Σημαντικό ορόσημο της νεότερης ελληνικής ιστορίας αποτελεί η επανάσταση του 1821 που οδήγησε στην ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους. Στο άρθρο αυτό θα μιλήσουμε για την έναρξη της επανάστασης και τα σημαντικότερα σημεία καμπής της μέχρι την ευτυχή ( ; ) κατάληξη της ίδρυσης του Βασιλείου της Ελλάδος.
Η Έναρξη της Επανάστασης
Ιστορική Αναδρομή
Η ελληνική επανάσταση οργανώθηκε από τη Φιλική Εταιρία, μια μυστική οργάνωση στα πρότυπα των τεκτονικών στοών, που ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό από τους Νικόλαο Σκουφά, Αθανάσιο Tσακάλωφ και Εμμανουήλ Ξάνθο. Στα επόμενα χρόνια μυήθηκε στην οργάνωση περιορισμένος αριθμός επιφανών ελλήνων κυρίως από τη Ρωσία και τις παραδουνάβιες περιοχές. Το 1818 έδρα της Εταιρίας γίνεται η Κωνσταντινούπολη και ο κύκλος της διευρύνθηκε σημαντικά ώστε να συμπεριλάβει προύχοντες, ιεράρχες και οπλαρχηγούς από το Μοριά και τη Ρούμελη.
Τον Απρίλιο του 1820 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αξιωματικός του ρωσικού στρατού, αναλαμβάνει την ηγεσία της οργάνωσης μετά την άρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια, και αρχίζουν οι ουσιαστικές προετοιμασίες για την εκδήλωση της επανάστασης. Το σχέδιο που εκπονήθηκε προέβλεπε την ταυτόχρονη κήρυξη της επανάστασης σε τρεις περιοχές: τη Μολδοβλαχία, την Κωνσταντινούπολή και την Πελοπόννησο. Η επιλογή της Μολδοβλαχίας οφείλεται στο ειδικό καθεστώς που απολάμβανε κάτω από τη προστασία της Ρωσίας και αποσκοπούσε στην επέμβαση των ρώσων αλλά και στη συμπαράσταση των γειτονικών σέρβικών πληθυσμών.
Η επιλογή της Κωνσταντινούπολης που ήταν η καρδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δείχνει το πόσο φιλόδοξο ήταν το σχέδιο της Φιλικής Εταιρίας και πιθανώς στηριζόταν στο σχετικά ισχυρό ελληνικό στοιχείο της Πόλης. Η επιλογή της Πελοποννήσου, που όπως αποδείχθηκε ήταν η μόνη ρεαλιστική, στηριζόταν στο γεγονός ότι βρισκόταν μακριά από τα κέντρα ανεφοδιασμού της Αυτοκρατορίας και οι ενισχύσεις του τοπικού στρατού θα γινόταν αναγκαστικά κυρίως από τη θάλασσα, αφού αποτελεί χερσόνησο με μόνο ένα μικρό κομμάτι εισόδου από τη στεριά στον ισθμό της Κορίνθου. Επίσης, στην Πελοπόννησο η αναλογία του πληθυσμού ήταν συντριπτική υπέρ των ελλήνων και ακόμα η περιοχή της Μάνης απολάμβανε ένα προνομιακό καθεστώς με χριστιανό διοικητή.
Τελικά μετά από αναβολές και καθυστερήσεις, στις 8 Μαρτίου 1821 (σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο) και στο Ιάσιο της Μολδαβίας ο Α. Υψηλάντης εξέδωσε την προκήρυξη «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», που θεωρείται η επίσημη κήρυξη της επανάστασης. Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμεναν οι Φιλικοί. Συγκεκριμένα η επανάσταση βρήκε πολύ μικρή συμπαράσταση από τους τοπικούς πληθυσμούς στις παραδουνάβιες ηγεμονίες και η Ρωσία καταδίκασε την κίνηση του Υψηλάντη επιτρέποντας την επέμβαση του οθωμανικού στρατού.
Παράλληλα στην Κωνσταντινούπολη δεν έγινε καμία κίνηση συμπαράστασης και αντίθετα ο Πατριάρχης αναγκάστηκε να αφορίσει τον Υψηλάντη. Στο επόμενο διάστημα αρκετοί επιφανείς Φαναριώτες και ιεράρχες εκτελέστηκαν σαν αντίποινα. Ιδίως ο απαγχονισμός και η διαπόμπευση του πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ ανήμερα του Πάσχα, έδωσε την αφορμή για τη πρώτη επέμβαση σε διπλωματικό επίπεδο των Μεγάλων Δυνάμεων, και κυρίως της Ρωσίας που ήταν προστάτιδα δύναμη των χριστιανικών πληθυσμών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Τελικά ο ηρωισμός των επαναστατών στη Μολδοβλαχία δεν ήταν αρκετός και η επανάσταση ουσιαστικά τερματίστηκε τον Ιούνιο του 1821 με την αποφασιστική μάχη στο Δραγατσάνι και την καταστροφή του στρατεύματος που είχε συγκεντρώσει ο Α. Υψηλάντης. Ο ίδιος πέρασε τα αυστριακά σύνορα αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει στην Ελλάδα αφού φυλακίστηκε μέχρι το 1927 και λίγο μετά την αποφυλάκιση του πέθανε. Δύο μικρά σώματα στρατού που έμειναν συντεταγμένα συνέχισαν να πολεμούν. Το πρώτο, υπό τους Γ. Ολύμπιο και Γ. Φαρμάκη, προσπάθησε να περάσει τα σύνορα με τη Ρωσία αλλά δεν τα κατάφερε και το Σεπτέμβριο όσοι άντρες είχαν απομείνει παραδόθηκαν για να βρουν βασανιστικό θάνατο. Το δεύτερο σώμα στρατού, με επικεφαλή τον Ιωάννη Κολοκοτρώνη, αδερφό του Θεόδωρου, είναι το μόνο που διασώθηκε αφού κινήθηκε νότια και διασχίζοντας όλη τη Βαλκανική χερσόνησο κατάφερε να φτάσει στην Πελοπόννησο τον Αύγουστο του 1821.
Στην Πελοπόννησο η επανάσταση εξελίχθηκε καλύτερα, ευνοούμενη, εκτός από τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω, και από ένα απρόσμενο δώρο που προσέφερε ο Αλή-πασάς των Ιωαννίνων με την ανταρσία του εναντίον του σουλτάνου. Έτσι στις αρχές του 1821 ο κύριος όγκος των τουρκικών στρατευμάτων της Πελοποννήσου εκστράτευσαν στην Ήπειρο για να καταστείλουν την ανταρσία. Παράλληλα την ίδια περίοδο έφτασαν στην Πελοπόννησο ο Παπαφλέσσας και ο Θ. Κολοκοτρώνης προσπαθώντας να κινητοποιήσουν τους τοπικούς προύχοντες για την έναρξη της επανάστασης.
Ο συνδυασμός των γεγονότων αυτών οδήγησε σε κλιμακούμενη ένταση ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, με τους τελευταίους να εγκαταλείπουν τα χωριά τους για να βρουν προστασία στις οχυρωμένες πόλεις και τους πρώτους να γίνονται όλο και περισσότερο επιθετικοί. Τελικά παρά τους αρχικούς δισταγμούς, μέχρι τις αρχές του Απριλίου οι περισσότερες επαρχίες της Πελοποννήσου κήρυξαν την επανάσταση η οποία σχεδόν ταυτόχρονα διαδόθηκε και στη Ρούμελη.
