Μια απλή όψη (με εξαίρεση την σύνοδο) ενώνει δύο διαφορετικά σημεία σε έναν χάρτη, υπό την προϋπόθεση ότι σ’ αυτά τα σημεία είναι τοποθετημένοι κάποιοι πλανήτες. Όταν όμως τυχαίνει τρεις ή και περισσότερες απλές όψεις να ενώνονται μεταξύ τους, τότε μιλάμε για Γεωμετρικούς Πλανητικούς Σχηματισμούς Όψεων ή απλά για Μεγάλους Σχηματισμούς Όψεων.
Θα δούμε λοιπόν πως πέρα από τις γνωστές μεμονωμένες όψεις, υπάρχουν και οι σχηματισμοί όψεων, που αποτελούνται από τον συνδυασμό τριών και πάνω, απλών όψεων (πχ. τρίγωνο, τετράγωνο κα). Το αποτέλεσμα τότε, είναι ένας μεγάλος γεωμετρικός σχηματισμός, όπως το Μεγάλο Τρίγωνο, το Ταυ-Τετράγωνο, ο Μεγάλος Σταυρός και άλλοι πολλοί σχηματισμοί που μπορεί να προκύψουν. Παρακάτω λοιπόν, αυτοί είναι που θα αναπτυχθούν με κάθε λεπτομέρεια.
Η αλήθεια είναι πως από μόνες τους οι όψεις, όπως το τρίγωνο, τετράγωνο, εξάγωνο κτλ. είναι ήδη αρκετά πολύπλοκες ως προς την ερμηνεία και ανάλυσή τους… πόσο ακόμα αν προσθέσουμε έναν τρίτο έως και έκτο πλανήτη! Η κατανόηση και η ερμηνεία τους, απαιτεί εκτός από γνώσεις κάποιων γενικών κανονισμών, και ικανότητα σύνθεσης.
Πράγματι, όσο πιο εύκολα μπορεί να εντοπιστεί ένας γεωμετρικός μεγάλος σχηματισμός σ’ έναν χάρτη, τόσο πιο δύσκολα μπορεί να ερμηνευτεί σωστά. Αν όμως αυτό γίνει, στην ουσία έχει ερμηνευτεί σχεδόν ολόκληρος ο χάρτης, μιας και οι πλανητικοί σχηματισμοί τείνουν να είναι το «κλειδί» στην κατανόηση και ερμηνεία ενός χάρτη, και συνήθως σκιαγραφούν το κύριο θέμα του.
Αυτό που πρέπει να θεωρηθεί ως το «πασπαρτού» της κατανόησης των πλανητικών σχηματισμών, είναι η γνώση του ότι, η σύνδεση αυτών των πλανητών είναι τόσο ισχυρή, ώστε λειτουργούν σαν μονάδα! Όποτε ένας από τους πλανήτες του σχηματισμού ενεργοποιείται είτε από διέλευση, είτε από πρόοδο ή κατεύθυνση, τότε όλοι οι υπόλοιποι πλανήτες που τον απαρτίζουν δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα.
Ας δούμε όμως, προτού ξεκινήσουμε να επεξηγούμε τι μπορεί να σημαίνει ο κάθε σχηματισμός ή πως μπορεί να ερμηνευτεί, κάποιες γενικές οδηγίες όπως και κάποιους περιορισμούς … Τι είναι αυτό που κάνει έναν πλανητικό σχηματισμό να «λειτουργεί»; Πότε έχουμε πραγματικά, έναν πλανητικό σχηματισμό όψεων, και πότε αντικρίζουμε απλά στον χάρτη το χαρακτηριστικό σχήμα που τον αντιπροσωπεύει;
Αποτελούνται μόνο από πλανήτες;
Τα μαθηματικά σημεία, όπως ο Ωροσκόπος, το Μεσουράνημα, οι ακμές των οίκων, οι Δεσμοί της Σελήνης, η Κορυφή και Αντικορυφή, οι Αραβικοί Κλήροι κ.α. δεν πρέπει να λαμβάνονται κανονικά υπόψη σ’ έναν πλανητικό σχηματισμό. Γενικά είναι κοινώς παραδεκτό, πως οι συμμετοχή ουράνιων σωμάτων είναι έγκυρη. Η διαφορά είναι πως κάποιοι αστρολόγοι συμπεριλαμβάνουν και αστεροειδείς όπως και πλανητοειδείς, ενώ κάποιοι άλλοι τους αποκλείουν με εξαίρεση ίσως τον Χείρωνα.
