Είναι πλέον γνωστό ότι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς απαγχονίστηκε την Δευτέρα, 11 Αυγούστου, στο σπίτι του στην Tiburon, California. Προφανώς έδινε μάχη τον τελευταίο χρόνο και ίσως όλη του την ζωή με την κατάθλιψη. Είναι αλήθεια ότι ο προοδευμένος Ήλιος του έκανε σύνοδο με τον γενέθλιο Κρόνο του τον Ιούνιο του 2013, και ότι ο διελαύνων Ποσειδώνας πλησίαζε σε σύνοδο ακριβείας με την Σελήνη του. Και σίγουρα υπάρχουν και άλλες σχετικές διελεύσεις και πρόοδοι που μπορούμε να υποθέσουμε πως συνέβαλαν στο πρόωρο τέλος του. Αλλά αυτά δεν μπορούν να εξηγήσουν την ευπάθεια στην ψυχική ασθένεια που τον στοίχειωνε σε όλη την διάρκεια της ζωής του.
Αν δεν γνώριζα ήδη τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, η αρχική μου εντύπωση για τον γενέθλιο χάρτη του θα ήταν ότι πρόκειται για έναν ασυνήθιστα ευαίσθητο, λίγο μεμψίμοιρο άτομο με μια σκοτεινή πλευρά (Ωροσκόπος Σκορπιός). Χρόνια πριν όταν πρωτοείδα το γενέθλιο ωροσκόπιό του, εξεπλάγην. Περίμενα κάποια τρελή ενέργεια τύπου Υδροχόου, που θα ταίριαζε με το ανορθόδοξο, αλλόκοτο, ξέφρενο χιούμορ του. Δεν περίμενα να δω ένα Ήλιο στον Καρκίνο και μια Σελήνη στους Ιχθείς. Ένας χάρτης που τα δύο φώτα συν τον Ωροσκόπο είναι στο νερό δείχνουν άτομο ήσυχο και συνεσταλμένο, όχι τον ασυγκράτητο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Αλλά τώρα ξέρω καλύτερα!
Όπως συμβαίνει με κάθε χάρτη, το κλειδί βρίσκεται στο να δούμε πώς όλα τα μέρη ταιριάζουν μεταξύ τους. Ένας κρίσιμος παράγοντας για την κατανόηση της φρενήρους ερμηνείας του Γουίλιαμς είναι η έμφαση στον 9ο οίκο του (Ήλιος, Άρης, Ουρανός), και η σημασία του Δία ως του πλανήτη με τις περισσότερες όψεις (5). Το στενό τρίγωνο Σελήνης με την σύνοδο Άρη-Ουρανού στον 9ο μπορεί να είναι πολύ διαφωτιστικό. Σαν μια γωνία σε Τοξότη, οι όψεις με πλανήτες που βρίσκονται στον 9ο οίκο (Τοξότης), που επίσης δέχονται το τετράγωνο από τον Δία(τον πλανήτη με τις περισσότερες όψεις), υπάρχει μάλλον πάνω από αρκετή ενέργεια τύπου Τοξότη σε αυτόν τον σχηματισμό. Όλα αυτά είναι συνεπή με την τρέλα του. Γιατί τρέλα είναι η παθολογία που αντικατοπτρίζει καλύτερα την ακραία, μη ισορροπημένη έκφραση της ενέργειας του Τοξότη – Δία.[1]
Μια ισχυρή έμφαση στο αρχέτυπο του Τοξότη (οίκος, όψη, και ο Δίας) μπορεί να συντελεί ή να είναι ακόμα και απαραίτητος παράγοντας στην μανία του Williams, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, για να την εξηγήσει. Ο άλλος σημαντικός παράγοντας είναι τα ζώδια στα οποία οι σχετικοί πλανήτες βρίσκονται. Σημειώστε ότι το κλειστό (μικρής ανοχής) τρίγωνο της Σελήνης με την Σύνοδο Άρη Ουρανού είναι σε δύο ζώδια του νερού, Καρκίνος και Ιχθείς. Κάτω από όλη αυτήν την τρελή Τοξοτίσια ενέργεια βρίσκεται μια ασυνήθιστη ευαισθησία, ένα απύθμενο πηγάδι συναισθήματος που εκτείνεται σε