Το αιώνιο τρίγωνο (3)

Ανασφάλειες που παράγουν τρίγωνα– Κρόνος και Χείρωνας
Μια ακόμη «παρενέργεια» των οικογενειακών τριγώνων είναι και η αποξένωσή μας με άτομα του ίδιου φύλου.

Μια ανεπίλυτη Οιδιπόδεια μάχη μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια εμπιστοσύνης στη σεξουαλικότητά μας. Αν υπήρξε έντονη αντιπαλότητα και ανταγωνιστικότητα με το γονιό του ίδιου φύλου, αναπόφευκτα τα αποτελέσματα θα είναι εμφανή στις φιλικές μας σχέσεις και στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε αργότερα στα άτομα του ίδιου φύλου.

Αν μια γυναίκα έχει μια μητέρα που είναι αθεράπευτα ανταγωνιστική, και στα χέρια της οποίας έχει υποστεί οδυνηρές και ταπεινωτικές ήττες κατά την παιδική της ηλικία, η εμπιστοσύνη της προς τη θηλυκότητά της μπορεί να έχει υπονομευτεί. Και επειδή δεν εμπιστεύεται τον εαυτό της, δεν θα εμπιστεύεται και τις άλλες γυναίκες. Θα έχει πάντα την εντύπωση ότι όλες έχουν τη δύναμη να της «πάρουν» αυτό που αγαπά. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο ίδιο μας το φύλο μπορεί να είναι πολύ έντονη.

Μια γυναίκα μπορεί να έχει μια υπέροχη φιλία με μια άλλη γυναίκα: μετά γνωρίζει έναν πραγματικά υπέροχο άντρα, κάνουν σχέση και όταν έρθει η στιγμή να του συστήσει τη φίλη της, τι κάνει; Το άγχος και η καχυποψία υποβόσκουν και μπορούν να περιπλέξουν τα πράγματα, καθώς μπορεί ασυνείδητα να προετοιμάζει τον εαυτό της για την προδοσία. Μπορεί ασυνείδητα να επιλέγει για φίλες της εκείνες τις γυναίκες που άθελά τους θα εκφράσουν την ανεπίλυτη κόντρα με τη μητέρα της, αφού και εκείνες έχουν ανεπίλυτες κόντρες με τις δικές τους μητέρες. Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες.

Αν ένας άντρας έχει βιώσει μια κατάσταση καταστροφικής ανταγωνιστικότητας με τον πατέρα του, τότε, στις κατοπινές σχέσεις που θα συνάπτει, θα ανασύρεται στην επιφάνεια το θέμα της αντιπαλότητας, επειδή οι άλλοι άντρες θα μοιάζουν δυνητικοί αντίπαλοι. Θα πρέπει να είναι συνέχεια σε επιφυλακή. Αυτό δεν είναι κτητικότητα με την κοινή έννοια. Οι ρίζες είναι εντελώς διαφορετικές.

Πλανητικές θέσεις όπως της Αφροδίτης σε όψη με τον Κρόνο ή το Χείρωνα μπορούν να ενισχύσουν αυτή τη δυναμική, όχι επειδή είναι αφ’ εαυτού τους ενδεικτικές για Οιδιπόδειο, αλλά επειδή αντικατοπτρίζουν συγκεκριμένες ανασφάλειες που μπορούν να συσχετιστούν με το οικογενειακό τρίγωνο.

Ο Άρης σε όψη με τον Κρόνο και το Χείρωνα μπορεί επίσης να αντικατοπτρίσει βαθιές σεξουαλικές ανασφάλειες οι οποίες οξύνονται μέσα από τα οικογενειακά τρίγωνα και οδηγούν σε συναισθήματα ήττας. Αυτοί οι συνδυασμοί όψεων μπορεί αργότερα να οδηγήσουν σε επανάληψη της αποτυχίας, ή σε μια απόπειρα να γιατρέψουν τον πόνο προσπαθώντας να αποδείξουμε την σεξουαλική μας ικανότητα μέσα από τρίγωνα.

