Οι ανάδρομοι πλανήτες, η συνείδηση και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα

’Η αμαρτία δεν είναι ανυπακοή σε μια παράλογη εξουσία,
είναι παραβίαση της ανθρώπινης ευδαιμονίας’’
Το 2012 ήταν μια χρονιά που αν εξαιρέσουμε 25 μόνο μέρες από τις 366, όλες οι υπόλοιπες χαρακτηρίζονται από την ανάδρομη κίνηση κάποιου πλανήτη. Εξετάζοντας αναδρομικά τη χρονιά αυτή εντοπίζουμε επίσης συνδυασμούς κινήσεων ανάδρομων πλανητών με αποκορύφωμα το καλοκαίρι και συγκεκριμένα τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο όπου και είχαμε τον συνδυασμό τεσσάρων ανάδρομων πλανητών. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη και τον Χείρωνα, τότε είχαμε όχι τέσσερις αλλά πέντε ποιότητες ενέργειας που κινούνται ‘διαφορετικά’ από τη συνήθεια, δρώντας από ένα άλλο επίπεδο της συνείδησης μας και καθιστώντας το 2012 που μς πέρασε μια χρονιά έντονης πνευματικής ανόδου και συνειδησιακής ανάπτυξης.
Το παραπάνω δεν εκδηλώνεται μόνο ατομικά πλέον αλλά και συλλογικά. Ο πλανήτης ολόκληρος αλλάζει διάσταση μετατοπίζοντας τους μαγνητικούς του πόλους σύμφωνα με τους επιστήμονες… και τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει αυτό άραγε πέρα από τη μετατόπιση του σημείου εστίασης της ίδιας της πλανητικής συνείδησης;

Οι ανάδρομοι πλανήτες και η ‘πολυ-διάσταση’

Για να κατανοήσουμε τη δράση των ανάδρομων πλανητών θα πρέπει καταρχάς να αντιληφθούμε ότι η ενέργεια ενός ανάδρομου πλανήτη λειτουργεί ταυτόχρονα σε πολλαπλά διαστασιακά επίπεδα και δεν επηρεάζει μόνο την υλική εκδήλωση της πραγματικότητας μας (3η διάσταση). Λειτουργεί παράλληλα και ταυτόχρονα, επηρεάζοντας πέρα από το φυσικό μας σώμα (πράξεις-γεγονότα) τόσο το αστρικό(επιθυμίες-επιλογές) όσο και το νοητικό(λογική-θέληση). Αν κατανοηθεί αυτό, τότε το άτομο θα μπορέσει να λειτουργήσει συνειδητά και να ενώσει τα σώματά του θέτοντάς τα σε σύγκλιση και σε συνεργατική ισορροπία.

Με την ανάδρομη κίνηση των πλανητών η συνείδησή μας αρχίζει ένα ταξίδι προς τα πίσω ‘η προς τα ‘μέσα’. Στην εξωτερική αστρολογία λέγεται συνήθως ότι το παρελθόν μας επιστρέφει στο παρόν, στην πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε, μέσα από τη μορφή γεγονότων ή προσώπων που επανεμφανίζονται για να ολοκληρωθούν θέματα που είχαν μείνει σε εκκρεμότητα. Εσωτερικά όμως ή συνείδησή μας είναι αυτή που ταξιδεύει προς τα ‘πίσω’ και η συνείδησή μας είναι ο φορέας της αληθινής μας ουσίας, του πραγματικού εαυτού μας, της αληθινής μας ύπαρξης. Φέτος, με πολλούς τρόπους και σε πολλαπλά επίπεδα, πηγαίνουμε πίσω συνειδητά για να διορθώσουμε τα λάθη μας, να επεξεργαστούμε το κάρμα μας και να πληρώσουμε τις αμαρτίες μας ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε μια καινούργια αρχή σε μια πιο ξεκάθαρη και φωτεινή βάση.

Τι είναι αμαρτία τελικά;

