Πόσο απόλυτα μπορούμε να μιλήσουμε για τον Ποσειδώνα; Κι όμως ο Ποσειδώνας αποζητά το απόλυτο. Συχνά λέγεται πως στην προσπάθειά μας να αφουγκραστούμε τα αιτήματα των πλανητικών σωμάτων, ο καλύτερος σύμμαχός μας είναι ο συντονισμός με την ενέργειά τους, όποτε αυτό είναι εφικτό. Έτσι, συμπερασματικά θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως αυτή η δαιδαλώδης σύγχυση που προκαλείται από την επαφή μας με τον Ποσειδώνα, είναι εν μέρει επιθυμητή και οι συγκεχυμένες σκέψεις μας θα μπορούσαν να λειτουργήσουν δημιουργικά.
Αρκετοί μελετητές της αστρολογίας, στην προσπάθειά τους να αγγίξουν βαθύτερες πτυχές αυτού του πλανήτη, χάνουν τον προσανατολισμό τους μέσα σε ασαφή μονοπάτια σκέψεων και οι λέξεις δεν βρίσκουν εύκολα διέξοδο στην απέραντη οδό της έκφρασης` πόσο μάλλον όταν ο Ποσειδώνας συναντά την Αφροδίτη, όπου το «εμείς» αποκτά μια άλλη, διαφορετική διάσταση και η αλληλεπίδραση δύο ανθρώπων μπορεί να αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη ζωή τους.
Η Αφροδίτη αντιπροσωπεύει ένα αρχέτυπο μέσα μας που νιώθει βαθιά έλξη για ορισμένα άλλα πλανητικά αρχέτυπα, όπως γίνεται στην περίπτωση του Ποσειδώνα που θεωρείται ως η ανώτερη οκτάβα της Αφροδίτης. Αυτό φυσικά από μόνο του δεν είναι κακό, όμως ιδιαίτερα στην περίπτωση δύσκολων όψεων μεταξύ αυτών των δύο πλανητών σε μια συναστρία, ίσως έχει ως αποτέλεσμα να βιώσουμε μια πιο προκλητική εμπειρία στον τομέα των σχέσεων που ενδεχομένως μας ωθήσει στο να αποκτήσουμε μια πιο διευρυμένη εικόνα στα πλαίσια των διαπροσωπικών επαφών.
Σε τέτοιου είδους σχέσεις, ο Ποσειδώνας είναι έντονα ενεργοποιημένος, τόσο στους γενέθλιους χάρτες όσο και στους προοδευμένους ή ακόμα και στους χάρτες της σχέσης (συναστρία, σύνθετος) και συνήθως υπάρχει μια κατά τ’ άλλα αδιάψευστη αίσθηση ρομαντισμού που αναμειγνύεται με πλουσιοπάροχες δόσεις μαγείας` μέσα από μια εναλλακτική, πιο «ιερή» διάσταση της πραγματικότητας.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτή η ρομαντική ψυχική ένωση, μπορεί να φαίνεται αρκετά επιθυμητή και να ωθεί τους δύο συντρόφους προς την απόλυτη παράδοση του ενός προς τον άλλον` αλλά στην πραγματικότητα να αποδειχθεί απλώς μια εφήμερη γοητευτική περίοδος της ζωής που θα καταλαγιάσει όταν η έντονη αγάπη αρχίσει να αποκτά μια πικρή γεύση απομυθοποίησης ή όταν νικηθεί από την παρατεταμένη έλλειψη ενδιαφέροντος. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ενδεχόμενα που μπορούν τελικά να οδηγήσουν στην απογοήτευση του ενός ή και των δύο συντρόφων.
Στη δίνη ενός Ποσειδώνιου έρωτα, ποιος είναι λοιπόν ο λυτρωτής και ποιος ο λυτρωμένος; Ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; Με έντονη ενεργοποίηση του Ποσειδώνα σε μια σχέση, μπορεί ο καθένας να είναι θύτης ή θύμα, λυτρωτής ή λυτρωμένος, καθώς τα συναισθήματα και οι δράσεις του ενός, μπορούν να προκαλούν συναισθήματα και αντιδράσεις στον άλλον και όλο αυτό να αναπαράγεται σαν οι δύο άνθρωποι να βρίσκονται σε ένα περιβάλλον περικυκλωμένοι από… καθρέφτες.
