Σε αυτή την σύντομη ανάρτηση θα ήθελα να καταθέσω τις σκέψεις μου γύρω από έναν προειδοποιητικό κανόνα που συναντάμε συχνά στην Ωριαία Αστρολογία. Συγκεκριμένα, τον προειδοποιητικό κανόνα εκείνο που αναφέρεται στην ανατολή πολύ μικρών ή πολύ μεγάλων μοιρών στην ακμή του Ωροσκόπου.
Προτού μπούμε κατευθείαν στο ψητό και αρχίζουμε να αναλύουμε καλό θα ήταν αν για μια στιγμή αναποδογυρίζαμε την κλεψύδρα του χρόνου και ρίχναμε μια κλεφτή ματιά, πίσω στο χρόνο, εκεί γύρω στο 13ο αιώνα, όταν ο Ιταλός Αστρολόγος Guido Bonnati, σκέφτηκε να εισάγει για πρώτη φορά τους προειδοποιητικούς κανόνες στο φάσμα της Ωριαίας Αστρολογίας. Υποθέτω πως μια τέτοια κίνηση, όπως άλλωστε υποστηρίζεται, θα διασφάλιζε σίγουρα τη φυσική του και επαγγελματική του ακεραιότητα, σε μια εποχή όπου το παραμικρό λάθος από τη μεριά του αστρολόγου ή η δυσαρέσκεια από τη μεριά του πελάτη, οδηγούσε με γρήγορα βήματα στη λιμαρισμένη λαιμητόμο.
Ωστόσο, όπως ο ίδιος ο Bonnati υποστήριζε, οι προειδοποιητικοί κανόνες στο σύνολό τους ήταν ένα εργαλείο στην Ωριαία Αστρολογία ώστε να εκτιμηθεί η ειλικρίνεια του ατόμου που είχε απέναντί του, σχετικά με την ερώτηση που είχε μόλις κάνει. Εξάλλου πολλοί άνθρωποι εκείνη την εποχή τον επισκέπτονταν μόνο και μόνο για να τον δοκιμάσουν ή να τον περιπαίξουν. Έτσι λοιπόν οι προειδοποιητικοί κανόνες αποτέλεσαν μια μέθοδος εκτίμησης του ερωτώντα. Αν ένας χάρτης περιείχε προειδοποιητικούς κανόνες, τότε η ερώτηση για κάποιο λόγο δεν αποτελούσε καίριο ζήτημα για τον ερωτώντα ή ότι η ερώτηση πολύ απλά δεν ήταν πραγματική.
Αργότερα, στο Christian Astrology, ο William Lilly φέρνει τους προειδοποιητικούς κανόνες πάλι στο προσκήνιο παροτρύνοντας τον αναγνώστη να τους ακολουθήσει, χωρίς βέβαια να τους ακολουθεί ο ίδιος κατά γράμμα, μέσα από τα παραδείγματα των ωριαίων χαρτών που παραθέτει.
Ας δούμε όμως τώρα, μετά από αυτή την σύντομη αναδρομή στο χρόνο, τον προειδοποιητικό κανόνα που αφορά στην ανατολή μικρών ( 0* – 2* ) ή μεγάλων μοιρών ( 27* – 29* ) στην ακμή του Ωροσκόπου.
Όταν ξεκίνησα να μελετώ Ωριαία Αστρολογία, και συγκεκριμένα όταν έπεσα πάνω σε αυτόν τον προειδοποιητικό κανόνα, τα βιβλία έλεγαν πως όταν ανέτειλαν μικρές μοίρες στην ακμή του Ωροσκόπου ήταν πολύ νωρίς για να κριθεί το θέμα της ερώτησης. Αντίστοιχα όταν ανέτειλαν μεγάλες μοίρες, ήταν πλέον πολύ αργά για να κριθεί το θέμα και ο ερωτών ίσως να ήξερε ήδη την απάντηση και πλέον ασχολούνταν με άλλα θέματα.
Μερικές ακόμα ερμηνείες από πολύ πιο σκονισμένα, από το χρόνο, βιβλία πρόσθεταν πως ο συγκεκριμένος προειδοποιητικός κανόνας αποκαλύπτει “Ατιμία και βλακεία από μέρους του ατόμου που κάνει την ερώτηση αποκαλύπτοντας την έλλειψη αυθορμητισμού του πάνω στο θέμα που ρωτά ” (Henrey Coley) ή ότι ” ο ερωτών έχει ήδη θέσει το ερώτημα αυτό και απλά δοκιμάζει τον δεύτερο αστρολόγο ” (John Gadbury)
Σε έναν ωριαίο χάρτη όμως, θεωρώ πως η εμφάνιση αυτού του προειδοποιητικού κανόνα δεν αποτρέπει την εκτίμηση του ( όπως και σε κάθε προειδοποιητικό κανόνα ). Πιστεύω όμως πως βάζει από μόνος του ένα μικρό λιθαράκι στην εκτίμηση του χάρτη και μερικές φορές αποτελεί την απάντηση στην ερώτηση.