Οι απλανείς αστέρες από την άλλη, θεωρούνται απλά ως «ευαίσθητα σημεία», όταν εμπλέκονται με όψη συνόδου σ’ έναν πλανητικό σχηματισμό. Να σημειωθεί όμως ότι αρκετοί αστρολόγοι, λαμβάνουν υπόψη τους και μαθηματικά σημεία, ιδίως τους Δεσμούς της Σελήνης και την Κορυφή, όταν η ανάλυση είναι καρμική. Απλά, δεν παράγουν την ίδια επιρροή με τους πλανήτες και φυσικά η ερμηνεία δεν αφορά την Κλασική Αστρολογία.
Για να καταλάβουμε όμως καλύτερα, για ποιο λόγο αποκλείονται τα μαθηματικά σημεία από τους μεγάλους σχηματισμούς όψεων, πρέπει να δούμε την δυναμική της σχέσης τους, με άλλα ουράνια σώματα.
Πλανήτες και Ουράνια Σώματα – Αλληλεπίδραση: επηρεάζουν και επηρεάζονται, δηλαδή σ’ έναν σχηματισμό μεταξύ ουράνιων σωμάτων η ενέργεια κυλά ελεύθερα, χωρίς αρχή και τέλος.
Μαθηματικά Σημεία – Δέκτες: δεν ασκούν επιρροή παρά μόνο επηρεάζονται. Άρα δέχονται όψεις από ουράνια σώματα όμως δεν εκπέμπουν ενέργεια προς αυτά. Έτσι ένας πλανητικός σχηματισμός όπου συμμετέχει κι ένα μαθηματικό σημείο, θα έχει τα χαρακτηριστικά τη ενέργειας των πλανητών και το μαθηματικό σημείο θα είναι απλά το σημείο έκφρασής τους. Η αρχή θα είναι πάντα ο ένας απ’ τους δύο πλανήτες, και το τέλος το μαθηματικό σημείο
Απλανείς Αστέρες – Πομποί: Δεν επηρεάζονται αλλά επιδρούν, κυρίως μόνο με όψη συνόδου, δίνοντας το «χρώμα» τους, σ’ έναν σχηματισμό.
Οι πλανητικοί σχηματισμοί απαιτούν πολύ μικρές ανοχές
Ακόμα από την αρχαιότητα, οι Έλληνες πίστευαν πως οι όψεις ιδιομοιρίας ήταν εξέχουσας ισχύος, παρόλο που δεν φαίνεται να τους απασχολούσαν ιδιαίτερα οι ανοχές των όψεων. Όταν αιώνες αργότερα, ο Γιόχανς Κέπλερ σύστησε τις αρμονικές (όψεις βασισμένες στην διαίρεση των 360° του ζωδιακού κύκλου από ακέραιους αριθμούς) και επινόησε τις πεντάδες και τις υποδιαιρέσεις τους, οι θέσεις των πλανητών έγιναν πιο ακριβείς.
Αυτό που εισήγαγε, με την θεωρία των αρμονικών, είναι η πίστη πως οι όψεις λειτουργούν, όταν οι πλανήτες «δονούνται στην ίδια συχνότητα», και γι’ αυτό υπάρχει «αντήχηση» μεταξύ τους. Με την χρήση των αρμονικών, όπως στην μουσική έτσι και στην αστρολογία, έγινε πιο κατανοητό ότι όσο πιο συντονισμένες είναι οι δυο δονήσεις, τόσο πιο διαυγής και ισχυρή είναι η αρμονική που προκύπτει. Ακόμα όσο πιο υψηλή είναι η αρμονική, τόσο πιο φινετσάτο το αποτέλεσμα και πιο ακριβής η δόνηση. Έτσι, όσο πιο μικρή η ανοχή των όψεων, τόσο πιο ισχυρή και τονισμένη η επίδραση της αρμονικής.