Δεν υπάρχει μεμονωμένος αστρολογικός συνδυασμός που να περιγράφει τη ροπή προς τα τρίγωνα, αλλά μάλλον πολλοί διαφορετικοί συνδυασμοί που περιγράφουν διαφορετικές εικόνες γονέων και ανταποκρίσεις προς αυτούς, καθώς και διαφορετικούς τρόπους αντίδρασης στη φυσική και αναπόφευκτη Οιδιπόδεια φάση της παιδικής ηλικίας.

Συνδυασμοί Αφροδίτης/Κρόνου και Αφροδίτης/Χείρωνα δεν μας «ωθούν» προς τα τρίγωνα, αλλά περιγράφουν μια βαθειά και έμφυτη συνειδητοποίηση των ανθρώπινων ορίων τα οποία, κατά την παιδική μας ηλικία, όπου δεν καταλαβαίνουμε τι πραγματικά θετικό μπορεί να μας προσφέρει αυτή η συνειδητοποίηση, μπορούν να μας κάνει να νιώθουμε ανεπαρκείς και πληγωμένοι ως παιδιά. Η απώλεια ή η αποξένωση από τον αγαπημένο γονιό μπορεί τότε να αποδοθεί στην ίδια μας την ανεπάρκεια και αργότερα στη ζωή μας ίσως νιώσουμε ότι δεν μπορούμε να «κρατήσουμε» ένα σύντροφο επειδή ο αντίπαλος πάντα θα τον παίρνει από κοντά μας.

Οι Οιδιπόδειες εμπειρίες συνήθως κάνουν εκρηκτική εμφάνιση στη μέση ηλικία, επειδή οι πλανήτες που βρίσκονται σε μια φάση του κύκλου τους εκείνη την εποχή – ο Κρόνος, ο Ποσειδώνας και ο Ουρανός – μπορεί να σχηματίσουν όψεις που να ενεργοποιήσουν θέματα της παιδικής μας ηλικίας. Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος μιας ζωής που δεν «ζήσαμε» και που διψάει να εκφραστεί μέσα από τις διελεύσεις της μέσης ηλικίας, και ανεπίλυτα οικογενειακά τρίγωνα που κατάφεραν να παραμείνουν θαμμένα μπορεί τελικά να ξεσπάσουν επειδή κουβαλάνε ψυχογενή στοιχεία της ζωής που δεν ζήσαμε.

Αυτό εξαρτάται όμως από το πόσο ισχυρή είναι η σύγκρουση. Μπορεί να εκφραστεί πολύ νωρίτερα. Υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν τρίγωνα από το ξεκίνημα της ζωής τους μέσα σε σχέσεις. Δεν έχουν όλα τα τρίγωνα ρίζες στους γονείς, και οι ρίζες των γονιών επίσης μπορεί να περιλαμβάνουν κάτι βαθύτερο. Ίσως αναρωτηθούμε τι μπορεί να είναι βαθύτερο από μια Οιδιπόδεια δυναμική, αλλά όπως φέρεται να είπε κάποτε ο Γιουνγκ, ακόμη και το πέος είναι φαλλικό σύμβολο.

Αν υπάρχει κάποια εκκρεμότητα οικογενειακής φύσης, όπως τα Αφροδίσια θέματα που εξετάσαμε παραπάνω, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξεσπάσει μια κρίση με τη μορφή γεγονότων κάτω από τις κατάλληλες διελεύσεις. Για ορισμένους ανθρώπους αυτή η κρίση ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να επουλώσουν τις πληγές τους ή να επιλύσουν τα θέματά τους. Πίσω όμως από τα θέματα των γονιών κρύβονται αρχετυπικά θέματα – γιατί αναζητούμε την αγάπη του συγκεκριμένου γονιού και τι συμβολίζει στην ψυχή μας ο συγκεκριμένος γονιός; Αυτό έχει πάντοτε να κάνει με το κομμάτι του εαυτού μας που χρειάζεται να αναπτυχθεί – το δικό μας πεπρωμένο.