Σε μια υποθετική ερώτηση όπου ο ερωτών ρωτά για το αν τελικά το άλλο του μισό επιστρέψει το βιβλίο που του/της είχε δανείσει ( δεν μπορούσα να βρω καλύτερο παράδειγμα) και ανατέλλουν στην ακμή του Ωροσκόπου μικρές μοίρες, σαφώς και το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί εκείνος που αναλύει τον χάρτη είναι πως το θέμα που αφορά την ερώτηση δεν έχει ωριμάσει αρκετά, επομένως είναι πολύ νωρίς για να κριθεί ο συγκεκριμένος χάρτης. Στην συνέχεια πιστεύω όμως πως ο αναλυτής του χάρτη θα προσπεράσει γρήγορα αυτόν τον προειδοποιητικό κανόνα και θα συνεχίσει κανονικά την ανάλυση του.
Το ερώτημα όμως που πηγάζει είναι αν ίσως θα έπρεπε να έδινε περισσότερο χρόνο σε αυτόν τον προειδοποιητικό κανόνα. Αν θα έπρεπε να στεκόταν για μια στιγμή και να αναρωτιόταν τον λόγο της παρουσίας των μικρών μοιρών στην ακμή του Ωροσκόπου. Ίσως να μην είναι και τόσο μεγάλο ζήτημα, αλλά όπως ξέρουμε στην Ωριαία τίποτα δεν είναι τυχαίο, και το σύμπαν αποτυπώνεται με την παραμικρή λεπτομέρεια μέσα στον χάρτη.
Σαφώς και το θέμα της ερώτησης του ερωτώντα δεν είναι ώριμο. Αλλά γιατί ; Mήπως αυτό αποτελεί και την απάντηση στον χάρτη ;
Ίσως η παρουσία των μικρών μοιρών στον Ωροσκόπο να κραυγάζει πως η ερώτηση που μόλις έχει θέσει ο ερωτών δεν είναι η ερώτηση που θα ήθελε πραγματικά να θέσει. Ίσως η ερώτηση που αφορά την επιστροφή του βιβλίου να κρύβει την πραγματική ερώτηση : αν τελικά θα είναι και πάλι μαζί με το έτερον ήμισυ, καθώς ο ερωτών μόλις είχε χωρίσει με την αγαπημένη του και μαζί με την καρδιά της πήρε και το βιβλίο του.
Σαφώς και αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα και δεν αποτελεί τον κανόνα.
Σε ένα δεύτερο υποθετικό παράδειγμα όπου αυτή τη φορά ανατέλλουν μεγάλες μοίρες στην ακμή του Ωροσκόπου ο ερωτών ρωτά για το αν τελικά ταξιδέψει στον τάδε προορισμό.
Για άλλη μια φορά ο προειδοποιητικός αυτός κανόνας κάνει την εμφάνιση του δίνοντας την απάντηση : Eίναι άραγε εκείνο το οποίο πράγματι θέλει να μάθει ο ερωτών ; Άλλωστε μας πληροφόρησε πως τελικά, μόλις πρόσφατα η κοπέλα του επέστρεψε την καρδιά της σε αυτόν ( και το βιβλίο) οπότε το ταξίδι που είχε σχεδιάσει για να πνίξει τον καημό του χωρισμού δεν έχει και πολλές ελπίδες να πραγματοποιηθεί.
Επομένως ο ερωτών ξέρει ήδη την απάντηση μέσα του και ρωτά, άθελά του φυσικά, με έναν δοκιμαστικό τρόπο.
Εν κατακλείδι, προσωπικά πιστεύω πως ακόμα και αν οι προειδοποιητικοί κανόνες στην Ωριαία Αστρολογία έχουν σιγά σιγά να απομυθοποιούνται, πρακτικά πιστεύω πως αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της. Θεωρώ πως αν μη τι άλλο η ύπαρξή τους εξυπηρετεί κάποιο σκοπό : αρχικά την προειδοποίηση πως ” κάτι ” αλλοιώνει την απάντηση του προς εξέταση χάρτη και έπειτα την διασφάλιση μιας σωστής εκτίμησης του χάρτη.