Ο λόγος λοιπόν που πρέπει να χρησιμοποιούνται μικρές ανοχές στους πλανητικούς σχηματισμούς είναι, ευνόητος. Όσο πιο στενή είναι η ανοχή των όψεων που συμμετέχουν, τόσο πιο συντονισμένη είναι η ενέργεια των πλανητών του πλανητικού σχηματισμού. Έχοντας μάλιστα συνήθως, ο κάθε σχηματισμός διαφορετικές αρμονικές όψεις, αν οι ανοχές είναι πολύ «χαλαρές», κάποιες απ’ αυτές δεν θα είναι παρούσες ή η ενέργειά τους δεν θα «εκπέμπει στην σωστή συχνότητα».
Για να γίνει πιο κατανοητό οι πλανήτες ενός σχηματισμού όψεων με πολύ μικρή ανοχή, θα ενεργοποιούνται όλοι μαζί ταυτόχρονα, κάθε φορά που θα ενεργοποιείται ο ένας απ’ όλους. Αν οι ανοχή είναι μεγάλη όμως θα ενεργοποιούνται διαδοχικά, και μπορεί να περάσει μέχρι και ένας ολόκληρος χρόνος ώσπου να έχουν χτυπηθεί όλοι, και να έχει φανεί το αποτέλεσμα του πλανητικού σχηματισμού…που όπως όλοι καταλαβαίνουμε και πιο αδύναμο θα είναι και πιο εύκολα διαχειρίσιμο.
Κάτι άλλο που εδώ πρέπει να προσθέσουμε, είναι ότι οι συμμετοχή συγκλινουσών όψεων είναι πιο ισχυρή από αυτή των αποκλινουσών. Συγκλίνουσα ή σχηματίζουσα όψη, είναι όταν ο ταχύτερος πλανήτης εκ των δύο, τείνει να κάνει ακριβή την όψη καθώς πλησιάζει τον «βαρύτερο», δηλαδή πιο αργό πλανήτη. Αποκλίνουσα ή αποχωρίζουσα, είναι όταν οι δυο πλανήτες έχουν ολοκληρώσει την όψη τους και ο ταχύτερος πλανήτης εκ των δύο, τείνει να απομακρυνθεί, με ανοχή μεγαλύτερη των 6΄. Ακόμα πιο ισχυρή είναι η αμοιβαία συγκλίνουσα όψη, όταν δηλαδή ο ένας πλανήτης είναι ορθόδρομος και άλλος ανάδρομος, με αποτέλεσμα να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο ώστε να σχηματίσουν όψη.
Πρέπει να βρίσκονται στα σωστά ζώδια
Ένας άλλος παράγοντας που βοηθάει στην ερμηνεία ενός γεωμετρικού σχηματισμού, είναι να βρούμε τι κοινό έχουν. Έτσι εξετάζουμε οι πλανήτες σε ποια στοιχεία, ποιότητες και πολικότητες είναι τοποθετημένοι. Σε κάποιες περιπτώσεις σχηματισμών, όπου τίποτα από τα παραπάνω δεν συνδέει τους πλανήτες, υπάρχει παρεμπόδιση της ροής της ενέργειάς τους. Έτσι σαφώς αυτοί οι σχηματισμοί θεωρούνται πιο δύσκολοι και απαιτούν μεγαλύτερη προσπάθεια.