βάθη ανεξιχνίαστα. Ως μια αλληγορία, φαντάζομαι ένα αερόστατο ζεστού αέρα στα ύψη στον ουρανό με τη μηχανή του να πηγαίνει στο τέρμα. Αλλά κάτω υπάρχει μια τεράστια, σηραγγώδη λίμνη στον πυθμένα της οποίας κατοικεί η νεκρή οικογένεια των ιθαγενών. Το αερόστατο συμβολίζει την οδό διαφυγής του, μια απελπισμένη, πυρετώδη προσπάθεια να πετάξει πάνω και μακριά από μια τραγωδία, πολύ φρικτή για να αντιμετωπίσει, μια σοβαρή κατάσταση που απειλεί να τον τραβήξει προς τα κάτω σε ένα τέλμα, μέσα στην ενοχή και τη θλίψη που θα σβήσει όλη την ευτυχία για πάντα. Αυτό είναι απλά μια μεταφορά, φυσικά. Ωστόσο, η πραγματική ιστορία δεν είναι εντελώς διαφορετική.
Υπεραναπλήρωση
Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, η μανία εναλλάσσεται με την κατάθλιψη. Αυτό είναι που ονομάζουμε διπολική διαταραχή-δύο διαμετρικά αντίθετες καταστάσεις που ταλαντεύονται μπρος-πίσω. Ό, τι ανεβαίνει, πρέπει να κατέβει. Ο συγγραφέας Greg Gutfield σημειώνει ότι οι κόμικς-χαρακτήρες είναι σαν εργάτες οικοδομής κρέμονται από τις δοκούς, αναπόφευκτα κάποιος θα πέσει κάτω. Πρόκειται για μια εύστοχη μεταφορά, ως κωμωδία μπορεί να γίνει κατανοητή ως αντισταθμιστικό για τους δαίμονες που καραδοκούν κάτω. Τα Comics είναι διαβόητα στο να είναι ήσυχα και στοχαστικά στην προσωπική τους ζωή, και συχνά βασανίζονται σε ιδιωτικές σκέψεις τους. Σε μια NPR ραδιοφωνική συνέντευξη του 2006 στην εκπομπή “Fresh Air” καλεσμένος του Terry Gross, ο Williams είπε ότι η μανία ήταν κάτι που μιμήθηκε για διάφορους χαρακτήρες που υποδύθηκε, αλλά δεν ήταν πάντα μανιακός. “Υποδύομαι μερικές φορές με ένα μανιακό στυλ; Ναι!”, δήλωσε ο Ουίλιαμς. “Είμαι μανιακός όλη την ώρα; Όχι! Είμαι λυπημένος; Ω ναι. Μήπως με χτύπησε σκληρά; Ω ναι.”[2]
Βλέποντας τον Williams να εκτελεί τις φρενήρεις κωμικές ρουτίνες του, είχα πάντα την εντύπωση ότι αγωνιζόταν για να μείνει μακριά από κάτι-να αυξηθεί πάνω από αυτό, αλλά όχι απαραίτητα με έναν καλό τρόπο. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του χιούμορ, φυσικά. Ως άμυνα, αυτό μας επιτρέπει να δεσμεύουμε και να απελευθερώνουμε τα συναισθήματα που είναι πολύ οδυνηρά ώστε να τα αντιμετωπίσουμε άμεσα. Είναι σχεδόν κλισέ να πούμε ότι η κωμωδία γεννιέται από τον πόνο. Όπως και το είδωλό του Jonathan Winters (ο οποίος ήταν επίσης διπολικός), το στυλ της κωμωδίας που έπαιζε ο Ρόμπιν έμοιαζε αυτογενές παρά διαδραστικό. Ήταν σαν μια αυτοτροφοδοτούμενη, αέναη κινούμενη μηχανή που μόνο ελάχιστα απαιτούσε αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους στη σκηνή. Μόλις έβρισκε τον ρυθμό του, μπορούσε να τον διατηρήσει μόνος του, με μικρή συμβολή από οποιονδήποτε άλλο. Για αυτόν το να σταματήσει πραγματικά, να ακούσει και να συνδεθεί με τους άλλους, απλώς θα διέκοπτε την αυτό-διεγειρόμενη ροή των ασταμάτητων, ελεύθερων συσχετισμών του.
