοντας έτσι συναισθηματικά και ψυχολογικά την κόρη της.
Από αστρολογικής σκοπιάς λοιπόν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι η «ιερή» αυτή υποχρέωση εάν δεν συνάδει από την ποιότητα και το είδος των καρμικών καταγραφών της μητέρας που εμπεριέχονται στο δίπολο Σελήνη/Αφροδίτης, μπορεί να μην ενισχύονται ή και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις να μην προσφέρουν καν τα βασικά χαρακτηριστικά στο ρόλο της μητρότητας που αυτή καλείται να εκπληρώσει.
Με άλλα λόγια, είναι να αναρωτιέται τώρα κανείς εάν σε αυτό το ιδεολόγημα που στηρίχθηκε και η κοινωνική πρακτική φροντίδα, (Αφροδίτη) μέριμνα, η προστασία και η διατήρηση μέσα στην οικογένεια προσφέρει πράγματι και το ανάλογο αντίκρισμα. Η πρωταρχική αίσθηση φροντίδας, τρυφερότητας, ασφάλειας, (Αφροδίτη /Ταύρος ) αμοιβαιότητας (Αφροδίτη/ Ζυγός) που βιώνει κάθε άνθρωπος και φυσικά προέρχεται από τη μητέρα όμως, δεν φαίνεται να εξελίσσεται τυλιγμένο σε ροζ κορδέλες και απαλά «προδέρμ συννεφάκια».
Το ερώτημα λοιπόν είναι: τι γίνεται εάν στο ατομικό γενέθλιο της μητέρας ή της κόρης η πλανητική όψη Σελήνης –Αφροδίτης δεν συνηγορεί ή δεν είναι τόσο κατάλληλη ώστε να επέλθει αμοιβαιότητα ανάμεσα τους; Ανεξάρτητα από τον τρόπο εξέλιξης και διαμόρφωσης της σχέσης αυτής, η μητέρα αποτελεί, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της ζωής κάθε κοπέλας, τον «καρμικό βρόχο» της δικής της ενήλικης ζωής, τόσο ως ερωτικής συντρόφου όσο όμως και ως κατοπινής μητέρας.
Ας μην ξεχνάμε πως λόγω της επιρροής της Αφροδίτης, η σχέση αυτή συμβάλλει καθοριστικά στην ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη της κόρης, η οποία, μέσα από τη μητέρα, γνωρίζει το γυναικείο σώμα, τη «θηλυκή» συμπεριφορά, τη σεξουαλικότητα, τις αξίες και τους ρόλους που καλείται να παίξει και η ίδια αργότερα στην προσωπική της ζωή.
Για παράδειγμα μία μητέρα με Σελήνη στο ζώδιο του Σκορπιού στον 8ο οίκο σε όψη εξαγώνου με την Αφροδίτη στο ζώδιο της Παρθένου στον 7ο οίκο, θα έρθει σε σύγκρουση με την κόρη – ή η κόρη με την μητέρα – της οποία η Σελήνη στο ζώδιο των Ιχθύων στον 9ο οίκο, βρίσκεται σε όψη τετραγώνου με το Ποσειδώνα στο ζώδιο του Τοξότη στον 7ο οίκο.
Οι ασυνείδητες ταυτίσεις μεταξύ αυτών των δύο γυναικών, λειτούργησαν σε πολλαπλά επίπεδα. Η μητέρα υπέρμετρα κτητική, σεξουαλική, εξουσιαστική και φιλοχρήματη προσπάθησε με μύριους όσους πλάγιους τρόπους –και αρχικά τα κατάφερε (Σελήνη στο Σκορπιό) – να στρέψει την κόρη ενάντια στον πατέρα. Από κάποιο σημείο όμως και μετά, η εξιδανικευμένη εικόνα της κόρης απέναντι στην μητέρα έπαψε να υφίσταται όταν ο γενέθλιος Ποσειδώνας στον Τοξότη απογύμνωσε τις ύπουλες και συμφεροντολογικές προθέσεις της μητέρας με την Αφροδίτη στην Παρθένος της ιδίας, που βρίσκεται σε αντίθεση με την Σελήνη στο ζώδιο των Ιχθύων της κόρης.