Η βασική έννοια της λέξης ‘αμαρτία’ είναι η έννοια της αποτυχίας, της αστοχίας και του σφάλματος. Αποτυχαίνουμε και αστοχούμε με αποτέλεσμα να κάνουμε σφάλματα όταν δεν έχουμε λάβει υπόψη μας όλους τους παράγοντες ενός θέματος και αυτό είναι με τη σειρά του αποτέλεσμα της έλλειψης εσωτερικής πειθαρχίας. Η εσωτερική πειθαρχία είναι η βάση για την θετική εξέλιξη της ζωής μας τόσο στο συνειδησιακό επίπεδο όσο και στο πρακτικό καθημερινό. Η κάθε αποτυχία μας προέρχεται είτε από την εστίαση μας σε μια αρνητική κατάσταση του νου είτε από έλλειψη εστίασης γενικότερα σε οτιδήποτε. Η αμαρτία λοιπόν δεν έχει να κάνει με τη χριστιανική έννοια που έχει δοθεί στη λέξη αλλά με την έλλειψη προσοχής, το ατόπημα ή το ‘παραπάτημα’ από την κατάσταση της ισορροπίας του Νου. Ο απειθάρχητος Νους πέφτει σε ολισθήματα και όχι το σώμα μας. Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί με το σκοπό να πλησιάσει το Θείο. Βρίσκεται τοποθετημένος ανάμεσα στην πληρότητα και την έλλειψη, με τη δύναμη όμως να κερδίσει την πληρότητα. Μπορεί να την κερδίσει χρησιμοποιώντας την ελεύθερη του βούληση. Έχει τη δύναμη της επιλογής και όταν οι επιλογές του γίνονται σύμφωνα με τη θέλησή του και με συνειδητότητα τότε απελευθερώνεται από το αμάρτημα.

‘Αμαρτωλές’ ενδείξεις

Η αμαρτία βέβαια δεν είναι ουσιαστικά τίποτε άλλο παρά ένας από τους τρόπους που έχουμε οι άνθρωποι για να συνειδητοποιήσουμε το λάθος. Η χρονιά μας δίνει άφθονες ευκαιρίες με δύσκολο ή εύκολο τρόπο για να το κάνουμε αυτό λόγω της πληθώρας των ανάδρομων πλανητών, αλλά και μέσα από τον γενέθλιο μας χάρτη μπορούμε στα πλαίσια της εσωτερικής μας διερεύνησης να εντοπίσουμε περιοχές που δημιουργούν ‘ασυχρονίες’ και ατοπήματα με το περιβάλλον μας. Φτάνει να εξετάσουμε μέσα από αυτό το πρίσμα τους γενέθλιους ανάδρομους πλανήτες μας αλλά και τους πλανήτες που δε σχηματίζουν καμία όψη στον χάρτη μας. Ειδικά αυτοί οι άνοπτοι πλανήτες έχουν την τάση να υπερλειτουργούν μιας και εκφράζουν όλο το δυναμικό τους χωρίς τη συνεργατική βοήθεια άλλου πλανήτη ή έστω την εξισορροπητική δράση δύσκολων όψεων με αποτέλεσμα να μας οδηγούν χωρίς να το καταλαβαίνουμε τις περισσότερες φορές σε λάθη και ‘αμαρτίες’ μέσα από την υπερβολή ή και να υπολειτουργούν χωρίς να εκφράζουν το δυναμικό τους, μια άλλη μορφή αμαρτίας. Οι πλανήτες χωρίς όψεις θα βρουν εφαρμογή στον Ήλιο και στη Σελήνη, μιας και αυτά τα δύο σώματα δεν έχουν ποτέ φαινόμενη ανάδρομη κίνηση.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της θρησκείας, ιδωμένα μέσα από το πρίσμα της σύγχρονης ζωής, μπορούν να αντιστοιχηθούν με τους επτά παραδοσιακούς πλανήτες και μπορούν να αποτελέσουν έναν ‘χρήσιμο οδηγό’ μέσα από τον χάρτη μας δίνοντας μας μια πρώτη κατεύθυνση για να εντοπίσουμε και να διορθώσουμε πτυχές του εαυτού μας μέσα από την κατανόηση του κόσμου που ζούμε.

Ο Ήλιος και η Αλαζονεία της Μοναχικής Σωτηρίας

Πόσα άτομα από τον περίγυρό μας βλέπουμε σε καθημερινή βάση να αδιαφορούν για τα θέλω των άλλων και να επιδιώκουν διαρκώς να μειώνουν ή να απαξιώνουν τους γύρω τους, με μοναδικό σκοπό να προβληθούν οι ίδιοι; Μέσα πάντα από αγνές προθέσεις που από πίσω κρύβουν την αλαζονεία της υπεροχής οι άνθρωποι αυτοί στηρίζονται σε επιφανειακά κριτήρια, όπως πχ σε μια καλαίσθητη εξωτερική εμφάνιση, σε μια καλή οικονομική κατάσταση, σε μια κοινωνικά αποδεκτή (ή ακόμη και αξιόλογη στα μάτια των πολλών) καριέρα. Το θλιβερό όμως είναι ότι η προσπάθειά μας να εξυψώνουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς φανερώνει το πόσο μικροσκοπικό είναι τελικά το εγώ μας….το πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε από το μονοπάτι της πνευματικότητας, ένα μονοπάτι που βασίζεται στην ισότητα, την ομαδικότητα, το σεβασμό, τη συνεργασία και την αγάπη. Φωνάζουμε:’ Είμαι καλύτερος’ ενώ στην ουσία ψιθυρίζουμε: ‘Σώσε με’.