Συναρπαστικός, τρελός, λαμπρός, ήταν εκπληκτικό να τον παρακολουθείς. Ήταν σαν να ήταν διοχέτευε την ψυχή της κωμωδίας. Αλλά ένα τέτοιο μοτίβο συμπεριφοράς είναι κάτι περισσότερο από απλό ταλέντο. Αντανακλά κάτι βαθύτερο. Όταν ο (on) διακόπτης είναι πάντα ανοικτός, υποψιάζεσαι ότι ο (off) διακόπτης είναι επίφοβος.
Στην συνέντευξη με τον Terry Gross, ο Williams ερωτήθηκε αν είχε ποτέ διαγνωστεί με κλινική κατάθλιψη. Ο Williams απάντησε: «Όχι κλινική κατάθλιψη, όχι. Όχι. Πέφτω, όπως νομίζω αρκετοί από εμάς, σε συγκεκριμένες στιγμές. Κοιτάς τον κόσμο και αναφωνείς, Ουάου.» Αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί δείχνει ότι η θλίψη του Ουίλιαμς ήταν περισσότερο μια αντίδραση στον συλλογικό πόνο παρά σε γεγονότα στην προσωπική του ζωή. Σε μια συνέντευξη του 2010 για την εφημερίδα The Guardian, η Decca Aitkenhead παρατήρησε ότι η Williams φαινόταν να είναι δύο διαφορετικά άτομα. Μπροστά στην κάμερα ότι είναι «υπερκινητικός στο σημείο του διαταραγμένου, εκτρέπεται/παραπαίει ανάμεσα σε φωνές, και στον ρυθμό των εσωτερικών διάλογων του.” Εκτός κάμερας, ωστόσο, παρατηρεί ότι είναι πολύ διαφορετικός. «Η συμπεριφορά του είναι έντονα ήρεμη και σχεδόν πένθιμη, και όταν ο ίδιος δεν μιμείται φωνές, μιλά με ένα χαμηλό, τρεμάμενο, βαρύ τόνο, σαν να βρίσκεται στα όρια να βάλει τα κλάματα, που θα ήταν κατάλληλος αν έβγαζε επικήδειο. Μοιάζει ευγενικός, ίσως και τρυφερός, αλλά υπερισχύει η εντύπωση πως είναι θλιμμένος».
Πάρα πολύ νερό, πολύ λίγο αέρας
Η Aitkenhead παρέχει τόσο καλή περιγραφή του Ήλιο στον Καρκίνο/ Σελήνη Ιχθείς, όσο αν θα διαβάζατε οποιοδήποτε κείμενο αστρολογίας. Η εμπειρία της με τον Williams είναι συνεπής με ό, τι θα περίμενε κανείς από κάποιον του οποίου ο χάρτης έχει κυρίαρχο στοιχείο το νερό. Οι αστρολόγοι, γνωρίζουμε ότι στο στοιχείο του νερού ανήκουν τα πιο ευάλωτα ζώδια. Κάθε ζώδιο του νερού με το δικό του τρόπο σηματοδοτεί μια ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί-Καρκίνος, να αγαπάς αυτούς που εξαρτώνται από εσένα για την φροντίδα, Σκορπιός, να αγαπάς τον άλλο με το βάθος του πάθους που μεταμορφώνει τόσο εραστή όσο και αγαπημένο και Ιχθείς, να αγαπάς την ανθρωπότητα με μια αδιάκριτη, συνολική συμπόνια που υπερβαίνει τις ασήμαντες διαφορές που μας χωρίζουν. Αλλά οι ανάγκες του Νερού έρχονται με ένα κόστος, γιατί σχεδόν πάντα η πραγματική μας εμπειρία της αγάπης θα υπολείπεται από το ιδανικό. Και είναι ακριβώς η αποτυχία να πραγματώσουν αυτό το ιδανικό – η αποτυχία του να αγαπήσουμε αρκετά και της απογοήτευσης της ανάγκης μας να αγαπηθούμε – που κάνει το νερό τόσο επιρρεπές στον συναισθηματικό πόνο.
