Ο συσχετισμός Άρη Πλούτωνα δεν είναι καινοφανής στις καταχωρήσεις αυτού του site ούτε είναι πρωτόγνωρος σε σχέση με τη γενικότερη αστρολογική βιβλιογραφία. Υπό την έννοια αυτή μία ακόμα προσέγγιση πάνω στο θέμα ίσως και να θεωρούνταν από πολλούς περιττή. Στην πραγματικότητα όμως κάθε όψη έχει έτσι κι αλλιώς ένα ξεχωριστό βιωματικό χαρακτήρα για τον καθένα από μας. Εφόσον επομένως η προσέγγιση έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην εμβάθυνση και κατανόηση του θέματος δεν παύει να είναι χρήσιμη και δημιουργική.
Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη σχέση Άρη Πλούτωνα από την άποψη του κινδύνου. Θα υποστηρίξουμε ότι οι δύο πλανήτες είναι δυνατόν να συνδέονται ψυχολογικά με τις αρχέγονες μνήμες κινδύνου που κουβαλάμε όλοι μέσα μας από τον καιρό των σπηλαίων. Από την εποχή εκείνη δηλαδή που ο κίνδυνος ήταν άμεσος αλλά παράλληλα τις περισσότερες φορές μη ορατός. Και θα προσπαθήσουμε – ξεκινώντας με μία σειρά από γλαφυρές εικόνες – να καταδείξουμε πώς η σχέση των δύο πλανητών μπορεί να αποδώσει συμβολικά την αρχέγονη μάχη για την επιβίωση.
Παρελθόν. Προιστορική εποχή. Η νύχτα είναι παγωμένη κι οι προϊστορικοί άνθρωποι μαζεύονται κοντά στη φωτιά. Είναι στο δρόμο της επιστροφής από το κυνήγι, αλλά η νύχτα τους πρόφτασε πριν επιστρέψουν στην ασφάλεια της σπηλιάς. Οι φλόγες της φωτιάς υψώνονται στο σκοτάδι προσφέροντας μία κάποια προστασία στους κυνηγούς. Για κάθε φλόγα που υψώνεται στο σκοτάδι όμως παραμονεύουν αμέτρητες σκιές, μάτια που λαμπυρίζουν και ήχοι που δημιουργούν υποψία από επικίνδυνες παρουσίες. Οι κυνηγοί δεν έχουν ψευδαισθήσεις. Η κρύα νύχτα κι η μυρουδιά του φρεσκοσκοτωμένου κρέατος που μεταφέρουν έχει μαζέψει γύρω τους πλήθος από επικίνδυνες παρουσίες.
Οι μισοί κυνηγοί είναι ακόμα ξύπνιοι, γεμάτοι αδρεναλίνη και έτοιμοι να χυμήξουν να υπερασπιστούν τη λεία τους – αλλά και τον εαυτό τους. Συνάμα όμως κοιτάζουν γύρω ανήσυχοι, με το στομάχι σφιγμένο, παλεύοντας να πνίξουν μέσα τους το φόβο. Ο εχθρός είναι ύπουλος, με ενέργεια τρομακτική και δε γνωρίζουν ποτέ από πού θα έρθει. Στη μάχη είναι σίγουρο ότι κάποιοι θα χαθούν πριν καταφέρουν να τον αντιμετωπίσουν. Δεν υπάρχει όμως δρόμος διαφυγής, ούτε καταφύγιο. Έτσι το μόνο που τους μένει είναι να ξεχάσουν το φόβο και να σταθούν ατρόμητοι μπροστά στο μοιραίο. Δεν αντιμετωπίζουν όμως όλοι το μοιραίο με το ίδιο θάρρος. Άλλοι στέκονται γενναία κι άλλοι παγώνουν μπροστά στο αναπόφευκτο.
Παρόν. Η νύχτα στο σπίτι ενός μικρού παιδιού ή κάποιου που αφουγκράζεται το σκοτάδι. Tο παράθυρο είναι ανοικτό και η καλοκαιρινή νύχτα γεμίζει το δωμάτιο σκιές και ήχους. Το νήπιο αναπηδά με τρόμο σε κάθε μετατόπιση της σκιάς. – «Ποιος είναι;» φωνάζει. Πιο πολύ από τη σκιά το φοβίζει το να μην ξέρει.
