…άλλωστε αυτό είναι και το εύκολο. Το θέμα είναι να τον πείσεις να ντυθεί…
Αυτό που θυμάμαι εντονότερα από τους γάμους που με είχαν σύρει με το ζόρι οι γονείς μου όταν ήμουν πιτσιρικάς, είναι η αγωνία και η επιμονή της αδερφής μου να γυρίσουμε σπίτι, ώστε ανενόχλητη να ξεσκίσει την μπομπονιέρα, να μετατρέψει το τούλι σε- ο Θεός να το κάνει- πέπλο, να το φορέσει στα μαλλιά της, κι έπειτα τυλιγμένη με λευκό σεντόνι και με ηδυπαθές ύφος, να σταθεί στον καθρέφτη και να παραστήσει τη νύφη. Εγώ πάλι, το πολύ πολύ να έτρωγα ‘κάνα κουφέτο και να έπεφτα ξερός για ύπνο.
Μεγαλώνοντας, ζήτησα ταπεινά συγγνώμη από το «αίμα» μου για το κράξιμο και τις προσβολές τύπου «ψώνιο και νούμερο», καθώς διαπίστωσα πως λίγο πολύ όλες οι γυναίκες, ή έστω οι περισσότερες, είχαν παρόμοιες φαντασιώσεις. Παράλληλα διαπίστωσα πως όλοι οι άντρες αντιμετώπιζαν το όλο ζήτημα από χλιαρά έως αδιάφορα. Τώρα γιατί οι γυναίκες εκστασιάζονται με το γάμο από τα μικράτα τους; Θα σας γελάσω. Πιθανότατα να «φταίει» όλο το «κοριτσίστικο» σύστημα.
Από τη μια έχουμε τις παραμυθένιες φιγούρες όπως Σταχτοπούτα, Πριγκιποπούλα και τις λοιπές, που οι εικόνα τους παραπέμπει σε νύφη. Από την άλλη, παιχνίδια τύπου κουζινικά ή μωρουλίνια που κλαίνε, τρώνε, τα «κάνουν», λειτουργούν σαν προπόνηση για τον έγγαμο βίο.
Ενώ εμείς τα κακόμοιρα, τί να κάνουμε; Πρέπει να είμαστε πολύ διεστραμμένες προσωπικότητες, ώστε τη στιγμή που τρώμε την μπάλα στη μούρη να ονειρευτούμε τη στιγμή που θα τρώμε μια χούφτα ρύζι.
Πάντως όσο αμύητοι κι αν είμαστε, είναι μύθος το ότι οι άντρες δε θέλουμε το γάμο. Μπορεί να μη ζούμε για την ώρα που θα βάλουμε το γαμπριάτικο -εξαιρούνται κάποιοι metrosexual τύποι με αδυναμία στα κοστούμια του Armani και του Dior- αλλά κάποια στιγμή όχι μόνο τον επιζητάμε, αλλά, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, παραδοσιακά κάνουμε και την πρόταση. Τώρα το πότε θα γονατίσουμε ιπποτικά προσφέροντάς σας το μονόπετρο, ή θα το κρύψουμε επιμελώς στο γλυκό σας (με κίνδυνο να παρακάμψουμε το γάμο και να τρέχουμε σε κηδείες), είναι ένα άλλο, πολύ μεγάλο θέμα, που χρήζει ακόμη μεγαλύτερης ανάλυσης!
Όταν η φύση μοίραζε «ρολόι»… είχαμε βάλει μέσον!
Είναι γεγονός πως τις περισσότερες φορές οι άντρες χορεύουν το χορό του Ησαΐα σε μεγαλύτερη ηλικία σε σχέση με τις γυναίκες. Ο λόγος, όσο ωμό, σεξιστικό ή άδικο ακούγεται αυτό, είναι ένας: Επειδή μπορούμε! Να γίνω πιο σαφής. Γάμος για τον άντρα, αλλά και για τη γυναίκα, μεταφράζεται σε δημιουργία οικογένειας, κοινώς παιδάκια. Καλώς ή κακώς το άγχος της τεκνοποίησης δεν διακατέχει τους άντρες. Αντίθετα, ο άντρας έχει τη δυνατότητα αναπαραγωγής μέχρι τα γεράματα.