Όλα αυτά ισχύουν ιδίως για μια Σελήνη στους Ιχθείς, γιατί συνδυάζει δύο υγρά στοιχεία-την Σελήνη, η οποία κυβερνά το ζώδιο του Καρκίνου, και τους Ιχθείς, το διαπροσωπικό ζώδιο του νερού. Η Σελήνη στους Ιχθείς συμβολίζει συνεπώς ένα ένστικτο, να αγαπάμε συλλογικά την ανθρωπότητα με έναν προσωπικό τρόπο, λες και κάθε ανθρώπινο ον ήταν δικό της παιδί, και ειδικά όσους ταλανίζονται από την έλλειψη της αγάπης. Καθόσον γράφω, γνωρίζω ελάχιστα για το υπόβαθρο της οικογένειάς του, των παιδιών, των διαζυγίων και γενικώς της ζωής του, αλλά η Σελήνη Ιχθείς υποδεικνύει ότι δεν είναι ξένη προς την απώλεια και την τραγωδία, ακόμη και αν δεν είναι δική του. Η Σελήνη στους Ιχθείς εισπράττει την απώλεια όλων σαν να ήταν δική της. Ο ποιητής John Donne έγραψε, «Μην ρωτάς για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα.” Ιχθείς είναι η υπαρξιακή ενοχή, η ενοχή που αισθανόμαστε απλώς που είμαστε άνθρωποι, το είδος της ενοχής που μας θυμίζει πως είμαστε φύλακες του αδελφού μας και που κολλάει στην συνείδησή μας, όταν βλέπουμε ένα άλλο άτομο να υποφέρει. Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται, όταν η Σελήνη κυβερνά τρεις πλανήτες στον Καρκίνο, ένας εκ των οποίων είναι ο Ήλιος. Μέσω της κυβέρνησης , όλη αυτή η ενέργεια του Καρκίνου καταλήγει στη Σελήνη, η οποία, με τη σειρά της, διοχετεύει ακόμα περισσότερο συναίσθημα στους πλανήτες που είναι τοποθετημένοι στον Καρκίνο με τους οποίους σχηματίζει τρίγωνο.
Εδώ υπάρχει μια τεράστια ποσότητα ανεξέλεγκτης ενέργειας Καρκίνου- Ιχθύων. Στην πραγματικότητα, είναι ασταμάτητη, όπως ακριβώς το στυλ του Robin.