Αν σημαντικά κομμάτια του εαυτού μας δεν έχουν αναπτυχθεί μέχρι να φτάσουμε στη μέση ηλικία, τότε θα αναδυθούν στην επιφάνεια, ειδικά με την αντίθεση του διελαύνοντα Ουρανού προς τη γενέθλια θέση του. Και συχνά, το πρώτο σημείο που θα συναντήσουμε αυτά τα μπλοκαρισμένα κομμάτια μας είναι σε κάποιον άλλον. Είναι ο χαρακτηριστικότερος τρόπος με τον οποίο η ψυχή μας χτυπάει την πόρτα και απαιτεί την αφομοίωση.

Αυτή η ανάγκη μας να γίνουμε κάτι περισσότερο απ’ αυτό που πραγματικά είμαστε μπορεί να ξεκινήσει με μια ξαφνική έλξη. Τα κομμάτια του εαυτού μας που δεν ζήσαμε μπορεί να πάρουν τη μορφή ενός ανταγωνιστή. Και προς έκπληξή μας, ο ανταγωνιστής μπορεί να αποδειχθεί σημαντικότερος ψυχολογικά από το πρόσωπο το οποίο παλεύουμε για να κατακτήσουμε. Αν όμως δεν έχει προηγηθεί κάποια μορφή τριγώνου στη ζωή μας, η έκρηξη αυτή της μέσης ηλικίας μας δεν υπονοεί απαραίτητα κάποιο ανεπίλυτο οικογενειακό πρόβλημα. Αλλά ακόμη κι αν υπονοεί, θα πρέπει να εξετάσουμε το πρόβλημα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Τρίγωνα που εμπεριέχουν την ζωή που δεν ζήσαμε

Ερχόμαστε τώρα στο ζήτημα του τι πραγματικά βρίσκεται πίσω από τη δυναμική των τριγώνων – πίσω από τα γονικά πρότυπα και τις άμυνες και τα παιχνίδια εξουσίας και όλους τους άλλους προφανείς «αιτιώδεις» λόγους για τους οποίους μπαίνουν τα τρίγωνα στη ζωή μας. Πιστεύω ότι σε κάθε τρίγωνο εμπλέκεται πάντα ο παράγοντας της ζωής που δεν ζήσαμε, και για διάφορους λόγους φαίνεται ότι ενίοτε δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε αυτή τη ζωή παρά μόνο μέσα από την ακραία συναισθηματική πίεση που δημιουργείται μέσα στα τρίγωνα.

Η προδοσία είναι μια αρχετυπική εμπειρία η οποία αποτελεί το πρωταρχικό μέσο για την ωρίμανσή μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει όλοι να γίνουμε κυνικοί. Είναι σημαντικό όμως να αναγνωρίσουμε πώς οι φαντασιώσεις μας σχετικά με τη ζωή και τον έρωτα μπορούν να μας αποτρέψουν από το να ωριμάσουμε και να γίνουμε πλήρη μέλη της ανθρώπινης οικογένειας.

Η προδοσία είναι το μέσο το οποίο διαλύει τις φαντασιώσεις μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτές. Επιχειρούμε να κλείσουμε και τον εαυτό μας και άλλους μέσα στο φανταστικό κόσμο μας, σε μια προσπάθεια να αντισταθμίσουμε τον πόνο της παιδικής μας ηλικίας. Δεδομένου ότι όλοι έχουμε νιώσει τον πόνο στην παιδική μας ηλικία, η αφέλεια που κουβαλάμε είναι εξίσου αρχετυπική και αντικατοπτρίζει έναν εναλλακτικό παιδικό κόσμο που μοιάζει με την Εδέμ όσον αφορά την αθωότητα και την ένωσή μας με το θεϊκό γονιό. Ο όφις του Κήπου είναι επομένως η εικόνα αυτού του αρχετυπικού ρόλου της προδοσίας, η οποία είναι εγγενής στο επίπεδο της αθωότητας και αργά ή γρήγορα αναδύεται για να καταστρέψει αυτήν την ένωσή μας.

Δεν υπάρχει συνταγή για να ξεπεράσουμε τον πόνο της προδοσίας. Υπάρχει όμως μια αρχετυπική προοπτική που μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα με άλλη ματιά, παρόλο που δεν μπορεί να εξηγήσει τον πόνο ή να τον κάνει να φύγει. Δεν υπάρχει θεραπεία για τέτοιο είδος πόνου. Υπάρχει όμως διαφορά μεταξύ του τυφλού πόνου και του πόνου που συνοδεύεται από κατανόηση. Ο τελευταίος έχει τη δύναμη να μας μεταμορφώσει.

