Πλούτωνας και Πλουτώνιο

Εδώ και αμέτρητους αιώνες θεωρούσαμε δεδομένο ότι υπάρχει μία ζωντανή σχέση μεταξύ ουρανού και γης.

Τα μέταλλα θεωρούσαμε ότι είχαν μία έμφυτη συγγένεια με τους πλανήτες – γονείς τους και αντιπροσώπευαν την υλική έκφραση των κοσμικών ενεργειών. Αυτό το άρθρο προέρχεται από το βιβλίο του Nick Kollerstrom The Metal-Planet Relationship, μία εξαιρετικά σημαντική εργασία, που, μέσω της επιστημονικής ανάλυσης και της μεταφυσικής αντανάκλασης, συνδέει το πεδίο των λογικών επιστημών με την πεζότητα και την κοινοτυπία του με το πιο ποιοτικό πεδίο της ουσίας και της ύπαρξης. Το βιβλίο ερευνά τις φυσικές αντιστοιχίες που υφίστανται μεταξύ των παραδοσιακών πλανητών και τις σχέσεις τους με τα μέταλλα και, το πιο σημαντικό, πώς το σύγχρονο πείραμα χρησιμεύει για να εδραιώσει τις σχέσεις αυτές.

Όταν ανακαλύφθηκε το ουράνιο, το 1789, πήρε την ονομασία του από ένα νέο πλανήτη, τον Ουρανό, που βρέθηκε το 1781. Κανένα χημικό στοιχείο πέρα από το ουράνιο δεν ανακαλύφθηκε από εκεί και έπειτα, μέχρι να πρωτοεμφανιστεί στα τηλεσκόπια ο Πλούτωνας. Το ουράνιο ήταν το ενενηκοστό δεύτερο στοιχείο στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων και όταν ανακαλύφθηκαν τα επόμενα δύο στοιχεία σε αυτήν την ακολουθία, στοιχεία 93 και 94, υπήρξε ένα είδος μονόδρομου σχετικά με την ονομασία τους. Έπρεπε να βαφτιστούν από τους δύο πλανήτες που εμφανίστηκαν στη συνέχεια,και έτσι κλήθηκαν ποσειδώνιο και πλουτώνιο – και τα δύο ανακαλύφθηκαν στο Μπέρκλευ(!) χρησιμοποιώντας ένα νέο κυκλοτρόνιο. Ο Glen Seaborg που ονόμασε το νέο στοιχείο δεν είχε (δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί) την παραμικρή υπόνοια για το φοβερά κατάλληλο και συμβολικό όνομα που έδινε στο νέο στοιχείο. Προφανώς, υπέθεσε ότι θα ήταν εύηχο και έτσι το βάφτισε.

Μέσα στον πυρήνα των πυρηνικών αντιδραστήρων, μια διαδικασία μεταστοιχείωσης λαμβάνει χώρα μέσα από την ακολουθία των εξωκρόνιων πλανητικών ονομάτων:

Ουράνιο 238 σε Ουράνιο 239 σε Ποσειδώνιο σε Πλουτώνιο 239

Ο κύκλος του Ουρανίου είναι ο εξής:

• Γη: Από όπου το ουράνιο εξάγεται,
• Αέρας: μια μηχανή διαχωρισμού ξεχωρίζει τα ισότοπα, τα σχάσιμα u-235 από τα πυκνότερα u-238 που παραμένουν ως “απεμπλουτισμένο ουράνιο”,
• Φωτιά: στη θερμότητα του πυρήνα των αντιδραστήρων, το ουράνιο αντιδρά αλυσιδωτά και μεταστοιχειώνεται σε πλουτώνιο, και τέλος
• Νερό: στα λουτρά νιτρικού οξέος, τα καύσιμα των αντιδραστήρων που ξοδεύτηκαν διαλύονται και με αυτόν τον τρόπο το πλουτώνιο διαχωρίζεται – και εφοδιάζει το Στρατό (2).

Η “οικονομία πλουτώνιου” είναι μια οικονομία μυστικότητας και απορρήτου, όπως μπορεί να μας υπενθυμίσει το γεγονός ότι “ο Άδης δεν απεικονίστηκε ποτέ στην αρχαία ελληνική τέχνη, περισσότερο λόγω σεβασμού παρά από αδυναμία να μορφοποιήσουν τον Αόρατο Κριτή” (3).