Δυστυχώς, οι γυναίκες έχουν περιορισμένα χρονικά περιθώρια. Σίγουρα η επιστήμη έχει προχωρήσει αρκετά σε αυτόν τον τομέα, ωστόσο οι εναλλακτικές μέθοδοι σύλληψης παραμένουν επώδυνες, αβέβαιες, και πολυδάπανες. Για να μιλήσουμε με αριθμούς, η γυναίκα γύρω στα τριάντα παθαίνει πανικό, ο άντρας παθαίνει «δεύτερη εφηβεία». Είναι η εποχή που ο άντρας αρχίζει να βγάζει «σοβαρά» χρήματα και, σύμφωνα με μια μικρή δημοσκόπηση, διανύει και την καλύτερη ως προς την εμφάνιση περίοδο της ζωής του. Λογικό λοιπόν να σκεφτόμαστε πως είναι κρίμα να αποσύρουμε τον εαυτό μας από την «πιάτσα», τώρα που η ζήτησή μας έχει ανέβει.
Παράλληλα με το βιολογικό ρολόι πορεύεται κι ένας άλλος παράγοντας που παρατείνει την αναβλητικότητά μας. Για κάποιο λόγο -τον οποίο ειλικρινά δε συμμερίζομαι, καθότι υπέρμαχος της ισότητας- ο εργένης εκπέμπει μια ιδιαίτερη γοητεία σε σύγκριση με την εργένισσα. Αν σε μια παρέα εμφανιστεί ένας εργένης, το πιθανότερο είναι να αντιμετωπιστεί σαν «εξωτικό φρούτο».
Αν πάλι εμφανιστεί μια εργένισσα, στην κρίσιμη ηλικία που λέγαμε, πολύ φοβάμαι πως θα αντιμετωπιστεί με οίκτο, και το εργένισσα θα αντικατασταθεί από το προσβλητικότατο «γεροντοκόρη»!
Όπως και να ‘χει, ο άντρας έχει το χρόνο με το μέρος του. Κι όπως λέει και το ρητό «ο χρόνος είναι χρήμα»…
Money, money, money… (ΧΡΗΜΑ, ΧΡΗΜΑ, ΧΡΗΜΑ…)
Στα παραμύθια, αλλά και στις κλασικές ιστορίες αγάπης το πράγμα συνήθως έχει ως εξής: νέος ερωτεύεται νέα, ορκίζονται αιώνια αγάπη, περνάνε μερικά εμπόδια (π.χ. πεθερικά ή ταξικές διαφορές) και παντρεύονται. Ποτέ κανείς δε μίλησε για το κόστος του γάμου.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στο γάμο ως τελετή, που το ποσό που απαιτείται πολλές φορές είναι για εγκεφαλικό, αλλά κυρίως στα έξοδα τα οποία μπαίνουν στη ζωή του παντρεμένου, πια, ζευγαριού. Τα οποία είναι για δύο και παραπάνω εγκεφαλικά, ειδικά αν τηρηθεί η αναλογία γάμος = παιδιά.
Φυσικό κι επόμενο είναι λοιπόν για έναν άντρα, αν υποθέσουμε πως βρήκε τη γυναίκα της ζωής του, να κοιτάει μια τα μάτια της και μια την τσέπη του. Αν μιλάμε δε, για το μέσο άντρα, που θέλει να εξασφαλίσει στην οικογένειά του το καλύτερο, τότε η οικονομική ανασφάλεια αποδεικνύεται πραγματικός σκόπελος.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε πως οι άντρες είμαστε μεγάλα παιδιά. Άρα λιγάκι ανώριμοι -αλλά αξιαγάπητοι! Είναι μεγάλο δίλημμα για τον άντρα που βρίσκεται, θεωρητικά σε ηλικία γάμου και που αρχίζει να φτιάxνεται οικονομικά, να εγκαταλείψει το όνειρο του σπορ διθέσιου, για το οικογενειακό πεντάπορτο. Κι εκεί που κάνουν την εμφάνισή τους αυτά τα αμείλικτα και βασανιστικά διλήμματα, σκάει σαν βόμβα και το μέγιστο: Για ποια τα θυσιάζω όλα αυτά; Kι αν βγει «σκάρτη»;
O βάτραχος που έγινε πρίγκιπας και η πριγκίπισσα που έγινε …αγελάδα!
Ένα από τα αγαπημένα γυναικεία παραμύθια είναι αυτό στο οποίο μια πανέμορφη κοπέλα φιλάει έναν βάτραχο, αυτός μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα, αγαπιούνται και παντρεύονται. Ένας από τους χειρότερους αντρικούς εφιάλτες στη ζωή είναι να αγαπήσουν μια «πριγκίπισσα», να την παντρευτούν κι αυτή να μετατραπεί σε αγελάδα, σε γαϊδούρα, ή εν ολίγοις σε οτιδήποτε δε θα αποφάσιζε ποτέ ένας άντρας να περάσει μαζί του την υπόλοιπη ζωή του.
Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο κατά το οποίο ένας άντρας ερωτεύεται και παντρεύεται μια όμορφη, περιποιημένη γυναίκα, όλο γλύκα, η οποία μετά το γάμο δένει το γάϊδαρό της (να τα πάλι τα ζώα!) και αφήνεται σε τέτοιο βαθμό που ο άντρας να «νιώθει θλίψη, που του χει λείψει, το κοριτσάκι αυτό που αγάπησε τυχαία». Αφήστε που η γλύκα δίνει σκυτάλη στη γκρίνια…
Για να μην παρεξηγηθώ… Καταρχάς αντιλαμβάνομαι πως ειδικά η εγκυμοσύνη μπορεί να αποβεί καταστροφική για τη σιλουέτα σας. Επίσης, για να μη βγάζουμε και την ουρά μας απ’ έξω, και το δικό μας στομάχι υποκύπτει στους νόμους της βαρύτητας, όπως και οι δικοί μας καλοί τρόποι πάνε περίπατο. Και αυτό είναι ακριβώς αυτό που φοβόμαστε. Τρέμουμε στην ιδέα πως αμφότεροι θα μπλέξουμε τόσο στα γρανάζια της ρουτίνας του γάμου, ώσπου μια μέρα θα χρειαστεί να «ξανασυστηθούμε». Αυτή η φρικαλέα εκδοχή είναι αυτή που μας τρελαίνει το μυαλό, ειδικά αν νομίζουμε πως βρήκαμε την «εκλεκτή», την «τέλεια»…
Νέος άντρας, μόνος, ψάχνει
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ορκισμένοι εργένηδες. Σίγουρα ευδοκιμεί κι αυτό το είδος, ωστόσο το πιθανότερο είναι πως ο μέσος πολέμιος του γάμου δεν βρήκε ακόμη την κατάλληλη σύντροφο. Τώρα το κατάλληλο και το ιδανικό για τον καθένα είναι σχετικό και υποκειμενικό. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι στάνταρ. Για να αποφασίσουμε να περάσουμε το κατώφλι της εκκλησίας θέλουμε βασικά στο πλάι μας μια γυναίκα που να μας αγαπάει και να μας καταλαβαίνει. Να είναι μαζί μας για αυτό που είμαστε, κι όχι για αυτά που «φέρουμε», όπως χρήματα ή φήμη. Να μας βλέπει σαν άνθρωπο, κι όχι σαν λαχανοντολμά που προσπαθεί να τυλίξει, με τις ευλογίες της μαμάς της βεβαίως, βεβαίως. Μιας και αναφέρθηκε η μαμά της, να μην επιτρέπει στην οικογένειά της να χώνει τη μύτη της στη δική μας οικογένεια.
Επίσης, πολύ βασικό είναι η «εκλεκτή», να θέλει να κάνει παιδιά και να μας γεννά την πεποίθηση πως θα τα καταφέρει σε αυτόν τον, ομολογουμένως, δύσκολο ρόλο. Καλά, για ζητήματα πίστης και αφοσίωσης δεν μπαίνω στον κόπο να τα αναφέρω, είναι αυτονόητα. Με λίγα λόγια επιθυμούμε με τη σύντροφό μας να μοιραζόμαστε κοινό όραμα. Να έχουμε, αν όχι απόλυτη ταύτιση- που μπορεί να γίνει και εξαιρετικά βαρετό- κατανόηση καθώς και διάθεση συμβιβασμού, που είναι και το κλειδί για να ανοίξεις ένα ισορροπημένο σπιτικό. Και κυρίως να μας εμπνέει, ώστε να μην καταντήσουμε μετά από λίγα χρόνια δυο λιγομίλητα, υπέρβαρα φρικιά, που περνάνε το βράδυ τους μπροστά από την τηλεόραση.
«Ωραία θα λέτε από μέσα σας, εσείς τι προσφέρετε»; Να σας πω. Μοιραία δε μπορώ να εγγυηθώ για όλο το γένος. Επειδή όμως κατατάσσω τον εαυτό μου στους δίκαιους, θα εκπροσωπήσω μόνον αυτούς. Οπότε η απάντηση είναι «ό,τι κι εσείς»!