Όταν δεν υπάρχει επίγνωση, τα τρίγωνα τείνουν να επαναλαμβάνονται – διαφορετικοί χαρακτήρες, ίδιο σενάριο. Μερικά τρίγωνα μας μεταμορφώνουν πραγματικά. Γκρεμίζουν ένα παλιό πρότυπο, κι η νέα σχέση είναι πραγματικά πιο ευτυχισμένη και προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση. Ή το τρίγωνο βοηθάει να απελευθερωθεί η ενέργεια, να αποδεσμευτούν οι βαθύτερες δυνατότητές μας και, ακόμη κι αν αποκατασταθεί η αρχική σχέση ή δεν καταλήξουμε με κανέναν από τα δυο μέρη, τα πάντα θα έχουν αλλάξει.

Όμως παραμένουμε ο εαυτός μας, όσο και να προσπαθούμε να αναδιευθετήσουμε την εξωτερική μας ζωή, κι αν το εσωτερικό μας ζήτημα δεν έχει λυθεί, τα ίδια πρότυπα θα προκύπτουν ξανά και ξανά σε καινούργιες σχέσεις. Μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη συμβατότητα με κάποιον άλλο σύντροφο, αλλά εμείς πρέπει ακόμη να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα της ίδιας μας της ψυχής.

Ένα τρίγωνο μπορεί να είναι σαν το σχηματισμό του μεγάλου τριγώνου στο χάρτη. Η ενέργεια διοχετεύεται κυκλικά, σαν ένα κλειστό κύκλωμα που δεν προσφέρει τίποτα καινούριο στην ζωή μας. Μέσα στα τρίγωνα, και οι τρεις συμμετέχοντες τείνουν να προβάλλουν στοιχεία του εαυτού τους πάνω στους άλλους.

Το τρίγωνο συγκρατεί τις προβολές αυτές, και κατά συνέπεια οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να συναντά τεράστια αντίσταση. Θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε ότι το τρίγωνο σχηματίζεται ακριβώς για το λόγο ότι υπάρχει αντίσταση στις αλλαγές, γι’ αυτό και οποιαδήποτε επιθυμία για έκφραση εσωτερικών συναισθημάτων βιώνεται μέσω της προβολής.

Όταν ένα τέτοιο τρίγωνο διαλυθεί, τότε οι προβολές αυτές επιστρέφουν στην αφετηρία τους. Η ψυχική ενέργεια απελευθερώνεται, είτε πρόκειται για φυσικό θάνατο είτε για αποδέσμευση ενός από τα άτομα. Η χρονική στιγμή που συμβαίνει αυτό δεν είναι τυχαία.

Στον έναν ή στους δυο ή ακόμη και στους τρεις του τριγώνου τα θέματα του ασυνείδητου έχουν φτάσει σε σημείο που δεν μπορούν να αφομοιωθούν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείψουμε το τρίγωνο. Η στιγμή κατά την οποία θα μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό είναι όταν αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τις προβολές μας.

Δεν πιστεύω ότι η πραγματική συγχώρεση μπορεί να επιτευχθεί με άλλον τρόπο. Είναι μια πράξη χάρης, δεν μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από τη θέληση. Είναι πολύ λυπηρό ν’ ακούμε τον Προδομένο να λέει: «Σε συγχωρώ» χωρίς να το νιώθει πραγματικά, αλλά μόνο και μόνο για να φέρει πίσω τον παραστρατημένο σύντροφο. Στο βάθος μπορεί να μην υπάρχει καθόλου συγχώρεση – παρόλο που δεν το συνειδητοποιούμε – και η τιμωρία να συνεχίζεται επ’ αόριστον.