Πιο δίπλα ένα άλλο παιδί ζει το δικό του τρόμο. Την έκρηξη της γονεϊκής οργής πάνω στο μικρό του σώμα. Την έκρηξη όλων των απωθημένων και των ενστίκτων. Την ανάγκη επιβεβαίωσης της εξουσίας. Το κορμί του είναι διαρκώς σφιγμένο, καθώς δε γνωρίζει πότε θα έρθει η επόμενη έκρηξη. Μία οικογένεια ταλαιπωρημένη από τη βία και το φόβο. Τρία παιδιά, καθένα αντιμέτωπο με τη βία. Άλλο γεμάτο φόβο, άλλο παραιτημένο από όποια φιλοδοξία κι άλλο τραυματισμένο, αλλά αμυνόμενο με λύσσα και επιθετικότητα έναντι του καταπιεστή.
΅Αρης – Πλούτωνας ή Πλούτωνας – Άρης. Σκοτάδι και υποκρυπτόμενη απειλή από τη μία, υπόσχεση του κινδύνου, αίσθηση της άμεσης αλλά άγνωστης απειλής. Έκρηξη αδρεναλίνης από την άλλη, ενίσχυση των αισθήσεων, χαλύβδωση της ψυχής και επιστράτευση όλων των δυνάμεων της επιβίωσης. Το ζώο που αμύνεται απέναντι στο νυκτερινό κυνηγό. Ο σκύλος που δείχνει τα δόντια του απέναντι στο σιωπηλό φωσφορίζον βλέμμα του λύκου μες το σκοτάδι. Η επιστράτευση των προσωπικών μας δυνάμεων επιβίωσης απέναντι στον αμείλικτο νόμο επιβίωσης του πιο ισχυρού.
Μέχρι την ανακάλυψη του Πλούτωνα κυβερνήτης του Σκορπιού ήταν ο Άρης. Ήταν όμως νυκτερινός κυβερνήτης. Ο Άρης της νύκτας, ο σιωπηλός κυνηγός, ο σκοτεινός πολεμιστής. Με την ανακάλυψη του Πλούτωνα αποκτήσαμε ένα πιο ξεκάθαρο σύμβολο του αγνώστου. Οι υποσυνείδητοι φόβοι μας ως αποτέλεσμα του πανάρχαιου τρόμου μπροστά στο θάνατο από τα νύχια ενός νυκτερινού κυνηγού παραμένουν στις ψυχές μας με διάφορες μορφές. Ως επεισόδια κακοποίησης, ως υποψία προδοσίας στις σχέσεις, ως επίθεση (ή φόβος επίθεσης) σε ένα νυκτερινό δρομάκι ή απλά ως τρόμος από ένα ξαφνικό όνειρο ή ένα θόρυβο μες το σκοτάδι.
Η εποχή μας, έχοντας ενοχοποιήσει τη βία προσπαθεί να εκλογικεύσει τους φόβους και να βασιστεί στη συνεργασία για το ξεπέρασμα της βίας. Η δικαιοσύνη ως κρόνιος φύλακας προσπαθεί να περιορίσει τη βία. Στην πραγματικότητα όμως απλώς την απωθεί σε ένα άλλου τύπου υποσυνείδητο, στο κοινωνικό περιθώριο της κοινωνίας. Οι πολίτες τρέχουν κυνηγημένοι και δε σταματούν παρά όταν βρεθεί κάποιος αρκετά δυνατός να αντιμετωπίσει τα πράγματα. Ηγεσία, θάρρος, τόλμη και γενναιότητα τα γνωρίσματα του αρχηγού. Η εποχή μας δεν αναδεικνύει πλέον πολεμιστές, δεν αναδεικνύει πλέον φύλακες.