Ας δούμε όμως ένα παράδειγμα. Σε ένα μεγάλο τρίγωνο, ενώ κανονικά θα έπρεπε όλοι οι πλανήτες να ανήκουν στο ίδιο στοιχείο, τυχαίνει μερικές φορές ο ένας από τους τρεις πλανήτες να βρίσκεται λόγω μεγαλύτερης ανοχής του ενός τριγώνου, σε γειτονικό στοιχείο. Αυτό συμβαίνει φυσικά όταν οι πλανήτες είναι τοποθετημένοι στις πρώτες ή στις τελευταίες μοίρες των ζωδίων. Μπορεί δηλαδή να είναι ο ένας στον Καρκίνο, ο δεύτερος στον Σκορπιό και ο τρίτος στον Κριό.
Η εύνοια ενός Μεγάλου Τριγώνου δεν είναι μόνο στα τρίγωνα που το απαρτίζουν, αλλά και στο κοινό στοιχείο που τα συνδέει… στην περίπτωση μας αυτό θα ήταν το στοιχείο του νερού. Ο πλανήτης αυτός που βρίσκεται στον Κριό και στο στοιχείο της φωτιάς, διαταράσσει την επιθυμητή ισορροπία, και ονομάζεται, ασύνδετος πλανήτης (Dissociate planet) και ή όψεις στις οποίες συμμετέχει ασύνδετες όψεις (disassociated aspects).
Οι ασύνδετοι πλανήτες και όψεις χρειάζονται μεγαλύτερη περίσκεψη και προβληματισμό, για να ερμηνευτεί η ενέργεια που εκπέμπουν και για να καταλάβουμε τον ρόλο που παίζουν στον σχηματισμό συχνά μετατρέποντάς τον σε κάπως πιο δύσκολο από ευνοϊκό, και το αντίστροφο.
Ερμηνεύοντας πλανητικούς σχηματισμούς
Ξεκινώντας να ερμηνεύσετε έναν γεωμετρικό πλανητικό σχηματισμό, ίσως το σπουδαιότερο για να τα καταφέρουμε, είναι να ξεχάσουμε προς το παρόν πως πρόκειται για πλανητικό σχηματισμό. Τι εννοώ; Όταν ξεκινάμε να φτιάξουμε ένα παζλ, απλώνουμε κάτω τα κομμάτια του και προσπαθούμε να τα χωρίσουμε σε ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά, ώστε να αρχίσουμε να τα ενώνουμε ανά τμήματα. Και ενώ στην αρχή δεν έχουμε πλήρη εικόνα του αποτελέσματος μπροστά μας, καθώς προχωράμε το βλέπουμε να «χτίζεται» σταδιακά μπροστά μας. Έτσι ακριβώς πρέπει να γίνει! Χωρίς αρχικά να έχουμε καταφέρει να ερμηνεύσουμε σωστά την κάθε όψη του σχηματισμού ξεχωριστά, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να κάνουμε την σύνθεση των ερμηνειών, ώστε να έχουμε ένα σωστό αποτέλεσμα.
Κάθε γεωμετρικός πλανητικός σχηματισμός έχει μια τελείως διαφορετική χροιά. Είναι πολλά αυτά που μπορούν να τον διαφοροποιήσουν. Όπως είπαμε και στην εισαγωγή, η σύνθεση και ερμηνεία ενός πλανητικού σχηματισμού, έχει σχεδόν την ίδια δυσκολία και πολυπλοκότητα με την ανάλυση ενός ολόκληρου χάρτη. Αυτό που εμείς πρέπει να προσπαθούμε να βρούμε, είναι τι κοινό μπορεί να υπάρχει μεταξύ των όψεων και των πλανητών του. Το καλύτερο, είναι να ξεκινήσουμε προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε την όψη με την μικρότερη ανοχή. Αυτή είναι που συνήθως «χρωματίζει» τον πλανητικό σχηματισμό, αφού είναι και η πιο ισχυρή.
Τώρα που έχουμε επεξηγήσει ότι ήταν απαραίτητο, μπορούμε να δούμε τους διάφορους γεωμετρικούς πλανητικούς σχηματισμούς όψεων και να προσπαθήσουμε να πάρουμε μια γεύση απ’ τον καθένα.