Μιλώντας για κωμωδία, μια κουβέντα για τον Σκορπιό επιβάλλεται. Ενώ οι Αστρολόγοι σπάνια μιλούν για το ζώδιο του Σκορπιού, ως ένα ζώδιο με χιούμορ, η συνάφειά του με την κωμωδία είναι αυταπόδεικτη. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων με χιούμορ αποκαλύπτουν ένα παράπονο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το χιούμορ απευθύνεται σε αυτές τις καταστάσεις για τις οποίες βιώνουμε τα πιο άβολα συναισθήματα, διαδικασίες αποβολής (χιούμορ της τουαλέτας), φόβος, πόνος, ντροπή, σεξ, επιβολή και στην κορυφή της λίστας ο θάνατος, το σύνολο των οποίων κυβερνά ο Σκορπιός. Η πρωταρχική λειτουργία του κωμικού στοιχείου είναι να απελευθερώσει τα συναισθήματα που συσσωρεύονται γύρω από τέτοια θέματα. Αυτού του είδους η κάθαρση είναι οργασμική και θεραπευτική, την οποία βιώνουμε μέσω του γέλιου. Με ένα Ωροσκόπο στον Σκορπιό, αυτή είναι η πρωταρχική παρόρμηση του Γουίλιαμς, το βασικό του ένστικτο. Με Ωροσκόπο στον Σκορπιό ήταν σίγουρο ότι θα αναζητούσε μια διέξοδο για τον φόβο, τον πόνο και την ντροπή που όλοι βιώνουμε ως άνθρωποι.
Ακόμη και αυτή η διέξοδος, ωστόσο ήταν μάλλον ανεπαρκής για να επεξεργαστεί το βάθος του πόνου που ο Γουίλιαμς βίωνε και τον οποίο διοχέτευε στην Σελήνη του στους Ιχθείς. Αν σκεφτούμε την αλυσίδα των Οικοδεσποτών. Ο Ωροσκόπος του στον Σκορπιό κυβερνάται από τον Πλούτωνα, ο οποίος (με τον Ερμή) κυβερνάται από τον Ήλιο, ο οποίος (με τον Άρη και τον Ουρανό) κυβερνάται από την Σελήνη. Η Σελήνη κυβερνάται από τον Ποσειδώνα και ο Ποσειδώνας από την Αφροδίτη, πράγμα που μας οδηγεί πίσω στον Ερμή – Πλούτωνα, και έτσι ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Στην βάση του χάρτη του πάντως, βρίσκεται η Σελήνη στους Ιχθείς στην οποία όλη η υδάτινη ενέργεια διοχετεύεται. Αυτή υποψιάζομαι πως είναι η σηραγγώδης λίμνη του άπειρου βάθους την οποία προσπάθησε να αποφύγει αλλά τελικά βούτηξε.
Είτε οι συγκυρίες ή απλώς η διαίσθηση των διευθυντών των κάστινγκ, και οι ηθοποιοί συνήθως επιλέγονται για ρόλους που απεικονίζουν τα βασικά ζητήματα και την δομή του χαρακτήρα τους. Ας αναφερθώ σε ένα μόνο από τα αναρίθμητα παραδείγματα που αφορούν τον Γουίλιαμς, επιλέχθηκε νωρίς στην καριέρα του για τον ρόλο του ασεβή DJ, Adrian Cronauer, στην ταινία του 1987 «Good Morning Vietnam». Αρχικά καταφέρνει να ξεφύγει της οδύνης του πολέμου, ξεγελώντας τους στρατιώτες με τον μανιακό του τρόπο, αλλά το χιούμορ του είναι σαν τσιρότο σε μια ανοιχτή πληγή. Γρήγορα θα βρεθεί στην Σαϊγκόν και θα έρθει αντιμέτωπος με την φρίκη που πλήττει τόσο τους Αμερικανούς όσο και τους Βιετναμέζους. Η αγωνία του είναι προφανής. Θέλει να τους σώσει όλους. Αποτυγχάνει.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η ιστορία της ζωής του.