Η σχέση Άρη και Πλούτωνα όμως σχετίζεται και με την προσωπική στάση του καθενός απέναντι στο άγνωστο, στο μύχιο φόβο και στο σκοτάδι. Πέραν της λογικής, του εφησυχασμού και των μέτρων ασφαλείας στο τέλος τέλος την κρίσιμη στιγμή της μάχης αναδύεται από μέσα μας ο μόνος πλανήτης που έχει σταθεί μέχρι τώρα αρκετά απείθαρχος για να εκδηλώνεται όποτε του αρέσει, ο μόνος που δεν υπακούει στη λογική αλλά έχει και την απαιτούμενη «τρέλα» να εναντιωθεί στον κίνδυνο. Όταν στριμωχνόμαστε πίσω πίσω στον τοίχο, πέφτουν οι μάσκες της ευπρέπειας και της συνεργασίας. Το μόνο που μένει είναι η ερώτηση: Όταν εμφανιστεί μπροστά μου ο κίνδυνος της ζωής, θα΄χω τα κότσια να τον αντιμετωπίσω ( “Do I have what it takes?” );
Έχω μέσα μου τη δύναμη εκείνη που χαρίστηκε στους θνητούς ως μόνη άμυνα έναντι του αμείλικτου νόμου της φύσης; Το μόνο πλανήτη που δίνει ελπίδα στον άνθρωπο να αντισταθεί σε ό,τι είναι υποτίθεται γραμμένο γιΆ αυτόν, την πρώτη δύναμη ατομικοποίησης κι ελέγχου της δικής μου μοίρας από μένα, από τους δικούς μου κόπους, τα δικά μου χέρια – ή ακόμα και τα δικά μου δόντια, αν χρειαστεί – έναντι όποιου σχεδίου έχει πλαστεί πίσω από μένα για μένα, προκαθορίζοντας – υποτίθεται – την ατομική μου μοίρα;
“Do I have what it takes?” είναι κι η ερώτηση για τον καθένα από μας σε σχέση με τον προσωπικό του χάρτη. Τι σημαίνει για τον καθένα από μας η θέση του Πλούτωνα στο χάρτη του; Όσοι ξεκινήσαμε με Πλούτωνα στην Παρθένο π.χ. φοβόμαστε ίσως τα λάθη, τις λεπτομέρειες, την ανεπάρκεια. Καθημερινά επιδιώκουμε να «προοδεύσουμε», να γίνουμε καλύτεροι σε ό,τι κάνουμε, να μη μας ξεφύγει καμία λεπτομέρεια υπό το φόβο της διάλυσης της ζωής μας.
Πώς θα αντιδρούσαμε όμως έχοντας ένα Άρη στον Τοξότη; Μήπως θα φτύναμε με αναίδεια την τελειότητα του συστήματος; Θα είχαμε το θράσος, τη μαγκιά και τον τσαμπουκά σαν τελευταία όπλα μπροστά στο φόβο της εύρεσης του λάθους; Ή θα έσβηνε η μαγκιά μας μπροστά στην αίσθηση της κρισιμότητας αυτού για το οποίο είμαστε υπέυθυνοι;
Με Πλούτωνα στο Ζυγό δείχνει να απεχθανόμαστε τις σχέσεις ήξοις αφίξοις. Τους αναποφάσιστους και τη διπλωματία που θεωρούμε «θηλυπρεπή». Ζητούμε καθαρές σχέσεις και φοβόμαστε πάνω από όλα την προδοσία. Με ένα Άρη στον Αιγόκερω θα αμυνθούμε καταγγέλοντας αμείλικτα την αμφισημία, αλλά και κρύβοντας τα συναισθήματα μας. Ίσως όμως και τελικά να μελαγχολήσουμε από την έλλειψη τιμιότητας στη ζωή και στον τομέα των σχέσεων.
Με Πλούτωνα στο Σκορπιό αδυνατούμε να ανεχθούμε τις δεσμεύσεις και την εξουσία. Κι αν έχουμε ένα Άρη στον Υδροχόο, ανακαλύπτουμε πάλι την επανάσταση και την ανεξαρτησία. Ίσως όμως και να μην μπορέσουμε ποτέ να νιώσουμε ελεύθεροι στη ζωή μας.
Φυσικά οι παραπάνω όψεις είναι ενδεικτικές. Και σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουμε καθόλου τέτοιες οπότε αναγκαστικά κρίνουμε από τις ποιότητες και τις θέσεις των πλανητών. Πάνω από όλα όμως η άσκηση αυτή είναι άσκηση εσωτερική για τον καθένα από μας, για να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να αναμετρηθεί μαζί του. Να ελέγξει τις αντοχές του, την προσωπική του δύναμη και την ευθύνη που είναι σε θέση να αναλάβει για τον εαυτό του.