Ούτε να την δει ούτε να την ακούσει την μάνα της η κόρη. Αυτό γιατί η κόρη θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνη την μητέρα της για το γεγονός ότι την έστρεψε εναντίον του πατέρα της. Ο πατέρας και λατρεμένο είδωλο της κόρης πέθανε ξαφνικά. Η κόρη δεν πρόλαβε να τον πλησιάσει, να του δείξει την κατανόηση της, την αγάπη της, την αμεροληψία της αναφορικά με την εναντίωση της μητέρας της απέναντι του (Σελήνη στους Ιχθείς) αλλά και για να την συγχωρήσει που άθελα της υποκινούμενη από την εκδικητική στάση της μητέρας της (Σελήνη στο Σκορπιό) στράφηκε –εντελώς άδικα όπως εξάλλου αποδείχθηκε μετά το θάνατο του – εναντίον του!
Και η συνέχεια αυτών των δύο γυναικών δεν διαδραματίστηκε σε κάποια κινηματογραφική οθόνη, αλλά στα γραφεία ενός συμβολαιογράφου όπου η κόρη με κατάπληξη της άκουσε ότι ο πατέρας της την είχε αποκληρώσει, απόφαση όμως που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση τόσο της φιλοσοφίας του πατέρα όσο όμως και της επιθυμίας του η κόρη να εξασφαλιστεί μετά το θάνατο του.
Η Σελήνη στο ζώδιο του Σκορπιού στον 8ο οίκο, ήταν ο επίλογος της παραποίησης και της πλαστογράφησης από την ίδια την μάνα εναντίον της κόρης! Οι προεκτάσεις αυτού του πέρα για πέρα αληθινού γεγονότος δεν τελειώνουν βέβαια εκεί . Όμως, αυτό είναι ένα ελάχιστο αστρολογικό δείγμα βάση του οποίου μπορεί κανείς να λάβει μία πρώτη ιδέα το πώς κάποιες πλανητικές όψεις – ειδικότερα όμως Σελήνης – Αφροδίτης, συντρέχουν ειδικούς ή και καμία φορά αστείους έως αμελητέους λόγους που όμως τελικά εμποδίζουν τις δύο γυναίκες να διαχωριστούν μεταξύ τους, να καταλάβουν τη διαφορετικότητα των συναισθημάτων, των ιδεών και των συμπεριφορών που τις διακρίνουν.
Να φτάσουν δηλαδή σε ένα υγιή συναισθηματικά αλλά και πρακτικά, οικονομικά και κοινωνικά, παρανομαστή ώστε να μπορέσουν να δουν η καθεμία τον εαυτό της ως ξεχωριστό άτομο που θα πορευτεί με το δικό του τρόπο στη ζωή.
Και ενώ λοιπόν, μέσω της «μητρότητας» (Σελήνη) και της «παροχής φροντίδας», (Αφροδίτη) εδραιώθηκε και συνδέθηκε άρρηκτα , στην συνείδηση της κοινωνίας ο ρόλος της μητρότητας ανεξάρτητα της ικανότητας ή και της θέλησης κάθε γυναίκας προς αυτόν, αστρολογικά εξετάζοντας το θέμα “Μητέρα – Κόρη, Μαμά σε μισώ ……….αλλά γιατί σε λατρεύω;” μπορούμε να δούμε, πως και γιατί τις περισσότερες φορές δεν ενισχύεται η αίσθηση της ταύτισης και «συγχώνευσης» ανάμεσα τους με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις τύπου αγάπης και μίσους! Ιδιαίτερα στο στάδιο της εφηβείας κατά το οποίο η κόρη, ως νεαρή γυναίκα πια, προσπαθεί να αυτονομηθεί και να ενηλικιωθεί. Οι διαπληκτισμοί είναι έντονοι και αφορούν και τις πιο ασήμαντες αφορμές, συγκρίσεις, αντιζηλίες και, προπαντός, μια ζωτική ανάγκη προσδιορισμού των προσωπικών ορίων.