Το Ωροσκόπιο της Επανάστασης
Μετά τη συνοπτική αυτή περιγραφή των γεγονότων που οδήγησαν στην έναρξη της επανάστασης, φτάνουμε στο βασικό πρόβλημα για την πολιτική αστρολογία που είναι η επιλογή της ημερομηνίας για την κατάστρωση του γενεθλίου χάρτη της επανάστασης. Επίσημα η επανάσταση κηρύχθηκε στις 8 Μαρτίου 1821 στο Ιάσιο της Μολδαβίας από τον Α. Υψηλάντη. Ωστόσο η συγκεκριμένη ημερομηνία αφορά περισσότερο την επανάσταση στις παραδουνάβιες περιοχές που είχε κυρίως χαρακτήρα αντιπερισπασμού και ενεργοποίησης ρώσων και σέρβων.
Το βασικό πεδίο της επανάστασης ήταν η Πελοπόννησος, η οποία πράγματι ακολούθησε μέσα στις επόμενες μέρες. Εμείς παραδοσιακά γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης, ταυτόχρονα με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ημερομηνία κατά την οποία ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγησε και ύψωσε την σημαία της επανάστασης. Με δεδομένο το κλίμα που επικρατούσε στην Πελοπόννησο εκείνη την περίοδο, είναι σίγουρο ότι σε πολλές εκκλησίες θα έγιναν λειτουργίες για τη μεγάλη χριστιανική εορτή, οι οποίες θα είχαν και έντονο επαναστατικό χαρακτήρα. Ωστόσο την ημερομηνία 25 Μαρτίου 1821 γιορτάστηκε ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου με το παλιό ημερολόγιο, που αντιστοιχεί στις 6 Απριλίου 1821 με το ημερολόγιο που χρησιμοποιούμε σήμερα.
Η ημερομηνία αυτή είναι αρκετά καθυστερημένη για να δείξει την έναρξη της επανάστασης αφού ήδη από τις 2 Απριλίου οι επαναστατημένοι έλληνες είχαν καταλάβει τα Καλάβρυτα και στις 3 Απριλίου την Καλαμάτα. Έτσι καταλήγουμε ότι καταλληλότερη ημερομηνία που να δείχνει την έναρξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο είναι η 25 Μαρτίου 1821, όχι επειδή συνέβη κάποιο ιδιαίτερο γεγονός εκείνη την ημέρα, αλλά επειδή βρίσκεται ανάμεσα στις δύο «ακραίες» ημερομηνίες, 8 Μαρτίου και 6 Απριλίου, συμπίπτει χρονικά με την ουσιαστική κινητοποίηση των ελλήνων στην Πελοπόννησο και κυρίως επειδή πάντα στην Ελλάδα τη συγκεκριμένη ημερομηνία γιορτάζεται η έναρξη της επανάστασης. Η αστρολογία είναι συμβολική γλώσσα, έτσι όση αξία κι αν έχουν τα πραγματικά γεγονότα, όταν μια ημερομηνία έχει εντυπωθεί τόσο έντονα στη συνείδηση ενός λαού, δεν μπορεί παρά να έχει ξεχωριστή σημασία.
Έτσι φτιάχνουμε το ωροσκόπιο της επανάστασης με ώρα 12 το μεσημέρι (αφού δεν είναι γνωστή κάποια συγκεκριμένη ώρα), και τοποθεσία τα Καλάβρυτα όπου σύμφωνα με την παράδοση ο Π.Π. Γερμανός ύψωσε τη σημαία της επανάστασης.
Η επανάσταση των ελλήνων δεν ήταν συνηθισμένο γεγονός και όπως θα περιμέναμε το ωροσκόπιό της δεν είναι καθόλου συνηθισμένο. Όλοι οι πλανήτες έχουν μαζευτεί σε τρεις οίκους και τέσσερα ζώδια, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη συγκέντρωση της ενέργειας. Έντονος είναι ο παρορμητικός χαρακτήρας με 6 από τους 10 πλανήτες και όλες τις γωνίες του ωροσκοπίου (δηλαδή τις ακμές 1ου, 4ου, 7ου και 10ου οίκου) σε παρορμητικά ζώδια. Αυτό ήταν βέβαια αναμενόμενο και δείχνει τη διάθεση των ελλήνων να αναλάβουν δράση ώστε να ανατρέψουν την υπάρχουσα κατάσταση, χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για τη συνέχεια και συνέπεια που όφειλαν να δείξουν ώστε να κρατήσουν τα κεκτημένα. Κανένας από τους πλανήτες δεν βρίσκεται σε ζώδιο του Αέρα ή σε Σταθερό ζώδιο, έτσι οι ιδιότητες του Υδροχόου που συνδυάζει το στοιχείο του Αέρα με τη σταθερή ποιότητα, απουσιάζει από τον χάρτη.
Οι επαναστατημένοι έλληνες δεν είχαν διάθεση για διανοητική προσέγγιση, ζύγισμα επιχειρημάτων και αργή αλλά σταθερή πρόοδο. Είχαν μπροστά τους μια μεγάλη πρόκληση και ρίχτηκαν στη μάχη χωρίς δεύτερη σκέψη.
Το 1821 ήταν σημαντική χρονιά για όλο τον κόσμο αφού εκείνη τη χρονιά σχηματίστηκε η σύνοδος Ουρανού – Ποσειδώνα που συμβαίνει κάθε 172 χρόνια. Στο ωροσκόπιο της επανάστασης όμως η σύνοδος αυτή δεν υπάρχει απλά αλλά είναι ακριβείας με μόνο ένα λεπτό της μοίρας διαφορά ανάμεσα στους δύο πλανήτες. Δύο άλλες πολύ κλειστές σύνοδοι είναι του Άρη με την Αφροδίτη στους Ιχθύς, που δείχνει δράση σύμφωνη με τις αξίες, και Ήλιου, Ερμή & Δία στον Κριό.
Η συνάντηση Ήλιου και Δία στον Κριό δείχνει αισιοδοξία, ανάληψη ρίσκων με απροθυμία συμβιβασμού και καμιά ανοχή σε δεσμεύσεις και περιορισμούς. Η προσθήκη του ανάδρομου Ερμή που ολοκληρώνει τον κύκλο του προσεγγίζοντας τον Ήλιο, δείχνει αμφισβήτηση των καθιερωμένων μοντέλων σκέψης και επικοινωνίας. Σαν να μην έφτανε ο ήδη πολύ δυναμικός χαρακτήρας του ωροσκοπίου, η κατάσταση γίνεται εκρηκτική αν αναλογιστούμε την κλειστή όψη τετραγώνου που σχηματίζεται στα παρορμητικά ζώδια ανάμεσα σε Ποσειδώνα / Ουρανού και Ήλιου / Ερμή / Δία, καθώς επίσης και στα μεταβλητά ζώδια ανάμεσα σε Σελήνη και Άρη / Αφροδίτη.
Με τέτοιες όψεις δεν φαίνεται να υπήρχε περιθώριο αναμονής, καθυστερήσεων και αναβολών. Αρκούσε μια σπίθα για να ξεσπάσει η πυρκαγιά και τη συγκεκριμένη εποχή υπήρχαν αρκετοί πρόθυμοι να ανάψουν την πρώτη σπίθα.
Η κατάσταση φαίνεται πραγματικά δραματική αν αναλογιστούμε τις διελεύσεις που σχηματίστηκαν τα αμέσως επόμενα χρόνια. Συγκεκριμένα ο Πλούτωνας σε λίγο μπήκε στο ζώδιο του Κριού και άρχισε να σχηματίζει σειρά συνόδων με το Μεσουράνημα και όλους τους γενέθλιους πλανήτες στο ζώδιο αυτό. Ταυτόχρονα ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας από τον Αιγόκερο συνεχίζουν για αρκετά ακόμα χρόνια να τετραγωνίζουν τους πλανήτες στον Κριό. Με τέτοιες διελεύσεις δύσκολα θα έμενε κάτι στη θέση του αλλά και επίσης πολύ δύσκολα θα φτιαχνόταν κάτι σταθερό και μόνιμο.