Το πρόβλημα του ποιος είχε ποιο ισότοπο πλουτωνίου ήταν ένα συναρπαστικό κυβερνητικό μυστικό, ιδιαίτερα εύκολο να εξαπάτησει τον καθένα. Η επικράτεια του Πλούτωνα κέρδισε τον πλουτοκρατικό «θησαυρό» της από τα μεταλλεύματα, ιδιαίτερα πολύτιμες πέτρες και μέταλλα, που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια του: οι υπερασπιστές μιας οικονομίας πλουτώνιου πρόβλεψαν μια εποχή φτηνής ενέργειας που θα προέκυπτε από τη χρήση του πλουτωνίου. Το πρόβλημα ήταν ότι ένα μόνο μικρογραμμάριο (εκατομμυριοστό ενός γραμμαρίου) μπορεί να σκοτώσει ένα υγιή άνθρωπο, εάν φτάσει στους πνεύμονες του. Το όνειρο (ή εφιάλτης) των βασισμένων σε πλουτώνιο αντιδραστήρων, αποκαλούμενων αντιδραστήρων “ταχείας παραγωγής”, φαίνεται να πεθαίνει, γύρω από τη ” κρίσιμη καμπή του Πλούτωνα” το 1989, λόγω της μείωσης των δαπανών των παγκοσμίων αποθεμάτων ουράνιου.

Η Ανατολή του Πλούτωνα

Υπήρξε μια καθοριστική στιγμή, όταν άρχισε η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα δείγμα πλουτώνιου: στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας, ο Glen Seaborg άναψε την ακτίνα του μεγάλου κυκλοτρονίου επάνω σε ένα δείγμα ουράνιου. Τα ημερολόγια του Seaborg μας δίνουν την ακριβή στιγμή αυτού του γεγονότος (4). Το προηγούμενο καλοκαίρι είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν το ποσειδώνιο και η ομάδα του Seaborg αποφάσισε ότι πρέπει να συνεχίσει την προσπάθεια και με το στοιχείο 94. Μια ακτίνα δευτέριου στράφηκε προς ένα δείγμα ουράνιου από τις 8.00 το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα, στις 14 Δεκεμβρίου το 1940 (5). Ο χάρτης για αυτήν την χρονική στιγμή έχει τον Πλούτωνα να ανατέλλει μέσα σε μισή μοίρα. Ο ΄Ηλιος, η Σελήνη και η Γη ευθυγραμμίζονται (σε Πανσέληνο) με το γαλαξιακό κέντρο στις 27° του Τοξότη. Αυτή ειναι η τοπική μαύρη τρύπα μας, (ή ίσως μια άσπρη – ας μην είμαστε δογματικοί επ’ αυτού), η οποία θα μπορούσε να είναι αρκετά κατάλληλη συμβολικά. Επίσης ευθυγραμμισμένος είναι και ο Πλούτωνας του Seaborg, δηλ. η γενέθλιος θέση του, στις 27° των Διδύμων.

Χάρτης της δημιουργίας του Πλουτωνίου

Ο χάρτης της δημιουργίας του πλουτωνίου είναι γεμάτος με πεντάγραμμα-συμμετρίες που οι αστρολόγοι αποκαλούν “πεντάγωνα”. Υπήρξε μια έντονη σύνοδος μεταξύ του Δία και του Κρόνου και ο Πλούτωνας σχημάτιζε όψη τετραγώνου με αυτή και επίσης ήταν σε πεντάγωνο (72°) με τον Ουρανό. Αυτό το πεντάγωνο μεταξύ Πλούτωνα και Ουρανού έλαβε χώρα συνολικά πέντε φορές (λόγω των ανάδρομων κινήσεών τους) και το πλουτώνιο δημιουργήθηκε στο τελευταίο πεντάγωνο που σχημάτισαν. Η Σελήνη ήταν στη μέση αυτής της όψης, δηλ., σε μια όψη δεκατημορίου (36°) με τους δυο προαναφερόμενους πλανήτες και ακριβώς στη θέση του γενέθλιου Πλούτωνα του Seaborg (μέσα σε 5″). Κατά συνέπεια, ο Πλούτωνας είχε κινηθεί ένα δεκατημόριο (36°) από τότε που γεννήθηκε ο Seaborg.