Αν σκεφτεί κανείς τη ζωή του Ουίλιαμς στο σύνολό της, όμορφη γυναίκα, αγαπητός από εκατομμύρια, ένα σπίτι στο Tiburon, εκατομμύρια δολάρια σε περιουσιακά στοιχεία, και μια συνεχή καριέρα, όπου διασκέδαζε, και που φαινόταν να μην έχει κανένα όριο-κάποιος σωστά αναρωτιέται-, τι δεν πάει καλά με αυτήν την εικόνα; Αν ένα άτομο δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένο με όλα αυτά, τι ελπίδα υπάρχει στην ευτυχία για τους υπόλοιπους από εμάς; Αλλά η Σελήνη Ιχθείς δεν είναι απλώς ένα δοχείο για την προσωπική ευτυχία! Είναι επίσης ένα ανοικτό δοχείο για όλα τα δεινά του κόσμου. Η συναισθηματική κεραία της είναι εναρμονισμένη με τα εκατομμύρια των θυμάτων τα οποία δεν μπορεί κανείς να σώσει, οι έντονες τραγωδίες της ζωής, της υγείας και της απελπισίας, τις βασανιστικές απώλειες και την αναπόφευκτη θλίψη που σαρώνει τους ωκεανούς, σαν ένα τσουνάμι στο υποσυνείδητο κάποιου.
Τι αποτελεσματική αντίδραση μπορεί να υπάρξει σε ένα τέτοιο βάσανο; Η απάντησή μου είναι λογική, η κατάσταση του να παραμείνεις λογικός. Αυτό είναι περίπου που αντιπροσωπεύει το στοιχείο του Αέρα. Να παρέχει δηλαδή την δυνατότητα να βρεθείς πάνω από την επείγουσα κατάσταση και να δεις τα θέματα αποστασιοποιημένος, ανεξάρτητα από το πόσο ενοχλητικό θα μπορούσε να είναι συναισθηματικά. Ο Αέρας είναι ο μάρτυρας, ο θεατής, η αντικειμενική λειτουργία που δρα ως μεσολαβητής μεταξύ της ιδανικής και της πραγματικής κατάστασης. Αυτό παρέχει στο άτομο μια λογική, ορθολογική ιδιότητα που του δίνει τη δυνατότητα να μάθει τα βαθύτερα αίτια και τους λόγους για ό, τι το στενοχωρεί, και το βοηθά να βρίσκει λογικές λύσεις.
Λαμβάνοντας υπόψη την πληθώρα της δυστυχίας στον κόσμο, αυτό μπορεί να φαίνεται ψυχρό, άσπλαχνο, ακόμη και αδιάφορο. Αλλά αυτό είναι ακριβώς το νόημα: το στοιχείο του Αέρα μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε τον απόλυτο παραλογισμό του να αναλάβουμε την ευθύνη για όλα τα δεινά του κόσμου. Ως άτομο κάνεις ό,τι μπορείς-συμβάλλεις σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, υποστηρίζεις σκοπούς που αξίζουν-και αφήνεις τα υπόλοιπα στην θεια πρόνοια. Έτσι και αλλιώς είσαι μόνο ένα άτομο που βρίσκεται εδώ για μια σύντομη στιγμή στην αχανή ανθρώπινη ιστορία. Θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα με μια προοπτική. Αριστερά αδιαμφισβήτητη, ωστόσο, η υπαρξιακή ενοχή των Ιχθύων μπορεί να εξελιχθεί σε υπερβολική, αδικαιολόγητη, παράλογη ενοχή-το είδος της ενοχής που σας στερεί την προσωπική ευτυχία και σαμποτάρει την υγεία σας και την ευημερία, βασιζόμενη στην λανθασμένη αντίληψη ότι θα πρέπει να εξιλεωθεί για το φανταστικό έγκλημα του να μην βοηθά αρκετά. Ενοχές αυτού του είδους οδηγούν στην κλασική πράξη Ιχθύων της αυτό-αναίρεσης. Όταν βυθιστούμε στην παράλογη ενοχή, ένα μαρτίνι γνέφει σαν μια σαγηνευτική γυναίκα πειρασμός και μια γραμμή κοκαΐνης λέει, “Πάρε με! Ω ναι, εγώ θα λύσω όλα τα προβλήματά σου.” Και πολύ σύντομα θυματοποιείσαι, από τον εθισμό, μια κατάσταση με την οποία ο Williams πάλεψε για μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του.