Μοναδική θετική όψη στον χάρτη είναι το τρίγωνο ανάμεσα σε Σελήνη και Κρόνο, στους δύο κυβερνήτες Ωροσκόπου και 7ου οίκου. Η Σελήνη στην πολιτική αστρολογία συμβολίζει τον απλό λαό και στην περίπτωσή μας αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο μιας και είναι κυβερνήτης του Ωροσκόπου. Ο Κρόνος παραδοσιακά συμβολίζει την άρχουσα τάξη και στον χάρτη της Επανάστασης είναι κυβερνήτης του 7ου οίκου των στενών σχέσεων. Οι δύο αυτοί πλανήτες βρίσκονται στα δύο άκρα αυτού του πολύ συγκεντρωτικού χάρτη. Δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι πλανήτες βρίσκονται ανάμεσά τους, δίνοντας έτσι ιδιαίτερη σημασία στο ρόλο τους.
Μπορούμε να πούμε πως για την κήρυξη της επανάστασης οι δύο αυτές συχνά αντικρουόμενες δυνάμεις συνεργάστηκαν. Στην πορεία όμως, μάλλον πήραν διαφορετικούς δρόμους.
Εξετάζοντας το συγκεκριμένο ωροσκόπιο είναι κατανοητό το πως ξεκίνησε η επανάσταση. Οι έλληνες έπρεπε να έχουν αυτόν τον παρορμητικό χαρακτήρα για να εναντιωθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, χωρίς ουσιαστικές προετοιμασίες και χωρίς να διαθέτουν οι περισσότεροι σοβαρή πολεμική εμπειρία. Αν κάθονταν να σκεφτούν τις πιθανότητες επιτυχίες, μάλλον δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ την επανάσταση. Αυτό που δύσκολα μπορεί να διακρίνει κανείς στο συγκεκριμένο ωροσκόπιο, είναι η τελική επιτυχία της επανάστασης. Είναι τέτοιες οι εντάσεις που υπάρχουν και τόσο μεγάλη η έλλειψη κάποιας σταθερότητας που δύσκολα ένας αστρολόγος θα στοιχημάτιζε στην ευτυχή κατάληξή της.
Οι Εμφύλιες Συγκρούσεις
Ιστορική Αναδρομή
Την έναρξη της επανάστασης ακολούθησαν στρατιωτικές επιτυχίες κυρίως στο Μοριά όπου απελευθερώθηκαν πολλές περιοχές. Ωστόσο, από το 1823 κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει και πίσω από τις στρατιωτικές επιτυχίες εξελισσόταν μια εσωτερική σύγκρουση για την ανάληψη της ηγεσίας στις απελευθερωμένες περιοχές. Συγκεκριμένα, είχαν σχηματιστεί τρεις παρατάξεις: των Φιλικών που ουσιαστικά περιλάμβανε τους οπλαρχηγούς του Μοριά, των κοτζαμπάσηδων του Μοριά και των Υδραίων που συνεργάζονταν με τους Ρουμελιώτες.
Η πρώτη παράταξη, των Φιλικών, που είχε τη μεγαλύτερη απήχηση στο λαό, είχε ουσιαστικά αποκλειστεί από την πρώτη εθνοσυνέλευση στις αρχές του 1822. Η δεύτερη εθνοσυνέλευση που έγινε στο Άστρος Κυνουρίας το Μάρτιο του 1823 ήταν καταδικαστική γι’ αυτούς αφού μπήκαν στο περιθώριο. Εκεί αποφασίστηκε η συγκρότηση κεντρικών οργάνων εξουσίας που στελεχώθηκαν από μέλη των δύο άλλων παρατάξεων με ταυτόχρονη κατάργηση της περιφερειακής διοίκησης. Επίσης χαρακτηριστική κίνηση ήταν η αφαίρεση της αρχιστρατηγίας από τον Θ. Κολοκοτρώνη.
Οι οπλαρχηγοί του Μοριά αποφάσισαν να αντιδράσουν κατά των κοτζαμπάσηδων το φθινόπωρο του 1823, στηριζόμενοι στην απήχηση που είχαν στο λαό, αλλά αναπάντεχα ο Θ. Κολοκοτρώνης συμμάχησε μαζί τους και γίνεται αντιπρόεδρος του κεντρικού Εκτελεστικού σώματος ενώ ο γιος του Πάνος αναλαμβάνει φρούραρχος του Ναυπλίου. Η συμμαχία επισφραγίζεται και με τον αρραβώνα άλλου γιου τού Κολοκοτρώνη με την κόρη του Δεληγιάννη, πρόκριτου της Γορτυνίας.
Πιθανότατα η κίνηση αυτή του Θ. Κολοκοτρώνη έγινε όχι για τα όποια προνόμια που ήταν περισσότερο τυπικά αλλά για να συμβιβάσει τις αντιμαχόμενες πλευρές και να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος. Δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε τις αγνές προθέσεις του αλλά μάλλον θα πρέπει να του καταλογίσουμε έλλειψη πολιτικής διορατικότητας αφού οι επικεφαλείς της αντίπαλης πλευράς, όπως αποδείχτηκε αργότερα, ήταν αδίστακτοι και η κίνηση του Θ. Κολοκοτρώνη τους έδωσε περισσότερο χρόνο να οργανωθούν.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης δεν άργησε να έρθει σε σύγκρουση με τον Α. Μαυροκορδάτο που ήταν πρόεδρος του Βουλευτικού σώματος. Έτσι, τον Νοέμβριο του 1823 μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη έδιωξαν του «πολιτικούς» από το Ναύπλιο προσπαθώντας να σχηματίσουν δική τους Διοίκηση. Οι εκδιωγμένοι με τη σειρά τους κατέφυγαν στην Ύδρα και το Κρανίδι όπου δημιούργησαν νέα Διοίκηση και ο διχασμός ήταν πλέον γεγονός. Με τη μεσολάβηση του Μαυροκορδάτου η Διοίκηση του Κρανιδίου έγινε αποδέκτης του πρώτου αγγλικού δανείου με το οποίο μπόρεσε να συγκροτήσει το δικό της στρατό. Οι πρώτες εμφύλιες συρράξεις ήταν πλέον θέμα χρόνου και συντελέστηκαν κυρίως στο Ναύπλιο και στην Τρίπολη την άνοιξη του 1824.
Αντίπαλοι ήταν από τη μια πλευρά η παράταξη του Κολοκοτρώνη και από την άλλη η Διοίκηση του Κρανιδίου, δηλαδή Υδραίοι & Ρουμελιώτες πολιτικοί και πρόκριτοι του Μοριά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πλευρά της Διοίκησης του Κρανιδίου είχαν προσχωρήσει και αγωνιστές της Πελοποννήσου όπως ο Παπαφλέσσας και ο Αναγνωσταράς. Αυτό δείχνει ότι η απήχηση του Κολοκοτρώνη στους οπλαρχηγούς και κατ’ επέκταση στο λαό είχε μειωθεί σημαντικά κι έτσι η ήττα της παράταξης του ήρθε μάλλον φυσιολογικά.
Ωστόσο ο εμφύλιος δεν είχε τελειώσει. Έχοντας την οικονομική άνεση που τους εξασφάλιζε το δάνειο από την Αγγλία, οι Υδραίοι μαζί με τους Μαυροκορδάτο και Κωλλέτη, στράφηκαν κατά των πελοποννήσιων γενικά, προεστών και οπλαρχηγών. Διεξήγαν εκλογές τον Οκτώβριο του 1824 και σχημάτισαν κυβέρνηση με πρόεδρο τον Γεώργιο Κουντουριώτη και μέλη ουσιαστικά μόνο τους συμμάχους τους. Οι Μοραΐτες συνασπίστηκαν βάζοντας στην άκρη τις διαφορές τους και αρνήθηκαν να πληρώσουν φόρους. Η νέα σύγκρουση ήταν πλέον αναπόφευκτη και η αρχή έγινε με μια αποτυχημένη προσπάθεια του Παπαφλέσσα να επιβάλει την τάξη στην Αρκαδία για λογαριασμό των κυβερνητικών.