Η «αποκοπή» όμως από τη μητέρα δεν είναι εύκολη. Η διαφορετικότητα της επανάστασης που η κόρη εξαπολύει στο υπάρχον κοινωνικό πρότυπο, σχετικά με την σχέση της προς την μητέρα, ορθώνεται απειλητικό, δύσκολο και συναισθηματικά και ψυχολογικά «μη αποδεκτό». Έτσι πολλές κόρες αρχίζουν να αισθάνονται «στάσιμες» ή «εγκλωβισμένες» στη σχέση με τη μητέρα τους. Συγχρόνως νιώθουν ότι παρεμποδίζονται να προχωρήσουν και σε άλλους τομείς της ζωής. Παράλληλα νιώθουν ντροπή, και ασέβεια στο να εναντιωθούν σε ένα κάτω από τα κοινωνικά στερεότυπα με πέπλο ιερότητας προστατευόμενο ρόλο όπως αυτός της μητρότητας, ενώ η ανασφάλεια για το ότι έτσι θα χάσουν το αποκλειστικό στήριγμα της μάνας, οδηγεί και αυτές σε φοβερά αδιέξοδα.
Έτσι, μάνα και κόρη, παραμένουν σε μία διαρκή έντονη ανταγωνιστική κατάσταση αντιζηλίας, και μία στάση αγάπης –μίσους. Οι κόρες ειδικότερα βάλλονται εσωτερικά, προσπαθώντας υποσυνείδητα να θέλουν να είναι καλύτερες και να υπερισχύσουν όλων των υπολοίπων γυναικών γενικά, και αυτό όχι γιατί είναι το πραγματικό ζητούμενο τους, αλλά γιατί κατά βάθος θέλουν να ενισχύσουν την εικόνα τους και να υπερβούν εκείνη της μητέρας τους. Εν κατακλείδι, δεν μπορούν να ηρεμήσουν και να νιώσουν καλά με τον ίδιο τους τον εαυτό και τη ζωή. Η μητέρα από την άλλη – πολλές φορές εξιλαστήριο θύμα για τους πάντες και τα πάντα – για το ρόλο της οποίας τις περισσότερες φορές δεν συνεκτιμούνται οι δύσκολοι παράγοντες που έχει να αντιμετωπίσει, επωμίζεται ηθικά διλήμματα και πολύπλευρα συμπλέγματα, και μάλιστα πολλά περισσότερα από εκείνα που δεν έχει η ίδια λύσει για τον εαυτό της.
Είναι βέβαιο, πως στο πέρασμα των χρόνων οι γυναίκες αμφοτέρων των πλευρών, διαμόρφωσαν και αποδέχτηκαν μια ανάλογη «ηθική νόρμα» που τους αποδόθηκε από το κατεστημένο και που υποσυνείδητα υιοθέτησαν και οι ίδιες. Μία νόρμα η οποία καθόρισε και διαπότισε τελικά, τη ζωή και τη σκέψη τους από πλούσια συναισθήματα προσφοράς (Παρθένος) και ανιδιοτέλειας μεν, – ακόμα και όταν οι ίδιες δεν έζησαν ανάλογες συμπεριφορές από την οικογένεια τους και ειδικότερα από την μητέρα τους – αλλά από την άλλη προστέθηκαν δύσκολες ψυχοδυναμικές που δεν βοηθούν και δεν εξυπηρετούν ούτε την μητέρα αλλά ούτε και την κόρη.
Με το επιχείρημα “μη βλάψουμε τη μητρότητα” η γυναίκα καθηλώθηκε και της προσκολλήθηκε ένας σε παραδοσιακά μεν αναχρονιστικά όμως πρότυπα προσδιορισμένος ρόλος που βρίσκεται μεν σε απόλυτη αντιστοιχία με τον “φυσικό” προορισμό της, αλλά όχι με την ευρύτερη κοινωνική και ψυχοσυναισθηματική της εξέλιξη που την καθιέρωσε και ως εργαζόμενη εκτός σπιτιού, παιδιών και οικογένειας. Κανείς δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη τις αγωνίες, τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις αδυναμίες, τις αβεβαιότητες και ένα σωρό άλλα ανεπεξέργαστα συναισθήματα που η ίδια και ως μάνα και ως άνθρωπος βιώνει.
Είναι λοιπόν αυτονόητο πως στο πλαίσιο αυτής της λογικής, διαμορφώθηκαν κοινωνικές αντιλήψεις και πολιτικές, που καθόρισαν την μητρότητα ως λειτουργία αλλά όχι ως μία ιδιότητα για την οποία δεν της προσφέρεται καμία ηθική ή πρακτική υποστήριξη ή διευκόλυνση προς το «καρμικό βάρος», το οποίο και εκείνη καλείται να σηκώσει.