Το πλουτώνιο έχει πέντε διαφορετικές κρυσταλλικές μορφές ή “φάσεις” από τις οποίες διέρχεται, έχοντας ταυτόχρονα και πέντε πιθανούς χημικούς δεσμούς (6). Αυτές δεν είναι φυσιολογικές αλλά σίγουρα είναι μοναδικές ιδιότητες για ένα μέταλλο. Επιπλέον, μου έδωσε την εντύπωση ότι θα μπορούσε να υπάρξει υπό τη μορφή πέντε ισοτόπων που ήταν σημαντικά, αν και άλλα ήταν, επίσης, εφικτά. Ο εμφανώς πενταπλός χαρακτήρας του εκφράστηκε από την πενταγραμματική γεωμετρία του στους ουρανούς κατά τη «γέννησή» του.

Βρήκα και δημοσίευσα το χάρτη για το πλουτώνιο το 1984, ενώ πιο πρόσφατα, το 2000, παρατηρήθηκε η εντυπωσιακή σύνδεσή του με τον χάρτη για την ανακάλυψη του Πλούτωνα (7). Ο « ωροσκόπος» του χάρτη του πλουτώνιου ήταν τέσσερις και μισό μοίρες στον Λέοντα, δηλ., αυτή ήταν η μοίρα που τονίστηκε όταν άναψαν την ακτίνα κυκλοτρονίων, και ο Πλούτωνας ήταν στη συνέχεια στις τέσσερις μοίρες του Λέοντα. Όταν ανακαλύφθηκε ο Πλούτωνας μια δεκαετία νωρίτερα (από τον Clyde Tombaugh στο Flagstaff, στην Αριζόνα, στις 4,00 π.μ. στις 18 Φεβρουαρίου, του 1930), ο ωροσκόπος στο Flagstaff ήταν τρεις και μισό μοίρες στον Λέοντα: η γενέθλιος στιγμή για το πλουτώνιο είχε ανατέλλοντα Πλούτωνα και τις μοιρες του ωροσκόπου του πλανήτη να συμπίπτουν με την ανακάληψη του στοιχείου! Τέτοιος συγχρονισμός αποκλείει την πιθανότητα να ήταν αυτό τυχαίο και δείχνει ότι το νέο μέταλλο είναι κατά κάποιο τρόπο κυβερνώμενο από το νέο πλανήτη. Επίσης, ο Taylor παρετήρησε, μια ευθεία γραμμή μεταξύ του Μπέρκλεϋ, όπου το νέο στοιχείο δημιουργήθηκε, και του Trinity, όπου η πρώτη συσκευή πλουτώνιου εξερράγη, να περνά ακριβώς μέσα από το Flagstaff στην Αριζόνα.

Ο Πλούτωνας και το μεγαλύτερο φεγγάρι του περιστρέφονται γύρω από ένα βαρυντικό κέντρο έξω από αυτούς, όπως θα έκανε και ένα προϊόν σχάσης. Κατά συνέπεια, η θέση του Πλούτωνα είναι η καθαρή ανυπαρξία, απλά κενό διάστημα…

Βιογραφικό συγγραφέα

Ο Nick Kollerstrom είναι πτυχιούχος Φυσικών Επιστημών από το πανεπιστήμιο του Cambridge και έχει εργαστεί ως καθηγητής Φυσικής. Η αστρολογική κοινότητα τον έχει αναγνωρίσει για τις πρωτοποριακές μελέτες του, οι οποίες αξιοποιούν το επιστημονικό υπόβαθρό του σε ενδιαφέροντες τομείς έρευνας σχετικά με τους πλανήτες, τα φυτά και τα μέταλλα. Εδώ και 30 χρόνια, ασχολείται ενεργά με τη μελέτη της σχέσης πλανητών-μετάλλων, καθώς και με άλλα Ερμητικής φύσης θέματα, ενώ κάνει και σχετικές ανακοινώσεις από το 1975. Η εργασία του στην ιατρική έρευνα οδήγησε στο βιβλίο του Lead on the Brain – a plain guide to Britain’s No 1 pollutant. Η έρευνά του για τις σεληνιακές επιρροές στα φυτά οδήγησε στην έκδοση του οδηγού κηπουρικής Planting by the Moon και των δημοφιλών ετήσιων εκδόσεων Gardening and Planting by the Moon. Το πρόσφατο βιβλίο του Crop Circles: The Hidden Form (εκδόσεις Wessex books), προσφέρει έναν νέο τρόπο κατανόησης του μυστηρίου των κύκλων συγκομιδής, μέσω της γεωμετρίας των μορφών που αποκαλύπτονται στις συγκομιδές.