Οι Μοραΐτες άρχισαν να πολιορκούν στρατηγικά σημεία όπως η Τρίπολη, το Ναύπλιο και η Ακροκόρινθος αλλά τότε οι ισορροπίες άλλαξαν. Οι κυβερνητικοί εκμεταλλεύτηκαν τα χρήματα του δανείου για να φέρουν στην Πελοπόννησο τους οπλαρχηγούς της Ρούμελης και να αποκτήσουν έτσι σημαντικό στρατιωτικό πλεονέκτημα. Παράλληλα ο θάνατος του γιου του Κολοκοτρώνη, Πάνου, έκανε τον Θεόδωρο ουσιαστικά να αποσυρθεί από τις συγκρούσεις αδιαφορώντας για τις πολιτικές εξελίξεις. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν για δύο περίπου μήνες, από τα τέλη Νοεμβρίου του 1824 μέχρι τα τέλη του Ιανουαρίου 1825, ο στρατός των κυβερνητικών να επιδοθεί σε καταστροφές και λεηλασίες κυρίως στην Κόρινθο, την Αχαΐα και την Ηλεία. Στα τέλη του Ιανουαρίου 1825 οι Μοραΐτες οπλαρχηγοί και προύχοντες φυλακίστηκαν στο μοναστήρι του προφήτη Ηλεία στην Ύδρα ενώ λίγες μέρες μετά, στην Πελοπόννησο αποβιβαζόταν ο Ιμπραήμ με το πολυάριθμο στράτευμα του.
Σαν τελευταία πράξη του εμφυλίου ίσως μπορεί να θεωρηθεί η δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου τον Ιούνιο του 1825, ύστερα από αιχμαλωσία στην ακρόπολη των Αθηνών. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος υπήρξε ο ισχυρότερος οπλαρχηγός της Ανατολικής Ρούμελης αλλά δεν συνεργάστηκε με τους πολιτικούς. Υπεύθυνος για τη δολοφονία του θεωρείται ο Γκούρας, πρώην πρωτοπαλίκαρο του, ύστερα από οδηγίες που πήρε από τους πολιτικούς. Έτσι έκλεισε ο κύκλος των εμφύλιων συρράξεων με την κυριαρχία των πολιτικών, οι οποίοι εκτός από τους διπλωματικούς ελιγμούς στηρίχτηκαν στα χρήματα των άγγλων. Για να εξασφαλίσουν τα χρήματα αυτά δεν δίστασαν να υποθηκεύσουν το έδαφος του μελλοντικού κράτους, βάζοντας σαν υποθήκη τα «εθνικά κτήματα», τις εκτάσεις δηλαδή που ανήκαν στους οθωμανούς και θα περνούσαν στην ιδιοκτησία του κράτους μετά την απελευθέρωση.
Αστρολογική Ανάλυση
Ο παρακάτω χάρτης δείχνει τις προόδους και τις διελεύσεις στον χάρτη της Επανάστασης για την πρωτοχρονιά του 1825, όταν οι εμφύλιες συγκρούσεις είχαν πια κριθεί και η ρουμελιώτες λεηλατούσαν τον Μοριά, όπου σε λίγο θα αποβιβαζόταν και ο Ιμπραήμ.
Στην περίοδο των εμφύλιων συρράξεων υπήρχε έντονη δραστηριότητα στο ωροσκόπιο της Επανάστασης. Συγκεκριμένα ο ανάδρομος Ερμής στην προοδευμένη κίνηση του σχημάτισε σύνοδο με το Μεσουράνημα από τον Αύγουστο του 1822 μέχρι το Δεκέμβριο του 1824. Παράλληλα ο Πλούτωνας σχημάτισε επίσης σύνοδο με το Μεσουράνημα από το Μάρτιο του 1824 μέχρι το Μάρτιο του 1826, ένα διάστημα στο οποίο συνολικά πέντε φορές η σύνοδος ήταν ακριβείας. Βέβαια η σύνοδος με το Μεσουράνημα για τον Πλούτωνα και τον προοδευμένο Ερμή ήταν σχεδόν ταυτόχρονα και τετράγωνο με τους γενέθλιους Ουρανό & Ποσειδώνα.
Η συνάντηση του προοδευμένου Ερμή και του Πλούτωνα στο Μεσουράνημα της Επανάστασης δείχνει την αμφισβήτηση και ανατροπή της διακυβέρνησης, χωρίς μέτρο και με αυτοκαταστροφικές τάσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ερμής είναι ο κυβερνήτης του 12ου οίκου των κρυφών εχθρών. Την περίοδο εκείνη πολλοί δραστηριοποιήθηκαν στο ελληνικό ζήτημα έχοντας ο καθένας τη δική του ατζέντα.
Αξιοσημείωτη είναι και η διέλευση του άξονα των Δεσμών της Σελήνης από Αιγόκερο – Καρκίνο όπου τετραγώνισε τη γενέθλια πολυαστρία στον Κριό. Επίσης ο Κρόνος από τον 11ο οίκο σχημάτισε εξάγωνο με το Μεσουράνημα. Ο αυστηρός δάσκαλος του ζωδιακού, που στο συγκεκριμένο χάρτη είναι και κυβερνήτης του 7ου γενέθλιου οίκου των στενών σχέσεων και των φανερών εχθρών, δεν χρειάζεται δύσκολες όψεις για να δείξει το σκληρό του πρόσωπο.
Τέλος, την ίδια περίοδο και συγκεκριμένα από τον Απρίλιο του 1824 μέχρι τον Μάρτιο του 1825 ο Χείρωνας σχημάτισε τρεις φορές σύνοδο με το γενέθλιο Κρόνο. Μια ένδειξη εκδήλωσης της σκληρής πλευράς της εξουσίας πληγώνοντας θεσμούς, δομές και την μέχρι τότε οργάνωση.
Η Εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων
Ιστορική Αναδρομή
Έτσι το 1825 ξεκίνησε η επόμενη φάση της επανάστασης έχοντας δύο καινούργια δεδομένα. Το πρώτο είναι η αποβίβαση του στρατεύματος του Ιμπραήμ στο Μοριά χωρίς να συναντήσει ουσιαστική αντίσταση, κάτι που οδήγησε στη γρήγορη αποφυλάκιση των μοραϊτών αρχηγών. Το δεύτερο δεδομένο είναι η εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής στο ελληνικό ζήτημα, αφού η Αγγλία είχε πλέον επενδύσει μέσω του δανείου στη δημιουργία ενός καινούργιου κράτους, η Ρωσία ήταν πάντα φιλικά προσκείμενη στους έλληνες λόγω θρησκείας αλλά και επειδή έψαχνε μια διέξοδο στη μεσόγειο, ενώ η Γαλλία έβλεπε τα πράγματα να αλλάζουν και δεν ήθελε να μείνει έξω από την μοιρασιά των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Ιμπραήμ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια κατάφερε να κυριαρχήσει στο μεγαλύτερο κομμάτι του Μοριά, προβαίνοντας σε εκτεταμένες καταστροφές και λεηλασίες, αλλά και να αποσπάσει δηλώσεις υποταγής από πολλές επαρχίες και κάποιους οπλαρχηγούς. Με δεδομένο την αριθμητική υπεροχή αλλά και την καλή εκπαίδευση του αιγυπτιακού στρατού ήταν μεγάλη επιτυχία που τα ελληνικά στρατεύματα κατάφεραν να διατηρήσουν κάποιες εστίες αντίστασης. Οι εστίες αυτές ήταν βασικά το Ναύπλιο και η Μάνη όπου οι επιθέσεις του Ιμπραήμ αποκρούστηκαν τον Ιούνιο του 1825 και το καλοκαίρι του 1826 αντίστοιχα. Παράλληλα ο Κολοκοτρώνης εφάρμοζε την προσφιλή τακτική του κλεφτοπόλεμου προκαλώντας φθορές στο αιγυπτιακό στράτευμα και διατηρώντας ζωντανή τη φλόγα της επανάστασης.
