“Υπάρχει μία παλιά βελονιά κεντήματος, η οποία γίνεται επάνω σε μουσελίνα, η βελονιά φαίνεται στην επάνω επιφάνεια, αλλά οι κλωστές είναι από κάτω. Το σχέδιο το μαντεύει κανείς, γιατί η σκιά των κλωστών που βρίσκονται στο πίσω μέρος, χρωματίζουν το θέμα του κεντήματος”.
Διασχίζοντας το μυθολογικό διάστημα της αρχαιότητας με τη μορφή ενός καταστροφικού και φοβερού θηλυκού δαίμονα, η Λιλίθ είναι η μεγάλη Απούσα από τα βιβλία της Γένεσης, αλλά είναι, εν τούτοις, ο αόρατος άξονας. Η παρουσία της στην αρχή της Δημιουργίας του κόσμου κοντά στον Αδάμ, μας αποκαλύπτεται από την Εβραϊκή Παράδοση. Κατά το Ταλμούδ, ο Αδάμ και η Λιλίθ, πλάστηκαν ενωμένοι από την πλάτη και σχημάτισαν, έτσι, ένα ανδρόγυνο ον, συγχρόνως αρσενικό και θηλυκό.
Το Ι κεφάλαιο της Γένεσης αφήνει την υποψία αυτού του πρώτου ζευγαριού, σαν πνευματική οντότητα, κατ’εικόνα του Θεού:
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’εικόνα Του.
Κατ’εικόνα του Θεού τον έπλασε.
Άνδρα και γυναίκα τους έπλασε”.
Όμοια με τον Αδάμ, η Λιλίθ δεν μπόρεσε να υποφέρει την κυριαρχική ατελή θέλησή του, επικαλέσθηκε το όνομα του Ανέκφραστου και έφυγε από τον κήπο της Εδέμ. Σε απάντηση στο παράπονο του Αδάμ:
Ο Θεός έστειλε τρεις Αγγέλους για να την αναζητήσουν. Όταν τη βρήκαν, της περιέγραψαν τη σκληρή τιμωρία, που θα πάθαινε, αν δε γύριζε στο πλευρό του συζύγου της. Εάν δε γύριζε, ήταν συμφωνημένο, ότι θα γεννούσε πολλά παιδιά και εκατό από τα παιδιά της θα πέθαιναν κάθε μέρα. Βαθιά θλιμμένη αρνήθηκε, εν τούτοις, να επιστρέψει στην Εδέμ, επιβεβαιώνοντας για πρώτη φορά στο νεότατο κόσμο της Δημιουργίας τη δύναμη και την ελευθερία της Άρνησης, του πρώτου ΟΧΙ.
Μπροστά στη θλίψη της, οι τρεις Άγγελοι της παραχώρησαν, σαν αποζημίωση της αυστηρής κρίσης, κάθε εξουσία, επάνω στα νεογέννητα παιδιά και μία εξουσία, χωρίς όρια, στα παιδιά τα γεννημένα εκτός των δεσμών του γάμου.
Ο Αδάμ ξαναβρήκε μία γυναίκα, κατά τις ευχές του, στο πρόσωπο της Εύας:
και σαρξ εκ της σαρκός μου.
Αυτή, εδώ, θα ονομαστεί γυναίκα
διότι ελήφθη από τον άνδρα, αυτή εδώ”.
Η Λιλίθ παντρεύτηκε το Σαμαέλ, άρχοντα των έκπτωτων αγγέλων και κάτοχο, όπως αυτή, μιας ασυμβίβαστης ελευθερίας. Γέμισαν τη γη μας από ένα πλήθος δαιμονικών πνευμάτων.
Στην Αστρολογία, συνδυάζουν τη Λιλίθ με τη Μαύρη Σελήνη. Η ελλειπτική διαδρομή της Σελήνης τακτοποιείται γύρω από δύο εστίες (κέντρα):
Η μία είναι πραγματική, πρόκειται για τη Γη, η άλλη είναι “εν δυνάμει”, το άδειο εστιακό σημείο, το άλλο κέντρο. Σημείο υποθετικό, φανταστικό, χωρίς φυσική ύπαρξη, αλλά έγκυρο και αναγκαίο. Η Μαύρη Σελήνη προσανατολίζει την τροχιά της Σελήνης και της δίνει τη διεύθυνσή της.
Σύμβολο της συνείδησης
Η Λιλίθ είναι μια πνευματική γυναίκα, σε αντίθεση με την Εύα, που είναι μια γυναίκα ενσαρκωμένη.