Στον γενέθλιο χάρτη του Γουίλιαμς, το στοιχείο του Αέρα είναι περιορισμένο, το οποίο δεν αποτελεί έκπληξη. Το συναντάμε μόνο στον Ποσειδώνα του στον Ζυγό, στον 11ο Οίκο, που αποτελεί το τρίτο σκέλος του Τ-τετραγώνου με σύνοδο Άρη – Ουρανό και Δία. Κάποιος θα εποπτευόταν ότι ο Ποσειδώνας στον Ζυγό ήταν ένας συνεργός στο μανιακό Τ-τετράγωνο, που ο Γουίλιαμς χρησιμοποιούσε για να αποφεύγει την θλίψη, αφού ο Ζυγός είναι ασύμβατος με το συναίσθημα. Ψάχνει διέξοδο, με το να είναι δίκαιος και να τηρεί τους κανόνες. Θυμήθηκα τη σκηνή στο The Abyss όπου το ζευγάρι είναι οι ηθοποιοί Ed Harris και Mary Elizabeth Mastrantonio και διαφωνούν ως προς το ποιός για το ποιος θα πρέπει να φορέσει την μοναδική στολή κατάδυσης ενώ το κατεστραμμένο μικρό υποβρύχιό τους σιγά-σιγά γεμίζει με-το μαντέψατε, νερό. Ο καθένας ευγενικά προσφέρθηκε να αφήσει τον άλλο να ζήσει, αλλά όποια λογική διατηρούσαν σε λίγο ξεπεράστηκε από την απόλυτη, ακατανίκητη ποσότητα του νερού που τους βύθιζε.
Αν ο Ποσειδώνας στον Ζυγό είναι ο μοναδικός σου πλανήτης στον Αέρα και έχεις τέσσερις πλανήτες στο νερό είναι σαν να παίρνεις σημείωμα από το νοσοκομείο που λέει «Τα καλά νέα είναι ότι έχουμε μάθει πολλά για τον ιό που προήλθε από σας, σκότωσε την οικογένειά σας, και στη συνέχεια αφάνισε τον τόπο καταγωγής σας το Ιλινόις. Αλλά Θεέ μου, δεν είναι υπέροχο που επιζήσατε!» Μια ευγενική ανακοίνωση που επισκιάζεται εντελώς από την τραγικότητα του περιεχομένου της. Θέλω απλά να πω, ότι ελάχιστος Αέρας σε αντιπαράθεση με τόσο Νερό δεν φτάνει για να εκλογικεύσει τις ενοχές, έτσι ώστε κάποιος να τις αντέξει. Έτσι βυθίζεσαι παλεύοντας και λαχανιάζοντας. Πόσο ειρωνικό το γεγονός ότι ο Williams πέθανε από ασφυξία, κυριολεκτικά μια κατάσταση έλλειψης οξυγόνου στον οργανισμό-ή, πολύ λίγο αέρα.
Περαιτέρω μαρτυρία για την έλλειψη του στοιχείου του Αέρα στον Γουίλιαμς είναι το 2010 η συνέντευξή του στην εφημερίδα The Guardian. Η Aitkenhead σημειώνει ότι ο Williams γίνεται συνεκτικός/λογικός μόνο όταν μιλά για την περιπέτειά του με το αλκοόλ και την επακόλουθη ενοχή……αλλιώς.