Όσο αναφορά στη στάση του απέναντι σε όσους δήλωσαν υποταγή στον Ιμπραήμ έχει μείνει η φράση του «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», που αρχικά είχε ακουστεί στην αρχή της επανάστασης για να ξεπεράσουν οι αμάθητοι στον πόλεμο έλληνες το φόβο τους απέναντι στους οθωμανούς.
Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν χειρότερα στη Ρούμελη αφού η ύπαρξη εκτεταμένων συνόρων με την Ήπειρο και τη Θεσσαλία, περιοχές όπου η κυριαρχία των οθωμανών ήταν αδιαμφισβήτητη, επέτρεπε τον εύκολο ανεφοδιασμό και τη συνεχή επάνδρωση των τουρκικών στρατευμάτων. Επίσης, οι εσωτερικές διαμάχες ανάμεσα στους έλληνες οπλαρχηγούς για τον έλεγχο των περιοχών αλλά και ο ισχυρός ρόλων των νέων πολιτικών εμπόδιζαν τη συντονισμένη δράση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά περιόδους υπήρχαν έλληνες οπλαρχηγοί που αποσύρονταν στις επαρχίες τους, συνθηκολογούσαν με τους οθωμανούς ή ακόμα και πολεμούσαν μαζί τους. Έτσι την εποχή που ο Ιμπραήμ καταλάμβανε την μία μετά την άλλη τις επαρχίες του Μοριά, στη Ρούμελη κυριαρχούσε ο Κιουταχής ενώ η ελληνική αντίσταση περιορίσθηκε στο Μεσολόγγι στη δυτική Ρούμελη και στην Αθήνα στην ανατολική.
Το Μεσολόγγι, που ήταν από την αρχή κέντρο της επανάστασης στη Ρούμελη, είχε ήδη πολιορκηθεί χωρίς επιτυχίες δύο φορές από τους οθωμανούς το 1822 και 1823.
Η τρίτη πολιορκία ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1825 και διάρκεσε ένα χρόνο ενώ στο δεύτερο μισό της ενισχύθηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ που πέρασαν εκεί από τη δυτική Πελοπόννησο. Τελικά το Απρίλιο του 1826 οι εξαντλημένοι έλληνες επιχείρησαν ηρωική έξοδο από τρία διαφορετικά σημεία, κάτι όμως που είχαν πληροφορηθεί οι Οθωμανοί και τους περίμεναν. Τελικά τα δύο σώματα στρατού κατάφεραν πολεμώντας να περάσουν μέσα από τις γραμμές των πολιορκητών και τελικά να φτάσουν στο ελεύθερο Ναύπλιο ενώ το τρίτο σώμα, που αποτελούνταν κυρίως από γυναικόπαιδα, δεν κατάφερε να διαφύγει και χάθηκε μαζί με την πόλη.
Κυρίαρχη μορφή στη Ρούμελη εκείνη την περίοδο ήταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο «γιος της καλογριάς» όπως τον αποκαλούσαν. Ο Καραϊσκάκης έμαθε τον πόλεμο στο στρατό του Αλί Πασά των Ιωαννίνων και με το ξέσπασμα της επανάστασης έγινε καπετάνιος των Αγράφων. Γρήγορα όμως ήρθε σε σύγκρουση με τον Μαυροκορδάτο ο οποίος τον έκρινε ένοχο «εσχάτης προδοσίας» και κατάφερε να τον θέσει προσωρινά στο περιθώριο. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Μεσολογγίου συγκρούστηκε αρκετές φορές με τους Οθωμανούς αναγκάζοντάς τους να χαλαρώσουν την πολιορκία.
Τον Ιούνιο του 1826 έφτασε στο Ναύπλιο μαζί με όσους από τους μαχητές της πόλης κατάφεραν να διαφύγουν. Χαρακτηριστικό της αναγνώρισης που έχαιρε ο Καραϊσκάκης ήταν το γεγονός της ανάθεσης σ’ αυτόν της αρχιστρατηγίας της Ρούμελης από τον Α. Ζαΐμη, πρόεδρο τότε της Διοίκησης, παρόλο που λέγεται ότι ο ίδιος ο Καραϊσκάκης είχε λεηλατήσει το σπίτι του Ζαΐμη κατά τον εμφύλιο. Έτσι το καλοκαίρι του 1826 ο Κιουταχής ξεκίνησε την πολιορκία των Αθηνών και ο Καραϊσκάκης ξεκίνησε από το Ναύπλιο επικεφαλής ενός μικρού σώματος στρατού για να προστατέψει το τελευταίο προπύργιο αντίστασης στη Ρούμελη. Στους επόμενους μήνες ο Καραϊσκάκης έδωσε πολλές μάχες είτε με τις δυνάμεις των πολιορκητών στα περίχωρα των Αθηνών για να σπάσει την πολιορκία, είτε μακριά από την Αθήνα, ίσως για αντιπερισπασμό, αλλά και σε εφοδιοπομπές των οθωμανών.
Με τις επιτυχίες του ο Καραϊσκάκης κατάφερε να πετύχει την καθολική αναγνώριση στο πρόσωπό του αλλά κι ένα συντονισμό της δράσης όλων των οπλαρχηγών. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι και ο Κολοκοτρώνης που στο παρελθόν είχε κυνηγηθεί από τους ρουμελιώτες ήρθε στις αρχές του 1827 με στρατό 2000 ανδρών να συμπαρασταθεί στον Καραϊσκάκη.
Ενώ λοιπόν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις εξελισσόταν θετικά και φαινόταν να υπάρχει ελπίδα για να μείνει ζωντανή η επανάσταση στη Ρούμελη, η Διοίκηση ανέθεσε την αρχηγία του στρατού σε δύο άγγλους. Συγκεκριμένα ο Κόχραν ανέλαβε το στόλο και ο Τσωρτς το στρατό ξηράς. Αυτή η εξέλιξη δεν άρεσε στους οπλαρχηγούς, πολύ περισσότερο όταν έγιναν γνωστές οι στρατιωτικές επιλογές τους. Έτσι, ο Τσωρτς αποφάσισε να σταματήσει την τακτική του κλεφτοπολέμου που ταίριαζε στον ελληνικό στρατό και να αντιμετωπίσει του Οθωμανούς σε κατά μέτωπο επίθεση.
Η μάχη αυτή ορίστηκε για τις αρχές Μαΐου 1827 και την παραμονή ο Καραϊσκάκης σκοτώθηκε σε μικροσυμπλοκή στο Κερατσίνι. Ο Τσωρτς επέμεινε στο να γίνει η μάχη που κατέληξε σε συντριβή των ελλήνων. Έτσι τον Μάιο του 1827 παραδόθηκε η φρουρά της ακρόπολης των Αθηνών και πλέον όλη η Ρούμελη πέρασε στα χέρια των Οθωμανών.