Ο Ποσειδώνας μπορεί να προσπαθήσει να υποδυθεί όποιο ρόλο χρειάζεται, συμπεριλαμβανομένου του λυτρωτή ή του λυτρωμένου, προκειμένου να βρει την πολυπόθητη αγάπη που αποζητά αλλά και τη θεραπεία της ίδιας του της ύπαρξης. Ωστόσο, μπορεί κάποιος να αισθάνεται ταυτόχρονα πλημμυρισμένος από συναισθήματα κι επιθυμίες πρωταρχικής σπουδαιότητας αλλά και -κατά κάποιο δυσδιάκριτο τρόπο- ανίσχυρος, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει κάποιου είδους αγανάκτηση ή και αντίδραση, όταν πρόκειται για μια τέτοια βαθιά εξάρτηση.
Συνήθως αυτός που δέχεται εντονότερα την ενέργεια του Ποσειδώνα, καταλήγει να θεωρηθεί ως εξαπατημένος ή πληγωμένος, όμως ίσως τελικά ο πραγματικά εξαπατημένος να είναι αυτός που έχει συντονιστεί λανθασμένα με την ενέργεια του Ποσειδώνα και που λειτουργεί παραπλανητικά, καθώς πιθανότατα αδυνατεί να διαχωρίσει την παραποίηση των «εσωτερικών του καθρεφτισμών» από την πραγματική εικόνα.
Με την επαφή του Ποσειδώνα και της Αφροδίτης σε μια σχέση, υπάρχει πράγματι η δυνατότητα να συνδυαστεί η αισθησιακή και η αισθητική φύση των πλανητών με τη φυσική γοητεία και την πνευματική χάρη. Ωστόσο, η ερωτική δυναμική αυτής της επαφής μπορεί να θέσει ορισμένες χαρακτηριστικές -αν και κάποιες φορές, απροσδιόριστες- δυσκολίες στη σχέση που μπορούν εύκολα να οδηγήσουν όχι μόνο στην κατάρρευση μιας ιδανικής σχέσης αλλά και γενικότερα στη συναισθηματική κατάρρευση των δύο ερωτευμένων ανθρώπων.
Ο Ποσειδώνας διαφέρει από την Αφροδίτη, διότι αντανακλά την αφοσίωση σε μια εξιδανικευμένη εικόνα, παρά την εκτίμηση του ενός ατόμου για ένα άλλο, ξεχωριστό άτομο. Ο Ποσειδώνας αγαπά την ψυχή του άλλου και δεν είναι λίγες οι φορές που αρνείται –κατά τα δικά του δεδομένα- να «υποβιβάσει» τα βαθιά του συναισθήματα μέσα από την έκφραση απλών ανθρωπίνων αναγκών, συμπεριλαμβανομένης και της φυσικής πράξης του έρωτα. Η Αφροδίτη απλώς αγαπά τον άλλον και θέλει να το δείξει με κάθε φυσικό δυνατό τρόπο. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει εξαιρετική ευαισθησία ή ακόμα και πικρή απογοήτευση μεταξύ δύο ανθρώπων, καθώς ο Ποσειδώνας μπορεί να φαντασιώνεται ακόμα και τη φυσική ολοκλήρωση του έρωτα, ως ιερή ένωση και δεν αποκλείεται να αισθάνεται ως παραβίαση τις πιο γήινες αντιδράσεις της Αφροδίτης.
Δεν αποκλείεται τα συναισθήματα να αποδειχθούν τόσο έντονα ώστε ο κάτοχος του Ποσειδώνα να αποφεύγει ασυνείδητα τη σεξουαλική πράξη -αν και κατά πάσα πιθανότητα συχνά τη φαντασιώνεται. Ο φόβος του Ποσειδώνα για την απομυθοποίηση, μπορεί να δημιουργήσει μια βαθιά απροθυμία να συμμετάσχει στο προσωπικό δόσιμο που χρειάζεται η πράξη του έρωτα.
Έτσι, ο κάτοχος της Αφροδίτης ίσως αρχίσει να αναρωτιέται τι κάνει λάθος, να προσπαθήσει να εκδηλωθεί ποιο άμεσα αποζητώντας τη φυσική επαφή και να εκφράζει εντονότερα τη γοητεία του. Κάτι τέτοιο, θα μπορούσε υπό συνθήκες να τρομάξει ακόμα περισσότερο τον κάτοχο του Ποσειδώνα μη τυχόν και χάσει τον έλεγχο και δεν αποκλείεται ο Ποσειδώνας να θωρακιστεί με έντονους ηθικούς φραγμούς, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να κατηγορήσει την Αφροδίτη για σεξουαλική χειραγώγηση μέσω «μικρών επιθυμιών του σώματος».