Βεβαίως, αυτά χαρακτηρίζουν την έλλειψη του Αέρα. Αυτά για τα οποία ο Γουίλιαμς θέλει πραγματικά να μιλήσει είναι η υποτροπή του στον αλκοολισμό-με άλλα λόγια, θέματα του Νερού, στο σημείο αυτό η Aitkenhead λέει ότι ξαφνικά γίνεται διαυγής και ανοιχτός. Ο Ρόμπιν παραδέχεται ότι συνεχίζει να πίνει το 2006 για να τα βγάλει πέρα με ένα γενικό και συνολικό αίσθημα «φόβου και άγχους», και εκφράζει την λύπη του για το πώς ο δεύτερος γάμος του λήγει εξαιτίας του αλκοολισμού του, ακόμη και αν όταν τελικά χώρισε ήταν νηφάλιος. «Ξέρετε, ήμουν η ντροπή» εξομολογείται, «και όταν κάνεις πράγματα που προκαλούν αηδία, είναι πολύ δύσκολο να ανακάμψεις» [5]
Ξεκάθαρα, ο Williams αισθάνεται ένοχος για τον εθισμό του στο αλκοόλ του και την καταστροφή του γάμου του. Ωστόσο, υποψιάζομαι ότι αυτό συμπυκνώνει απλώς μια βαθύτερη, παράλογη ενοχή που τον οδήγησε να πίνει εξαρχής. Οι συνέπειες του εθισμού του δεν είναι η αληθινή πηγή της θλίψης και της ενοχής του, απλώς η ορατή κορυφή του παγόβουνου, ένα κομβικό σημείο στο οποίο μπορεί να εναποθέσει τα συναισθήματά του. Η ανεξάντλητη πηγή της δυστυχίας του είναι πιο διάχυτη, άφατη, και χωρίς όρια, όπως και οι Ιχθείς.
Συμπέρασμα
Σύμφωνα με όλες τις εκθέσεις, Ρόμπιν Γουίλιαμς δεν άφησε σημείωμα αυτοκτονίας. Και έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ την πλήρη αλήθεια για το τι τον ανάγκασε να πάρει τη δική του ζωή. Πιστεύω ότι απλά δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Η ικανότητα του για μια ορθολογική και αντικειμενική αντιμετώπιση στα δεινά του κόσμου, που βίωνε ως δικά του, ήταν απλώς ανεπαρκής για την έκταση και το βάθος της συμπόνιας που ένιωθε στο πρόσωπο του ανθρώπινου πόνου. Μερικές φορές μπορεί να είναι πολύ καλό για ένα πρόσωπο, το οποίο έχει το δικό του είδος ασθένειας. Για τον Robin η προσωρινή λύση και θεραπεία ήταν το χιούμορ, και όταν αυτό απέτυχε, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, και όταν αυτό απέτυχε, αυτοκτονία δι ‘απαγχονισμού, σαν να ήταν πραγματικά ένας εγκληματίας. Στο τέλος, η διαφυγή του στο ιλιγγιώδες μανιακό χιούμορ, τον πρόδωσε. Ίσως απλά έμεινε από καύσιμα. Η σοβαρότητα της κατάστασης του, τελικά αποδείχθηκε πιο ισχυρή, τραβώντας τον προς τα κάτω σε αυτήν τη βαθιά σκοτεινή λίμνη, σβήνοντας για πάντα το τελευταίο ίχνος λάμψης σε μια βασανισμένη ψυχή.
Σημειώσεις:
- [1] Perry, G. Depth Analysis of the Natal Chart. Haddam Neck, CT: AAP Press. See in particular Chapter 6, “Psychopathology of the Zodiac”.
- [2] “Robin Williams on Depression: ‘I Get Bummed’, from The Huffington Post, by Kurt Heine, posted 08/11/2014 at 11:07 pm, at Robin Williams On Depression: ‘I Get Bummed’
- [3] Aitkenhead, Decca. “Robin Williams: ‘I was shameful, did stuff that caused disgust – that’s hard to recover from'”, in The Guardian, posted Sunday 19 September 2010. Robin Williams: ‘I was shameful, did stuff that caused disgust – that’s hard to recover from’ | Film | The Guardian
- [4] Ibid
- [5] Ibid
Πρωτύτυπος τίτλος: Too Much Water, Too Little Air
Πηγή: Robin Williams: Too Much Water, Too Little Air
Μετάφραση – Απόδοση: Ευανθία Επτανισιώτη (κατόπιν έγγραφης άδειας του Συγγραφέα).