Το ότι οι επιλογές του Τσωρτς ήταν λανθασμένες είναι προφανές. Το ζητούμενο όμως είναι αν έγιναν λόγω άγνοιας ή επίτηδες. Εκείνη την εποχή υπήρχε έντονο διπλωματικό παρασκήνιο ανάμεσα κυρίως σε Ρωσία και Αγγλία για το μέλλον της Ελλάδας. Είναι πολύ πιθανό η Αγγλία να μην επιθυμούσε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό και ανεξάρτητο κράτος στην ευαίσθητη αυτή περιοχή, το οποίο θα ήταν φιλικά προσκείμενο στη Ρωσία λόγω θρησκείας. Έτσι φρόντισε να ελέγχει τη Διοίκηση με δικούς της ανθρώπου, όπως ο Μαυροκορδάτος, αλλά και με οικονομική δέσμευση μέσω των δανείων. Επίσης φαίνεται να προωθούσε τη δημιουργία όχι ανεξάρτητου κράτους αλλά κάποιας αυτόνομης περιοχής, που θα περιελάμβανε ουσιαστικά μόνο το Μοριά και τα κοντινά νησιά, και θα ήταν «φόρου υποτελής» στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Για την υλοποίηση του σχεδίου αυτού, η δράση του ελληνικού στρατού ήταν μάλλον εμπόδιο αφού αν οι έλληνες κέρδιζαν μόνοι τους την ελευθερίας τους, δεν θα δέχονταν να ζήσουν κάτω από την κηδεμονία των οθωμανών. Έτσι δεν είναι απίθανο να επιδίωξε την καταστροφή του ελληνικού στρατού στη Ρούμελη. Ακόμα και για το θάνατο του Καραϊσκάκη υποστηρίζεται από κάποιες ιστορικές πηγές ότι πρόκειται για δολοφονία από ελληνικό χέρι.
Αστρολογική Ανάλυση
Ο παρακάτω χάρτης δείχνει τις προόδους και τις διελεύσεις στον χάρτη της Επανάστασης για την ημερομηνία θανάτου του Γεώργιου Καραϊσκάκη.
Από αστρολογικής πλευράς, την περίοδο αυτή της αντεπίθεσης του τουρκο-αιγυπτιακού στρατού και της όλο και μεγαλύτερης εμπλοκής των ξένων Δυνάμεων, στο Χάρτη της Επανάστασης είχαμε τρεις σημαντικές διελεύσεις. Ο Πλούτωνας ολοκλήρωσε τη σύνοδο με το Μεσουράνημα και ξεκίνησε σύνοδο με το γενέθλιο Ήλιο, μια όψη που διάρκεσε μέχρι τις αρχές του 1828. Παράλληλα την ίδια περίοδο ο Κρόνος βρίσκονταν στον 12ο οίκο του Χάρτη σχηματίζοντας αντίθεση με τους γενέθλιους Ποσειδώνα και Ουρανό και διαδοχικά τετράγωνα με όλους τους γενέθλιους πλανήτες στα ζώδια των Ιχθύων και του Κριού καθώς επίσης και με το Μεσουράνημα. Οι όψεις αυτές διάρκεσαν συνολικά δύο χρόνια, από το καλοκαίρι του 1825 μέχρι το καλοκαίρι του 1827. Τέλος από την άνοιξη του 1825 μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς ο Ουρανός σχημάτισε τρεις φορές αντίθεση με τον Ωροσκόπο.
Το πέρασμα του Ουρανού στον έβδομο οίκο των πολύ στενών σχέσεων, φιλικών ή εχθρικών, με άλλα κράτη μπορεί να δείξει τη δημιουργία καινούργιων, πρωτότυπων και απρόβλεπτων δεσμών. Η παρουσία του Πλούτωνα πάνω στο γενέθλιο Ήλιο δείχνει την επιβολή μιας ισχυρής Δύναμης που έρχεται να «καπελώσει» την τοπική κυβέρνηση. Οι διαδοχικές και συνεχόμενες δύσκολες όψεις του Κρόνου δείχνουν τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι επαναστατημένοι έλληνες εκείνη την περίοδο, όταν έβλεπαν τις απελευθερωμένες περιοχές να επιστρέφουν η μία μετά την άλλη στον έλεγχο των Οθωμανών.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι τον Απρίλιο του 1826, όταν έπεσε το Μεσολόγγι, η σύνοδος του Πλούτωνα με τον γενέθλιο Ήλιο ήταν ακριβείας, όπως επίσης ακριβείας ήταν το τετράγωνο του Κρόνου με το γενέθλιο Άρη. Επίσης το Μάιο του 1827, όταν σκοτώθηκε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης κι έπεσε η Ακρόπολή των Αθηνών, ο Κρόνος σχημάτισε τετράγωνα ακριβείας με Μεσουράνημα & γενέθλιο Ήλιο και αντίθεση ακριβείας με του γενέθλιους Ποσειδώνα & Ουρανό.
Όσο αναφορά τη συγκεκριμένη ημερομηνία του θανάτου του Γ.Καραϊσκάκη, κοιτάζοντας μόνο τις διελεύσεις αφού δεν μπορούμε να δούμε γενέθλιο χάρτη για τον Γ.Καραϊσκάκη, είναι χαρακτηριστική η αντίθεση Δία με Αφροδίτη / Πλούτωνα, η σύνοδος του Ήλιου με το Νότιο Δεσμό της Σελήνης καθώς και το τετράγωνο Ερμή – Πλούτωνα. Σίγουρα δεν ήταν εύκολη μέρα.
Η Ίδρυση του Βασιλείου της Ελλάδος
Ιστορική Αναδρομή
Η τελευταία πράξη της Επανάστασης παίχτηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1820 και είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία του Βασιλείου της Ελλάδας. Ενώ λοιπόν η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε επανακτήσει τον έλεγχο σε όλη τη Ρούμελη και στο μεγαλύτερο μέρος του Μοριά, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία υπόγραψαν τη Συνθήκη του Λονδίνου τον Ιούλιο του 1827 συμφωνώντας να χρησιμοποιήσουν ακόμα και στρατιωτική βία για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές. Η συμφωνία αυτή ενεργοποιήθηκε τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς όταν οι στόλοι των τριών κρατών ναυμάχησαν και κατέστρεψαν ολοσχερώς το στόλο του Ιμπραήμ στο Ναβαρίνο.
Η ναυμαχία φαίνεται ότι δεν ήταν προσχεδιασμένη αλλά αποτέλεσμα της αντίδρασης των οθωμανών στον αποκλεισμό τους από το συμμαχικό στόλο. Το συγκεκριμένο γεγονός πυροδότησε την παλιά διαμάχη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη Ρωσία. Έτσι ένας καινούργιος πόλεμος ανάμεσα στα κράτη αυτά ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1828.
Εντωμεταξύ στην Ελλάδα είχε φτάσει ο Ιωάννης Καποδίστριας εκλεγμένος κυβερνήτης της Ελλάδας από την Γ’ Εθνοσυνέλευση. Παρά τα τεράστια προβλήματα που συνάντησε, λόγω της κατεστραμμένης οικονομίας αλλά και της εσωτερικής αντιπολίτευσης, ο Καποδίστριας κατάφερε να συγκροτήσει ένα αξιόμαχο στράτευμα και με αυτό να απελευθερώσει τις περισσότερες περιοχές της Ρούμελης, εκμεταλλευόμενος και το γεγονός ότι ο κύριος όγκος των οθωμανικών στρατευμάτων ήταν απασχολημένος στο ρωσο-τουρκικό πόλεμο.
Παράλληλα τον Αύγουστο του 1828 γαλλικά στρατεύματα αποβιβάσθηκαν στο Μοριά και μέχρι το φθινόπωρο του ίδιου έτους είχαν διώξει και τους τελευταίους άνδρες του στρατεύματος του Ιμπραήμ.