Μια αρκετά ενδιαφέρουσα άποψη είναι αυτή της Liz Greene, μέσα από το βιβλίο της The Astrological Neptune and the Quest for Redemption, όπου αναφέρει πως επειδή ο Ποσειδώνας συνδέεται με τα αρχέγονα συναισθήματά μας προς τη μητέρα, η ερωτική γοητεία του Ποσειδώνα μπορεί να φέρει μια αιμομικτική ή κατά κάποιο τρόπο παράνομη «κηλίδα μόλυνσης» και πως η ενοχή που απορρέει από αυτά τα ασυναίσθητα συναισθήματα μπορεί να προκαλέσουν στον κάτοχο του Ποσειδώνα να αντιληφθεί την Αφροδίτη ως το αρχέτυπο του Πειρασμού. Ιδιαίτερα στην περίπτωση όπου η σχέση του κατόχου του Ποσειδώνα με τη μητέρα του χαρακτηρίζεται ως ταραχώδης, μια τέτοια αντίδραση μετά την αρχική έλξη, δεν είναι ασυνήθιστη.
Δεν αποκλείεται ο Ποσειδώνας να βρίσκει τη φαντασίωσή του προτιμότερη από την «πεζή πραγματικότητα» της Αφροδίτης και να παραδίδεται σε μια εν δυνάμει πραγματικότητα γεμάτη από πιθανότητες και δυνατότητες, με αποτέλεσμα να χάνει σταδιακά το ενδιαφέρον για το σύντροφό του και τελικά να αναζητήσει κάποιο άλλο ερωτικό αντικείμενο που θα είναι –έστω και προσωρινά- πιο κοντά στα ιδανικά του.
Από την άλλη πλευρά, η Αφροδίτη μπορεί ενδεχομένως να θελήσει να λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο πιο εγωκεντρικά και οι μετέπειτα εκδηλώσεις της γοητείας της να εμπεριέχουν ακόμα εντονότερα το στοιχείο ιδιοτέλειας` και μέσω μιας επιτακτικής ανάγκης να αναζητά να ικανοποιήσει τις προσωπικές της επιθυμίες, χάνοντας σταδιακά την επαφή με τον βαθύτερο εαυτό της, μέσα σε μονοπάτια απολαύσεων και καλοπέρασης.
Ο Ποσειδώνας αντιπροσωπεύει την αναζήτηση της τελειότητας, τη «θεϊκή ένωση» και αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει εύλογα ερωτήματα σχετικά με τους λόγους που οι Ποσειδώνιοι έρωτες χαρακτηρίζονται τελικά ως οι πλέον ατελείς σχέσεις. Κατά την επαφή της Αφροδίτης με τον Ποσειδώνα μπορεί να εξιδανικεύεται ακόμα και η πιο πεζή πραγματικότητα, χάρη στην εγγενή ανάγκη του Ποσειδώνα να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε βαθιά, απόλυτα.
Ο Ποσειδώνας δε δημιουργεί απλά και μόνο αυταπάτες, άρνηση και εξαπάτηση, αντιπροσωπεύει επίσης τη λαχτάρα μας για λύτρωση` κι έτσι κατά την επαφή του με την Αφροδίτη, αυτή η επιθυμία εκφράζεται συνήθως μέσω ενός συντρόφου. Εντούτοις, η σχέση μπορεί εύκολα να παλινδρομεί ανάμεσα σε εικόνες θυματοποίησης και λύτρωσης` και να καταλήξουμε στην προσέλκυση μιας σχέσης που είναι βαθιά εθιστική ή/και αποπνικτική συγχρόνως.
Πώς είναι δυνατόν από την τελική έκφραση της ένωσης δύο πλανητικών σωμάτων, όπως ο Ποσειδώνας και η Αφροδίτη, να απορρέει τόσος πόνος, τόσα δεινά και πικρή απογοήτευση; Ο Ποσειδώνας μπορεί πράγματι να διδάξει την Αφροδίτη να διευρύνει τις αποχρώσεις της έννοιας «αγάπη», να ξεπεράσει τα στενά όρια του προσωπικού οφέλους και να ανακαλύψει την τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Επίσης, η Αφροδίτη είναι σε θέση να διδάξει στον Ποσειδώνα τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να μετουσιώνει τη θεϊκή του υπόσταση σε μια πιο γήινη και άμεσα αντιληπτή έκφραση, η οποία είναι απαραίτητη για την ανθρώπινη φύση.