Με άλλα λόγια, πολύ σπάνια λαμβάνει κανείς υπόψη του ότι όπως η κόρη και γενικά τα παιδιά έχουν να πορευτούν στο καρμικό τους μονοπάτι, άλλο τόσο και η μάνα «πρέπει» να σηκώσει όλες τις καρμικές προεκτάσεις της μητρότητας, που όμως η δομή και η σύνθεση του δικού της γενέθλιου ωροσκοπίου της ίσως να μην την συντρέχει ή ακόμα χειρότερα να μη την βοηθά στο ρόλο της αυτό.
Ο ρόλος της μητέρας είναι φυσικά ορόσημο στη ζωή του παιδιού. Η συμμετοχή και η παρουσία της απαραίτητη σε όλα τα καθημερινά προβλήματα και τις ανάγκες, της οικογένειας και των παιδιών της. Με την γυναίκα – μητέρα να πορεύεται αναγκαστικά, ανάμεσα στην αναπαραγωγή και την παραγωγή όμως, τα αποθέματα ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικών, οικογενειακών και άλλων υποχρεώσεων κάποτε βέβαια τελειώνουν κι η εργαζόμενη μητέρα νιώθει πιεσμένη και εγκλωβισμένη σ’ έναν ρόλο δύσκολο, με προεκτάσεις που όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά δεν ξέρει καν πώς να ελέγξει.
Όσο κι αν προοδεύουμε ως κοινωνία τα παραδοσιακά στερεότυπα παραμένουν άκαμπτα θέλοντας τη μητέρα το κεντρικό πρόσωπο μιας οικογένειας δίχως όμως να της αναγνωρίζεται στο ελάχιστο ότι εκτός από μητέρα είναι και αυτή άνθρωπος με αδυναμίες, προσωπικές ανάγκες, και στο κάτω –κάτω προσωπικές ορέξεις. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι υπό το βάρος αυτών των αναχρονιστικών στερεοτύπων, ο ρόλος της θα στιγματίζεται και το χειρότερο δεν διευκολύνεται στο ελάχιστο!
Κανείς δεν αναγνωρίζει το βαρύ φορτίο της ευθύνης της ανατροφής των παιδιών σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η μητέρα καλείται να υπηρετήσει μια πρακτική συχνά ενασχόληση που απαιτεί δεξιότητες και γνώσεις, που αντί να εξυψώνουν την ίδια στα μάτια των άλλων, καταλήγουν στην ενοχοποίηση της, καθώς και σε πάρα πολλά αδιέξοδα, ουδέποτε όμως στην ενοχοποίηση ή ακόμα καλύτερα σε μία ριζική αναθεώρηση του «μυθοποιημένου ρόλου» – που χάριν διευκολύνσεως άλλων εξωγενών κοινωνικών παραγόντων που ακόμα υφίστανται – της «μητρότητας»!
Με τόσα πολλούς κοινωνικούς ασύμβατους κοινωνικούς παράγοντες ενάντια του ρόλου, μητρότητας – μητέρας – προσωπικότητας, ώστε η ίδια τελικά να κατακερματίζεται και να στιγματίζεται συχνά με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Για όλα φταίει η μάνα λένε σε στερεότυπη βάση. Ο δε ισχυρότερος κατακερματισμός της προέρχεται από την κόρη της που όμως και εκείνη καλείται να διαιωνίσει το πρότυπο της μητρότητας (και εκείνη φυσικά βασιζόμενη στον κατεστημένο αλλά με τα σημερινά δεδομένα ασύμβατο ρόλο ), που μαζί του συμπαρασύρει όλα τα παρελκόμενα και περίπλοκα διλήμματα που και η μητέρα της έζησε.