Η Σελήνη και η Τεμπελιά του Χρόνου

Η λέξη που χρησιμοποιείται για το εν λόγω αμάρτημα είναι η ‘Ακηδεία’. Από το ‘κήδομαι’ που σημαίνει ‘φροντίζω’, εξού και η λέξη ‘κηδεία’ στα νέα Ελληνικά. Η Σελήνη είναι κατά κάποιο τρόπο ο ρυθμιστής των κύκλων. Οι σεληνιακοί ρυθμοί, η σπορά ανάλογα με τις φάσεις της, η ανάπτυξη, οι χυμοί και η φροντίδα. Η καλλιέργεια. Η σημερινή εποχή διακρίνεται όχι μόνο από την απομάκρυνση από τη φύση αλλά μερικές φορές και από την αποστροφή προς οτιδήποτε φυσικό. Οι κοινωνίες έχουν γίνει πλαστικές και τα δάκρυα απαγορεύονται. Οι συναισθηματικές εκδηλώσεις δεν είναι politically correct σε χώρους εργασίας και η φροντίδα των παιδιών ανήκει στους βρεφονηπιακούς σταθμούς γιατί οι γονείς δεν έχουμε χρόνο για τίποτε πλέον. Και ο χρόνος περνάει χωρίς να γίνεται καμία καλλιέργεια κανενός είδους.. Οι άνθρωποι μελαγχολούμε στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη απλά βαριόμαστε! Εσωτερικό κενό που χασμουριέται βλέποντας ειδήσεις ή που εκρύγνειται στο Σύνταγμα γιατί δεν υπάρχει κάποιος να το φροντίσει. Ο,τι δεν το φροντίζεις, μαραζώνει και χάνεται.. Έχουμε χάσει τη φύση (μας).Κάποιος άλλος θα το φροντίσει..

Η Αφροδίτη και η Λαγνεία της Κατανάλωσης

Τέχνη, αισθητική, ομορφιά, αρμονία και αξίες. Θέματα αφροδίσια σε έναν χάρτη.. Ζούμε πλέον όμως σε εποχή τρομολαγνείας! Έχουμε εξαρτηθεί από τον τρόμο, οι φόβοι αυξάνονται και δημιουργούνται καινούργιοι. Στην τηλεόραση προβάλλονται κατά κόρον άσχημα θεάματα που δεν προάγουν την αισθητική και την αρμονία. Οι αξίες μας βεβηλώνονται και η αυτοαξία μας έχει πάει περίπατο! Από κάποιο σημείο και μετά στην ιστορία της ανθρωπότητας τα πράγματα παρεκτρέπονται, ολισθαίνουν και ‘ξαφνικά’ το όμορφο αλλά μη πρακτικό είναι η αξία. Το ακριβό. Μέσα από αυτό πλέον βρίσκουμε και δίνουμε αξία και στον εαυτό μας. Κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση και το κοινωνικό τους στάτους. Δεν καταλαβαίνουμε πλέον τι είναι ακριβώς αυτό που τρώμε. Αλλά έχουμε όρεξη και ορέξεις. Καταναλώνουμε προϊόντα για να μείνουμε για πάντα εξωτερικά νέοι χωρίς να το νοιώθουμε, από την επιταγή της μόδας των καιρών και από φόβο Φέρνουμε σε ανισορροπία τον πλανήτη μέσα από την αλόγιστη κατανάλωση και την παραγωγή ωραίων και ακριβών αντικειμένων. Τρεφόμαστε με ζώα! Οι έννοιες της Αρμονίας και της Αξιοπρέπειας έχουν χάσει πλέον το εσωτερικό τους νόημα και η Αφροδίτη από ουρανία εκφράζεται ως δημώδης.