Η Σελήνη είναι η Εύα, η γυναίκα η γεννημένη από τα πλευρά του Αδάμ.
Η Μαύρη Σελήνη είναι η Λιλίθ, το πνευματικό “διπλό” του Αδάμ.
Αποκλεισμένη από τον κήπο της Εδέμ, η Λιλίθ ξαναεμφανίζεται δόλια, με τη μορφή του φιδιού – πειρασμού, που παρακινεί την Εύα, την αντίπαλό της, να γευτεί τον καρπό της Γνώσης.
Η Λιλίθ διαλύει την αφέλεια του Αδάμ και της Εύας και τους κάνει να γνωρίσουν τη γυμνότητά τους. Έχοντας, χάσει, για πάντα την Εδεμική αθωότητα, υπηρετούν τη συνείδηση που ξέρει, γιατί δεν μπορεί, πλέον, η συνείδηση να μην ξέρει.
Η Μαύρη Σελήνη δε φοβάται να χάσει τη συνείδηση, γιατί είναι η εσωτερική καθετότητα. Είναι το πνεύμα που αιτιάζει την Ύπαρξη.
Θέλει να φτάσει τη Γνώση του Πατέρα και είναι συγχρόνως Απελευθέρωση δια της Γνώσης ή Συμφορά της Σοφίας.
Υπερεγκωμιάζοντας το Αυθεντικό, την Αλήθεια χωρίς δόλο, ζει μέσα στο μεθύσι μιας διαύγειας χωρίς όρια.
Eίναι το τρίτο μάτι, που μετατρέπει τα πάντα σε στάχτη, μηδενίζοντας την υλικότητα του κόσμου για να διεισδύσει στην κατασκευή και την ουσία, που περιέχει. Η Μαύρη Σελήνη παίρνει τις αποστάσεις της και κρίνει. Η ανθρωπότητα παραδίδεται στο ψυχρό και ασυμβίβαστο βλέμμα της, μέσα σε μια απόλυτη γύμνια, μέσα σε μια απόλυτη αλήθεια της ύπαρξης.
Θρεμμένη από ασχολίες, από παραδοξολογίες, από λογικές σκέψεις, οικεία στις γεωμετρικές κατασκευές, ψάχνει για πρότυπα, για παραδείγματα μιας μισητής πραγματικότητας.
Καλλιέργεια αντίθετη σε φύση, είναι υποκατάστατη, είδωλο, οφθαλμαπάτη, προϊόν σύνθεσης, όργανο τεχνητό.
Διεφθαρμένη, αυτή η Συνείδηση, μπορεί να γίνει διανοητικός σαδισμός, κυνισμός, σκληρή ειρωνεία. Η Μαύρη Σελήνη γίνεται ιεροεξεταστής, καταδότης.
Σ’ ένα αστρολογικό θέμα, συγκρατεί το άτομο σε μια ακραία απόσταση από τα χαρακτηριστικά της, τις κτήσεις της, που αντιπροσωπεύει το ζώδιο στο οποίο βρίσκεται. Συχνά θ’αποσύρει αυτό το ζώδιο από την πραγματικότητα, για να μεταθέσει τις αξίες του, πνευματικά.
Δαίμονας της αγνότητας
Ο μονόκερως είναι το εμβληματικό ζώο της Λιλίθ. Δεν αφήνει ποτέ να το δουν, ούτε να τον αιχμαλωτίσουν. Τοποθετημένο στο μέτωπό του, το μονόκερο, εμπνέει την εικόνα μιας φαλλικής γυναίκας – πνευματικά – παραδοσιακά, συνδυάζεται με την εξαϋλωμένη αγάπη και την αγνότητα, εξ ου και η παρουσία του στην εικονογραφία της ευγενούς αγάπης.
Προικισμένη η Λιλίθ με τη δύναμη να ξεσκεπάζει την ανηθικότητα στα όντα, ακόμα και την παραμικρή αλλοίωση στη λάμψη του διαμαντιού, αντιπροσωπεύει την παρθενία, την άφθαστη τελειότητα.
Έτσι, δημιουργεί μια ενοχλητική αναζήτηση στην καταδίωξη αυτού του ιδεώδους της αγνότητας, ψάχνοντάς το μέσα στους άλλους και σ’αυτή την ίδια, χωρίς συμβιβασμό, αυταρέσκεια, αναζητά διαφάνεια γι’αυτήν, αναζητά τον άγνωστο πυρήνα του όντος.