Μετά την κατάληψη της Ανδριανούπολης από τους ρώσους τον Αύγουστο του 1829, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει κι έτσι το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους υπόγραψε τη συνθήκη στην ίδια πόλη με την οποία αποδέχτηκε τις αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων σχετικά με το ελληνικό ζήτημα. Τον ίδιο μήνα ο ελληνικός στρατός με επικεφαλή τον Δ. Υψηλάντη διεξήγε την τελευταία μάχη της Επανάστασης στην Πέτρα της Βοιωτίας.
Πλέον το μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης είχε απελευθερωθεί, κάτι που δημιουργούσε τετελεσμένο γεγονός στις συζητήσεις και τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν όλο εκείνο το διάστημα σχετικά με τα σύνορα του νέου κράτους. Έτσι φτάσαμε στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας, το Φεβρουάριο του 1830, που όριζε σαν ελληνική επικράτεια εκτός από το Μοριά και τις Κυκλάδες, τις περιοχές που βρίσκονταν μεταξύ των ποταμών Αχελώου στα δυτικά και Σπερχειού στα ανατολικά, καθώς επίσης την Εύβοια και τις Σποράδες.
Σε όλη αυτή την περίοδο ο Κολοκοτρώνης υποστήριζε σθεναρά τον Ι. Καποδίστρια, με τον οποίο είχε γνωριστεί στα Επτάνησα πολύ πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης και συνετέλεσε στην εκλογή του σαν κυβερνήτη της Ελλάδας από την Γ’ εθνοσυνέλευση. Ήταν ίσως ο μόνος οπλαρχηγός που εμπιστευόταν ο ίδιος ο Καποδίστριας. Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη, τον Οκτώβριο του 1831, η διοίκηση του κράτους ανατέθηκε σε τριμελής Διοικητική Επιτροπή, που αποτελούνταν από τον Θ. Κολοκοτρώνη, Ι. Κωλέττη και Αυγουστίνο Καποδίστρια, μικρότερο αδερφό του πρώτου κυβερνήτη. Η Επιτροπή αυτή συστάθηκε σαν προσωρινή διοίκηση μέχρι να έρθει ο βασιλιάς και η επιλογή των προσώπων ήταν ίσως μια προσπάθεια ώστε να αντιπροσωπευτούν οι αντιμαχόμενες παρατάξεις.
Ωστόσο οι αντιθέσεις ήταν τέτοιες που γρήγορα εξελίχθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις. Ο Κολοκοτρώνης παραιτήθηκε διαφωνώντας με τον Κωλλέτη, ο οποίος, έχοντας πάντα τον τρόπο να κερδίζει την υποστήριξη των οπλαρχηγών της Ρούμελης, έδιωξε και τον Α. Καποδίστρια μένοντας ουσιαστικά μόνος για να υποδεχτεί το βασιλιά σαν επικεφαλής του κράτους.
Αστρολογική Ανάλυση
Ο παρακάτω χάρτης φτιάχνεται για την ημερομηνία του Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος.
Κατά την τελευταία φάση της επανάστασης οι σημαντικότερες διελεύσεις στο ωροσκόπιο της Επανάστασης ήταν η σύνοδος του Πλούτωνα με το γενέθλιο Δία που κράτησε από την άνοιξη του 1827 μέχρι τις αρχές του 1829, η σύνοδος του Κρόνου με τον Ωροσκόπο από τον Οκτώβριο του 1827 μέχρι τον Ιούνιο του 1828 και η αντίθεση του Ποσειδώνα με τον Ωροσκόπο που διάρκεσε ουσιαστικά όλο το 1829. Η σύνοδος του Πλούτωνα με το Δία δείχνει τα πλούσια «δώρα» που δέχτηκε η Επανάσταση από τους ισχυρούς φίλους της.
Η ναυμαχία του Ναβαρίνου και η ρωσο-τουρκικός πόλεμος υπήρξαν καθοριστικά γεγονότα για την έκβαση του ελληνικού ζητήματος. Η ενεργοποίηση του Ωροσκόπου από δύο πολύ διαφορετικούς πλανήτες, τον Κρόνο και τον Ποσειδώνα, δείχνει ότι η εικόνα της Ελλάδας άλλαξε κάτω από την επίδραση δύο ξεχωριστών δυνάμεων. Από την μία ήταν η ισχυρή παρουσία των ξένων δυνάμεων που προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους σ’ αυτήν την ευαίσθητη περιοχή και από την άλλη η πίστη των ελλήνων στο όραμα που κάποτε φαινόταν άπιαστο αλλά πλέον είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά.
Συγκεκριμένα για την ημερομηνία του Πρωτοκόλλου, που αποτελεί και την ημερομηνία ίδρυσης του Βασιλείου της Ελλάδος, βλέπουμε ότι ο Πλούτωνας, που βέβαια βρίσκεται ακόμα στον Κριό, έχει μόλις ολοκληρώσει τη σύνοδο του με την πολλαπλή σύνοδο της Επανάστασης στο ζώδιο αυτό. Αυτή είναι μια ένδειξη ότι η περιπέτεια της επανάστασης ολοκληρώνεται. Επίσης ο Δίας σε τετράγωνο ακριβείας και ο Ουρανός σε εξάγωνο ακριβείας με τον Πλούτωνα, έχουν μόλις ολοκληρώσει τις αντίστοιχες όψεις με την πολλαπλή σύνοδο στον Κριό. Μια ακόμα ισχυρή ένδειξη ότι πρόκειται για μια καινούργια αρχή είναι η φάση της Σελήνης στην προοδευμένη κίνηση που βρίσκεται στην αρχή του μηνιαίου κύκλου της, έχοντας σχηματίσει την προοδευμένη Νέα Σελήνη μόλις μερικούς μήνες πριν.
Ο Κρόνος βρίσκεται σε τρίγωνο με τη θέση του στο ωροσκόπιο της επανάστασης, ευνοώντας την εγκαθίδρυση αυτού που είχε ξεκινήσει με την επανάσταση. Δείχνει όμως και την ίδρυση του κράτους με τη βοήθεια των ισχυρών φιλών που αναλαμβάνουν την κηδεμονία του. Ο Βόρειος Δεσμός της Σελήνης είναι σε αντίθεση με τη γενέθλια σύνοδο Άρη / Αφροδίτης. Το νέο κράτος μπορεί να αντλεί την καταγωγή του από την φλόγα της επανάστασης αλλά φαίνεται πως πήρε άλλη κατεύθυνση.
Η Δίκη του Κολοκοτρώνη – Η Οριστική Αυλαία της Επανάστασης
Ιστορική Αναδρομή
Το τελευταίο επεισόδιο στο οποίο πρωταγωνίστησε η Κολοκοτρώνης εκτυλίχθηκε στα πρώτα χρόνια του καινούργιου καθεστώτος, όταν την εξουσία ασκούσαν οι αντιβασιλείς αφού ο Όθωνας ήταν ακόμα ανήλικος. Τα μέλη του φιλορωσικού κόμματος είχαν μπει στο περιθώριο, αποκλεισμένοι από κάθε κυβερνητική θέση, ενώ και στον Κολοκοτρώνη αρνήθηκαν να δώσουν κάποια τιμητική διάκριση σε ένδειξη αναγνώρισης των αγώνων που είχε κάνει. Έτσι το Φεβρουάριο του 1833 ο Κολοκοτρώνης έστειλε επιστολή στον υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας εκφράζοντας τις ανησυχίες του ενώ άλλα μέλη του φιλορωσικού κόμματος (που είχε μπει στο περιθώριο) κυκλοφόρησαν για υπογραφή ένα κείμενο που απευθυνόταν στο τσάρο της Ρωσίας.