Ο Ερμής και η Απληστία της Πληροφορίας

Βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ερμή είναι η κίνηση και η μετάδοση της πληροφορίας. Κυβερνά το νευρικό μας σύστημα.
Στο αμάρτημα της Απληστίας δεν πέφτουμε μόνο όταν κινούμαστε άπληστα ως προς τα υλικά αποκτήματα. Αυτό είναι μια εξωτερική μόνο ερμηνεία που πηγάζει από τον υλιστικό τρόπο θεώρησης της ζωής στον δυτικό κόσμο. Η Απληστία έρχεται όταν χάνουμε το μέτρο. Το μέτρο το χάνουμε όταν κινούμαστε γρήγορα παραβιάζοντας έτσι τον ρυθμό της ισορροπίας. Η εποχή μας έχει μια πληθώρα από πληροφορίες, συνεχώς καταιγιζόμαστε από διαφημίσεις, ενημερώσεις, μηνύματα, ειδήσεις. Η χρήση του λόγου και της γλώσσας μας γίνεται με λάθος τρόπο. Όλα είναι υπερβολικά γρήγορα και έντονα. Οι αντίθετες απόψεις πάνω στο ίδιο θέμα πλέον δεν προάγουν τον διάλογο και την εξέλιξη της σκέψης αλλά περισσότερο το μπέρδεμα και την εσωτερική ‘βαβούρα’ με αποτέλεσμα το άτομο πλέον να ζει σε μια κοινωνία που τίποτα δεν είναι σαφές καταλήγοντας να αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό και τα πιστεύω του. Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι η αμφιβολία αφήνει περιθώριο στην απληστία των άλλων να εισέλθει..

Ο Άρης και η Οργή του Ένστολου Σώματος

Στην εποχή μας που είναι ουσιαστικά η εποχή της οικονομικής αβεβαιότητας, της εγκληματικότητας, του εγωκεντρισμού, της αναισθησίας και του συμφεροντολογισμού, η οργή αποτελεί καθημερινότητα για τους περισσότερους από εμάς. Ο Άρης και η οργή σε μια εποχή όπου το αίσθημα του ανικανοποίητου βασιλεύει πανηγυρικά… Ποιοι είναι όμως οι λόγοι για τους οποίους μπορεί κάποιος να αισθανθεί οργή; Ένας βασικός λόγος είναι αναμφισβήτητα το αίσθημα της απώλειας των κεκτημένων μας. Η ύλη άλλωστε πλέον είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Ωστόσο, ως ‘κεκτημένα’ μας μπορούν να θεωρηθούν και άνθρωποι που αποτελούν ‘κομμάτι’ της ζωής μας. Ο βίαιος αποχωρισμός από κάτι που θεωρούμε ότι μας ανήκει γεννά κατά τρόπο σχεδόν αυτόματο το συναίσθημα της οργής. Μιλώντας για κεκτημένα, ύλη και ‘ανικανοποίητο’… τι επαφή τελικά έχουμε με το σώμα μας; Ποια είναι η ανάγκη που δεν ικανοποιείται; Ποια είναι η ‘στολή’ που κάνει τους μύες μας να κινούνται σπασμωδικά;

Ο Δίας και η Λαιμαργία του Ψευτο-γκουρού

Ζούμε σε μια κοινωνία αφθονίας. Όντως! Υπάρχουν όλα όσα χρειαζόμαστε για να αναπτυχθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κοινωνία ευμάρειας. Το μάτι έχει γεμίσει πλέον από τα πάντα. Και το μυαλό. Αφήνουμε τις ευκαιρίες της καθημερινότητας μας για πνευματική εξέλιξη ανεκμετάλλευτες γιατί έχουμε ίσως γεμίσει από όλα και ψάχνουμε το κάτι άλλο, το πιο σύνθετο, διαβάζουμε αναλύσεις ειδικών και θέλουμε κι άλλο, περισσότερες λεπτομέρειες. Γινόμαστε άνθρωποι του ‘πνεύματος’ και απομακρυνόμαστε ταυτόχρονα από αυτό.

Ο Κρόνος και η Ζηλοφθονία του Ψυχαναγκασμού

Υποχρεώσεις, καθήκοντα, εγκλωβισμός στα ‘πρέπει’, αυτοπεριορισμός, αδιάκοπη ανάληψη ευθυνών, αδιάκοπη εργασία, αυστηρότητα, σκληρή αυτοκριτική, ανάγκη για επαγγελματική επιτυχία και κοινωνική καταξίωση, αδυσώπητη φιλοδοξία! Επιτυχία, επιτυχία, επιτυχία! Ψυχαναγκασμός! Υπό αυτές τις συνθήκες, ένα εντονότατο συναίσθημα εμπάθειας δημιουργείται σε όλους εμάς που δεν έχουμε καταφέρει όλα τα παραπάνω. Έχουμε χαρεί όμως; Έχουμε απολαύσει; Αυτά που πέτυχε ο άλλος εμείς θέλουμε να τα πετύχουμε; Πόσο τυχερός τελικά είναι ο φτασμένος κρατικός υπάλληλος σήμερα;

Athan J.Zervas