Η εμπειρία από μια «μυστικιστική ένωση» με κάποιον άλλον άνθρωπο μπορεί να έχει μια απόκοσμη αίσθηση μοιραίου και ίσως αποδειχθεί ένα από τα πιο όμορφα και συγκινητικά, μεταμορφωτικά ή/και επιμορφωτικά γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου, ακόμα και αν χρειαστεί κάποιες στιγμές να συμβαδίσει με τον πόνο ή/και την απογοήτευση. Όσο λιγότερα στεγανά διαθέτει η προσωπικότητα των δύο εμπλεκομένων ατόμων, τόσο πιο καταστροφική μπορεί να αποδειχθεί η κατάρρευση ενός ονείρου. Ωστόσο, αν η λειτουργία των πλανητών και κυρίως του Ήλιου είναι έντονα ενεργοποιημένες και ενσωματωμένες στην προσωπικότητα των ατόμων, τότε μπορούν να αντλούν δυνατές δόσεις ρεαλισμού και αυτοσυγκράτησης ώστε να αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε απογοήτευση που ενδεχομένως προκύψει και να αδράξουν αυτή την Ποσειδώνια εμπειρία ως μια δημιουργική διάσταση στη ζωή τους.
Όσο λιγότερο ατελείς γινόμαστε ως άνθρωποι, τόσο ενισχύουμε τις πιθανότητες να βιώσουμε μια τέλεια ένωση. Όχι ψάχνοντας το άλλο μας μισό, αλλά βρίσκοντας το άλλο μας μισό κατ’ αρχάς μέσα μας, ώστε να νιώσουμε πλήρεις και να είμαστε σε θέση να δώσουμε και να δοθούμε, ψυχή και σώμα.
Η αστρολογία μπορεί να μας δώσει τα εφόδια να αγγίξουμε ακόμα και τα πιο αδιόρατα σημεία του εαυτού μας, να εντοπίσουμε τις αδυναμίες μας και να τις διορθώσουμε, σπάζοντας τον φαύλο κύκλο των επαναλαμβανόμενων σφαλμάτων. Είναι απαραίτητο να νιώσουμε ως κομμάτι μας την ενέργεια των πλανητών, να τις βιώνουμε συνειδητά, να τις εκφράζουμε μέσω του Ήλιου μας, την πηγή της ζωής, και να προσπαθούμε συνεχώς να επανακτήσουμε τη θεϊκή μας ταυτότητα. Δεν μας προκαλεί ο Ποσειδώνας με την Αφροδίτη όλον αυτό τον πόνο, αυτό οφείλεται στην ατελή ανθρώπινη φύση μας… οι πλανήτες απλώς μας το υπογραμμίζουν.
Κατά την επαφή του Ποσειδώνα με την Αφροδίτη, η αγάπη μπορεί να γίνει το όχημα που θα μας οδηγήσει σε εκστατικά συναισθήματα ενότητας, όμως η κινητήριος δύναμη αυτού του οχήματος εξαρτάται σημαντικά από τη συνείδησή μας και τη συνολικότερη εμπλοκή όλων των πλανητών. Ο Ποσειδώνας μας ωθεί να αφεθούμε στην ιερή ένωση και τη λαχτάρα μας για λύτρωση… όταν κάποιος άλλος άνθρωπος μας ξυπνά προκλητικά και τόσο έντονα αυτή την ευάλωτη επιθυμία μας, όλα μπορούν να συμβούν… και ίσως βρεθούμε να ακροβατούμε από την απόλυτη απάτη, έως την απόλυτη αγάπη…
Χρύσα Παπανικολάου
Υπάρχει η πιθανότητα ψεμάτων, εξαπάτησης και υπερβολών με την συγκεκριμένη όψη;
Σωστά. Η “εξαπάτηση” οι υπερβολές αλλά και τα ψέματα -μικρά ή μεγαλύτερα- ευνοούνται από αυτή την όψη. Το αν θα λειτουργήσει η όψη σε ένα προσωπικό ωροσκόπιο βέβαια εξαρτάται από το σύνολό του.
Ανάλογα με την οικοθεσία έχουμε μια γεύση σε ποιους τομείς της ζωής ενδεχομένως να συμβούν αυτά. Δεν είναι απαραίτητο να συμβούν μόνο στον αισθηματικό τομέα.