Η καταπίεση της σύγχρονης μητέρας στην σημερινή εποχή είναι κατά την ταπεινή μου άποψη αναμφισβήτητο γεγονός. Που όχι μόνο περνάει και μέσα από την επίσημη ενοχοποίηση των διαφόρων “ειδικών” επί της μητρότητας που φιλονικούν για την «καλή», την «κακή», την «αδιάφορη» κ.ά. μητέρα, αλλά καταλήγουν και να αποφαίνονται ότι όλα τα δεινά του ανθρώπου πηγάζουν από τα παιδικά τραύματα, αφού όλοι οι εν δυνάμει μελλοντικοί θύτες ήταν παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά.
Με βάση λοιπόν τα προ και ακόμα υπάρχοντα κοινωνικά πρότυπα έχουν στην ουσία καθοριστεί «άπιαστα σχεδόν μυθικά μητρικά πρότυπα» με τα οποία η μητέρα καλείται να αναμετρηθεί καθημερινά, και να είναι «πάντα διαθέσιμη και αφοσιωμένη στο ρόλο της τροφού» για το “καλό των παιδιών”.
Όλα δείχνουν όμως, πως στο τέλος της χρεώνεται –ειδικά από την πλευρά της κόρης – εγκληματική αδιαφορία, παραμέληση, ανικανότητα, και τέλος ολοκληρωτική ανεπάρκεια. Πολλές μητέρες της εποχής μας απογοητευμένες από τη διατήρηση ενός άπιαστου είδους μητρότητας καταλήγουν να συνδέονται όλο και περισσότερο με μία παθητική στάση εκλαμβάνοντας την «μητρότητα” ως ένα προκαθορισμένο και αναπόφευκτο κάρμα.
Προσπαθώντας μάλιστα να εκπληρώσουν και να ανταπεξέλθουν στους πολλαπλούς και αλληλοσυγκρουόμενους ρόλους που σηκώνουν, και υποσυνείδητα προσπαθώντας να κάνουν όλα όσα πρέπει να γίνονται ώστε να διατηρηθεί η καλή εικόνα που θέλει να έχουν οι άλλοι για αυτές ως μητέρες τις αναγκάζει να στρέφονται με αυστηρή ματιά προς τον εαυτό τους: «Είμαι εγωίστρια», «είμαι αγνώμων», «δεν είμαι καλή φίλη», «δεν αξίζω», «η κόρη μου έχει δίκιο, δεν της έδωσα όσα έπρεπε», και μύριες όσες άλλες αυτοενοχοποιήσεις που δεν οδηγούν παρά μόνο σε πολλά πρόσθετα αδιέξοδα.
Στην δε προσπάθεια της να ενσωματώσει με αποδεκτό για τα κοινωνικά πρότυπα τρόπο τη θηλυκότητα – μητρότητα της, βάλλεται τόσο όσο, ώστε ειδικά εκείνες οι γυναίκες που στρέφονται στις αστρολογικές θεωρήσεις και ερμηνείες, να καταλήγουν στο συμπέρασμα ενός εκ των άνωθεν ακατάλυτου κάρμα.
Ακόμα χειρότερα, ενώ είναι αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι όντως επωμίζονται πολλά και διάφορα υπέρογκα για τις πλάτες τους βάρη, θα πρέπει συγχρόνως να κατανοήσουν ειδικά ιδωμένο το θέμα από καρμικής άποψης ότι οι κόρες τους δεν είναι προέκταση του εαυτού τους, αλλά ανεξάρτητες μονάδες που θα εξελιχθούν με τον τρόπο που τους έχει προδιαγράψει το δικό τους πεπρωμένο.
Η «Κακιά Μητέρα», διαδραματίζεται ειδικά στην ελληνική οικογένεια σε «αναπαραγωγικό εκκολαπτήριο» δίχως διεξόδους, αλλά το χειρότερο, σε κρυφές υπονομεύσεις και πότε –πότε ασυνείδητους αλλά ως επί το πλείστον μεθόδους κάκιστης ποιότητας χειραγώγησης των αγαπημένων της, ειδικότερα όμως της κόρης της.
Ο «Μύθος» τότε, παύει να είναι μύθος, ενώ αντίθετα η «στάμπα της κακιάς μαμάς» προεξάρχει οιονδήποτε άλλων καλώς εννοούμενων προθέσεων. Το χειρότερο δε, είναι ότι απέναντι στη σχέση μητέρας κόρης αρχίζει σιγά –σιγά να ορθώνεται το αδιαπέραστο τείχος μίας σχέσης αγάπης –μίσους!