Η συγχώρεση θα επέλθει μονάχα όταν παραδεχτούμε τη συμμετοχή μας στη συνωμοσία του τριγώνου – όποιος και να ’ναι ο ρόλος μας – και όταν πάρουμε πίσω τις προβολές μας. Πριν απ’ αυτό η συγχώρεση είναι ουσιαστικά ανέφικτη. Θα προκύψει μόνο όταν κάτι αφομοιωθεί μέσα μας με ειλικρίνεια. Η όλη διαδικασία μάς μεταμορφώνει. Δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε τη συγχώρεση αν έχουμε προδοθεί ούτε να την αποσπάσουμε για τον εαυτό μας αν έχουμε προδώσει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να αφομοιώσουμε στην ψυχή μας αυτό που της ανήκει.

Ο Κρόνιος γονιός που απορρίπτει και μετά εμφανίζεται σε ένα τρίγωνο με τη μορφή του ψυχρού και απόμακρου συντρόφου, μπορεί να σχετίζεται με την ανάγκη μας να αποκτήσουμε όρια. Αν δούμε αποστασιοποιημένοι αυτή τη θεμελιώδη Κρόνια εμπειρία, θα αναρωτηθούμε, «τι είναι τελικά η απόρριψη, εκτός του να μας θέτει κάποιος όρια;» Μπορεί να είναι η έλλειψη ορίων που μας προσελκύει σε ένα τρίγωνο όπου παίζουμε το ρόλο του Προδομένου, αφού μας έχει απορρίψει ο Κρόνιος σύντροφός μας λέγοντας, «δεν αντέχω αυτή τη συναισθηματική κλειστοφοβία.

Θέλω να είμαι μόνος μου». Ή μπορεί να είμαστε ο Προδότης, ξεφεύγοντας από ένα σύντροφο που μας πνίγει με τις συναισθηματικές του απαιτήσεις αλλά αντανακλά κρυφά την ανικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά. Τα σκληρά και οδυνηρά μαθήματα που προέρχονται από τέτοιες εμπειρίες μάς διδάσκουν τι δεν έχουμε εξελίξει στον εαυτό μας. Ίσως πρέπει να ανακαλύψουμε τα πρώιμα πάθη μας αν ο Πλούτωνας βρίσκεται στο 10ο ή τον 4ο οίκο μας.

Στην αρχή όμως ίσως τα αρνούμαστε λέγοντας, «η μητέρα μου ήταν τρομερά χειριστική» ή «ο πατέρας μου ήθελε να ελέγχει τα πάντα». Γιατί οι άνθρωποι θέλουν να χειραγωγούν και να ελέγχουν; Αν κάποιος εκφράζει Πλουτώνιες ιδιότητες σε μια σχέση, δεν το κάνει για να διασκεδάσει, αλλά γιατί η σχέση εξισώνεται με την επιβίωση, και υπάρχει μια απελπιστική ανάγκη να εξασφαλίσει ότι το αγαπημένο του πρόσωπο θα παραμείνει κοντά του. Ο Πλούτωνας ενεργοποιείται όταν νιώσουμε απειλή.

Οι άνθρωποι γίνονται χειριστικοί επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν το αντικείμενο του έρωτά τους. Το αντικείμενο αυτό του έρωτα σημαίνει γι’ αυτούς επιβίωση, και η χειραγώγηση μοιάζει ο μόνος πιθανός τρόπος να εξασφαλιστεί η συνέχεια της σχέσης.

Όλοι είμαστε ικανοί γι’ αυτό αν βρεθούμε στον ίδιο βαθμό εξάρτησης και απειληθούμε σε τέτοιο βαθμό. Αν αποποιηθούμε αυτές τις Πλουτώνιες ιδιότητες και τις προβάλουμε σταθερά στο γονιό, ο Πλούτωνας μπορεί να εμφανιστεί μέσα σε κάποιο τρίγωνο. Τότε ίσως ανακαλύψουμε μόνοι μας πόσο κτητικοί μπορούμε να γίνουμε. Αλλιώς, αποκτάμε ένα βαθιά κτητικό σύντροφο. Μπορεί να φτάσουμε σε σημείο να πούμε «A, ναι, εγώ διάλεξα κάποιον/κάποια ακριβώς όπως σαν τον πατέρα/ σαν τη μητέρα μου».