Ποιοι είναι και πώς κατηγοριοποιούνται
Παρόλο που υπάρχουν οκτώ σχηματισμοί, μόνο πέντε χρησιμοποιούνται ευρέως στην ανάλυση ενός χάρτη από τους αστρολόγους εκείνους που τους χρησιμοποιούν: το Μεγάλο Τρίγωνο, το T-Τετράγωνο, τον Μεγάλο Σταυρό, το Γιόντ ή Δάχτυλο του Θεού και το εξάκτινο αστέρι ή Διπλό Μεγάλο Τρίγωνο. Κάποιοι αστρολόγοι αξιοποιούν στην ανάλυση και τον Χαρταετό παρόλο που απ’ ότι φαίνεται δεν χρησιμοποιείται και τόσο συχνά απ’ ότι οι πρώτοι πέντε σχηματισμοί. Υπάρχουν όμως κι άλλοι σχηματισμοί απ’ ότι φαίνεται μικρότερης σημασίας.
Υπάρχουν λοιπόν αρκετοί σχηματισμοί όψεων, που μπορούμε να συναντήσουμε σε έναν χάρτη. Οι βασικότεροι είναι:
Το Μεγάλο Τρίγωνο (Grand Trine)
Ο Μεγάλος ή Κοσμικός Σταυρός ή Μεγάλο Τετράγωνο (Grand ή Cosmic Cross ή Grand Square)
Το Ταυ-Τετράγωνο (T-Square)
Το Δάχτυλο του Θεού ή του Πεπρωμένου (Yod)
Το Εξάκτινο Αστέρι ή Διπλό Μεγάλο Τρίγωνο ή Σφραγίδα του Σολομών (Star of David ή Grand Double Trine ή Grand Sextile ή SolomonΆs Seal)
Ακολουθούν:
Ο Χαρταετός (Kite)
Το Χρυσό ή Μυστικό Ορθογώνιο (Golden ή Mystic Rectangle)
Η Διευκολυμένη Αντίθεση (Wedge)
Το Τραπέζιο, Καλάθι ή Λίκνο (Trapeze, Basket ή Cradle)
Το Μεγάλο Πεντάγωνο (Grand Quintile, Wreath ή Pentagram)
Το Μπούμερανγκ (Bumerang)
Η Μεγάλη Αντίθεση (Grand Opposition)
Η Πολυαστρία (Stellium ή Stellitium)
Ένας γεωμετρικός πλανητικός σχηματισμός μπορεί να είναι ευεργετικός, αμφίβολος (είτε ουδέτερος, είτε κλίσεως σκοπού, πράγμα που εξαρτάται από τις φύσεις των πλανητών που συμμετέχουν), και ταραχώδης ή προκλήσεων.
Ευεργετικοί: Εξάκτινο Αστέρι, Μεγάλο τρίγωνο, Χαρταετός.
Αμφίβολοι: Γιόντ, Τραπέζιο, Πεντάγωνο, Πολυαστρία, Μυστικό Παραλληλόγραμμο, Διευκολυμένη Αντίθεση, Μπούμερανγκ.
Ταραχώδεις: Μεγάλος Σταυρός, Ταυ-Τετράγωνο, Μεγάλη Αντίθεση.
Διαβάστε επίσης:
- Μεγάλες Όψεις και Σχηματισμοί Όψεων – Οι Ευεργετικοί (1ο μέρος)
- Μεγάλες Όψεις και Σχηματισμοί Όψεων – Οι Ευεργετικοί (2ο μέρος)
- Μεγάλες Όψεις και Σχηματισμοί Όψεων – Οι Αμφίβολοι (Α)
- Μεγάλες Όψεις και Σχηματισμοί Όψεων – Οι Αμφίβολοι (Β)
- Μεγάλες Όψεις και Σχηματισμοί Όψεων – Οι Αμφίβολοι (Γ)
- Μεγάλες Όψεις και Σχηματισμοί Όψεων – Οι Αμφίβολοι (Δ)
- Μεγάλες Όψεις και Σχηματισμοί Όψεων – Οι Ταραχώδεις