Οι κινήσεις αυτές προφανώς δεν άρεσαν στην εξουσία που μάλλον έψαχνε την αφορμή για να «βγάλει από τη μέση» τους επικίνδυνους πολιτικούς ή ακόμα και στρατιωτικούς αντιπάλους. Το Σεπτέμβριο του 1833 συνελήφθησαν είκοσι οπλαρχηγοί με την κατηγορία της συνομωσίας και την άνοιξη της επόμενης χρονιάς δύο από αυτούς, ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας, οδηγήθηκαν σε δίκη.
Καμία κατηγορία δεν αποδείχτηκε στο δικαστήριο αλλά η θανατική καταδίκη των δύο οπλαρχηγών είχε προαποφασιστεί από τα μέλη της αντιβασιλείας και του Εδουάρδου Μασόν, ενός περίεργου «φιλέλληνα» που ήρθε στην Ελλάδα το 1824 και με το νέο καθεστώς αναρριχήθηκε διοικητικά, έχοντας στη δίκη την εισαγγελική έδρα σαν Επίτροπος της Επικρατείας. Την απόφαση για την καταδίκη «εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας» την υπόγραψαν μόνο οι τρεις από τους πέντε δικαστές αφού οι άλλοι δύο, Πολυζωίδης και Τερτσέτης, αρνήθηκαν να συνεργαστούν.
Ωστόσο η δίκη έφερε το διχασμό και στην κυβέρνηση. Με τη σύλληψη των οπλαρχηγών αποχώρησαν από την κυβέρνηση τρεις υπουργοί, οι Σ.Τρικούπης, Πραΐδης και Ψύλλας, ενώ ο Κωλέττης αναβαθμίστηκε σε υπουργό των εσωτερικών. Κατά τη διάρκεια της δίκης αλλά και μετά την έκδοση της απόφασης ο Μαυροκορδάτος, που ήταν υπουργός εξωτερικών, πρότεινε να δοθεί χάρη στους κατηγορούμενους, κάτι που τον έφερε σε δυσμένεια, αντίθετα με τον Κωλλέτη που υποστήριξε την άμεση εφαρμογή της θανατική καταδίκης.
Τελικά ο ανήλικος Όθωνας πέτυχε να πείσει τους αντιβασιλείς ώστε η ποινή να μετατραπεί σε εικοσαετή φυλάκιση και το 1835 που ενηλικιώθηκε και ανέλαβε την εξουσία έδωσε πλήρη χάρη στους οπλαρχηγούς. Οι ενέργειες αυτές φαίνεται να δημιούργησαν μια φιλία ανάμεσα στο γέρο στρατηγό και το νεαρό βασιλιά που διατηρήθηκε μέχρι το θάνατο του Κολοκοτρώνη το 1843.
Αστρολογική Ανάλυση
Ο παρακάτω χάρτης φτιάχνεται για την ημερομηνία έναρξης της δίκης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Το καινούργιο κράτος έχει πια ιδρυθεί αλλά στο ωροσκόπιο της Επανάστασης ο προοδευμένος Άρης σχημάτιζε σύνοδο με το γενέθλιο Πλούτωνα από το φθινόπωρο του 1832 μέχρι τις αρχές του 1835. Η επανάσταση είχε βέβαια ολοκληρωθεί, χωρίς να δικαιώσει απόλυτα τους αγωνιστές της και η όψη αυτή μας δείχνει την πρόθεση για δυναμική αντίδραση ζητώντας «όλα ή τίποτα». Στο διάστημα αυτό σημειώθηκαν κάποιες ένοπλες εξεγέρσεις που καταπνίγηκαν αλλά η σύλληψη και δίκη των οπλαρχηγών αποτελεί οριστικό επίλογο της επανάστασης αφού πλέον ρυθμιστής των εξελίξεων ήταν ο ξενόφερτος βασιλιάς και οι πολιτικοί. Αξιοσημείωτο για τη συγκεκριμένη ημερομηνία είναι ότι είχαμε και τη διέλευση του Άρη από το Μεσουράνημα της Επανάστασης. Όσο θα διαρκεί η δίκη, ο Άρης θα σχηματίζει σύνοδο με τους γενέθλιους πλανήτες στον Κριό αλλά και με τον διελαύνοντα Πλούτωνα.
Επίσης, είναι χαρακτηριστική η διέλευση του Κρόνου από το Ναδίρ του χάρτη και σε αντίθεση με το γενέθλιο Ήλιο. Μια ακόμα όψη που δείχνει το οριστικό τέλος της Επανάστασης. Και μια Τρίτη ένδειξη είναι ο προοδευμένος Ερμής που πλέον ήταν στάσιμος αλλάζοντας την πορεία του σε ορθόδρομη. Η περίοδος των αμφισβητήσεων τελειώνει και η χώρα θα πρέπει πια να τραβήξει μπροστά. Η διέλευση της προοδευμένης Σελήνης από τον 12ο οίκο είναι μια ένδειξη ότι ο λαός μπαίνει στο περιθώριο.
Επίλογος
Κλείνοντας αυτήν την αναφορά στην επανάσταση του 1821, να πούμε δυο λόγια για την ημερομηνία που θεωρούμε ότι «γεννήθηκε» το νέο ελληνικό κράτος, δηλαδή την ημερομηνία υπογραφής του Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας. Σαν ημερομηνία φαίνεται ίσως κάπως καθυστερημένη για να δείχνει την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αφού ήδη τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα λειτουργούσε σαν ανεξάρτητο κράτος με όσες περιοχές είχαν ελευθερωθεί, έχοντας μάλιστα και τον πρώτο της κυβερνήτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Ωστόσο μόνο τότε επισφραγίστηκε η ύπαρξη του νέου κράτους χωρίς πισωγυρίσματα, με μια διεθνής πράξη αναγνώρισης που αν και δεν ήταν οριστική, όσον αναφορά το βασιλιά του νέου κράτους αλλά και τα σύνορα του, αποτέλεσε καθοριστικό σημείο αναφοράς για όλες τις μεταγενέστερες εξελίξεις.
Είναι ίσως θλιβερό να θεωρούμε αποφασιστικό σημείο για την ίδρυση του ελληνικού κράτους ένα πρωτόκολλο που υπόγραψαν οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής κι όχι την έναρξη ή κάποια αποφασιστική καμπή της επανάστασης που ξεκίνησε αποκλειστικά με τις δυνάμεις των ελλήνων. Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι το αποφασιστικό γεγονός για την ίδρυση του κράτους ήταν η εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων που ενδιαφέρθηκαν για το ελληνικό ζήτημα για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Άλλωστε η βαυαρική διοίκηση στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του κράτους δείχνει καθαρά το βαθμό εξάρτησής του από αυτές τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Όπως είδαμε στην αστρολογική ανάλυση, το ωροσκόπιο της επανάστασης ήταν κατάλληλο για την έναρξη και τη φούντωση μιας σχεδόν ουτοπικής προσπάθειας. Δεν μπορούσε όμως να έχει συνέχεια και να οδηγήσει στην εγκαθίδρυση ενός αυτόνομου κράτους. Έτσι πνίγηκε μέσα στις εσωτερικές διαμάχες και συγκρούσεις. Στο ωροσκόπιο του Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας έχει περάσει ο παρορμητικός χαρακτήρας που πλέον δεν είναι απαραίτητος αφού οι μάχες τελείωσαν και δίνεται έμφαση στη σταθερή ποιότητα που χρειάζεται η δημιουργία ενός κράτους.
Έτσι το σημερινό ελληνικό κράτος είναι μετεξέλιξη όχι της απέλπιδος προσπάθειας που ξεκίνησαν οι έλληνες το 1821 αλλά της απόφασης των Μεγάλων Δυνάμεων το 1830. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να έχουμε υπόψη μας στην ανάλυση της ελληνικής ιστορίας.
Δημήτρης Αντωνιάδης