Αυτό είναι αρκετά διορατικό, αλλά είναι μόνο η αρχή. Η κτητικότητα του γονιού περιγράφεται από τον Πλούτωνα στον 4ο ή στο 10ο οίκο μας. Αλλά θα πρέπει να το ανακαλύψουμε μέσα μας. Συχνά ανακαλύπτουμε ότι έχουμε κάτι Πλουτώνιο μόνο μέσα από μια εμπειρία προδοσίας. Είναι ένα κενό σημείο στον χάρτη μας μέχρι τη στιγμή που ένα τρίγωνο θα το ανασύρει στην επιφάνεια και τότε θα αντικρίσουμε ξαφνικά το δικό μας Πλούτωνα για πρώτη φορά. Τότε ανακαλύπτουμε ότι έχουμε παθιασμένα αισθήματα, ότι επιθυμούμε έντονα, ότι η απόγνωση μπορεί να μας κάνει επικίνδυνους και χειριστικούς, και ότι ο έλεγχος είναι μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε. Αυτή η διαδικασία της αυτογνωσίας μπορεί να είναι μια τρομαχτική και ταπεινωτική εμπειρία, αλλά μας επιτρέπει να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.

Η τελεολογία όλων των τριγώνων είναι η ψυχική αφομοίωση. Ακόμη κι αν στα γονικά τρίγωνα συμμετέχουν εξωκρόνιοι πλανήτες, αυτό το οποίο μας κρατάει δεμένους με το γονιό είναι στην πραγματικότητα κάτι που ανήκει στη δική μας ψυχή. Αυτό το «κάτι» μπορεί να εκτείνεται πέρα από τα προσωπικά μας όρια και να μας δίνει πρόσβαση σε ένα βαθύτερο ή μεγαλύτερο ποσοστό πραγματικότητας στη ζωή μας, ωστόσο έχει να κάνει με τη δική μας πορεία στη ζωή.

Όταν βλέπουμε αστρολογικά σύμβολα τα οποία βιώνουμε πρώτα μέσα από τους γονείς και κατόπιν μέσα από ένα τρίγωνο όπου η ίδια εμπειρία επαναλαμβάνεται, τότε υπάρχει κάτι μέσα μας που πρέπει να το ζήσουμε και το οποίο θα επανέρχεται πάντα μέσα από τα τρίγωνα μέχρι να βρούμε έναν τρόπο να το ζήσουμε.

Οι πλανήτες που συμβολίζουν τους γονείς στο χάρτη δεν περιγράφουν μόνο τα γονικά πρότυπα. Περιγράφουν και κάποια δική μας διάσταση την οποία δεν έχουμε εκφράσει ακόμη, ιδιαίτερα όταν δεν συμφωνούν με τα υπόλοιπα στοιχεία του χάρτη. Ακόμη κι αν ο γονιός ενσαρκώνει τον πλανήτη στη δημιουργική του διάσταση, ο πλανήτης εξακολουθεί να είναι δικός μας, απλά αποτελεί μέρος της εμπειρίας που έχουμε από το γονιό αυτό. Αν ο γονιός δεν βίωσε δημιουργικά το αρχετυπικό πρότυπο που συμβολίζει ο πλανήτης, τότε μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτό που αντιμετωπίζουμε. Έτσι, μπορεί να μην είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε αυτό που θα συναντήσουμε αργότερα στη ζωή μας και το οποίο θα εμφανιστεί μέσα σε ένα τρίγωνο.

Δεν πρόκειται απλά για ένα ανεπίλυτο γονικό σύμπλεγμα, παρόλο που είναι σημαντικό να εξετάσουμε και αυτό το στοιχείο. Είναι τελικά ο δικός μας πλανήτης, και κατά συνέπεια κάτι από τη δική μας ψυχή. Είναι κομμάτι της ψυχολογικής μας κληρονομιάς, αλλά πρέπει εμείς να του δώσουμε μορφή. Ακόμη και τα τρίγωνα εκείνα που είναι καταφανώς Οιδιπόδεια έχουν να κάνουν με τη δική μας εσωτερική ζωή, επειδή αυτό που αγαπάμε ή μισούμε στο γονιό είναι κάτι που μας ανήκει. Απλά πρέπει να βρούμε το δικό μας τρόπο για να το ζήσουμε.

Μετάφραση – Απόδοση: Μαρία Λεοβάρη