Όταν δεν κατανοηθεί, η απογοητευμένη Μαύρη Σελήνη δε συμβιβάζεται, αποξενώνεται, θέτει αποστάσεις αδιάβατες, εμπόδια ανυπέρβλητα, απαγορεύει, δημοσιεύει νόμους, δημιουργεί ταμπού. Γίνεται απλησίαστη, γοητευτική, μορφή αινιγματική, απομονωμένη για πάντα μέσα στην αγνότητα της Σιωπής της. Είναι η Απούσα που κανείς δεν μπορεί ν’ αγνοεί.
Ο Μεσαίωνας μας άφησε δύο εικονογραφήσεις αυτής της ηθικής άσκησης:
Α) την έρευνα για το Ιερό Graal (το Άγιο Δισκοπότηρο) από τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης και
Β) την έρευνα της Φιλοσοφικής Λίθου από τους Αλχημιστές.
Σ’αυτά τα δύο σύμβολα, όπως και στο διαμάντι, η Μαύρη Σελήνη συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη αρετή-δύναμη στο πιο μικρό αντικείμενο και υπερεπαινεί την Αιωνιότητα μέσα σ’αυτά τα πολύτιμα σώματα, ασφαλισμένα από τις μεταβολές του χρόνου.
Το στοιχείο της εύνοιάς της είναι η οπαλίνα, που συνδυάζει τη δυνατότητα της διαφάνειας και της ασηπτικής προστασίας. Η οπαλίνα επιτρέπει μία αντίληψη εξασθενημένη, καταπνιγμένη σε μια ποικιλόχρωμη φύση, πολύ παράξενη και ιδιότροπη, για μια Μαύρη Σελήνη, εγκατεστημένη μέσα σε μια αμετάβλητη μονιμότητα.
Σύμβολο μύησης
Κάθε σύμβολο έχει δυαδικότητα. Και ο μονόκερως δεν είναι το μόνο ζώο, που αντιπροσωπεύει τη Λιλίθ. Με τη μεγάλη απαίτηση προς τον άλλο, με τη γοητεία-αποστροφή που εμπνέει, σε όποιον τη συναντά, βλέπει κανείς τη Λιλίθ συνδυασμένη με την αράχνη, τους φτερωτούς δαίμονες, τις άρπυιες, τους βρυκόλακες. Μια απίστευτη συλλογή συμβόλων, όπου προβάλλουν οι δύο αρχέγονοι φόβοι του ανθρώπου: η καταβρόχθιση και ο ευνουχισμός.
Η αγνότητα μοιάζει να εξαφανίζεται για ν’αφήσει τη θέση της στη σφαγή και εμφανίζονται, έτσι, γυναικείες εικόνες ντροπιασμένες ή τρομερές για τους ανθρώπους: η μάγισσα, η αμαζόνα, η κακιά μητριά. Το δρεπάνι, το δηλητηριώδες δάγκωμα, το μαχαίρι, τέτοιες θα είναι οι ανταμοιβές αυτών των αρνητικών γυναικείων προτύπων. Αλλά πέρα από τις ξεπεσμένες εικόνες αυτού του συμβολισμού, πέρα από τα πέπλα , που απαγορεύουν την όραση, αποκαλύπτεται το πρόσωπο της Μυήτριας.
Θυσιάζοντας το μικρότερο, για ν’αφήσει ελεύθερο πέρασμα στο μεγαλύτερο, ξυπνά, διεγείρει το ον στην πραγματικότητά του, το παραβάλλει στη γνήσια ταυτότητά του με τον κίνδυνο να το χάσει ή να χαθεί.
Ευνουχίστρια, για όποιον δε φτάνει στις ζωντανές δυνάμεις της ελευθερίας του, μυεί αυτόν που γεννιέται στη διαύγεια και τη διαφάνεια και τον μαθαίνει την αυστηρότητα του πνεύματος και τη δύναμη της Άρνησης.
Άπειρα ανόμοιοι, η Μαύρη Σελήνη και ο Μαύρος Ήλιος, συναντιούνται σε μια κοινή κατάσταση, που ξεπερνά τα όρια, τα όρια της πείρας μας, αυτά τα δύο «εν δυνάμει» Φώτα, είναι η έκφραση της αιώνιάς μας ταλάντευσης, ανάμεσα στον ίλιγγο της «υπεροχής» και στον ίλιγγο της «διάλυσης».
Γοητευμένοι ή οργισμένοι από τη Τύχη, που τους επιφυλάσσει η αστρολογία, σχηματίζουν, ακούραστα, το κέντημα της ζωής μας.